The Dark King – Chapter 113 ซุ่มโจมตี
ณ พื้นที่หมายเลข 7 ถนนแห่งหนึ่งที่ถูกทำลาย
มีศพของพวกซอมบี้มากว่า 20 ศพนอนเรี่ยราดอยู่ตามพื้นดิน หัวของพวกมันถูกตัออกและร่างกายเริ่มส่งกลิ่นเหม็น กลิ่นจากซากศพทำให้แมลงวันโลหิตต่างเข้ามาตอมเป็นจำนวนมาก พวกมันบินวนไปมาเพื่อกินซากศพบริเวณนั้น
ถัดมาจากที่แห่งนั้น 2-3 ช่วงถนน มีร่าง 5 ร่างกำลังนั่งอยู่บริเวณกองหิน พวกเขามีอาหารแห้งอยู่ในมือและกำลังมีความสุขกับมื้อเที่ยง ไม่มีกลิ่นถูกแผ่มารบกวนมื้อกลางวันของพวกเขา
“ถ้าเราฆ่ากิ้งก่าโบราณนั่นได้ก็จะจบภารกิจได้ซะที” ลินดากำลังดูแผนที่พลางกินอาหารแห้งไปด้วย เธอกำลังคิดถึงถิ่นอาศัยของพวกมอนสเตอร์
เกลซึ่งนั่งอยู่ถัดไปหัวเราะออกมา “ถ้าพวกเรานับของที่เอามาจากพื้นที่หมายเลข 3 ด้วยรวมกับการบรรลุภารกิจในครั้งนี้ กัปตันจะมีเงินพอสำหรับการซื้อ ‘โลหิตเทพธิดา’ นั่นจะช่วยให้สัญลักษณ์เวทมนตร์ของกัปตันเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง คุณจะสามารถก้าวขึ้นไปยังตำแหน่งนักล่าลำดับสามของสมาคมได้ ”
“มันขึ้นอยู่กับโชคชะตาเท่านั้น” ลินดาดูแตกต่างออกไปเธอไปได้รู้สึกยินดีมากนัก
“ฉันเชื่อว่าคุณจะต้องทำได้สำเร็จ” หญิงสาวผิวแทนกล่าวชมลินดา
คนอื่นๆเริ่มกล่าวให้กำลังใจลินดาเช่นกัน
“เกลรีบเตรียมตัวให้พร้อม ถ้าพวกเราเจอกับมอนสเตอร์เข้าให้ทำตามแผนก่อนหน้า เธอจะต้องแกล้งได้รับบาดเจ็บในตอนที่ฉันไปตามคนจาก ‘ศาลาสีดำ’ มาที่นี่และแจ้งไปว่าเจอกับสัตว์ร้ายหายาก พวกเขาจะช่วยส่งคนที่มีความสามารถในการติดตามมาช่วย ” สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชาในขณะที่กำลังปิดแผนที่
เกลยิ้มออกมา “ไม่ต้องแกล้งทำหรอก พวกเราจะสร้างแผลขึ้นมาจริงๆ”
“สมาคมจะส่งเจ้าเด็กคนนั้นมาไหมนะ?” หญิงสาวผิวแทนถามขึ้นมา
ลินดายิ้มออกมาในทันที “แน่นอน! เธอไม่รู้วิธีการทำงานของสมาคมงั้นหรอ ตอนนี้เรามีโอกาสดีๆอยู่ในมือแล้ว นักล่าที่มีความสามารถในการติดตามทุกคนล้วนติดภารกิจหรือไม่ก็ได้รับบาดเจ็บกันอยู่ ถึงแม้เจ้าเด็กนั่นจะเพิ่งมาใหม่ แต่มันก็มีสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่หาได้ยาก แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังไม่มี ‘ร่างกายแห่งแสง’ อยู่ดี ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ตาม ท้ายที่สุดมันจะต้องตาย นั่นเป็นเหตุผลที่ทางสมาคมไม่ได้ทุ่มเทให้กับมันมากนัก เธอรู้รึป่าวล่ะ ว่าทำไมสมาคมจึงไม่ส่งมันไปเข้าเรียนที่โรงเรียนนักล่า ”
