“ข้อแลกเปลี่ยน?” หวัง อันฮุย ไม่แปลกใจเพราะเขาเคยได้สัมผัสกับความไร้ยางอายของ ฟาง เจิ้งจือ มาก่อนหน้านี้แล้ว
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ขมวดคิ้ว เขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่ ฟาง เจิ้งจือ จะเสนอข้อแลกเปลี่ยนกับ หวัง อันฮุย เพราะเขาเป็นถึงคนที่กองตรวจการศักดิสิทธิ์ส่งมา แต่ยังไงก็ตามภาพวาดนั้นเป็นของ ฟาง เจิ้งจือ เขาจึงไม่ได้คัดค้านอะไร
“ข้าอยากให้ท่านช่วยคัดลอกภาพตามแผนผังนี้เพิ่มและนำไปให้กับสมาชิกหน่วยล่าสัตว์แต่ละคนให้หน่อย” ฟาง เจิ้งจือ พูดสิ่งที่เขาคิดอยู่ออกมา
“โอ้? เพื่ออะไรละ?” หวัง อันฮุย ถามด้วยความสงสัย
เขาคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ จะขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับหรือขอแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์อื่นๆ ไม่คิดว่าจะขอให้เขาลอกภาพนี้
“ข้าคิดว่า ถ้าเราใช้ประโยชน์จากรูปนี้เพื่อสร้างกับดักแบบเดียวกันหลายๆตำแหน่งบนภูเขาคังหลิงสร้างเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่จะมีเหยื่อเข้ามาติดกับเอง ทั้งหมดที่หน่วยล่าสัตว์ต้องทำก็แค่ไปจับมันขึ้นมา”
ตอนแรก ฟาง เจิ้งจือ มีแผนจะคัดลอกรูปนี้ด้วยตัวเอง แต่เมื่อเจอ หวัง อันฮุย ทำให้เขาประหยัดเวลาไปมาก ข้าควรเก็บเวลาไว้อ่านหนังสือสิ ช่างเป็นความคิดที่ฉลาดเสียจริง!
ในความเป็นจริงเขาตั้งใจจะมอบภาพนี้ให้กับหมู่บ้านตั้งแต่ตอนที่เขานำมันออกมาครั้งแรกแล้ว
หน่วยล่าสัตว์หมู่บ้านภูเขาทางใต้นั้นถือเป็นบทบาทสำคัญกับความเป็นอยู่ของชาวบ้านในปัจจุบัน มันคงยากที่จะป้องกันพื้นที่ล่าทั้งหมดจากหน่วยล่าของหมู่บ้านอื่นๆโดยไม่เกิดการสูญเสียเลย
การล่าสัตว์นั้น....
เหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยคำจุนหมู่บ้านนี้เพียงอย่างเดียว ฟาง เจิ้งจือ จึงจำเป็นที่จะต้องใช้เวลาศึกษาหาวิธีที่ดีที่สุด
ดังนั้นการสร้างพื้นที่ปิดตายขึ้นมาจากหินนั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เขาคิดออกในตอนนี้
“มัน...มันจะใช้ได้จริงงั้นหรือ?” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ รู้สึกตื่นเต้นมาก รอคำตอบจากหวัง อันฮุย หากวิธีนี้เป็นไปได้ด้วยดีปัญหาที่คอยรบกวนหมู่บ้านภูเขาทางใต้มาอย่างยาวนานก็จะได้รับการแก้ไข
ไม่ได้หมายความว่าหน่วยล่าสัตว์จะสามารถล่าสัตว์ได้มากขึ้น แต่พวกเขาจะล่าสัตว์ได้อย่างสบายใจและปลอดภัยยิ่งขึ้น
“ข้าคิดว่ามันเป็นไปได้!” หวัง อันฮุย ผงกหัว หลังจากมองไปที่รูปภาพนั้น
ชาวบ้านที่ได้ยินเรื่งนี้ต่างแสดงความดีใจออกมา นี่ถือเป็นความสำเร็จครั้งใหญ่ของหมู่บ้านภูเขาทางใต้ ชาวบ้านจะไม่ต้องหิวโหยอีกต่อไป
“ถ้ามันเป็นจริงละก็จะเยี่ยมมาก!”
