px

เรื่อง : Harry Potter and the Secret Treasures
HPST ตอนที่ 47: การติดต่อครั้งแรก


HPST ตอนที่ 47: การติดต่อครั้งแรก

 

หลังจากได้ยืนยันความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขาและไม่สามารถทำลายไดอารี่ได้ อีวานตัดสินใจที่จะลองสื่อสารกับทอม

 

ฉันจะไม่เชื่ออะไรก็ตามที่เขาพูด

 

คืนนั้น, อีวานนั่งอยู่บนเตียงของเขา ,เขาหยิบปากกาขนนกขึ้นมาและเขียน ‘สวัสดี ฉันชื่ออีวาน เมสัน’

 

หมึกสีดำเปร่งแสงระยิบระยับหลายวินาทีแต่หลังจากนั้น มันดูเหมือนกับถูกดูดเข้าไปในแผ่นกระดาษและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

หลังจากนั้นกลุ่มคำที่เขาไม่เคยเขียนได้ปรากฏขึ้น “สวัสดี,อีวาน เมสัน,ฉันชื่อทอม ริดเดิ้ล,นายเจอกับสมุดไดอารี่ของฉันได้ยังไง?”

 

เมื่อเห็นอีกคนหนึ่งตอบสนองกลับมาทำให้หัวใจของอีวานเต้นผิดจังหวะ

 

คำพูดเหล่านั้นก็เลือนหายไปเมื่อเขาเริ่มอ่านอีกรอบ

 

‘นายดูเหมือนจะไปทำให้ใครไม่พอใจไว้ พวกเขาจึงเอาไดอารี่ของนายไปโยนทิ้งไว้ในห้องส้วมที่ฉันได้เจอมัน’ อีวานเขียน

 

‘โชคดีที่ฉันบันทึกความคิดของฉันในวิธีที่ยั้งยืนกว่าน้ำหมึก เนื่องจากฉันรู้ว่าจะมีคนที่ไม่ต้องการให้ไดอารี่นี้ถูกอ่าน สมุดไดอารี่เล่มนี้บันทึกสิ่งเลวร้ายจากอดีตที่ผ่านมา บางส่วนของมันมาจากฮอกวอตส์’

 

‘โอ้ งั้นนายก็เป็นนักเรียนของฮอกวอตส์หรอ?’

 

‘ใช่,ตอนที่ฉันมา,ห้องแห่งความลับก็……..’

 

ก่อนที่ริดเดิ้ลจะเขียนจบ, เขาถูกขัดโดยอีวานที่กำลังเขียนลงไปในไดอารี่ ‘เยี่ยมไปเลย นายจะต้องมาช่วยฉันทำการบ้าน’

 

‘การบ้าน?’ ทอมอึ้ง เขาไม่ตอบกลับไปพักหนึ่ง

 

‘ใช่ ฉันกำลังหารุ่นพี่มาช่วยฉัน แต่พวกเขาดูเหมือนจะสนใจเพียงแค่ควิดดิช ศาสตราจารย์สเนปกับบินส์ให้การบ้านยากๆกับพวกเรา’

 

ลายมือของอีวานนั้นรวดเร็วและเลอะเทอะเหมือนนักเรียนปีหนึ่งที่ยังไม่ได้ปรับตัวกับฮอกวอตส์และในที่สุดก็พบคนที่สามารถช่วยเขาทำการบ้านได้

 

‘การบ้านพวกนี้ยากมากๆ และด้วยความสามารถของฉัน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำมันให้เสร็จ ทอม นายจะช่วยฉันใช่ไหม?’

 

‘ขอโทษที,อีวาน,แต่ฉันคิดว่าการบ้านควรทำด้วยตัวเอง ถ้านายต้องการ ฉันสามารถบอกนายอย่างอื่นได้ เช่นสิ่งที่เกี่ยวกับห้องแห่งความลับ! ตอนที่ฉันอยู่ปีห้า ห้องแห่งความลับถูกเปิดออกและสัตวร้ายที่อยู่ข้างในก็ออกทำร้ายนักเรียนหลายคนและฆ่าไปหนึ่ง ฉันจับคนที่เปิดห้องแห่งความลับได้และหลังจากนั้นเขาก็ถูกไล่ออก’

 

‘อ่า ก็ดีแล้วหนิ! แต่ถ้าฉันทำไม่เสร็จก่อนวันหยุดวันสุดท้ายลืมเรื่องสัตว์ร้ายได้เลย, ศาสตราจารย์ได้ฆ่าฉันแน่ ดังนั้นยินดีที่ได้คุยกับนายนะ บาย!’

