ชายที่หล่อเหลาที่มีแว่นตากำลังอ่านหนังสือของตัวเอง เขาเปล่งความสวยงามแบบ หนอนหนังสือที่ไม่ได้อยู่ในอะนิเมะ
แต่ ... ปกหนังสือเป็นสาวสวยในชุดบิกินี่และนิยายมีชื่อแบบนี้มัน !
ไม่ใช่ว่าเซอิจิอยากจนะขัดจังหวะคนที่อ่านไลท์โนเวลอยู่ ในความเป็นจริงเซอิจิก็มีความสุขมากกว่าที่ได้เห็นคนอื่นอ่านหนังสือไลท์โนเวล มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกประทำใจที่เขามีให้กับเซอิจินั้นดู ดูไม่เหมือนว่าเขาจะอ่านไลท์โนเวลประเภทนี้
อย่างน้อยที่สุดมีตัวประกอบชายที่ใส่แว่นตาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เช่นกัน ...
'เอ่อ ทำไมมันรู้สึกเหมือนผมอยากจะให้ความเห็นของผมออกมากัน ? อืม ช่างมมันเถอะ เด็กผู้ชายมีอิสระที่จะอ่านสิ่งที่เขาชอบ '
เซอิจิ เดินเข้าไปในเจดีย์และนั่งลงตรงข้ามกับเด็กชายผมสีเทา
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกำลังจะติดต่อประธานตอนนั้นเสียงโทรศัพท์เริ่มดังขึ้น เธอจะเรียกเขา
" มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ นัทสึยะ?"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล ชั้นแค่อยากจะพูดอะไรกับคุณหน่อย "
"คนที่ชื่อ ชุนสึเกะ ฟุรุกาวะ บอกผมว่าจะมีการเล่นเกมบางอย่างในภายหลัง แต่เขาไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมา "
" ชั้นก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน เราก็เล่นไปตามสถานการณ์แล้วกัน ชั้นจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ แต่ ... "
" ผมเข้าใจ ผมจะเตรียมตัวให้พร้อม "เซอิจิ กล่าวด้วยการหัวเราะเบา ๆ " อย่าลืมว่า ผมเองก็เป็นบริวารผู้ติดตามนะครับ "
"ใช่ ... " นัทสึยะรู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินแบบนี้
การสนทนาของพวกเขาจบลงแบสั้นๆแบบนี้
เซอิจิ มองไปที่ชายหนุ่มผมสีเทาที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา เขาสังเกตเห็นว่าคิ้วของเด็กถูกขมวดเข้าด้วยกัน เด็กชายคนนี้มีความรู้สึกสับสน " นี่มันเชี่ยอะไรกันเนี่ย ?"ขณะที่เขาอ่านมันต่อไป
" คุณพบบางส่วนที่คุณไม่เข้าใจเหรอครับ ?"เซอิจิถามอย่างกะทันหัน
เด็กหนุ่มผมสีเทามองมาทางเขา
"ขอโทษที่ทำให้คุณเสียสมาธิ ผมเคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาก่อนดังนั้นผมเลยถามขึ้นมาเมื่อดูจากสีหน้าของคุณ "เซอิจิ อธิบาย" ถ้ามีส่วนไหนของนิยายเรื่องนี้ที่คุณไม่เข้าใจ คุณสามารถถามผมได้ "
เด็กผมสีเทากระพริบตา " ... คุณเป็นใคร?"
"ชิโรยะ" เซอิจิ กล่าว
ช่วงเวลาแห่งความเงียบตกลงมาอยู่ระหว่างพวกเขา
"ชิโรยะ ซัง ... ผมชื่อ เรียวโนะ ไอซาว่า ผมต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณเกี่ยวกับเนื้อหาในหน้านี้ "เด็กหนุ่มผมเด็กคนนี้ส่งไลท์โนเวลที่อยู่บนมือเขามาให้เซอิจิชี้ให้เห้นหน้าที่เขากำลังอ่านอยู่
เซอิจิรู้สึกอึดอัดใจที่อธิบายถึงเหตุการณ์แปลกประหลาดของไลท์โนเวลให้กับเด็กผู้ชายที่มีบุคลิคจริงจัง
ตามไอซาว่าแล้ว เขาไม่ได้อ่านหนังสือด้วยความตั้งใจของเขาเอง- เจ้านายของเขาสั่งให้เขาทำเช่นนั้น เช่นเดียวกับการอ่านหนังสือ นายหญิงของเขาก็บอกให้เขาเขียนหนังสือรายงานอย่างน้อยห้าร้อยคำเกี่ยวกับเรื่องนี้
'การบ้านของเด็กนักเรียนประถมเหรอ !?"เซอิจิอดคิดถึงมันอยู่ในใจขึ้นมาไม่ได้
รายงานหนังสือเกี่ยวกับหนังสือไลท์โนเวล ... ในฐานะที่เป็นคนกระตือรือร้นไลท์โนเวลมันเป็นงานที่ค่อนข้างง่ายสำหรับเขา อย่างไรก็ตามงานนี้อาจเป็นงานที่ยากสำหรับผู้ที่ไม่ได้สนใจมัน มันคล้ายกับขอให้เซอิจิเขียนรายงานเกี่ยวกับหนังสือคลาสสิกที่ยอดเยี่ยมบางเรื่อง
เขาจะเขียนรายงานเกี่ยวกับหนังสือที่เข้าใจยากและน่าเบื่อมากพอที่จะทำให้เขานอนหลับได้อย่างไรกัน ?