“ใช่ๆมันเหมือนพวกเรามีฟาร์มเลี้ยงสัตว์อยู่บนภูเขาคัง หลิง!”
“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าคิดว่าพวกเราลองทำดูสักหน่อย ยังไงหน่วยล่าสัตว์ก็ขึ้นไปบยนภูเขาบ่อยๆอยู่แล้ว ก็แค่นำพลั่วติดมือเพิ่มไปด้วยแค่นั้น ไม่มีอันตรายอะไรหรอก!” ติง ฉินซาน ที่ได้ลิ้มรสการติดเข้าไปในกับดักมาแล้วนั้น พูดอย่างกระตือรือร้น
“ได้ ได้...พวกเราจะลองดูกันสักหน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า...” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ พยักหน้า คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อแผนการทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขามองเห็นเหยื่อที่ถูกล่าวางซ้อนกันไว้เป็นกองจำนวนมาก
ตอนนี้ใบหน้าของฮูหยินหลี่นั้นดำทมึนขึ้นเรื่อยๆหลังจากมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ กับหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ เธอรู้สึกลำบากใจมาก
....
หลังจากมีความสุขได้ไม่นาน หัวหน้า หมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก็กลับมาทำหน้าตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง
เพราะตอนนี้เขากำลังเจอปัญหาบางอย่าง ปัญหาที่เขาไม่เคยคิดเลยก่อนหน้านี้ สัญญาที่เขาให้ไว้กับ ฟาง เจิ้งจือ....
สัตว์ทั้งหมดที่ ฟาง เจิ้งจือ ล่าได้จะเป็นของเขา
หัวหน้าหมู่บ้านมองไปที่กองสัตว์ที่ถูกวางซ้อนกันเอาไว้ด้วยใบหน้าที่ขมขื่น
“เจิ้งจือ....ข้าขอคุยอะไรกับเจ้าหน่อยได้ไหม?” หัวหน้าหมู่บ้านวางกล้องยาสูบที่อยู่ในมือลง และดึง ฟาง เจิ้งจือ หลบไปข้างๆ
ฟาง เจิ้งจือ รู้อยู่แล้วว่า หัวหน้าหมู่บ้านต้องการคุยอะไรกับเขา เขานั้นเป็นคนปล้นสัตว์จากหน่วยล่าสัตว์ภูเขาทางเหนือมา และตอนนี้เขากำลังจะถูกหัวหน้าหมุู่บ้านปล้นแล้ว
“พูดสิ่งที่ท่านต้องการมาเถอะหัวหน้าหมู่บ้าน ข้าเป็นคนคุยด้วยง่ายๆอยู่แล้ว นอกจากนี้ข้ายังเป็นคนที่มีคุณธรรมอันสูงส่ง! ข้ารักษาคพูดคำพูดเสมอเลยนะ!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาด้วยท่าทีไร้เดียงสา
หน้าของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เป็นสีแดงทันที
แม้แต่เด็กอายุ 7 ขวบยังรักษาคำพูดแล้วเขาที่เป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านจะกลับคำพูดได้งั้นหรือ?
“นี่มัน ฮ่า...ฮ่า..” หัวหน้าหมู่บ้าน หัวเราะเจื่อนๆ เขามองไปที่กองสัตว์ที่ถูกวางซ้อนกันเอาไว้สลับกับหันไปมองหน้าอันไร้เดียงสาของ ฟาง เจิ้งจือ เขาลำบากใจมากที่จะพูดออกมา
ฟาง เจิ้งจือ ถอนหายใจเงียบๆ ต่อให้เขาอยากเอาทุกอย่างไปก็ตามแต่เด็กตัวเล็กๆอย่างเขาจะทำอะไรได้บ้าง และชาวบ้านก็คงไม่ยอม
มนุษย์นั้นสามารถโลภได้....
