อีวานลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก, ร่างกายของเขาปวดเมื่อยไปทุกส่วน
ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ข้างในปากของรูปปั้นสลิธีริน, เขาอยู่ในพื้นที่ขนาดใหญ่, บนหัวของเขาเป็นรูที่บาซิลิสก์ใช้เข้าออก
“แปลก, โคตรแปลก,ฉันกลับไปเมื่อหนึ่งพันปีก่อน, มันเป็นความฝันหรือเปล่า?” อีวานส่ายศรีษะและจับไม้กายสิทธิ์ของเขา
ขณะที่เขาจับที่ไม้กายสิทธิ์ของเขา, เขาเปลี่ยนความสนใจของเขาไปที่สิ่งของที่อยู่ในมือของเขา
“ลูมอส” อีวานกระซิบ, ด้วยแสงจางๆจากไม้กายสิทธิ์เขาเห็นขวดยาขนาดเล็กที่มีสีทองเข้ม
“นี่มัน……..น้ำยาของซัลลาซาร์”
อีวานอึ้งไปครู่หนึ่ง,ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ความฝันแต่คือความจริง, เขาใช้เครื่องย้อนเวลากลับไปเมื่อพันปีก่อนและพบกับเหล่าผู้ก่อตั้ง
อย่างกับที่ฮัฟเฟิลพัฟพูดไว้, สลิธีรินไม่ได้ใจร้ายเหมือนกับท่าทางของเขา, และในตอนท้ายของวัน, ซัลลาซาร์มอบน้ำยาให้ซึ่งมันน่าเหลือเชื่อ
อีวานจำได้ว่านี่น้ำยาเป็นที่ถูกแนะนำในหนังสือเวทมนตร์, เขานึกถึงคำบรรยาของมัน, สูตรปรุงยานั้นหายไปนานหลายทศวรรษแล้ว
เขานำน้ำยาใส่ลงไปในกระเป๋าของเขอย่างระมัดระวัง, ถ้าคนอื่นรู้ว่าเขามีมัน พวกเขาจะพยายามเอามันมาเป็นของพวกเขาเอง, แม้แต่รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์อาจจะแย่งมันไปจากเขา
เขาเตรียมพร้อมที่จะดื่มน้ำยาตอนที่ไม่มีคนอยู่รอบๆ, หลังจากนั้นอีวานคิดถึงบางสิ่งขณะที่เขากำลังจะออกไป, ผู้ก่อตั้งโรงเรียนบอกว่าพวกเขาจะทิ้งสมบัติบางอย่างไว้ในห้องแห่งความลับเพื่อช่วยให้เขาปกป้องฮอกวอตส์จากโวลเดอมอร์
เขารีบมองหามันไปทั่ว
สำหรับที่ซ่อนของบาซิลิสก์, ส่วนในของรูปปั้นนั้นใหญ่กว่าภายนอก, มันเต็มไปด้วยซากของสัตว์ตัวเล็กๆ
หลังจากค้นหาไปได้สักพัก เขาพบกับประตูลับ
เขาเปิดประตูสีดำ, ฝุ่นลอยฟุ้งไปทั่ว
เมื่อฝุ่นจางหายไป, อีวานยืนอยู่ตรงประตูทางเข้าของห้องทรงกลม
ห้องนี้เป็นห้องเดียวกันกับที่เขาเคยไปเมื่อหนึ่งพันปีก่อน, มันตกแต่งอย่างสวยงาม, มันมีรูปปั้นของผู้ก่อตั้งทั้งสี่อยู่ทังสี่มุมห้อง