มันก็เหมือนกับบอกว่าให้ทำความเข้าใจหนังสือ ใครอยากจะเข้าใจหนังสือเมื่อพวกเขาไม่ต้องการอ่านมันตั้งแต่แรก ? แล้วเขาจะเพลิดเพลินไปกับการอ่านมัน พวกขเาจะหลงไหลในการทำความเข้าใจมันได้อย่างไร ?
นี่มันไม่ใช่คำถามเรื่องความตั้งใจของผู้เขียน แม้ผู้เขียนเองไม่สามารถตอบบางคำถามได้ การทดสอบในมหาลัยจากชีวิตก่อนของเขาก็เป็นตัวอย่างเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี ...
เซอิจิไออยู่ในใจ ' ผมออกนอกเรื่องอีกแล้วสินะ '
"ขอบคุณสำหรับคำอธิบายของคุณ, ชิโรยะ ซัง" เด็กชายกล่าวอย่างเคร่งขรึม
"ไม่จำเป็นต้องสุภาพหรอกครับ มันเป็นเรื่องธรรมดา "
' มันก็ช่วยผมฆ่าเวลาไปด้วยเช่นกัน ' เซอิจิคิดกับตัวเอง
ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างที่พุ่งไปมาอยู่รอบ ๆ ต้นไม้ที่อยู่ข้างนอกเจดีย์ มันเป็นบริวารประทับวิญญาณที่ยืนอยู่บนภูเขาปลอม
เขาเป็นเด็กน้อยที่มีชีวิตชีวาและมีผมสีแดงร้อนแรงสั้นๆและหน้าตาเล็ก ๆ ที่หล่อเหลา เขาสวมฮู้ดและกางเกงขายาวและริมฝีปากของเขาก็แยกไปด้านข้างยิ้มอย่างไร้เดียงสา
เขากระโดดจากต้นไม้หนึ่งไปยังต้นไม้อีกต้นแบบนักกายกรรมที่สง่างาม ขณะที่เขาอยู่ในท้องฟ้าเขาตีลังกาพลิกตัวและหมุน ดูเหมือนว่าเขากำลังแสดงและสนุกกับมันอยู่
เซอิจิ เฝ้าดูเด็กผู้ชายผมแดงอยู่บนอากาศ ตีลงกาและร่อนลงบนพื้นเมื่อเขาไปถึงต้นไม้ต้นสุดท้าย
ช่วงเวลาที่เด็กชายร่อนลงบนพื้นดิน เขากลับหัวลอยไปที่เจดีย์ หมือนนักกายกรรมที่ได้ฝึกมาเป็นอย่างดี
"สวัสดี โอนี่จังแปลกหน้า" เด็กหนุ่มตัวน้อยตัวน้อยผมแดงคนนี้พูดขึ้นมา
"สวัสดีครับ, เด็กน้อยแปลกหน้า" เซอิจิตอบ
"อย่าเรียกผมว่าเด็กตัวน้อย ชื่อ ยูกิ โอโยคุโมะ!"
"เอาล่ะ โอโยคุโมะซัง"
"อย่าเรียกผมว่า โอโยคุโมะซัง ด้วย มันโบราณไปแล้ว !"
"โอโยคุโมะ คุง."
" งั้นก็ได้." เด็กหนุ่มตัวน้อยที่มีผมสีแดงพยักหน้า "โอนี่ซัง, คุณชื่ออะไรเหรอครับ ?"
"ชิโรยะ."
"ชิโร่ ... ยะ? นั่นชื่อของคุณเหรอครับ?"
" นั่นชื่อผมครับ "
" งัั้นคุณมาจากตระกูลไหนเหรอครับ ?"
" ผมว่าคุณอย่ารู้ดีกว่าครับ "
"เอ๊ะ ... โอนี่ซัง คุณแปลกมากจริงๆ "
เซอิจิ ยิ้ม "โอโยคุโมะคุง, คุณต้องการอะไรจากคนแปลกหน้าอย่างผมรึเปล่าครับ ?"