แต่ไม่ใช่โลภแบบไร้ยางอายไม่รู้จักพอ
หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากหน่วยล่าสัตว์ภูเขาทางใต้ ฟาง เจิ้งจือ ก็ไม่มีทางจับตัวคนจากหมู่บ้านภูเขาทั้งหมดได้ด้วยตัวเองคนเดียว นอกจากนี้มันยังเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแบกสัตว์ทั้งหมดกลับมาด้วยตัวคนเดียว
“วันนี้สัตว์ทั้งหมดที่ล่าได้มีจำนวนมากข้าคงไม่สามารถจัดการทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว หัวหน้าหมู่บ้านโปรดนำไปแจกจ่ายแก่คนอื่นๆเถอะ แต่ว่าหมู่ป่าเขี้ยวเหล็ก...” ฟาง เจิ้งจือ ไม่พูดอะไรออกมาอีก
“ได้...ได้! ข้าเข้าใจที่เจ้าพูดแล้ว!” หัวหน้าหมู่บ้านในที่สุดก็ยิ้มออก เขาเข้าใจความต้องการของ ฟาง เจิ้งจือ เป็นอย่างดี ทุกอย่างนอกจาก หมูป่าเขี้ยวเหล็กจะถูกแจกจ่ายไปให้ชาวบ้าน
ถึงแม้จะไม่มีหมู่ป่าเขี้ยวเหล็กแต่สัตว์ที่ถูกล่ามาก็ยังเหลืออยู่อีกมากมาย หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกพอใจกับผลที่ออกมามาก
อย่างไรก็ตาม...
ถึงหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ จะพอใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะพอใจ
ทันทีที่ฮูหยินหลี่ ได้ยินหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ บอกว่า หมูป่าเขี้ยวเหล็กจะถูกยกให้กับ ฟาง เจิ้งจือ ใบหน้าของเธอแดงขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวทันที
เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
หมูป่าเขี้ยวเหล็กนั้นเป็นเหมือนสมบัติอันล้ำค่า ไม่เพียงแต่เนื้อที่อุดมสมบูรณ์ของมัน เขี้ยวของมันเป็นเหล็กที่คมอย่างมาก คมกว่าเหล็กทั่วๆไป มันสามารใช้ทำอุปกรณ์ต่างๆที่มีค่าได้มากมาย
ตามปกติแล้วหัวหน้าหมู่บ้าน ต้องแบ่งเขียวข้างหนึ่งไปเองส่วนอีกข้างเขาต้องมอบให้ตระกูลหลี่
แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ได้เขี้ยวเธอยังไม่ได้แม้แต่ขนของหมูตัวนั้น...
นางจะทนกับเรื่องนี้ได้ยังไงกัน?
“ทำไมหัวหน้าหมู่บ้านถึงได้ลำเอียงขนาดนี้? ตามปกติแล้วต้องทำตามกฎสิ หรือจะมาเปลี่ยนกฎเพราะครั้งนีล่าสัตว์ได้มากกว่าครั้งอื่นๆ? หลี่ จ้วงฉาน คอยเป็นหน่วยหน่วยล่าสัตว์มานานหลายปีและเขาต้องแบ่งของที่เขาล่าได้บนภูเขาคังหลิงให้คนอื่นเช่นกัน ตอนนี้เขาเข้าไปในหอแห่งเต๋า เขาต้องร่ำเรียนทุกวัน เพื่อหมู่บ้าน! แต่ตอนนี้พวกเรากลับถูกรังแก! ขาไม่ยอมรับเด็ดขาด ข้าไม่ยอมรับการแบ่งสัตว์ในครั้งนี้!!”
เพจหลัก : Gate of god TH