Chapter 1 ความน่ากลัวที่เปลี่ยนไปของห้อง
ชื่อ : เว่ยเฉียวเฟ่ย
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
เพศ : ชาย
อายุ : 21ปี
ระดับสิ่งมีชีวิต: 1ดาว
สเตตัส : เฉลี่ยของวัยรุ่นชายคือ 10
ความแข็งแรง : 10.5 (กล้ามเนื้อ : 11, ความคงทน : 10)
ความว่องไว : 9.75 (ความเข้ากันของประสาทมือและตา : 9, ความยืดหยุ่น : 11, ปฎิกริยา : 11, สมดุล : 8)
พลังชีวิต : 10 (สุขภาพ : 9, ความอดทน : 11)
สติปัญญา : 7 (การเรียนรู้ : 6, เหตุผล : 8)
ความตระหนัก : 9.2 (พลังจิตใต้สำนึก : 12, วินิจฉัย : 8, การรับรู้ : 7, การหยั่งรู้ : 10)
เสน่ห์ : 7.2 (ความกล้าหาญ : 10, การชักชวน: 7, บุคลิก : 7, ภาวะผู้นำ : 5, หน้าตา :7)
สกิล : การยิง(ระดับกลาง) มวยทหาร(ระดับกลาง) งานไฟฟ้า(ฝึกหัด)
สกิลพิเศษ : ไม่มี
แต้มวิวัฒนาการ : 0
ของที่มีอยู่ : ไม่มี
“ไอบ้าเอ้ย! มีใครบอกอะไรหน่อยได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
เว่ยเฉียวเฟ่ยรู้สึกปวดหัว และปวดเนื้อปวดตัวไปหมด เขาตื่นขึ้นมาด้วยอาการเหมือนคนเมา เขาจ้องมองไปที่เพดานและพยายามจะเข้าใจสถานการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่
เมื่อคืนเขาพึ่งไปดื่มมากับเพื่อนๆ แต่พอเขาตื่นขึ้นก็มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขา
มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับ [Classic of Mountain and Seas] ที่ผมได้หยิบมาหรือเปล่า? ผมจำได้ว่าก่อนที่ผมจะเดินออกมา เจ้าหนังสือเล่มนี้มันก็ส่องแสงสว่างขึ้น
เว่ยเฉียวเฟ่ยได้พยายามเอื้อมมือเพื่อไปควานหาหนังสือเล่มนี้ แต่มันก็หายไปแล้ว
มีแสงสลัวส่องผ่านทะลุหน้าต่างเข้ามาขณะที่เป็นเวลากลางคืน
เว่ยเฉียวเฟ่ยตัดสินใจที่จะเก็บเรื่องสเตตัสของเขาไว้ก่อน และลุกออกจากเตียงเพื่อไปหาอะไรกิน
แต่ขณะที่เว่ยเฉียวเฟ่ยกำลังจะลุกออก เขาก็รู้สึกหนักหัวมาก แต่เขาก็พยายามจะฝืนและลุกไปทำบะหมี่กิน
แต่หลังจากเดินไปได้สองก้าว เว่ยเฉียวเฟ่ยก็หยุดทันที และรู้สึกแปลกๆ
อะไรวะเนี่ย? มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่?
ห้องของผมมันเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมมันพังได้ขนาดนี้!?
ที่พื้นและโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น ส่วนโปสเตอร์ของจางเหลียงหยินที่พึ่งติดไว้เมื่อวันก่อนก็สีซีดเหลืองทันที แม้แต่หน้าของจางเหลียงหยินที่สวยงามก็เปลี่ยนไปเป็นหน้าของปีศาจที่กำลังยิ้มอยู่
ที่กำแพงนั้นก็เต็มไปด้วยหยักไย่ ส่วนผลไม้บนโต๊ะก็เน่าเละหนอนขึ้นเต็มไปหมด หน้าต่างที่เจ้าของที่พักพึ่งจะมาเปลี่ยนใหม่ ก็มีแต่รอยแตกและฝุ่นทั้งนั้น
ส่วนคอมพิวเตอร์ข้างๆเตียงนอนของเขาก็โดนหยักไย่ปกคลุมจนมิด
ฝุ่นที่ปนเปื้อนอยู่เต็มอากาศนั้นทำให้เว่ยเฉียวเฟ่ยสำลักเวลาที่จะหายใจ
ทุกๆอย่างมันดูย่ำแย่มาก ราวกับคลื่นโทรทัศน์เวลาไม่มีสัญญาน
เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น! เหมือนเวลาในห้องทุกอย่างผ่านไปเป็นพันปี
แม่… นี่มันคือความฝันงั้นหรอ ?
มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ!
เว่ยเฉียวเฟ่ย จึงเลือกเดินกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง โดยหวังว่าทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม
แต่หลังจากที่เขาหันหลังกลับไป เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริง
เขาพยายามนวดขมับ นวดหน้าตัวเอง และพยายามคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
ผมกินเหล้าแค่คืนเดียวไม่ใช่หรอ?
มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?
ผมตายไปแล้วหรือว่ามีคนมาแกล้งรึเปล่าเนี่ย?
แต่ทว่าการแกล้งแบบนี้คงไม่น่าใช่ เพราะแผงสเตตัสที่อยู่ในหัวของเขานั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์จะสร้างขึ้นได้
หลังจากคิดอยู่พักนึงเขาก็รู้สึกคอแห้งมาก
การเปลี่ยนแปลงทุกอย่างนี้ทำให้เขาลืมความรู้สึกต่างๆไปเลยทีเดียว
เขายกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม แต่มันก็หมดเกลี้ยงไปแล้ว
เว่ยเฉียวเฟ่ยส่ายหัวแล้วคิดว่าเขาควรจะออกไปซื้อน้ำดื่ม ซะหน่อย
เขาล้วงกระเป๋าเพื่อหากระเป๋าตัง แต่มันก็หายไปเสียแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ได้เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แต่สภาพที่เห็นคือ เสื้อผ้าทุกอย่างของเขาดูเก่าและโทรมมากเหมือนไปเอามาจากถังขยะซะอย่างนั้น
แต่โชคดีที่เสื้อผ้าบนเตียงที่เขาทิ้งไว้ไม่ได้เปลี่ยนไป เขาหยิบขึ้นมาใส่พร้อมกับที่มันส่งกลิ่นเหล้าและเหงื่อโชยออกมา
หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องพร้อมกับเกาหัวไปด้วย เนื่องจากเขาไม่ได้สระผมมาเป็นสัปดาห์แล้ว
สิ่งที่เขาเห็นคือ ภายนอกห้องของเขาก็ดูเก่าและผุพังหมดไม่ต่างอะไรกับในห้องของเขา
อย่างไรก็ตาม เว่ยเฉียวเฟ่ยก็ยังมีความหวังอยู่บ้าง เขาเดินไปที่ห้องของเพื่อนเขา พร้อมกับตะโกนและเคาะเสียงดัง แต่มันก็ไม่มีสัญญานอะไรตอบกลับมา
เพื่อนข้างห้องของเขาที่มีชื่อว่า โจวหลีจุน เขาเป็นเด็กปีสองที่พึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ และเขาถูกขนานนามว่าเป็นนักเล่นเกมที่เก่งกาจมาก เขาสามารถเล่นได้ตั้งแต่เช้ายันเย็น และเขายังสามารถหาเงินจากการเล่มเกมได้เป็นจำนวนมาก
เขาพยายามเคาะห้องอย่างเสียงดัง แต่ผลที่ออกมานั้น เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ
เขาลังเลอยู่พักนึง หลังจากนั้นก็ตัดสินใจที่จะพังประตูเข้าไป
เจ้าของที่พักนี้เป็นคนที่ขี้เหนียวมาก จึงทำให้กรอบประตูต่างๆมีราคาถูกและประสิทธิภาพต่ำมาก ดังนั้นเว่ยเฉียวเฟ่ยจึงพังประตูแค่สองครั้งก็เข้าได้แล้ว
สภาพในห้องที่เห็นนั้นทำให้เว่ยเฉียวเฟ่ยรู้สึกตึงเครียดมาก
สภาพทุกอย่างเหมือนกับในห้องของเขาเป๊ะ ราวกับว่าเดินกลับเข้ามาในห้องของตนเอง
เว่ยเฉียวเฟ่ยนั้นอาศัยอยู่ชั้นที่1 ซึ่งใกล้กับทางเข้าออกมาก
เขาเลยกัดฟันสู้และวิ่งไปที่ทางเข้าหอพักเพื่อดูสภาพด้านนอก ซึ่งปกติแล้วด้านนอกนั้นจะมีกระถางต้นไม้ต่างๆนาๆ แต่สิ่งที่เขาเห็นคือ ต้นไม้ที่เหี่ยวแห้ง ทุกๆอย่างนั้นเน่าเสียไม่เหลือสีเขียวแม้แต่น้อย แม้แต่จักรยานที่จอดอยู่ก็มีแต่สนิมขึ้นทั้งคัน
ส่วนพื้นถนนต่างๆนั้นมีแต่ผงฝุ่นสีเทาๆเต็มไปหมด เหมือนกับเป็นเศษซากจากระเบิดนิวเคลีย
นรก! นี่มันนรกชัดๆ!
10 นาทีผ่านไป ก่อนที่เว่ยเฉียวเฟ่ยจะรู้ว่าต้องทำอะไร
ถ้าเป็นคนอื่น แม้ว่าจะเป็นทหารพวกเขาก็อาจจะเสียสติไปหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอเรื่องแบบนี้
เป็นไปได้มั้ยที่ผมต้องอยู่ในเมืองแบบนี้ตลอดไป ?
ผมสงสัยว่าที่อื่นจะเป็นแบบนี้เหมือนกันไหม ?
ในฐานะที่เขาเป็นทหารปลดประจำการ เว่ยเฉียวเฟ่ยนั้นไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น แม้ว่ามันจะแปลก แต่สภาพจิตใจของเขาก็ยังเข้มแข็งเสมอ และทั้งหมดนี้ก็ตรงตามค่าสเตตัสของเขา เช่นค่าพลังจิตใต้สำนึกของเขาที่สุดยอดมากเนื่องจากมีถึง12หน่วย