The Dark King – Chapter 98 ลูกธนู 1000 ดอก
สนามฝึกของนักธนูอยู่ไปอีกฟากของปราสาทใกล้ๆกับแม่น้ำ สนามเป็นทุ่งหญ้าขนาดกว้างใหญ่ มีร่างทั่งหมด 5 ร่างยืนอยู่ที่นั่น พวกเขาถือคันธนูและลูกธนูเอาไว้ พวกเขากำลังยิงไปยังเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไปเป็นระยะ 100 เมตร
4 คนแรกเป็นผู้ชาย ส่วนอีก 1 คนเป็นผู้หญิง ทุกๆคนมีผู้ช่วยอีก 2 คนยื่นอยู่ข้างๆคอยส่งลูกธนูให้เมื่อพวกเขาต้องการ
ชายหนุ่มเดินมาถึงสนามและตบมือขึ้น ร่างทั้งห้าหยุดยิงและหันมามอง
“ฉันมาที่นี่เพื่อแนะนำเพื่อนใหม่ของพวกเธอ จริงๆแล้วต้องเรียกว่าเป็นรุ่นพี่ซะมากกว่า” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมหันไปทางฟู่เทียน “เขามีชื่อว่าเทียนและเขาจะมาฝึกพร้อมกับทุกคนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
ทั้งห้าคนหันมามองฟู่เทียน ความรู้สึกแรกคงเป็นหน้าตาอันหล่อเหลา ในขณะที่ความรู้สึกถัดมาก็คือความเงียบ
“คุณผู้ดูแล เขาเป็นเด็กใหม่หรอครับ? แล้วเขามาเรียนกับพวกเราได้ยังไง?” หนึ่งในคนที่มีผิวขาวขมวดคิ้ว
ชายหนุ่มยิ้ม “เทียนเคยทำงานให้หน่วยค้นหามาก่อนแต่ด้วยเหตุบังเอิญเขาได้รับสัญลักษณ์เวทมนตร์มา เขาเหมาะสมกับการเป็นนักล่า แต่ยังขาดทักษะในด้านอาชีพ เขาจะเรียนที่นี่เป็นเวลา 1 ปี โดยปกติแล้วเขาควรจะเป็นรุ่นพี่ของพวกเธอเว้นแต่ว่า พวกเธอจะสามารถจบการศึกษาได้ก่อนเขา”
ทุกๆคนอยู่ในความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรอีกทำได้แค่มองไปยังฟู่เทียน
ชายหนุ่มหันไปมองที่ว่างอยู่ “ตรงนั้นคือที่ของเธอ เป็นเพราะร่างกายของเธอ เธอจะต้องยิงให้ครบ 1000 ครั้งการฝึกถึงจะสิ้นสุดลง เธอจะไม่ได้รับอนุญาติให้พักกินอาหารจนกว่าจะฝึกจนเสร็จเรียบร้อย ถ้ายิงจนครบ 1000 ครั้งแล้วละก็ จะถือเป็นการสิ้นสุดการฝึกในวันนี้”
ฟู่เทียนพยักหน้า เขารู้ถึงความโหดร้ายของโลกนอกกำแพงยักษ์มากกว่าคนอื่น ดังนั้นจุดประสงค์ของเขาไม่ใช่แค่การทำตามคำสั่งของผู้ดูแลหนุ่มให้เสร็จ แต่เป็นการฝึกเพื่อพัฒนาทักษะในการเอาชีวิตรอดซะมากกว่า
“ใน 7 วันแรกนี้ ฉันจะไม่ให้ทำอะไรอีกนอกเหนือจากการยิงธนูให้ได้ 1000 ครั้งในแต่ละวัน อย่างไรก็ตามสิ่งที่ต้องระลึกเอาไว้ก็คือควรยิงให้เข้าเป้ามากที่สุด” ท่าทีของชายหนุ่มเปลี่ยนไป
ฟู่เทียนพยักหน้า
ชายหนุ่มให้ผู้ช่วยสองคนมายืนรอที่ที่ว่างก่อนแล้ว หนึ่งในนั้นส่งมอบคันธนูให้ฟู่เทียนและอีกคนถือลูกธนูรอเรียบร้อยแล้ว
ฟู่เทียนหยิบคันธนูขึ้นมามันมีขนาดเบามาก เขาเริ่มเล็งเป้าและยิงออกไปในทันใด