หญิงสาวผิวแทนพยักหน้าเป็นการบ่งบอกถึงความเข้าใจ “เพราะแบบนี้ทางสมาคมจะต้องส่งเจ้าเด็กนั่นเข้าร่วมทีมของเราอย่างแน่นอน พวกเราสามารถที่จะค่อยๆทรมาณมันและทิ้งศพมันไว้ซักแห่งข้างนอกนี่ พวกเราสามารถทำลายสัญลักษณ์เวทมนตร์ที่หายากนั่นพร้อมแย่งมันมา และแจ้งทางสมาคมไปว่ามันตายไปในขณะทำภารกิจ ถึงแม้ทางสมาคมจะมีความสงสัย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้”
ทุกๆคนยิ้มออกมา
นัยน์ตาของลินดาเป็นประกาย เธอกังวลเกี่ยวกับฟู่เทียนมานานแล้ว เธอแทบจะรอไม่ไหวสำหรับการลงมือ
“ถึงเราจะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลยก็ตาม แต่ฉันมั่นใจว่าทางสมาคมจะมีวิธีการรับมือกับพวกเราอย่างแน่นอน ความสำคัญของเราต่อสมาคมจะถูกลดทอนลงเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาจะส่งเราไปทำภารกิจอันตรายๆอย่างแน่นอน” เกลมีบุคลิกที่สงบเธอวิเคราะห์ถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เป็นไปได้ทั้งหมด
“คงเป็นแบบนั้น” ลินดาพูดออกมาเบาๆ
พวกเขากินไปคุยไป ในไม่ช้าพวกเขาทั้งหมดก็กินอิ่ม ลินดาลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นออกจากตัว “พวกเราต้องสำรวจบริเวณรอบๆทะเลสาปสีแดงแห่งนี้ บางทีพวกเราอาจจะเจอร่องรอยของสัตว์ร้าย”
“รับทราบ” ทุกๆคนพยักหน้า
ลินดาออกคำสั่งกับพวกเขาให้เดินทางไปบริเวณทะเลสาปสีแดง
.
.
ร่างกายของฟู่เทียนยังไม่รู้สึกความผิดปกติ ในทางตรงกันข้ามการมองเห็นและการได้ยินของเขาได้รับการพัฒนาขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัญชาตญาณในการดมกลิ่น ในก่อนหน้านี้เขาสามารถระบุกลิ่นของลินดาได้ แต่ในตอนนี้เขาสามารถระบุมันได้ชัดเจนขึ้นประมาณ 1 กิโลเมตรรอบๆตัวเธอ
ในขณะที่กำลังติดตามกลิ่นอย่างเงียบๆ เขาทาผงซอมบี้ไปทั่วทั้งตัวเพื่อให้มั่นใจได้ว่าจะไม่มีใครตระหนักถึงตัวตนของเขา
ฟู่เทียนหยุดที่จะดูดซับพลังจากผลึกเหมันต์หลังจากที่เขาใช้มันไปกว่า 100 ชิ้น อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงขึ้นมากดังนั้นเขาจึงพักเอาไว้ก่อน เขาเกรงว่าตัวเองกำลังจะเสพติดมัน ยิ่งไปกว่านั้นขนาดของผลึก 1 ชิ้นมีขนาดเทียบเท่ากับลูกปิงปอง เมื่อรวมจำนวนของพวกมันทั้งหมดแล้วปริมาณที่เขาดูดซับเข้าไปถือว่าไม่ใช่จำนวนที่น้อยเลยทีเดียว
เทียบกับการดื่มน้ำเปล่าเข้าไปเป็นจำนวนมากยังอาจเป็นอันตรายต่อร่างกายได้ แต่นี่เป็นถึงผลึกเหมันต์
