จูร่านำกุญแจออกมาและไขไปที่ประตู
ฟู่เทียนเริ่มคิดว่าที่แห่งนี้จะเป็นที่ที่เขาจะต้องอยู่ต่อไปในอนาคต
“เทียน เข้ามาสิ” จูร่ากล่าวออกมาจากด้านหลังประตูห้องขนาดเล็ก เธอปรากฏตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับแกว่งรองเท้าผ้าฝ้ายที่อยู่ในมือราวกับต้องการที่จะหยอกล้อ
ฟู่เทียนรู้สึกตกใจแต่ก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน ยังมีอีกหนึ่งเงื่อนไขสำหรับการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนั่นก็คือผู้ที่จะรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมนั้นต้องแต่งงานแล้วเท่านั้น
“มาเถอะ ฉันจะพาเธอไปอาบน้ำก่อน” จูร่ากล่าวขึ้น
ฟู่เทียนคาดหวังว่าจะได้แช่ในอ่างอาบน้ำแต่ก็ต้องผิดหวังอย่างรวดเร็ว นั่นก็เพราะจูร่าใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นและใช้มันเช็ดที่ใบหน้าและแขนของเขา นี่เป็นวิธีการอาบน้ำที่เหมือนกับบ้านเด็กกำพร้า
อย่างไรก็ตามเมื่อดูจากสีของน้ำแล้วเขารู้สึกว่ามันสะอาดกว่า
สิ่งที่ฟู่เทียนไม่รู้นั่นก็คือไม่ว่าชนชั้นสูงเพียงใดในโลกใบนี้ก็จะใช้ ‘การซักแห้ง’ เช่นนี้ในการอาบน้ำ ผู้คนเชื่อว่าน้ำจะทำให้ร่างกายของพวกเขาอ่อนแอลงและเป็นอันตรายต่อระบบคุ้มกันของร่างกาย แม้แต่ชนชั้นสูงที่รักความสะอาดก็จะอาบน้ำเพียงปีละครั้งหรือ 2 ครั้งเท่านั้น
หลังจากที่ได้อาบน้ำฟู่เทียนก็ได้รับเสื้อผ้าชุดใหม่แทนผ้าขี้ริ้วของเขาเพราะจูร่าต้องการทำให้เขาคุ้นเคยกับบ้านใหม่หลังนี้
สิ่งต่างๆก็เป็นไปตามที่ฟู่เทียนได้คาดคิดไว้เมื่อเขาได้ตรวจสอบบ้านทั้งหลัง ที่นี่ไม่มีทั้งสิ่งของทางวิทยาศาสตร์หรือเทคโนโลยีใดๆแม้แต่นาฬิกาปลุกง่ายๆ ร่องรอยของยุคเก่าๆที่เขาได้พบนั้นมีเพียงเรื่องราวในเทพนิยายจากหนังสือ เรื่องราวเหล่านี้ดูเหมือนจะมาจากยุโรปในยุคกลางซึ่งยังไม่มีแม้แต่เครื่องยนต์ไอน้ำด้วยซ้ำไป
เมื่อเขาได้คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาตลอด 3 เดือนฟู่เทียนก็รู้สึกเชื่อมั่นอย่างยิ่งในหัวใจของเขาว่าโลกหลังภัยพิบัติครั้งนั้นน่าจะพัฒนาขึ้นมาเป็นยุคสำริด พวกเขาแทบไม่รู้จักการใช้โลหะ
การค้นพบครั้งนี้ทำให้ความคิดมากมายเกิดขึ้นภายในหัวใจของเขา…….
ท้องฟ้าในยามเย็นเริ่มมืดลงอีกครั้ง ลมหนาวพัดมาราวกับจะบอกว่าเมฆฝนได้มาเยือนอีกครั้งหนึ่ง
จูร่ากังวลว่าฟู่เทียนจะกลัวความมืดดังนั้นเธอจึงได้ทิ้งตะเกียงน้ำมันเอาไว้ เธอถูกเติมเต็มไปด้วยความรู้สึกที่น่าอัศจรรย์ทุกครั้งเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขาสว่างไสวด้วยเปลวไฟจางๆ
“ฝนกำลังจะตกอีกแล้ว คุณลุงล่ะครับ?” ฟู่เทียนถามเมื่อเขามองออกไปนอกหน้าต่าง
จูร่ายิ้มให้กับความกังวลของเด็กชายและกล่าวว่า “คุณลุงมีงานต้องทำมากมายและเขาจะไม่กลับมาที่บ้านในคืนนี้ เธอหิวหรือเปล่า?”
“อาหารเย็นเป็นอะไรหรอครับ?”
