TQF:บทที่ 10 คนพิเศษ เด็กๆไม่ได้เติมเต็มความปรารถนาของพวกเขาเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาแม่และพี่สาวก็หายไปแล้ว! น้องเล็กทั้งสองคนต่างตำหนิ เจิ้งหยวน ที่ไม่ยอมปลุกพวกเขาก่อนหน้านี้ ในขณะที่เขากำลังบ่นอยู่นั้น เฉิงเสี่ยวเสี่ยว และแม่ของเธอก็เดินทางใกล้ถึงเมืองใหญ่แล้ว เมืองใหญ่นี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากมันมีประมาณ 10,000 ครัวเรือนหลังจากที่เข้ามาในเมืองมีถนนสายหลักไปยังตลาดนอกจากร้านค้าแล้วยังมีผู้อยู่อาศัยจำนวนมากในหมู่บ้านใกล้เคียงนำสินค้ามาขายที่นี่ด้วย เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มองไปรอบๆอย่างอยากรู้อยากเห็นในขณะที่เธอติดตามนางเฉิงเข้าไปในตลาด เธอสังเกตเห็นว่าไม่ใช่ว่าพ่อค้าทุกคนจะเป็นผู้ชายแม้แต่ผู้หญิงก็มีเช่นกัน ดังนั้นพวกเธอทั้งสองคนจึงไม่ได้รับความสนใจมากนัก หลังจากที่พวกเขาเจอตำแหน่งที่ยังคงว่างอยู่นางเฉิงก็วางหาบของเธอลง จากนั้น เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ก็ช่วยจัดแจงเช่นกันพวกเธอทั้งสองคนปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก “ท่านแม่คิดว่าเราจะสามารถขายกระต่ายเหล่านี้ได้หรือไม่” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว รู้สึกกังวลเล็กน้อยพวกเธอนำไก่มา 20 ตัวและกระต่ายอีก 15 ตัวดังนั้นนี่จึงเป็นการค้าเล็กๆเท่านั้น นางเฉิงดูเหมือนไม่ได้กังวลอะไรเธอมองไปรอบๆแล้วตอบว่า “ข้าคิดว่ายอมขายได้อย่างแน่นอน!” นางเฉิงยังคงมีเสน่ห์ในวัย 30 ปีของเธอ เมื่อทั้งสองคนยืนอยู่เคียงข้างกัน เฉิงเสี่ยวเสี่ยว นั้นดูเหมือนน้องสาว พวกเธอได้รับความสนใจจากผู้คนที่ผ่านไปมาในระยะเวลาอันสั้นและพวกเขาก็สังเกตเห็นว่าพวกเธอกำลังขายไก่และกระต่าย คนเดินไปนาเป็นจำนวนมากแต่ไม่มีใครเดินเข้ามาถามราคาพวกเธอ ท้ายสุดแล้วพวกเธอก็เป็นเพียงบุคคลธรรมดาทำกังวลเริ่มก่อตัวในหัวของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว “เฮ้ มีกระต่ายและไก่อยู่ที่นี่” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาและหยุดดูกระต่ายกับไก่ที่อยู่บนกง หลังจากตรวจสอบสักพักเขาถามขึ้นอย่างกระตือรือร้นว่า “แม่นางไก่และกระต่ายของเจ้าราคาเท่าไหร่” “อืม…”นางเฉิงไม่แน่ใจว่าพวกเขาควรบอกราคาอย่างไรดังนั้นเธอจึงหันมามองลูกสาวของเธอ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เข้าใจว่าแม่ของเธอหมายความว่าอะไรเธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปหันผู้ชายที่เหมือนพ่อบ้านคนนั้นและพูดว่า “ไก่และกระต่ายของเราได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างพิเศษ เนื้อของมันนุ่มและชุ่มฉ่ำ มีเพียงไก่ 20 ตัวและกระต่าย 15 ตัวเท่านั้นท่านต้องการเท่าไหร่?” ในช่วงไม่กี่วันมานี้ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ได้เรียนรู้สกุลเงินของโลกใบนี้ 1 ตำลึงทอง = 10 ตำลึงเงิน 1 ตำลึงเงิน= 1 ก้วน 1 ก้วน = 1000 เหวิน (อีแปะ) ซึ่งเป็นเหรียญทองแดงผสม 1ตำลึงทอง = 3000 หยวน 1 ตำลึงเงิน= 1 ก้วน= 300 หยวน 1 เหวิน =0.3 หยวน (0.043 USD) ดังนั้นไก่ 1 ตัวประมาณ 2 หยวน(2.88 USD) และกระต่ายประมาณ 3 หยวน (4.32 USD) นั่นเป็นราคาที่เป็นไปไม่ได้ในโลกก่อนของเธอ แต่สำหรับโลกใบนี้ราคานี้เป็นราคายุติธรรม ชายคนนั้นพยักหน้าเมื่อได้ยินราคา “ดี ข้าเชื่อในคำพูดของเจ้า ทำไมเราไม่ทำแบบนี้ล่ะ?ตระกูลหนิงของเราต้องการไก่เหล่านี้สำหรับงานเลี้ยงและกระต่ายของเจ้าก็ดูดีทีเดียว ข้ามีธุระที่ต้องไปทำที่อื่น ดังนั้นถ้าจะให้เจ้า 1 โจเงินในขณะเดียวกันเจ้าจงส่งของเหล่านี้ไปยังตระกูลหนิงได้หรือไม่?” เมื่อชายคนนั้นพูดเสร็จเขาหยิบเงินโจ (เป็นลักษณะก้อนเงิน/ทอง มีน้ำหนักแตกต่างกันเป็นค่าเงินที่อยู่สูงกว่าตำลึง แต่ละธนาคารจะปั้นโจในน้ำหนักที่แตกต่างกัน )ออกมาจากใต้แขนเสื้อของเขาและมอบให้กับนางเฉิงจากนั้นเขายิ้มและจากไป “นายท่านนี่มันมากเกินไป!”นางเฉิงตะโกนหลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว แต่ชายคนนั้นไม่ได้หันหลังกลับมา เขายกแขนขึ้นโบกเล็กน้อยและเดินจากไป “ไม่เป็นไรเก็บมันไว้เถอะ!” “แต่…”นางเฉิงถือก้อนโจเงินไว้ในมือของเธอและขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้แต่นางเฉิงเองก็แปลกใจเล็กน้อย เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอคนใจดีแบบนี้ ลักษณะจาก โจ ก้อนนี้นี้ดูเหมือนว่าจะมีค่าอยู่ประมาณ 5ตำลึง มันเพียงพอที่จะสนับสนุนครอบครัวปกติเป็นเวลาหลายเดือน “ท่านแม่ท่านรู้จักตระกูลหนิงหรือเไม่?” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังถามนางเฉิงอย่างอ่อนโยน “อ๊ะ..” นางเฉิง มองไปที่ลูกสาวของเธอและส่ายหัว “ในอดีตท่านพ่อของเจ้าเป็นคนนำสัตว์ที่เขาล่ามาขาย ข้าเคยมาที่นี่เพียง 2 ครั้งเท่านั้นดังนั้นจึงไม่คุ้นเคยกับตระกูลหนิง” จากนั้นนางเฉิงก็ถามด้วยความกังวลใจ “ เสี่ยวเสี่ยว ไก่และกระต่ายของเรามีราคาไม่เท่ากับค่าเงินที่เขาให้…” มองเห็นนางเฉิงที่เป็นกังวลใจ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึงทันทีดังนั้นเธอจึงตอบไปว่า “ท่านแม่ท่านอย่าคิดมากเรื่องนี้ เขาแค่ต้องการไก่และกระต่ายของเราเท่านั้น” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ช่างสังเกตมาก่อนหน้านี้ ชายคนนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นไก่และกระต่ายของเธอ เขาใช้สายตาในการมองแม่ของเธอด้วยความซื่อสัตย์ เธอเดาได้ว่าเขาไม่ได้สนใจเรื่องเงินมากนัก “ท่านแม่เนื่องจากตระกูลหนิงได้ซื้อไก่และกระต่ายของเราไปแล้วดังนั้นเราควรที่จะส่งสิ่งนี้ให้กับพวกเขา!”เธอขัดจังหวะแม่ของเธอที่กำลังลังเลอยู่ “ถ้ามีใครมาถามเกี่ยวกับเรื่องนี้มันจะทำให้กลายเป็นเรื่องยุ่งยาก” “ตกลง งั้นพวกเราไปส่งของกันเถอะ!” นางเฉิงสงบลงในไม่ช้าและทั้งสองคนก็หยิบไก่และกระต่ายขึ้นจากนั้นพวกเขาถามทางคนที่เดินผ่านไปมา พวกเขาเพียงต้องเลี้ยว 2-3 ครั้งก่อนที่จะถึงสถานที่ที่สวยงามแห่งหนึ่ง เมื่อเขามาถึงคฤหาสน์แห่งนั้นคนรับใช้บางคนก็ออกมาพวกเธอจึงมอบไก่และกระต่ายให้กับตระกูลหนิงได้สำเร็จ ในที่สุดทั้งสองคนก็รู้สึกโล่งใจ หัวหน้าคนใช้ของตระกูลหนิงรู้สึกสับสนเล็กน้อยว่าทำไมพวกเขาถึงได้รับไก่เหล่านี้ เขามองไปที่หญิงสาวทั้งสองคนอย่างแปลกประหลาดในขณะที่พวกเธอเดินจากไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบ้านถึงตัดสินใจซื้อไก่เหล่านี้ โดยธรรมชาติแล้วพ่อบ้านเป็นคนใจกว้างจึงเป็นโชคดีของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว และแม่ของเธอที่ได้พบกับเขา ด้วยเงิน 5 ตำลึงนี้พวกเธอทั้งสองคนสามารถซื้อของประจำวันได้มากมาย สุดท้ายพวกเธอก็เดินเข้าไปยังร้านหมอแห่งใหญ่ที่สุดในเมืองหาหมอไปรักษา เฉิงไป๋หยวน เมื่อพวกเขาเข้าไปพวกเขาได้กลิ่นนสมุนไพรอ่อนๆ กลิ่นที่คุ้นเคยนี้ทำให้เกิดรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เธอชอบกลิ่นสมุนไพรเพราะมันทำให้เธอนึกถึงสถานที่ทำงานในอดีตของเธอ เรื่องราวต่างๆผ่านมาเพียงไม่กี่สัปดาห์แต่ความรู้สึกเหมือนมันเนิ่นนานมาแล้ว “ท่านต้องการสมุนไพรใด”ชายชราคนหนึ่งยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ถามด้วยความนอบน้อม นางเฉิงเดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วถามด้วยความเคารพ “พวกข้ากำลังมองหาท่านหมอ ไม่ทราบว่าท่านมีหมอที่จะไปรักษาที่บ้านข้าได้หรือไม่?” “โอ้?บ้านเจ้ามีคนป่วยอย่างนั้นหรือ?ทำไมไม่พาเขามาที่นี่?”หมอรู้สึกแปลกใจจึงถามออกมา นางเฉิงตอบด้วยท่าทางเศร้า “สามีของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ข้าไม่สามารถพาเขามาที่นี่ได้ดังนั้นข้าจึงขอให้ท่านไปรักษาเขาที่บ้าน” “โอ้…”หมอมองดูทั้งสองคนและพูดว่า “โปรดรอสักครู่ข้าจะไปเอาถุงยามาก่อน” “ท่านหมอบ้านของเราไม่ได้อยู่ในเมือง เราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านต้นไม้ข้าสงสัยว่าท่านจะ…..”นางเฉิงรู้สึกอับอายแต่เธอต้องอธิบายสถานการณ์นี้ ท่านหมอหยุดสักพักแล้วหันกลับมามองพวกเขาพร้อมกับสัมภาระที่เตรียมพร้อม เขาพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะในเมื่อข้าสัญญาไปแล้ว แต่เนื่องจากหมู่บ้านต้นไม้นั้นอยู่ไกลจากที่นี่เล็กน้อย ข้าจะต้องขอค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมในการไปรักษาที่บ้านของเจ้าได้หรือไม่?” “แน่นอนเจ้าค่ะ มันสมเหตุสมผลที่ท่านจะเรียกค่ารักษาเพิ่มเมื่อต้องเดินทางไปที่บ้านของข้า”นางเฉิงตอบทันที -------------------------------------------------
รีวิวของคุณ
คุณจะให้ดาวนิยายเรื่องนี้หรือไม่
