ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 233 - ชางห่าย หมิงเยวี่ย, คฤหาสน์โบตั๋นคืออะไร?
"สาวน้อยเจ้าเคยได้ยินจากประสบการณ์เหล่านั้นจากที่ใด" ชิงสุ่ย หัวเราะและจ้องมองที่ใบหน้าที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม
"พี่หมิงเยวี่ยได้เคยกล่าวไว้" ห่าวหยุน ลิ่วลี่มองไปที่ชิงสุ่ยและตอบเบา ๆ
“นาง? นางเป็นคนโง่นิดหน่อยเช่นเดียวกับเจ้าหรอ! "ชิงสุ่ย อยากจะหัวเราะออกมาเพียงแค่คิดถึงชางห่าย หมิงเยวี่ย
เรื่องโรแมนติกต่างๆที่เกิดขึ้นเป็นตัวกระตุ้นความหึงหวงของเขา เขาไม่เคยคาดหวังให้เธอไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้เป็นเพียงสิ่งที่ทำให้ตัวเขารู้สึกดีเท่านั้น ชิงสุ่ยรู้สึกภูมิใจกับคำพูดหยอกล้อของเขา
แม้ว่าเขาจะไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเธอมาก่อน แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เกี่ยวกับความรู้สึกแปลกๆเหมือนอยู่ใกล้เธอ ความรู้สึกแปลกๆนั้นทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจับไปที่มือของเธอขณะที่เขากำลังหยอกล้อเธออยู่ และช่วงเวลานั้นเขาได้ใช้ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับแก้มของเธอ มันเป็นเรื่องราวที่น่าจดจำสำหรับชิงสุ่ยเป็นอย่างมาก
"เจ้ามันคนโง่" ลิ่วลี่หงุดหงิด และได้เหลือบมองเล็กน้อยไปที่ชิงสุ่ยโดยไม่เต็มใจและทำให้ชิงสุ่ยถึงกับเหงื่อแตกออกมา ท่าทางของเธอนั้นแสดงออกถึงความไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก แต่เขากลับชอบการแสดงออกแบบนี้ของนาง
"เรามาถึงประตูบ้านของข้าแล้วปล่อยมือข้าได้แล้ว!" ลิ่วลี่สบัดมือของเธออกจากมือของชิงสุ่ยอย่างเบา ๆ
"เจ้าทำให้มันดูราวกับว่าเรานั้นแบบหนีออกมาทำเรื่องลับๆกันอยู่เลย เจ้ากลัวที่จะถูกพบเห็นเหรอ?" ชิงสุ่ยล้อเลียน ลิ่วลี่ เธอได้ทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินที่ชิ่งสุ่ยกล่าว
แม้ว่าเขาจะกล่าวไปแบบนั้นไป แต่เขาก็ฝืนใจตัวเองแล้วปล่อยมือเล็กๆที่นุ่มนวลนั้นจากไป
กลับมาที่บ้านชางห่าย ชางห่าย หมิงเยวี่ยกำลังเฝ้าดูอยู่ขณะที่พวกเขาเดินกลับมา
"เยวี่ยเยวี่ย คฤหาสน์โบตั๋นคือที่ใดกัน?"
ชิงสุ่ย นึกขึ้นได้ถึงคำพูดที่เจ้าอ้วนนั้นได้กล่าวออกมา ว่าเขาจะพาชายหนุ่มต่างๆไปที่คฤหาสน์โบตั๋นเพื่อความสุขกัน แม้จะไม่รู้จักสถานที่นั้น แต่มันต้องเป็นสถานที่แห่งความสุข เช่นเดียวกับหอนางโลมเป็นแน่ ชิงสุ่ยคาดเดา แต่ตอนนั้นชิงสุ่ยอยากจะหยอกล้อไปที่ ลิ่วลี่ที่กำลังตกใจกับภาพอันสยดสยองของเจ้าอ้วนอยู่จึงไม่ได้ถามถึงรายละเอียดของที่แห่งนั้น เขากำลังคิดว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าเธอเห็นเขาฉีกชุดของเขาดวลกับเจ้าอ้วนคนนั้น?