แตกต่างจากรูปปั่นสลิธีรินอันเก่าที่อยู่ข้างนอก, รูปปั้นทั้งสี่ตรงนี้เป็นยักษ์ใหญ่แห่งยุคสมัย, ผู้หิวโหยในพลัง ซัลลาซาร์ สลิธีริน,ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา เฮลก้า ฮัฟเฟิลพัฟ, ผู้เที่ยงธรรม โรเวน่า เรเวนคลอ, และผู้กล้าหาญ ก็อดดริค กริฟฟินดอร์
พวกเขาดูเหมือนกับคนที่เขาเพิ่งพบมา
ตรงหน้าของรุปปั้นทั้งสี่มีแผ่นหินที่ถูกเปลี่ยนเป็นร่องโค้งมน
นี่น่าจะเป็นห้องแห่งความลับของผู้ก่อตั้งที่แท้จริงที่มีสมบัติลับที่พวกเขาทิ้งไว้ แต่ฉันต้องผ่านบททดสอบเสียก่อน
อีวานก้าวไปข้างหน้าและเห็นคำพูดที่แตกต่างกันอยู่บนกำแพง
มันเหมือนกับหมวกคัดสรรอันใหญ่, บนกำแพงฝั่งกริฟฟินดอร์ด้วยตัวหนังสือสีทอง กริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญแห่งป่าใหญ่ เขาจะมอบรางวัลสูงสุดแก่บุคคลที่กล้าหาญที่สุด กุญแจที่ใช้เปิดขุมทรัพย์ก็คือควากล้าหาญที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ, คุณต้องได้รับการยอมรับจากผู้ติดตามของคุณ
ฮัฟเฟิลพัฟเขียนด้วยสีดำ: ฮัฟเฟิลพัฟผู้เมตตาจากหุบเขากว้างใหญ่ เธอปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ทุกคนมีโอกาสได้รับสมบัติของเธอ กุญแจสำคัญในการเปิดขุมทรัพย์คือความซื่อสัตย์และความภักดี, สิ่งที่คุณต้องมีคือความเชื่อใจจากเพื่อนที่ต่ำต้อยที่สุดของคุณ
เรเวนคลอเขียนด้วยสีน้ำเงิน: เรเวนคลอผู้เที่ยงธรรม, จากเกลน, จิตใจที่เจิดจรัญสมควรได้รับรางวัล กุญแจสำคัญในการได้รับสมบัติของฉันคือสติปัญญาที่ไม่ธรรมดา ซึ่งคุณจะได้รับสืบทอดพันธมิตรที่ฉลาดเฉลียวเท่ากันตลอดไป!
อันสุดท้ายเป็นกำแพงของสลิธีริน, มันถูกเขียนด้วยสีเงิน: ผู้หิวโหยในพลัง สลิธีริน,จากเฟน, เขาเชื่อเพียงพ่อมดที่มีสายเลือดบริสุทธิ์เท่านั้น, เลือดสีโคลนจะไม่ได้รับอะไรไปจากฉัน, กุญแจที่จะได้รับสมบัตินี้คือพลังอันยิ่งใหญ่, มันถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของโลก โดยคนรับใช้ของเขาที่มีไหวพริบ
อีวานอ่านจนจบ, เขาไม่เห็นคำพูดอื่นๆอีก, สี่คนนี้มีรสนิยมที่แย่, ห้องทั้งห้องดุเหมือนจะเป็นปริศนาเชาว์
เขาไม่สามารถเข้าใจคำใบ้พวกนี้
เขาไม่มีเบาะแสว่ากุญแจของสมบัติลับนี้อยู่ที่ไหนแม้แต่น้อย, ใครคือผู้ติดตาม,เพื่อน,พันธมิตร, และผู้รับใช้ที่ถูกกล่าวข้างบน?