“เด็กดี ฉันจะให้เธอได้ลิ้มรสฝีมือของฉัน การันตีได้เลยว่าเธอต้องรักมันแน่ๆ” จูร่ากล่าวด้วยความมั่นใจ
…
…
เพียงชั่วพริบตาเวลาหนึ่งเดือนก็ได้ผ่านพ้นไป
ฟู่เทียนได้พบกับพ่อคนใหม่ของเขา เกรย์ เขาเป็นชายวัยกลางคนร่างสูง หน้าตาของเขาค่อนข้างธรรมดาแต่เขาก็มีบุคลิกที่อ่อนโยน เกรย์นั้นทำอาชีพเป็นช่างตัดเย็บ จักรเย็บผ้าที่อยู่ในบ้านหลังนี้ก็เป็นของเขาทั้งหมด ฤดู ‘หิมะดำ’ กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ดังนั้นเขาจึงนำจักรเย็บผ้าจากโรงงานกลับมาไว้ที่บ้านเพราะว่าที่โรงงานนั้นไม่มีฮีตเตอร์คอยให้ความอบอุ่น
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้พูดคุยกันเรื่องการรับบุตรบุญธรรมเอาไว้ล่วงหน้า แต่เกรย์ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะฟู่เทียนนั้นดูดีตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบ นอกเหนือจากบุคลิกที่ค่อนข้างเก็บตัวแล้ว เกรย์นั้นรู้สึกชื่นชอบเขาเหลือเกิน
พายุฝนเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเมฆของฤดูฝนได้เข้ามาปกคลุมท้องฟ้า ฟู่เทียนรู้สึกอยากจะเข้าห้องน้ำขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขาลุกออกจากเตียง สวมรองเท้า และเปิดประตูห้องออกไปเบาๆ เขากำลังจะเดินผ่านห้องของ ‘พ่อและแม่’ ของเขาแต่ก็มีเสียงดังขึ้นมาทันที “ชักช้าจังเลย ทำไมพวกเขายังไม่เข้านอนกันอีก?”
ทันใดนั้นหัวใจของฟู่เทียนก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
เห็นได้ชัดว่าบ้านในโลกใบนี้นั้นไม่ได้สร้างมาเพื่อให้เก็บเสียงเลย เขาได้ยินเสียงของคนที่อยู่อีกห้องหนึ่งได้อย่างชัดเจน
“คุณอยากจะทำแบบนี้จริงๆหรอ?” ฟู่เทียนได้ยินน้ำเสียงที่ลังเลใจของจูร่าดังออกมาจากภายในห้องนั้น
“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกผูกพันธ์กับเด็กคนนี้มาก บอกตามตรงผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ผมแทบทนไม่ได้ที่จะต้องแยกจากเขาไป แต่นี่มันเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ถ้าหากว่าบ้านเอวริลนั้นประทับใจในตัวเขา เราก็จะสามารถขยับไปอยู่ที่ย่านธุรกิจและหางานที่ดีกว่านี้ได้ ถ้าหากว่าคุณยังรู้สึกเหงาอีกตอนนั้นเราค่อยไปรับบุตรบุญธรรมกันอีกครั้ง แบบนี้ไม่เลวเลยว่าไหม”
“ไม่ใช่เรื่องเงินที่ฉันกังวล ถ้าหากว่าเขาไปที่บ้านเอวริลและไม่ยอมพูดอะไรอีก เขาก็จะโดนกลั่นแกล้ง มีคน 2 แบบในโลกใบนี้… ฉันเคยเห็นหมอที่ได้เข้าไปในตระกูลใหญ่และต้องกลายเป็นคนรับใช้และ… และ…”
ความเงียบเข้าครอบงำในห้องนี้ก่อนที่เกรย์จะพูดออกมาว่า “จูร่า คุณก็รู้ว่าเขานั้นเป็นแค่เด็กกำพร้าที่อยู่ในชุมชนแออัด ถ้าหากว่าพวกเราไม่ได้รับเขามาเลี้ยง เขาก็อาจถูกนำไปเลี้ยงในครอบครัวอื่นเหมือนกับทาสคนหนึ่ง ดังนั้นชีวิตเด็กรับใช้ในบ้านเอวริลนั้นก็ไม่ได้แย่เสมอไปสำหรับคนหลายๆคน”
“แต่—”
“เราตกลงกันแล้วนะ อย่ามาพูดเรื่องนี้กันอีกเลย”
ความเงียบเข้าครอบงำห้องนี้อีกครั้ง
ร่างเล็กๆที่อยู่ข้างหน้าห้องก็พยายามรักษาความเงียบของเขาเอาไว้ เขากำหมัดของตนเองเอาไว้แน่นและค่อยๆผ่อนคลายมัน เขาค่อยๆพาร่างกายของตัวเองกลับไปที่ห้อง แม้แต่ความรู้สึกที่อยากเข้าห้องน้ำก่อนหน้านี้ก็หายไปในทันที
ฟู่เทียนกำลังฟังเสียงจังหวะของฝนกระเซ็นข้างนอกอยู่บนเตียง หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง แม้ว่าจะได้อยู่กับคู่สามีภรรยานี้มาเพียง 1 เดือน จูร่าก็ดูแลเขาอย่างดีมาโดยตลอด ความเจ็บปวดนี้หยั่งลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาไม่เคยคาดหวังว่าความรู้สึกเช่นนี้จะหายไปในเวลาไม่นาน ราวกับว่าโลกกำลังเยาะเย้ยเขาและทำให้หัวใจกลับเข้าสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง
เขารู้สึกเปล่าเปลี่ยวขึ้นมาในทันที
เขาเริ่มคิดถึงพ่อแม่ที่แท้จริงที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนขึ้นมาในทันทีและจำได้ว่าเขามักจะชอบดึงหูพี่สาวของเขาอยู่บ่อยๆ
“ทำไมกัน…?” เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาในตอนนี้
เขากำหมัดของตนเองเอาไว้แน่นขณะที่ความคิดต่างๆเริ่มเข้ามาสู่สมอง นับตั้งแต่ที่ได้สูญเสียพ่อแม่และพี่สาวไป… นับตั้งแต่นั้นมา… เขาก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าในโลกใบใหม่นี้………
ไม่มีใครรู้ว่าในค่ำคืนที่ฝนตกเช่นนี้มีร่างเล็กๆของคนๆหนึ่งที่จิตใจของเขาได้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆและจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ไปตลอดกาล