" ไม่มีครับ ผมแค่อยากมาทักทาย ผมไม่คิดว่า โอนี่ซัง ... ชิโรยะ โอนี่ซัง คุณดูแปลกมาก แต่ดูเหมือนมันพอคุยด้วยได้อยู่ "
" ผมแค่อยากทำตัวสุภาพเท่านั้น " เซอิจิตอบมาอย่างง่ายๆ
เสียงฝีเท้าดังอยู่ข้างหลังเขา
"ยูกิ แกกำลังทำอะไรอยู่?"เสียงดังขึ้นมา
ทั้งคู่หันไปมองชายที่มีผมสีบลอนด์เข้ม เขาสวมแว่นตากลมและสวมแจ็คเก็ตสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ เขาดูค่อนข้างชั่วร้ายย แต่ในสายตาของเขายังคงซุกซ่อนความแหลมคมเก็บไว้
"ผมกำลังพูดคุยกับ ชิโรยะ โอนี่ซัง" เด็กหนุ่มผมแดงกล่าว
"ชิโรยะเหรอ?"ชายหนุ่มผมบลอนด์มองไปทาง เซอิจิ" ข้าขอโทษทีนะ แต่ชื่อเต็มๆของแกชื่ออะไรนะ ?"
"เรียกผมว่าชิโรยะพอแล้ว " เซอิจิ พูดอย่างเย็นชา
ดวงตาของชายหนุ่มผมบลอนด์หลี่แคบลงเล็กน้อย " ข้าเข้าใจละ ... ข้าขอโทษแล้วกัน" จากนั้นเขาก็มองไปที่ ยูกิ โอโยคุโมะ "มากับข้าสิ! ไปตรงนั้นกับข้า และก็อยุ่เฉยๆด้วย "
"เอ๊ะ ... ผมอยากจะคุยกับชิโรยะโอนี่จัง "
" แกกำลังรบกวนเขาอยู่ ไอ้โง่เอ้ย " ชายหนุ่มผมบลอนด์ตำหนิ
ยูกิ รู้สึกตกใจกับเรื่องนี้ "เอ๊ะ? "
"หยุดพูดและออกไปกับข้าตอนนี้เลยแกน่ะ " ชายคนนั้นกวักมือด้วยมือและสีหน้าจริงจังปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา
ยูกิ ดูสับสน แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมของชายหนุ่มผมสีบลอนด์ เขาก็ยอมแพ้และออกจากเจดีย์ไป
หลังจากที่พวกเขาเดินไประยะหนึ่งชายผมสีบลอนด์เข้มคนหนึ่งพูดขึ้นมาอีกครั้ง " คนนั้นใช้คาถาปลอมตัว ชิโรยะ เป็นนามแฝงอย่างแน่นอน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา "
"อะไรนะ ?"
"แค่คุยกับเขาก็ทำให้เขาลำบากแล้ว แกไม่เข้าใจรึไงกัน ?"
"เอ๊ะ ... แต่เขา..."
" แกจำเป็นต้องสังเกตมากขึ้นและใช้สมองของแกมากขึ้นเมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น" ชายผมบลอนด์กล่าวด้วยเสียงเบๆา "การโต้ตอบกับผู้อื่นอย่างฉับพลันอาจสร้างปัญหาให้คนอื่นได้และอาจสร้างปัญหากับแกเองด้วย จำเรื่องนั้นเอาไว้ด้วย "
ยูคูกิขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
เซอิจิมองยูยูกิและชายผมบลอนด์จากไปก่อนที่จะหันกลับไป เขาเห็นว่า เรียวโนะ ไอซาว่า เข้ามาใกล้และเก็บนิยายไป
"คุณอ่านมันเสร็จแล้วเหรอครับ?"เซอิจิถาม
"ยัง "
"แล้วทำไมถึงหยุดล่ะ?"
"เพราะ... ผมรู้สึกเหนื่อยมาก "
" งั้นคุณให้ผมยืมอ่านได้รึเปล่า ?"
ไอซาว่า กระพริบตาจากความประหลาดใจ "ชิโรยะซัง, คุณไม่ได้บอกว่าคุณได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วหรอกเหรอ ?"
" ผมอยากอ่านอีกรอบเพราะว่าผมเบื่อ "
ไอซาว่า เงียบไปสักพัก ในที่สุดเขาก็หยิบหนังสือออกมาอีกครั้งและมอบมันให้กับเซอิจิ
"ขอบคุณ." เซอิจิ เปิดหนังสือและเริ่มอ่านหนังสือ
"ชิโรยะซัง" ไอซาว่าบอกหลังจากนั้นสักพัก " ผมอยากถามอะไรที่ดูไม่สุภาพเล็กน้อย "
" หืม ? "
"ทำไมคุณถึงไม่แสดงตัวตนที่แท้จริงของคุณกับคนอื่นๆล่ะ ?"อิซาวะมองไปที่ เซอิจิ ตรงๆ" การได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ก็หมายความว่าตัวตนของคุณเป็นที่ยอมรับ อย่างไรก็ตามคุณยังปกปิดตัวคุณและใช้ชื่อปลอมแบบนี้ ผมเองรู้สึกว่านี่เป็นการกระทำที่ไร้ความหมาย ดังนั้นผมเลยรู้สึกสับสน คุณช่วยบอกเหตุผลหน่อยได้รึเปล่า ?"