px

เรื่อง : the city of terror เมืองแห่งความหวาดกลัว
Chapter 6 ความสับสน


Chapter 6 ความสับสน

อ้วก!

หลังจากที่เขาเริ่มมีสติ เขาก็พยายามจะล้วงคอตัวเองเพื่อทำให้ก้อนเนื้อนี้หลุดออกมา เขาไม่ต้องการจะตายเพราะอาหารเป็นพิษ

อย่างไรก็ตาม มันก็มีแต่อ้วกที่ออกมา ไม่มีร่องรอยใดๆของก้อนเนื้อเลย

หลังจากอ้วกเสร็จ เขาก็รู้สึกปวดหัว

ผมกำลังจะตายงั้นหรอ? ไม่เป็นไรชีวิตินี้ผมก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้วนิ เว่ยเฉียวเฟ่ยยิ้มอ่อน

ชีวิตของเขาก็เหมือนคนธรรมดาคนนึง พ่อทำงานโรงงาน ส่วนแม่ก็เป็นครูที่โรงเรียน พวกเขาเป็นครอบครัวธรรมดาเท่านั้น

ตอนที่เขายังเด็ก เขามีความฝันหลายอย่าง เขาอยากจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ ท่านนายพล เศรษฐี ต่างๆมากมาย

แต่พอเขาเริ่มเข้าเรียนตอนปฐม รอบๆถนนนั้นเต็มไปด้วยร้านขายของเล่น ร้านเกม ร้านวิดีโอ และมันทำให้เขาสนใจมาก

จนเขาเริ่มจะทำตัวเหลวลง ทั้งโดดเรียนต่างๆนาๆ

หลังจากที่เขาสอบเข้ามหาลัยไม่ติด ครอบครัวก็ส่งเขาไปเป็นทหาร

เว่ยเฉียวเฟ่ยรู้สึกเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง เพราะเขาเริ่มมีแรงบันดาลใจเกิดขึ้น จนรู้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่อเป็นทหาร

และด้วยเหตุนี้ หัวหน้าหน่วยทหารจึงแนะนำให้เว่ยเฉียวเฟ่ยไปเรียนมหาลัยทหาร

ถ้าหากเขาผ่านมันได้ เขาก็จะได้รับความก้าวหน้า

อย่างไรก็ตาม เขาก็เรียนไม่ผ่าน จนสุดท้ายเขาก็ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน

เขาคิดว่าการย้ายกลับมาแล้วหางานแถวนี้จะง่ายสะบายกว่า

แต่เขาคิดผิด เพราะเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เขาพบว่าสถานที่ที่เดียวที่น่าจะรับเขาเข้าทำงานคือโรงงานไฟฟ้าที่เกือบจะล้มละลาย

เขาทำงานอยู่สองเดือน ก่อนจะถูกย้ายไปยังเมืองซุยหูและกลายเป็นพนักงานทางด้านสัญญา

เว่ยเฉียวเฟ่ยรู้สึกเสียใจทุกครั้ง ทำไมเขาไม่ตั้งใจเรียนตั้งแต่แรก และเข้ามหาลัยดังๆ ไม่อย่างงั้นเขาสุขสบายไปแล้ว

เพราะแม้แต่เจ้านายของเขาก็ยังจบมหาลัยธรรมดาเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเขาแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

เขาเริ่มจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง เขาจึงคิดที่จะกลับมาบ้านและเปิดร้ายขายของเล็กๆ และหาใครสักคนแต่งงานด้วย

อย่างไรก็ตามชะตากรรมก็เหมือนจะเล่นตลกกับเขา

เว่ยเฉียวเฟ่ยที่กำลังนอนลูบท้องเพราะปวดท้องอยู่บนเตียงนั้นก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าทำให้เขาจาม

ถ้าจะตายก็ตายเลย

เว่ยเฉียวเฟ่ยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและนอนต่อไป

และเรื่องราวนี้ก็เกิดขึ้นมาหลังจากที่เขาตื่น มันแบ่งความคิดเขาออกเป็นสองฝั่ง

เขาจมเข้าไปในโลกแห่งความฝัน

“สู้ตามคำสั่ง ทำตามที่บอก! เตรียมปืนให้พร้อม เล็ง ยิง!”

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่อาจจะเป็นหนึ่งในความทรงจำของเขาในอดีต

ปฎิกริยาแรกของเขาเมื่อตื่นขึ้นมา คือเขาเอื่อมมือไปหยิบแก้วไวน์แต่ทว่าไม่พบอะไร เรื่องนี้ทำให้เขาประหลาดใจมาก เขาจึงลืมตาทันทีและเห็นว่าเขายังอยู่ในหอพัก นอนอยู่บนเตียง และมีโทรศัพท์ที่กำลังดังอยู่ข้างหัวของเขา

มันผิดปกตินะ!

เว่ยเฉียวเฟ่ยยืนขึ้นและมองไปรอบๆ

ฝุ่นต่างๆได้หายไปหมด และรูปของจางเหลียงหยินก็กลับเป็นปกติสวยงามเหมือนเดิม

ผลไม้ที่วางบนโต๊ะก็สดใหม่ไม่มีหนอน หน้าต่างอลูมิเนียนที่พึ่งเปลี่ยนมาก็เป็นปกติไม่มีรอยแตกใดๆ

ในเวลาอันสั้นห้องของเขากลับเป็นปกติ

มันเกิดอะไรขึ้น?

มันเป็นความฝันงั้นหรอ? มันไม่เหมือนจริงไปหน่อยหรอ?

เว่ยเฉียวเฟ่ยเริ่มจะมีสติและได้สัมผัสที่เอวของตัวเอง และพบว่ามีบางอย่างอยู่

มันเป็นมีดที่เขาพบเจอ แต่มันมีขนาดเล็กนิดเดียวเนื่องจากโดนน้ำกรดจากหนอน

เว่ยเฉียวเฟ่ยตกใจมาก เขาจึงรีบคลำกระเป๋ากางเกงทันที และก็พบว่ามีไฟแช็คอยู่ เขามองไปในกระเป๋าก็พบน้ำ แมกกาซีน แม้แต่นามบัตรก็อยู่ครบ

เขารู้สึกเย็นสันหลังวูบวาบ

อะไรวะเนี่ย? มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? นี่มันคือฝันหรือความจริง!

เว่ยเฉียวเฟ่ยลูบหัวตัวเอง และปิดแจ้งเตือนโทรศัพท์และนั่งลงบนเตียงอยู่พักนึง หลังจากนั้นก็จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างดูท้องฟ้าที่สดใส

ก่อนหน้านี้เขาได้ตื่นมาบนโลกที่เหมือนกับผ่านไปแล้วเป็นร้อยๆปี ทุกอย่างย่ำแย่ ผุพังหมด และเขาพบมีด และก็ไปยังร้านเล็กๆ เจอน้ำ อาหาร เขาเจอผู้ชายกับหนอน เขากินก้อนเนื้อ

หลังจากคิดอยู่พักนึง เว่ยเฉียวเฟ่ยก็ยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้คิดมากนักเพราะว่าปวดท้องมาก

เขาปวดจนหน้าซีด เขาจึงรีบคว้าทิชชู่และเข้าไปยังห้องน้ำทันที

จ๋อม จ๋อม จ๋อม จ๋อม

เสียงตดปู๊ดป๊าด ดังสนั่นห้องน้ำ ในไม่ช้าก็มีกลิ่นเน่าเหม็นฟุ้งตลบอบอวลไปทั่ว

เขามองลงไปในโถและพบว่าก้นของเขาแทบจะโดนน้ำในโถอยู่แล้ว

แต่น้ำในโถสวมที่สีใสปกติก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงเหมือนสีของเนื้อสดที่วางอยู่ในนั้น

เว่ยเฉียวเฟ่ยหน้าซีดหนักมาก เพราะคิดว่าเขากำลังจะตายแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มดีขึ้น อาการปวดท้องได้หายไป ร่างกายของเขากลับมาเป็นปกติ

รีวิวผู้อ่าน