Chapter 72: กลุ่มโจรไร้ขอบเขต
ค่ำคืนได้เข้ามาถึง เจี้ยนเฉินก็จัดการส่วนของเขาเสร็จและเข้าไปในกระโจม เขาถือแกนสัตว์อสูรระดับ 1และเริ่มบ่มเพาะ ตอนที่เขากำลังเดินทางไปยังทวีปเทียนหยวนมันก็มักจะมีอันตรายซุ่มไปอยู่ทั่วทุกที่ นี่หมายความว่าเขาจะต้องแข็งแกร่งเพื่อที่จะได้อยู่อย่างปลอดภัย ดังนั้นเจี้ยนเฉินจังไม่กล้าเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวในการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาก็รู้ว่าถ้าเขาแข็งแกร่งขึ้น เขาจะสามารถกลับไปยังอาณาจักรเกอซุนและอยู่กับครอบครัวของเขาได้ โดยไม่ต้องกลัวสำนักหัวหยุน ไม่อย่างนั้นถ้าเข้ากล้าที่จะเสนอหน้าของเขาไปที่นั่น เขาจะถูกไล่ล่าไปยังสุดขอบโลกโดยคนของสำนัก
ตอนนี้ข้างนอกค่อนข้างสงบ มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ได้ยินเป็นบางครั้ง ทหารรับจ้างสองสามคนกำลังลาดตะเวนรอบ ๆ ที่ตั้งค่าย
เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ อย่างช้า ๆ ในขณะที่ทหารรับจ้างส่วนใหญ่นั้นอยู่ในกระโจมของพวกเขาและมีทหารรับจ้างกำลังลาดตะเวนอยู่ พวกเขานั้นง่วงนอนจนไม่ได้ทำหน้าที่อย่างเต็มที่
ทันใดนั้นเงาสีดำก็วูบวาบ มันเดินทางภายใต้ยามค่ำคืนและปาดคอของทหารรับจ้างคนหนึ่งที่กำลังลาดตระเวนอย่างเงียบ ๆ เงาสีดำกระพริบอีกครั้ง คราวนี้เห็นได้ชัดว่ามันเป็นฝีมือของนักฆ่าที่ไร้เสียงจนกระทั่งทหารล้มลงและตายอยู่บนพื้น
เงาสีดำเคลื่อนที่บนอากาศอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ถึงใบกระบี่นี้ได้ เนื่องจากค่ายนั้นกว้างและเป้าหมายก็เป็นทหารรับจ้างที่ลาดตระเวนอยู่คนเดียวในสถานที่ห่างไกล ทำให้ไม่มีใครจะสามารถสังเกตเห็นถึงตอนที่เขาตายได้ก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้น
ในขณะที่ทหารรับจ้างคนแรกล้มลงกับพื้น เงาสีดำนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามาที่ค่ายและฆ่าทหารรับจ้างทั้งหมดที่กำลังลาดตระเวนอยู่ไม่ไกลจากค่ายเล็กน้อย
เจี้ยนเฉินไม่ได้อยู่ไกลจากค่ายนักและเมื่อทหารรับจ้างล้มลงบนพื้นซึ่งห่างจากเจี้ยนเฉินเพียง 30 เมตร ใบหูของเจี้ยนเฉินขยับเล็กน้อยขณะที่เขากำลังนั่งขัดสมาธิ เมื่อเขาได้ยินเสียงเหล่านั้นตาของเขาก็ลืมขึ้นพร้อมกับมองไปรอบ ๆ เจี้ยนเฉินก็ก้มหน้าเปิดกระโจมเล็กน้อยเพื่อดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เพียงเจี้ยนเฉินเปิดกระโจมและมองออกไปด้านนอก เขาก็ตรวจสอบถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและมีเงาสีดำกระพริบวูบวาบปรากฏออกมาให้เห็น ผ่านทหารรับจ้างที่กำลังลาดตระเวน เหมือนกับคนอื่น ๆ ชายคนนั้นล้มลงโดยไม่มีเสียง
ดวงตาของเจี้ยนเฉินเบิกกว้างอย่างตกอกตกใจ เห็นได้ชัดว่ากองคาราวานกำลังถูกโจมตี แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาทำให้เขาได้ไม่ได้ตื่นตระหนกมากนัก เขาส่งเสียงคำรามออกมาจากกระโจมว่า “ระวังตัวด้วย เรากำลังถูกโจมตี ! ”
เสียงตะโกนของเจี้ยนเฉินนั้นดังพอที่จะได้ยินทั่วทั้งค่าย ด้วยคำเตือนของเขา ค่ายที่เงียบก่อนหน้านี้ก็มีเสียงอึกทึกของทหารรับจ้างจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาจากกระโจมของพวกเขา ในเวลาสั้น ๆ ทหารรับจ้างหลายร้อยคนที่มักจะสนุกสนานก็ปรากฏออกมาด้วยความตึงเครียด
จากคำพูดของเจี้ยนเฉิน มันเป็นธรรมดาสำหรับทุกคนที่เคยเดินทางไปทวีปเทียนหยวน คนที่มีชีวิตอยู่ด้วยอาวุธของตัวเอง พวกเขานั้นไวต่อเสียงมากและเมื่อพวกเขาได้ยินเจี้ยนเฉินพวกเขาก็พุ่งออกมาจากกระโจมทันที อย่างไรก็ตามเมื่อทุกคนรีบออกมาจากกระโจม พวกเขาก็มองไปรอบ ๆ และมองเห็นทหารรับจ้างของตนเองโดยไม่มีร่องรอยของศัตรู
“ศัตรู? ศัตรูอยู่ไหน…”
“ใครเป็นคนตะโกนเมื่อกี้ ข้าไม่เห็นใครเลย…”
“ศัตรูอยู่ไหน ใครมันบัดซบที่หอนออกมาเมื่อกี้…”
ทหารรับจ้างหลายคนเริ่มส่งเสียงดังโวยวายด้วยความโกรธและควานหาคนที่ตะโกนออกมาเมื่อกี้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงจะไม่ออกมาง่าย ๆ
“ไม่ดีแล้วหัวหน้าหลิงเทียน ตูมู่หลานตายแล้ว ! ”
เช่นเดียวกับทหารรับจ้างหลายคนที่กำลังส่งเสียงก่นด่าอยู่นั่นเอง ก็มีอีกคนตะโกนขึ้นมาและทำให้คนอื่น ๆ ต่างพากันหันไปมองพร้อมกัน
เมื่อได้ยินอย่างนั้นทหารรับจ้างทุกคนต่างก็หันไปมองทางต้นเสียง ในเวลาเดียวเส้นแสงพุ่งเข้ามาในกลุ่มและเกิดเสียงดังปังบนหน้าอกของทหารรับจ้าง 3 คน
ทหารรับจ้างทั้งสามถูกฆ่าและไม่มีโอกาสแม้แต่จะร้องออกมาสักน้อยก่อนที่พวกเขาจะล้มลงไปที่พื้น แต่ก่อนที่พวกเขาจะล้มลงถึงพื้นเส้นแสงอีกสามเส้นก็ลอยเข้ามาอีกและชีวิตของทหารรับจ้างอีกสามคนก็หลุดลอยออกไป
เงาสีดำยังคงไม่หยุดและมุ่งหน้าไปยังทหารรับจ้างคนอื่น ภายใต้หน้ากากในตอนกลางคืนมันยากมากที่จะคาดเดาว่าเขาจะมาจากไหนหรือเขาเล็งใครอยู่
ดังนั้นเส้นแสงที่ถูกยิงเข้ามาในกลุ่มของทหารรับจ้าง ก็มีหลายสิบคนล้มลงก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบโต้ ในเวลานี้ทหารรับจ้างก็ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว “ระวังตัว ศัตรูกำลังจะโจ-…” แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยค เส้นแสงก็พุ่งเข้ามาหาและฆ่าเขา
“ทุกคนกระจายตัวและดูแลให้ทั่ว ! ” ทหารรับจ้างอีกตะโกน มันเป็นชายวันกลางคนที่ใบหน้ามีแผลเป็น พร้อมกับค้อนสีแดงปรากฏอยู่ที่มือทั้งสองข้าง เขาพุ่งไปยังทิศทางที่มีการโจมตี
“หัวหน้าหลิงเทียน ระวังตัวด้วย…’
เมื่อมองดูชายคนนั้นพุ่งเข้าไปยังทิศทางที่ศัตรูโจมตี ทหารรับจ้างจำนวนมากก็ตะโกนออกมาด้วยความกังวล
ในขณะที่ชายคนนั้นพุ่งไปด้านหน้า ทหารรับจ้างที่แข็งแกร่งกว่า 10 คนก็เริ่มตามหัวหน้าของเขาและเริ่มพุ่งเข้าไปยังแหล่งที่มาของการโจมตี
แต่ก็มีเส้นแสงลอยออกมา คราวนี้พวกมันเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นเหล่าทหารรับจ้างที่พุ่งใส่พวกมันแทน.
แม้ว่านี่จะเป็นการพุ่งเข้าไปอย่างรีบร้อนโดยไม่ทันได้ดูสถานการณ์ทั้งหมด แต่ทหารรับจ้างจำนวนมากเหล่านี้ก็ไม่ได้อ่อนแอ หัวหน้าหลิงเทียนยังคงพุ่งเข้าไปพร้อมกับเหวี่ยงค้อนคู่สีแดงของเขาและพื้นที่รอบ ๆ ก็สว่างวาบราบกับโคมไฟตามท้องถนน
ในขณะที่พวกเขาเห็นเส้นแสงวูบเข้าหาพวกเขา หลิงเทียนก็เย้ยหยันก่อนที่จะเหวี่ยงค้อนออกไป
ในขณะที่ทั้งสองปะทะกัน ค้อนของหลิงเทียนก็พุ่งผ่านและเส้นแสงก็จางหายไป แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งพอที่จะเอาชีวิตของผู้อื่น แต่พวกเขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะต้านทานการโจมตีที่เข้ามาถึงตัวของพวกเขาได้
ทหารรับจ้างที่อยู่ด้านหลังหลิงเทียนก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกันและโดยไม่เกรงกลัวต่ออาวุธของพวกเขา พวกเขาได้เริ่มจัดรูปแบบและทำลายเงาสีดำที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขา
ในเวลานั้นมีสถานการณ์อื่นเกิดขึ้นอีก เสียงแหลมเสียดหูปรากฏจากความเงียบงัน เมื่อทหารรับจ้างหันไปทางเสียงเหล่านั้น พวกเขาก็เห็นลูกธนูพุ่งเข้ามาราวกับฝูงตั๊กแตน
เมื่อเห็นจำนวนลูกศรมากมาย ทหารรับจ้างก็ไม่ได้ที่จะหยุดพุ่งเข้าใส่และพร้อมกับระแวดระวังในทันที
“ติ้งๆๆๆ…”
เสียงของลูกศรที่พุ่งเข้ามาปะทะกับอาวุธเซียนพร้อมกับส่งเสียงกังวาน
หลิงเทียนและทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ก็ไม่สนใจที่จะหยุดพุ่งเข้าใส่ เมื่อเผชิญหน้ากับพายุลูกศร ทหารรับจ้างจำนวนมากก็ส่งเสียงดังและใช้พลังเซียนเพื่อป้องกันตัวเองทันที แม้ว่ามันจะเป็นแผ่นบาง ๆ แต่พลังป้องกันก็แข็งแกร่งมาก ลูกศรเหล่านี้แฉลบผ่านเขาไปหรือไม่ก็พุ่งลงพื้นเนื่องจากไม่สามารถทะลุการป้องกันได้เลยแม้แต่น้อย
“พี่น้องตามข้ามา ไปฆ่ามัน ! ”
ทหารรับจ้างที่ตามมาก็ทำตามคำสั่ง พวกเขาพุ่งเข้าไปหาศัตรูที่อยู่กับพื้นพร้อมกับตะโกนออกมาใส่เงามืดในกลางดึก เสียงกู่ร้องดังไปถึงสวรรค์และด้วยความกลัว เงามืดก็วิ่งเข้าหาทหารรับจ้าง
“โจรร้ายออกมาแล้ว เตรียมลูกศรของพวกเจ้าให้พร้อม!”
ภายในค่ายทหารรับจ้าง เหล่าทหารรับจ้างต่างพากันร้องตะโกนเนื่องจากพวกเขาเริ่มทำธนูพร้อมกับเล็งไปยังเงาที่มืดเลือนราง พวกเขารอให้มันเข้ามาในระยะก่อนที่จะยิง
เจี้ยนเฉินยืนอยู่นอกขอบเขตการต่อสู้ ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปยังในเงามืด แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ค่อนข้างไกลจากที่ตั้งกระโจมและตรงกลางก็ไม่อาจจะเห็นได้อย่างสมบูรณ์ แต่เจี้ยนเฉินก็สามารถนับเงาเหล่านั้นได้ 2-300 เงา จำนวนนี้ถือว่าไม่ได้น้อยกว่าทหารรับจ้างเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีลูกศรที่พัดมาราวกับพายุทำให้ทหารรับจ้างจำนวนหนึ่งถูกฆ่าตายและมันยิ่งทำให้น้อยลงเข้าไปอีก
“ยิง ! ”
เมื่อโจรได้เข้ามาถึงในระยะยิง หัวหน้าก็ออกคำสั่ง บรรดาทหารรับจ้างกว่าร้อยคนก็ยิงขึ้นบนอากาศพุ่งเข้าไปหาพวกโจร
ในหมู่โจรมีคนที่แข็งแกร่งไม่เพียงกี่คน แต่ส่วนใหญ่ของพวกเขาค่อนข้างอ่อนแอและมีไม่กี่คนที่ตกเป็นเหยื่อของพายุลูกศร
เงาดำสามเงาได้พุ่งออกมาอย่างเงียบ ๆ จากด้านหลังของเหล่าโจรและจัดการกับทหารรับจ้างที่กำลังยิงธนู เงาดำทั้งสามนี้ได้ทิ้งรูเล็ก ๆ เอาไว้ก่อนที่ทหารรับจ้างจะร่วงลงกับพื้น
ความถี่ของเงาเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ และมักจะมีเป็นกลุ่มสามคนเสมอ ในเวลานั้น นักธนูทั้งเก้าก็ได้ตายไป
เมื่อเห็นบาดแผลบนซากศพของทหารรับจ้าง ชายกลางคนก็ร้องออกมา “ทุกคนระวัง มีเซียนธาตุความมืดในหมู่โจร”
ในขณะที่เขาพูดเส้นเงาดำสามสายก็พุ่งเข้าหาชายที่เพิ่งพูด
ชายกลางคนนั้นไม่ได้อ่อนแอ ใบหน้าของเขาตึงเขม็งพร้อมกับขวานที่ปรากฏขึ้นที่มือขวาของเขา พร้อมกับใช้มันตัดไปที่เงาดำ
“ปัง ! ”
เส้นแสงดำปะทะกับขวานของชายกลางคนทำให้เกิดเสียงดังสนั่นก่อนที่พวกมันจะหายไปราวกับไม่เคยเกิดการปะทะกันมาก่อน
ชายคนนั้นสั่นเล็กน้อยขณะที่ใบหน้าของเขาตึง “เวรเอ้ย ศัตรูมีเซียนธาตุความมืดถึง 3 คนแถมยังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านธนู ในพื้นที่แถวนี้มีแต่กลุ่มโจรไร้ขอบเขตเท่านั้นที่มีพลังประเภทนี้”
“รองหัวหน้าหลิว ท่านกำลังพูดว่า มันอาาจจะเป็นกลุ่มโจรไร้ขอบเขตงั้นหรือ?”
“ดี! สวรรค์ คนพวกนี้เป็นกลุ่มโจรไร้ขอบเขต…”
“มันต้องเป็นหายนะแค่ไหนที่เรามาเจอกลุ่มโจรไร้ขอบเขต…”