ชิงสุ่ย รู้สึกว่าความคิดนี้เป็นไปได้อย่างแน่นอน ...
ชางห่าย หมิงเยวี่ยกำลังจองไปที่ชิงสุ่ยด้วยสายตาแปลกๆ ผู้ซึ่งกำลังตั้งคำถามกับตัวเองอย่างจริงจัง เธอมีความรู้สึกว่าชิงสุ่ยต้องมีความคิดที่พิเรนอยู่ แต่การแสดงออกของเขานั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาต้องที่จะรู้ จึงทำให้เธอตั้งใจที่จะตอบคำของเขาอย่างตั้งใจ
“มันเป็นสถานที่แห่งความสุข(หอนางโลม) และเป็นที่สำหรับผู้เชียวชาญ เจ้าต้องการจะไปเยี่ยมเยียนที่นั้นหรอ? ชางห่าย หมิงเยวี่ยตอบอย่างเขินอาย เธอได้โก้งคิ้วขึ้นเล็กน้อยคล้ายภูเขาก่อนใช้สายตาจ้องมองมาที่ชิงสุ่ย
ชิงสุ่ย กระพริบตาและเดาะลิ้นของเขาขึ้น พร้อมสายตาที่ลามก ชางห่าย หมิงเยวี่ยมองไปที่เขา สาวงามที่สามารถทำให้ประเทศพังทลายลงได้กำลังแสดงท่าทีที่เขินอายอยู่ เสน่ห์ของนางเป็นที่เยี่ยมยอด
"หอนางโลม? "ชิงสุ่ยยังคงถามต่อไปด้วยความปรารถนาต้องที่จะรู้
"หึหึ!" ลิ่วลี่ หัวเราะออกมา ขณะเดินไปที่ ชางห่าย หมิงเยวี่ย และจองไปที่ชิงสุ่ย จากนั้นเธอก็เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นพร้อมกับชางห่าย หมิงเยวี่ยเพื่อรับประธานอาหารกลางวัน
ชิงสุ่ย มองไปที่ภรรยาของชางห่าย ที่นำจานออกมา เธอวางพวกมันไว้สำหรับทุกคน ชางห่าย หมิงเยวี่ยคือลูกสาวแท้ๆของเธอ แต่ลิ่วลี่เป็นลูกบุญธรรม ของเธอ ตอนนี้ชิงสุ่ยได้นั่งอยู่ในตำแหน่งที่ค่อนข้างอึดอัดเป็นอย่างมาก
อันที่จริงชิงสุ่ยต้องการออกไปจากครอบครัวของช่างหายในตอนนี้; เขาไม่คุ้นเคยกับเหตุการณ์ในปัจจุบัน
อย่างไรก็ตามชิงสุ่ยรู้ว่าเขาควรจะออกไปในอีกไม่ช้า เขาคิดว่าเขาอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว ถึงเวลาที่ต้องออกจากครอบครัว ชางห่ายไป แต่สำหรับลิ่วลี่คงดีกว่าสำหรับเธอที่จะอยู่ต่อไป
หลังจากทานอาหารอร่อยๆเสร็จ และ ชางห่ายไดเริ่มบทสนทนา โดยมองไปที่ชิงสุ่ยด้วยความสนใจ "เจ้ามีปัญหาอะไรมั้ย? ถ้ามีก็พูดออกมาเถอะ ข้าจะช่วยแก้ปัญหาให้กับเจ้าเอง "
ชิงสุ่ย มีความต้องการที่จะให้ ชางห่ายจัดการกับ ตระกูลเยียน แต่เขาก็ได้ลบความคิดนั้นออกไปโดยเร็ว ในเมื่อมันเป็นปัญหาของตัวเองเขาควรจัดการมันด้วยตัวเอง
"ท่าอาวุโสข้าได้รบกวนท่านมาเป็นเวลานานแล้ว ข้าทำให้ท่านลำบากเป็นอย่างมาก ถึงเวลาแล้ววันนี้ข้าจะออกไปจากที่นี้ "ชิงสุ่ย ตอบกับคู่รักชางห่าย อย่างจริงใจ
"ชิงสุ่ยเจ้ากำลังจะจากไปหรือ?" ลิ่วลี่ ตกใจจนเสียงที่พูดออกมาแทบจะไม่เป็นคำ เสียงสั่นเครือนั้นได้ตรงเข้ามาที่หูของชิงสุ่ย
"ข้าจะย้ายออกไปแค่ชั่วคราว ข้าจะยังคงอยู่ในเมืองแห่งนี้ เป็นเวลาอีกนาน แม้ว่าข้าอาจจะต้องเดินเร่รอนก็ตาม " ชิงสุ่ย ยิ้มและพูดเบา ๆ กับใบหน้าที่ซีดเสียวที่มองเขาอยู่
"เจ้าอยู่ที่นี้ก็ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงตองย้ายออกไปละ? เจ้าไม่ชอบห้องของเจ้ารึหรือเป็นเพราะอาหารไม่ถูกปากของเจ้า คิดว่าที่แห่งนี้เป็นบ้านของเจ้าเองเถอะ ข้าและชางห่าย มีลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้อยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรก แต่ชางห่ายและข้าก็ได้คิดว่าเจ้าเป็นเหมือนหลานชายของเรามาโดยตลอด! "เธอกล่าวอย่างจริงจัง ใบหน้าที่สวยงามของเธอได้ปรากฏคิ้วที่มุ่ยจนติดกัน
เขาต้องยอมรับว่าเขาถูกโน้มน้าวโดยคำพูดของผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สวยงามคนนี้ คำพูดของเธอช่างเปรียบเหมือน " ใบมีดอ่อนๆ " มันมีความสามารถอย่างมากที่จะเฉือดเฉือนใครก็ตาม หรือแม้กระทั้งเป็นการปลอบโยนผู้อื่น
ชางห่าย หมิงเยวี่ยตกใจเมื่อได้ฟังคำพูดของชิงสุ่ย ที่บอกว่าเขากำลังจะจากไป แต่เธอก็ยังคงเงียบอยู่ เธอได้จ้องมองที่เขาด้วยดวงตาคู่งามคู่ที่สดใส
"ชิงสุ่ย ถือว่านี่ที่เป็นบ้านของเจ้าเถอะรู่ตงและข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ได้ต่อ นอกจากนี้ เยวี่ยเยวี่ยและ ลิ่วลี่ ก็ยังต้องการให้เจ้าอยู่ต่ออีกด้วยเช่นกัน "ชางห่าย ยิ้มให้กับชิงสุ่ย แต่ใช้น้ำเสียงที่จริงจังในการพูดกับเขา
"ช้ามีความสุขมาเมื่ออยู่ที่นี้ แต่ข้าขอออกไปสักระยะหนึ่งเท่านั้น แล้วข้าต้องกลับมาอย่างแน่นอน! "ชิงสุ่ยตอบกลับไปอย่างไม่เป็นทางการ
Ruotong เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นผิดหวังอย่างมาก เธอได้แค่มองไปที่ชิงสุ่ยและหันกลับไปมองที่ชางห่าย และท้ายที่สุดก็มองไปหาลูกสาวของเธออย่างเงียบ ๆ เธอเห็นได้ชัดว่าใบหน้าที่ตกใจของเยวี่ยเยวี่ยเริ่มดีขึ้น
"นั้นให้ เยวี่ยเยวี่ยไปพร้อมกับเจ้า นางจะได้ช่วยเจ้าหาที่พักในช่วงบ่าย นางคุ้นเคยกับสถานที่ในเมืองนี้เป็นอย่างดี "รู่ตงยิ้มให้กับ ชิงสุ่ย
ชางห่าย หมิงเยวี่ยตกใจอีกครั้ง แล้วก็ยิ้มอย่างผิดหวัง!
ชิงสุ่ย , ลูบจมูกของเขาและยิ้มกว้าง เขารู้สึกว่าเธอกำลัง "ยัดเยียด" ลูกสาวให้กับเขา ชิงสุ่ยไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่สวยราวกับเทพธิดาอย่างเช่น ชางห่าย หมิงเยวี่ย ยังต้องให้พ่อแม่เป็นกังวลอีก