ฟู่เทียนรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในร่างกายของเขากำลังกลับเข้าสู่ภาวะปกติหลังจากที่หยุดดูดซัับพลังมาจากมัน เขารู้สึกโล่งใจขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นเขาพบสถานที่ที่เหมาะสำหรับการเก็บซ่อนผลึกที่เหลือเอาไว้ ฟู่เทียนหยิบคันธนูและลูกธนูออกไปเพื่อไล่ตามกลิ่นของลินดา
ระยะห่างระหว่างทั้งสองเริ่มลดลงเรื่อยๆ เหมือนกับว่าลินดากำลังทำการล่าบริเวณนั้นอยู่
“ถ้าหากต้องการซุ่มโจมตีพวกเขา ฉันจะต้องทำการยิงจากระยะใกล้ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นนักล่าคนอื่นๆที่อยู่ใกล้ๆกับเธอจะฆ่าฉันได้” ฟู่เทียนกำลังระดมความคิดในขณะที่กำลังเข้าใกล้อีกฝ่ายไปเรื่อยๆ “ฉันไม่สามารถหวังพึ่งทุกอย่างไว้กับธนูและลูกธนู การทำกับดักก็ยังเป็นสิ่งที่จำเป็น มีแต่พวกหน่วยสอดแนมเท่านั้นที่มีอุปกรณ์พร้อมในการทำ อย่างไรก็ตามฉันสามารถสร้างมันได้คร่าวๆคงมีแค่หน่วยสอดแนมเท่านั้นที่จะรอดไปได้แต่ที่เหลือ….”
ความคิดหลากหลายพุ่งเข้ามาในหัวของเขา
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เพียงพริบตาเดียว เวลาได้ผ่านไปกว่า 2 วัน
ในตอนนี้เป็นช่วงฤดูฝน ก้อนเมฆบนท้องฟ้าทำให้แสงส่องลงมาได้น้อยลง ซากปรักหักพังของเมืองดูร้างและเปล่าเปลี่ยว
ฝนห่าใหญ่ตกลงมาชะล้างถนน กลิ่นของสิ่งเน่าเปื่อยต่างลอยขึ้นสู่อากาศ
ณ บริเวณทะเลสาปสีแดง
มีวัชพืชเติบโตหนาแน่นบริเวณทะเลสาปอันกว้างใหญ่ เรือสำหรับการชมวิวทิวทัศน์ต่างกลายเป็นซากปรักหักพังมันถูกพัดออกไปจากชายฝั่ง มีคลื่นเบาๆคอยทำให้มันสั่นไปมาเบาๆ ถ้าหากว่าคลื่นแรงขึ้นซักเล็กน้อยมันคงสามารถทำให้ซากเรือพังได้
ลินดาเฝ้าอยู่บริเวณทุ่งหญ้าพร้อมสังเกตุบริเวณใกล้เคียง พวกเขาใช้เวลาอยู่ที่นี่เป็นเวลา 2 วันแล้ว ถือว่าไม่ใช่เวลาที่นานนักสำหรับการเฝ้ารอแต่ก็ไม่ได้สั้นเกินไปเช่นกัน
“รอยเท้าถูกทิ้งไว้หลายวันแล้ว เป็นไปได้ว่ามันอาจจะไปจากที่นี่แล้วก็ได้” หญิงสาวผิวแทนกล่าวออกมาด้วยอาการหมดความอดทน
ลินดาตอบกลับ “เมื่อมันเคยมาที่นี่ครั้งนึงแล้ว มันจะต้องกลับมาอีกอย่างแน่นอน”
พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกลั้นหายใจรอต่อไปเท่านั้น ทันใดนั้นเองเกลได้กลิ่นอะไรบางอย่างเขาพูดออกมาเบาๆ “พวกเรากำลังโดนติดตาม”
“จากที่ไหน?” จิตสังหารพุ่งขึ้นมายังดวงตาของเธอทันที “สัตว์ร้าย? หรือทีมอื่นๆ?”
“ไม่ใช่ แค่คนๆเดียวเท่านั้น” เกลขมวดคิ้ว