เขาต้องจดจำทำพูดทั้งหมดนี้, เขาต้องหาเบาะแสเมื่อออกไปจากห้องลับ
แต่ในขณะที่เขาจำทุกอย่างอยู่นั้นเขาได้ยินเสียงกรีดร้องน่ากลัวดังออกมาจากภายนอก
ในที่สุดเขาก็นึกเรื่องทอมกับบาซิลิสก์ได้, เขารีบออกไปจากห้อง
ขณะเดียวกันกับที่เขาออกมาจากปากของสลิธีริน, อีวานได้ยินแฮร์รี่ตะโกนเรียกชื่อของเขา, เขารีบตอบกลับไป, ฟอกส์บินลงมาเพื่อพาเขาออกไป
แฮร์รี่ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จในการจัดการทุกอย่าง
เสียงกรีดร้องนั่นน่าจะเป็นของทอม, ที่ตรงกลางของห้องเป็นร่างบาซิลิสก์ที่ไร้ชีวิต, มันถูกแทงด้วยดาบของกริฟฟินดอร์, นอกจากนี้ยังมีไดอารี่ของทอมซึ่งถูกตอกด้วยเขี้ยวของบาซิลิสก์,ซึ่งพิษของมันได้เผาไดอารี่จนเป็นรู
“อีวาน พวกเราชนะแล้ว, ฉันล้มทอมลงได้, ฉันทำลายไดอารี่ตามที่นายบอก!” แฮร์รี่กล่าวขณะที่เขาเห็นฟอกส์พาอีวานลงมา, แฮร์รี่รีบร้อนถามด้วยความเป็นห่วง “นายเป็นไงบ้าง, นายโอเคหรือเปล่า? ฉันเห็นนายถูกโจมตีด้วยคาถาของทอม”
“ฉันโอเคน่ะ, เรื่องมันยาว เดี้ยวฉันจะเล่าให้นายฟังทีหลัง”
อีวานส่ายหัว, เขาเห็นรอนที่ยังอยู่ข้างใต้รูปปั้น, เขารีบกล่าว “รีบไปดูอาการของรอน”
เมื่ออีวานกับแฮร์รี่เข้าไปหารอน, เขาก็ตื่นขึ้นแล้ว
เขามีแววตาที่ว่างเปล่า เมื่อเขาเห็นศพของบาซิลิสก์,เขาเห็นเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดของแฮร์รี่และเสื้อตลุมที่ขาดรุ่งริ่งของอีวาน, หลังจากนั้นเขาเห็นไดอารี่ที่ปลายเท้าของเขา
เขาสั่นและอ้าปากค้าง, น้ำตาได้พรั่งพรูออกมา
“อีวาน, แฮร์รี่, ทั้งหมดเป็นฉันเอง, ฉันไม่ควรที่จะเชื่อใจทอมเลย, ฉันอยากจะบอกทุกๆคน แต่ฉันกลัว, ริดเดิ้ลบอกว่าถ้าฉันบอกทุกคน พวกนายจะไม่เห็นว่าฉันเป็นเพื่อนตลอดไป”
“ใช่ นายนี่มันตัวสร้างปัญหาของจริง ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ฉันเหนื่อย ฉันคงได้ทุบตีนายแล้วรอน!” อีวานโกรธ “นายเชื่อในโวลเดอมอร์,ไม่ใช่ในตัวของเพื่อนพ้อง”
“ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน, ฉันสมควรถูกไล่ออก!” รอนกล่าว “หลังจากการโจมตีครั้งแรก, ฉันรู้สึกผิดปกติ,ฉันมันไร้เดียงสาพอที่จะคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นถ้าฉันได้กำจัดไดอารี่ทิ้งไป แต่ทุกอย่างกลับแย่ลงเรื่อยๆ”
“ทุกอย่างมันจบแล้วรอน” แฮร์รี่ปลอบเขาและกล่าว “พวกเราทุกคนเชื่อใจนาย, นายแค่ตกอยู่ในการควบคุมของทอมเท่านั้น, นายไม่ได้ทำมันด้วยความต้องการของนาย”
“แต่……
“ฉันให้อภัยนายตั้งแต่ที่นายช่วยชีวิตจินนี่ในห้องนั่งเล่นแล้วรอน” อีวานกล่าว, เขาลากรอนเข้ามา “แต่ในอนาคต, บอกพวกเราก่อน, และอย่าพยายามที่จะแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว”