TQF:บทที่ 13 ความชื่นชอบ ในตอนเช้า เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงบางอย่างที่นอกบ้านของเธอฟังดูเหมือน เจิ้งหยวน กำลังทำอะไรบางอย่าง เธอจึงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก เธอดึงผ้าห่มออกและนํามันทับลงบนตัวน้องสาวก่อนที่เธอจะสวมเสื้อคลุมและออกมาด้านนอก เธอพบว่า เจิ้งหยวน กำลังฝึกท่า ม้าหมอบในสวนหลังบ้านถัดจากเขามีท่านแม่ยืนอยู่ข้างๆ เกิดอะไรขึ้น? เธอหยุดมองสักครู่และเดินเข้าไปหาทั้งสองคน เธอถามด้วยความงุนงงว่า “ท่านแม่ เจิ้งหยวน กำลังฝึกทักษะการต่อสู้อย่างนั้นหรอ” “ใช่แล้ว เจิ้งหยวน ขี้เกียจเกินไปดังนั้นข้าจึงต้องคอยดูแลเขา”นางเฉิงพูดเบาๆ “เมื่อเจ้าตื่นขึ้นแล้วเจ้าก็มาดูเขาแทนแม่ แม่จะได้ไปเตรียมอาหารเช้า!” “โอ้…” เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ยังอยู่ในความสับสนด้วยความที่เธอเพิ่งตื่นนอน เฉิงเสี่ยวเสี่ยว นั่งอยู่บนลานบ้านและขยี้ตาของเธอ เธอมองไปที่น้องชายที่นั่งยองยองในสนามโดยไม่ขยับเขยื้อนเธอค่อนข้างประทับใจ เขาดูตั้งใจต้นขาของเขากลางเป็นมุม 15 องศากว้างเท่ากับไหล่ เท้าทั้งสองข้างชี้ไปด้านหน้าห่างกัน 2-3 ฟุตแขนทั้งสองข้างแนบลำตัวเหมือนกับศิลปะการต่อสู้ในภาพยนตร์กังฟูที่เธอเคยเห็นในอดีต เธอกำลังสงสัยเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวนี้ ชาวนาธรรมดาจะไม่สอนให้เด็กๆอ่านและฝึกฝนการต่อสู้ เธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับ “อดีต”ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างสงสัยในเรื่องนี้ เธอบอกได้ว่าพ่อแม่ของเธอนั้นไม่ได้เป็นชาวบ้านธรรมดาและบรรดาน้องของเธอก็ไม่เหมือนกับพวกที่เติบโตจากหมู่บ้านที่ห่างไกล ตอนนี้เธอเห็นพ่อแม่ของเธอสอนเกี่ยวกับการอ่านและศิลปะการต่อสู้ให้กับน้องของเธอ เธอกำลังสงสัยว่าสิ่งเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการบาดเจ็บของท่านพ่อหรือไม่? เธอคขบคิดอยู่สักพักหนึ่งแต่ก็ไม่สามารถคิดอะไรออก หลังจากอาหารเช้า เฉิงเสี่ยวเสี่ยว พาน้องชายของเธอ เจิ้งหยวน ขึ้นไปบนภูเขา เธอต้องการที่จะเพิ่มระดับมิติของเธอดังนั้นเธอจึงเป็นต้องค้นหาสายพันธุ์อื่นๆเข้ามาในมิติ แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะมีแขกยืนอยู่ประตูหน้าบ้านเธอ “ เสี่ยวเสี่ยว เจ้าและ เจิ้งหยวน จะขึ้นไปบนภูเขาหรอ?” เสียงแหบเล็กน้อยเป็นสัญญาณของความกังวลใจเจ้าของเสียงคือ หลิวดันหวาง อาศัยอยู่ในหมู่บ้านต้นไม้เขาอายุประมาณ 17 ปี ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความอ่อนเยาว์และซื่อสัตย์ เขามองมาที่ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ด้วยความหลงใหล มุมปากของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว กระตุกเล็กน้อย เธอพูดไม่ออกเห็นได้ชัดว่าเด็กชายคนนี้ชื่นชอบ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มานานแล้ว แต่ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ไม่มีความทรงจำระหว่างเขากับเธอดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกอะไรกับเขามากเกินไป เธอไม่ได้ตอบสนองเขาในทันที เจิ้งหยวน ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆดึงแขนเสื้อของเธอและพูดว่า “พี่สาว ถ้าพี่ชายดันหวาง ไปบนภูเขากับพวกเราพวกเราไม่ต้องกังวลเรื่องอันตราย!” ทันใดนั้น เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ก็นึกถึงการเผชิญหน้าครั้งก่อนระหว่างเธอกับงูสามเหลี่ยมมันทำให้ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว พยักหน้าเล็กน้อยเห็นด้วยจากนั้นเธอจึงเริ่มเดินทาง เจิ้งหยวน ส่งรอยยิ้มให้กับ หลิวดันหวาง และรีบตามพี่สาวของเขาไป หลิวดันหวาง ชะงักเล็กน้อยและเกิดรอยยิ้มแห่งความสุขบนใบหน้าที่แสนธรรมดาของเขา เขารีบตาม เฉิงเสี่ยวเสี่ยว และน้องชายของเธอไป “พี่ใหญ่วันนี้เราจะเก็บฟืนหรือสมุนไพรก่อน” เจิ้งหยวน รู้ว่าการที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อรวบรวมสมุนไพรให้กับท่านพ่ออย่างนั้นเขาจึงขอให้ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ตัดสินใจก่อน หลังจากเดินเข้าป่าในภูเขา เฉิงเสี่ยวเสี่ยว รู้สึกหมดแรงและนั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ ส่วน หลิวดันหวาง นั้นอยู่ไม่ไกลออกไปเขาไม่ได้พูดคุยกับพี่น้องทั้งสองคน เฉิงเสี่ยวเสี่ยว เช็ดเหงื่อของเธอและมองไปรอบๆก่อนจะพูดว่า “เรายังมีฟืนเหลืออยู่อีกนิดหน่อย ไปเก็บสมุนไพรกันก่อนเถอะ!” “ตกลง!” เจิ้งหยวน ตอบอย่างเชื่อฟัง หลิวดันหวาง สังเกตเห็นว่าทั้งสองคนยังคงเดินต่อไปเขาติดตามพวกเธออยู่ข้างหลังอย่างลังเลเล็กน้อย “พี่สาวสิ่งนี้เป็นสมุนไพรหรือไม่” “พี่สาวนี่มันคืออะไร?มันสามารถทำอะไรได้บ้าง” “พี่สาวทำไมสมุนไพรนี้ที่มีหนาม” “พี่สาวเราจะเก็บสมุนไพรอีกนานแค่ไหน” ในขณะที่ เจิ้งหยวน ถามคำถามทุกประเภททั้งสองคนก็เริ่มรวบรวมสมุนไพรมากขึ้นเรื่อยๆ หลิวดันหวาง ยังคงติดตามอยู่ใกล้ๆ แต่เขาเก็บสมุนไพรบางอย่างที่เขาจดจำได้เขาวางแผนที่จะมอบมันให้กับ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว และน้องชายของเธอ ทั้งสามคนยังเดินขึ้นไปเรื่อยๆ จนพวกเขาเดินผ่านภูเขามาแล้ว 3 ลูกราวกับว่าพวกเขาลืมเวลาและความเหนื่อยล้า “พี่ใหญ่ตอนนี้ช่วงบ่ายแล้วเราควรที่จะรีบรวบรวมฟืนหรือไม่” เจิ้งหยวน มองดวงอาทิตย์ก่อนที่จะตะโกนบอกพี่สาวของเขา เมื่อเขาพูดดังนั้น หลิวดันหวาง ก็เดินเข้ามาใกล้พวกเขาพร้อมกับสมุนไพรจำนวนมาก เจิ้งหยวน มองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “พี่ชายดันหวาง ทำไมท่านถึงเก็บสมุนไพรจำนวนมาก?” “สำหรับเจ้า!” หลิวดันหวาง ยิ้มอย่างอายๆและมองไปที่คนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ “โอ้ ขอบคุณ!” เจิ้งหยวน ยิ้มอย่างมีความสุขและตะโกนไปที่ใต้ต้นไม้ “พี่ใหญ่ข้าคิดว่าเรามีสมุนไพรมากพอแล้วหยุดเก็บสมุนไพรเถอะ!” “สักครู่เดี๋ยวข้าไป!” นั่นคือสิ่งที่ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว พูดตอนนี้เธอกำลังจ้องมองสิ่งที่ดูเหมือนเห็ดที่อยู่ด้านหน้าเธออย่างตั้งใจหลังจากดมกลิ่นของมันแล้วเธอค่อนข้างมั่นใจว่ามันคล้ายกับเห็ดหลินจือ ไม่ใช่ว่าเธอไม่สามารถบอกว่ามันเป็นเห็ดหลินจือหรือไม่ แต่ในชีวิตที่ผ่านมาของเธอเห็ดหลินจือที่เพาะเลี้ยงนั้นค่อนข้างธรรมดาสรรพคุณของมันไม่ดีเท่ากับเห็ดหลินจือป่าที่เธอเห็นในขณะนี้ เห็ดหลินจือยังรู้จักกันในชื่อ lingzhicao (TL:ขอทับศัพท์) , shenzi , zhicao, xiancaoและ ruicao พวกมันส่วนใหญ่มีสีแดงและสีม่วงส่วนมากเติบโตที่โคนต้นไม้หรือตอไม้ เห็ดหลินจือมีรสขมเล็กน้อย พวกมันไม่ผลเกี่ยวกับหัวใจ ปอด ตับและม้าม มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับประสาทหัวใจ และช่วยในการควบคุมการหายใจของปอด บำรุงตับและม้าม มันเป็นสิ่งที่เหมาะสมในการรักษาร่างกายที่อ่อนแอและยังสามารถรักษาอาการเมื่อยล้า ใจสั่น นอนไม่หลับ วิงเวียนศีรษะ และไออย่างต่อเนื่อง เห็ดหลินจือถูกใช้เป็นสมุนไพรมานานกว่าพันปีและเป็นสมุนไพรที่มีค่ามากในบรรดาเห็ดหลินจือชนิดต่างๆสีม่วงนั้นมีค่ามากที่สุด สิ่งที่เธอเห็นต่อหน้าในตอนนี้มันคือเห็ดหลินจือ สีดำสามัญทั่วไป แต่เธอก็ยังคิดว่าตัวเองนั้นโชคดีที่พบสมุนไพรที่มีค่าในโลกนี้นี้ เธอควรที่จะรวบรวมสิ่งนี้เข้าไปในมิติหรือไม่? หากพวกมันสามารถเพิ่มขนาดมิติได้เธอจะปล่อยให้มันเติบโตอยู่ในนั้นและในอนาคตเธอจะสามารถขายมันได้ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว รู้สึกมีความสุขเธอรีบโยนเห็ดหลินจือลงไปในมิติอย่างรวดเร็ว เธอไม่สามารถเข้าไปและตรวจสอบสถานะในมิติได้ในทันทีเธอจะทำก็ต่อเมื่อเธอได้กลับไปถึงบ้านแล้ว หลังจากหันหลังกลับไปหาน้องชายของเธอเธอรู้สึกอึดอัดใจเมื่อเห็นว่า หลิวดันหวาง อยู่ข้างน้องชายของเธอแต่เธอก็ยังเดินไปหาพวกเขา “พี่ใหญ่พี่ชายดันหวางเก็บสมุนไพรมาให้เราด้วย!” เจิ้งหยวน พูดด้วยรอยยิ้ม หลิวดันหวาง เป็นคนขี้อายเกินกว่าที่จะเห็นปฏิกิริยาของ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว ด้วยรูปลักษณ์ที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์เขาเอือมมือไปข้างหลังและลูบศีรษะตนเอง เมื่อมองดูใบหน้าโง่เขลาของเขา เฉิงเสี่ยวเสี่ยว พูดอะไรไม่ออก ดังนั้นเธอจึงหันไปคุยกับน้องชายของเธอแทน “มาพักกันก่อนแล้วเราค่อยไปเก็บฟืนจากนั้นกลับบ้านได้!” “พี่ใหญ่ข้ารู้สึกกระหายและหิว ขอหัวไชเท้าให้ข้าหน่อย!” เจิ้งหยวน ปฏิบัติตัวราวกับว่าพี่สาวของเธอสามารถนำหัวไชเท้าออกมาเป็นของว่างได้ เฉิงเสี่ยวเสี่ยว มองดูและดุน้องชายของเธอเบาๆ “ความคิดของเจ้ามีแต่เรื่องกิน!” “ก็หัวไชเท้าอร่อยและสามารถดับกระหายได้ทำไมข้าจะไม่อยากกินล่ะ” เจิ้งหยวน ตอบอย่างซื่อสัตย์ “หัวไชเท้าคืออะไร?” -----------------------------------------
รีวิวของคุณ
คุณจะให้ดาวนิยายเรื่องนี้หรือไม่