 

หลังจากสะบัดปากกาเขียนประโยคลงไป เขาปิดไดอารี่

 

อีวานสูดหายใจเข้าและหงายหลังลงไปที่เตียงของเขา วันนี้เขาเพียงแค่การติดต่อครั้งแรกกับริดเดิ้ลเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นต้องคุยแบบลงลึกกับเขา

 

และเขาต้องระมัดระวังเมื่อเขากำลังรับมือกับโวลเดอมอร์ ตัวเขาสามารถโดนชักจูงโดยเขาได้ ดังนั้นอีกวานจึงต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนา

 

อย่างไรก็ตาม,เขามีไดอารี่, เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการโจมตีต่อเนื่อง เพราะตอนนี้ยังมีเวลาเพียงพอที่จะสื่อสารกับทอมก่อนที่เขาจะไปจัดการกับบาซิลิสก์

 

ไปกี่วันต่อมา นักเรียนทุกคนได้กลับมาที่ฮอกวอตส์

 

ข่าวที่จัสตินถูกโจมตีแพร่ไปทั่วทั้งฮอกวอตส์ และความสุขไม่กี่อย่างที่คริสต์มาสได้สร้างขึ้น ก็ได้หายวับไปในทันที

 

บรรยากาศกำลังหม่นหมอง ความหวาดกลัวถูกใส่เข้าไปในความคิดของอาจารย์และนักเรียน พวกเขากลายเป็นตื่นตระหนกและระแวงมากกว่าเดิม

 

ตราบใดก็ตามที่มีปัญหาเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย พวกเขาจะหนีไป

 

ถึงแม้แฮร์รี่จะไม่ได้อยู่ในการโจมตีครั้งที่สาม แต่มันก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นสงสัยตัวเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเผชิญกับคำถาม แฮร์รี่ไม่สามารถอธิบายกับพวกเขาได้ว่าทำไมเขาถึงออกจากงานคริสต์มาสปาร์ตี้ก่อน ซึ่งมันน่าสงสัยอย่างมาก

 

ผู้คนเริ่มกระซิบคุยกันและนักเรียนของบ้านฮัฟเฟิลพัฟ เออร์นี่ แมคมิลลันกล่าว “ตั้งแต่ที่จัสตินเผลอหลุดปากบอกกับพอตเตอร์โดยบังเอิญว่าเขาเป็นมักเกิ้ล-บอร์น ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้น”

 

แต่ที่แย่ไปกว่าคือสิ่งที่เขาบอกมานั้นคือคนอื่นเชื่อเขาจริงๆ เพราะพวกเขาคิดว่าอีวานและเฮอร์ไมโอนี่เป็นผู้สวมรู้ร่วมคิดกับแฮร์รี่ แบะนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้หนังสือพิมพ์ของพวกเขาแย่ไปกว่าเดิม

 

พีฟส์ไม่ได้ช่วอะไรเพราะเขายังโผล่ขึ้นมาในฝูงคนหนาแน่นในห้องโถงและร้องเพลงเสียงดัง “โอ้ พอตเตอร์ โอ้ พอตเตอร์ นายมันคงไม่ดี นายฆ่านักเรียนและคิดว่ามันเหมือนบีบแตร!”

 

เขายังเต้นไปด้วยตอนที่เขาร้องเพลง

 

นอกจากโคลิน,ลูน่า และครอบครัววีสลีย์ เกือบทั้งหมดไม่มีใครกล้าเขาใกล้อีวาน,แฮร์รี่, และเฮอร์ไมโอนี่

 

มันดูเหมือนกับว่ามัลฟอยจะเดาว่าอีวานกับแฮร์รี่เป็นคนที่มาทำร้ายเขาในวันคริสต์มาส ดังนั้นเขาจึงมักจะนำกอยล์และแครบบ์มารอบๆพวกเขา,ยั่วยุพวกเขา,เหมือนไฮยีน่าที่กำลังมองหาโอกาสที่จะโจมตี

 

นอกจากห้องเรียนแล้ว พวกเขาใช้เวลาส่วนมากอยู่ที่ห้องสมุด

 

เฮอร์ไมโอนี่กำลังอ่านหนังสือเมื่อห้าสิบปีก่อน,พยายามหาว่าใครเป็นคนเปิดห้องแห่งความลับ เบาะแสเดียวของพวกเขาคือพวกเขาถูกไล่ออกจากโรงเรียนและถูกขังอยู่ในอัซคาบันจนถึงปัจจุบัน

 

ในส่วนของแฮร์รี่กับรอน พวกเขาตัดสินใจที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับทอม ริดเดิ้ล พวกเขาเจอรางวัลสำหรับการช่วยเหลือโรงเรียนว่าเขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบและหัวหน้าของนักเรียน

 

“นายก็รู้ เขาฟังดูเหมือนกับเพอร์ซี่เลย” รอนขวมดคิ้ว

 

“มันดูเหมือนว่าเขาเป็นนักเรียนดีเด่น” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว

 

“ใช่ ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนประเภทนั้น” รอนกล่าวตอบ ,หลังจากนั้นเขาหันหน้าและมองไปที่อีวานอย่างกังวล “การสืบสวนไดอารี่เล่มนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

 

“ฉันไม่ได้อะไรเลย” อีวานกล่าวพร้อมกับส่ายหัว,เขาคิดว่ามันเป็นการดีที่สุดที่ไม่ให้พวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับริดเดิ้ลตอนนี้

 

“ก็เหมือนที่ฉันบอกไป, มันก็แค่ไดอารี่ธรรมดาๆ”

 

“ฉันจะไม่เรียกมันว่าธรรมดาหรอกนะ ฉันแน่ใจแล้วว่ามันกันน้ำ กันไฟ และกันคาถา ฉันหาวิธีทำลายมันไม่ได้เลย”

 

“นั่นก็ดีแล้ว ริดเดิ้ลต้องอยากจะปกป้องไดอารี่ของเขาแน่ๆ” รอนพูดด้วยท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติ

 

รีวิวผู้อ่าน