ชายหนุ่มเริ่มเบื่อ เขาจึงกล่าวกับฟู่เทียน “ถ้ามีอะไรที่เธอต้องการ ก็ให้บอกสองคนนั่นซะ พวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบดูแลเธอตลอดการฝึกซ้อม”
ฟู่เทียนพยักหน้าช้าๆและเริ่มยิงต่อไป
การฝึกในตอนแรกๆเป็นการยิงธนูซ้ำๆเท่านั้น เป้าหมายของการกระทำเช่นนี้ก็คือการฝึกความแม่นยำ มันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดสำหรับนักธนูในการโจมตี ถ้ามีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นนั่นอาจหมายถึงชีวิตที่ต้องตายด้วยกรงเล็บของพวกสัตว์ร้าย ดังนั้นความแม่นยำจึงเป็นปัจจัยพื้นฐานสำหรับนักธนูในการควบคุมคันธนูและลูกธนูของพวกเขา
เด็กหนุ่มอายุ 13 ปีที่ยืนอยู่ข้างๆฟู่เทียนมองมาด้วยความสงสัย เขาอยากรู้ว่าพลังของสัญลักษณ์เวทมนตร์จะมีมากแค่ไหนกัน
หลังจากนั้นไม่นานเด็กชายรู้สึกผิดหวังกับทักษะในการยิงธนูของฟู่เทียน เพราะมันอยู่ในระดับที่อ่อนกว่าตัวเขาเองซะอีก หลังจากยิงไปกว่า 10 ครั้ง ฟู่เทียนไม่สามารถยิงเข้าเป้าได้เลยแม้แต่ดอกเดียว ลูกธนูทั้งหมดปักลงบริเวณพื้นรอบๆ
“ดูเหมือนว่าความสามารถพิเศษของนักล่าคือความแข็งแกร่งทางร่างกาย คงไม่มีอะไรมากกว่านั้น” เด็กชายไม่กังวลเกี่ยวกับฟู่เทียนอีกต่อไป หลังจากนั้นเขามุ่งมั่นฝึกฝนยิงธนูของตัวเองต่อ
ฟู่เทียนยิงลูกธนูซ้ำไปซ้ำมา เขาค่อยๆเข้าใจความรู้สึกขึ้นมาหลังยิงไปกว่าหลายสิบลูก ในตอนนี้เขาสามารถเข้าใจถึงระยะของเป้าหมาย ตำแหน่ง แรงที่ต้องใช้และการเบี่ยงเบน รวมถึงเรื่องอื่นๆได้ดียิ่งขึ้น
มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเมื่อก่อนในการยิงเป้าหมายจากระยะ 100 เมตร แต่ฟู่เทียนและนักธนูฝึกหัดทั้ง 5 คนไม่ใช่คนธรรมดาๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ฟู่เทียนรู้ดีว่าคนอื่นๆต้องได้รับ “การอวยพร” มาแล้ว เพราะพวกเขาล้วนดึงธนูได้อย่างง่ายดาย
ยิ่งคุณยิ่งสายได้ดีเท่าไหร่มันก็จะยิ่งเป็นประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น ข้อแรกเลยก็คือคุณจะสามารถยิงได้ไกลขึ้น ข้อถัดมาเป็นเรื่องของความแม่นยำ
เรื่องเหล่านี้คือหลักการพื้นฐานในการฝึกฝนให้การยิงดียิ่งขึ้น
“สำหรับการยิงธนูจากคนทั่วๆไป ในระยะประมาณ 50 เมตรแรงจากลูกธนูจะอ่อนลงไปอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นจากการไหลเวียนของอากาศ ลูกธนูจะมีการเบี่ยงเบนไปจากเป้าหมายหลัก แต่ในมือของฉันคันธนูอันนี้มีผลเช่นเดียวกันที่ระยะ 80 เมตร คันธนูที่แข็งแรงช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการยิงที่ดียิ่งขึ้นเช่นกัน ดูเหมือนว่าฉันต้องหาธนูดีๆมาใช้สักคันแล้ว” ฟู่เทียนกำลังวางแผนเพิ่มพูนทักษะที่ดีในอนาคต
ฟึบ! ฟึบ! ฟึบ!
เขายิงธนูออกอย่างต่อเนื่องโดยมีผู้ช่วยคอยเติมลูกธนูให้ตลอดเวลา
หลังจากยิงไปกว่า 200 ดอก อัตราส่วนที่เขายิงเข้าเป้าเพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยปกติแล้วเขาจะยิงเข้าเป้า 2 ใน 10 ดอก แต่ด้วยการพัฒนาทางด้านร่างกาย ทักษะในการยิงธนูของเขาจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงการฝึกแรกและเป้าหมายยังอยู่ในระดับเริ่มต้นเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเขาจะต้องฝึกในระดับที่ยากขึ้นเรื่อยๆ
เด็กหนุ่มที่ยืนข้างๆฟู่เทียนกำลังหยุดพัก เขาจับตาดูเป้าหมายของฟู่เทียนโดยไม่ได้ตั้งใจและนั่นทำให้เขาถึงกับต้องตกใจเป็นอย่างมาก ฟู่เทียนยิงลูกธนูเข้าเป้าไปถึง 30 ดอกเรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตามเด็กหนุ่มยิงเข้าเป้าไปถึง 160 ดอกแล้ว ถึงแม้เขาจะยิงได้เข้าเป้าเยอะกว่าฟู่เทียน แต่ที่น่าตกใจคงเป็นเรื่องความรวดเร็วในการพัฒนาทักษะของตัวฟู่เทียนเองต่างหาก มันดีมากพอทีจะทำให้ผู้ดูแลหนุ่มประทับใจ
“เปลี่ยนเป้า” ฟู่เทียนกล่าว
ผู้ช่วยของเขารีบสวมใส่ชุดเกราะสีดำและวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเป้าให้ฟู่เทียนอย่างระมัดระวัง
ฟู่เทียนไม่หยุดพักเขาเริ่มยิงธนูต่อไป
เขายิงออกไป 1 ดอกมันพุ่งเข้าเป้าอย่างจัง
เขายิงออกไปอีกและเข้าเป้าอีกครั้ง
เขายังคงยิงต่อไปเรื่อยๆ
ในไม่นานนัก เขาสามารถยิงเข้าเป้าได้ถึง 5 ใน สิบครั้ง แม้ว่า 3 ใน 5 ดอกที่เขายิงโดนจะยังไม่ใช่จุดสำคัญของเป้า แต่ผลลัพธ์ก็ถือว่าน่าประทับใจมาก
ฟู่เทียนนึกถึงซอมบี้ภายนอกกำแพงขึ้นมา เขาหรี่ตาลงและยิงไปยังหัวของเป้าหมายเนื่องจากมันเป็นจุดตายของพวกซอมบี้
หลังจากยิงไปกว่า 400 ครั้ง เขาเริ่มรู้สึกปวดแขนขึ้นมาจึงหยุดพักเพื่อให้ร่างกายได้พักฟื้นเล็กน้อย
เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน
ฟูเทียนยิงธนูออกไปแล้ว 800 ดอก แต่ถึงอย่างนั้นอัตราการยิงเข้าเป้ากลับลดน้อยลงเป็นเพราะอาการเมื่อยล้าของแขนที่มากขึ้น เขายังยิงต่อไปในขณะที่ต้องใช้แรงจำนวนมากเขาพยายามจดจำความรู้สึกของการยิง
ในเวลานั้นเอง นักล่าฝึกหัดทั้ง 5 คนได้เสร็จสิ้นการฝึกของพวกเขาเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาทุกคนเหนื่อยและอ่อนล้า พวกเขากล่าวกับฟู่เทียนเล็กน้อยก่อนที่จะเดินกทางกลับไป
ฟู่เทียนอยู่ต่อแม้กระทั่งพระอาทิตย์จะตกดินไปแล้ว เหงื่อจากใบหน้าของเขาหยดลงมาเรื่อยๆในขณะที่เขายังคงยิงต่อไป หลังจากการยิงแต่ละครั้งมีความรู้สึกในจิตใจบอกให้เขาหยุดและพัก อย่างไรก็ตามเขายังคงคิดถึงซอมบี้และพวกสัตว์ร้ายแต่ละตัวข้างนอกกำแพงนั่น ความดุร้ายของพวกมันและความอ่อนแอของเขาในยามที่ถูกไล่ต้อน ทันใดนั้นเลือดในร่างกายของเขาก็เดือดพล่าน และยิ่งไปต่อไปอย่างโดยไม่หยุด
ความเกียจคร้านมีอยู่ในตัวของทุกคน แต่การยืนหยัดที่จะไปต่อเราสามารถเลือกที่จะทำมันได้
…
…