ตอนที่ 164 - ฝูงหมาป่าทุ่งหญ้า
ในขณะนี้ดวงตาของเจี้ยนเฉินทอประกายก่อนที่เขาจะหยุดทันที ด้านหน้าของเขา เจี้ยนเฉินสามารถตรวจจับการเคลื่อนไหวของบางสิ่งที่กำลังแล่นผ่านหญ้า
ดวงตาของเจี้ยนเฉินมีแววเย็นชา เมื่อเขาสำรวจทุ่งหญ้าที่อยู่ข้างหน้าเขา หูของเขากระดิกขณะที่เขายังคงฟังเสียงการเคลื่อนไหวที่เบาที่สุดในสภาพแวดล้อมรอบตัวเขา
อาการดูถูกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจี้ยนเฉินในขณะที่เขาบินไปในทิศทางที่เสียงการเคลื่อนไหวดังมา
ภายในไม่กี่ชั่วลมหายใจ เสียงของการเคลื่อนไหวสามารถได้ยินเสียงดังกว่าเดิมที่เคยได้ยิน จนถึงจุดที่สามารถได้ยินเสียงได้โดยไม่ต้องใส่ใจ นอกจากนี้การสั่นสะเทือนภายในพงหญ้าสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในขณะนี้ราวกับว่าลมกำลังพัดผ่านบริเวณที่เฉพาะเจาะจงนั้น ทันใดนั้นเงาจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยออกมาจากด้านหลังของพงหญ้าสูง
เจี้ยนเฉินสงบนิ่งมากขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า ในมือขวาของเขากระบี่วายุโปรยควบแน่นขึ้นมาในขณะที่เขาคว้ามัน
“โฮ่ง”
ในขณะนี้เสียงหมาป่าสามารถได้ยินได้ในขณะที่ร่างสีฟ้ากระโจนออกจากพงหญ้ามาทางเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินแกว่งแขนขวาของเขาเล็กน้อยโดยที่ไม่ต้องเหลียวมองแม้แต่น้อยในขณะที่ร่างสีน้ำเงินบินเข้ามาใกล้เขา กระบี่วายุโปรยในมือขวาของเขากลายเป็นแสงสีเงินในขณะที่เขาเดินผ่านสิ่งมีชีวิตที่บินได้
ในขณะที่ร่างสีฟ้าพุ่งเข้าใส่เขา มันก็ตกลงบนพื้นทันที เมื่อมองลงไป เจี้ยนเฉินเห็นว่าเป็นหมาป่าสีน้ำเงินที่มีเลือดไหลออกมาจากลำคอ
ขณะที่หมาป่าตัวนี้ตกลงสู่พื้นดิน การโจมตีของหมาป่าก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าสูงมาที่เจี้ยนเฉิน หนึ่งในนั้นอ้าปากขนาดใหญ่ทำให้ได้กลิ่นเลือดโชยออกมาและพุ่งเข้าจมูกจนทนไม่ไหว
สีหน้าเจี้ยนเฉินยังคงนิ่งเงียบ เขาแทงกระบี่ของเขาออกไปด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าเมื่อเขาโจมตีหมาป่าแต่ละตัวที่เข้ามาอย่างรุนแรงเข้าที่ลำคอ
หมาป่าสีน้ำเงินเหล่านี้อยู่ในระดับ 1 ถึง 2 เท่านั้น ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่รู้สึกถูกคุกคามจากพวกมันแม้แต่น้อย
จากด้านหลังที่ปกคลุมด้วยหญ้าสูง หมาป่าสีน้ำเงินยังคงกระโจนออกมาพุ่งเข้าใส่เจี้ยนเฉิน อย่างไรก็ตาม การก้าวไปข้างหน้าของเจี้ยนเฉินก็ไม่ได้สะดุดลงแม้แต่ก้าวเดียวขณะที่เขากวัดแกว่งอาวุธของเขาตามของจังหวะกระบี่ ทุกวินาทีกระบี่ของเขาจะแกว่งไปมารอบตัวเขาและด้วยการแกว่งแต่ละครั้งหมาป่าก็จะถูกโจมตีอย่างรุนแรง
ปริมาณของหมาป่าสีน้ำเงินที่ซ่อนอยู่ในพงหญ้านับเป็นพันในขณะที่พวกมันล้อมตัวเป็นวงกลมรอบเจี้ยนเฉินที่มีเส้นรอบวงประมาณ 100 เมตร ตอนนี้เจี้ยนเฉินถูกผนึกอย่างแน่นหนา หมาป่าสีน้ำเงินสามารถเดินอยู่ด้านหลังหญ้าสูงได้อย่างเงียบ ๆ แต่ในขณะที่เจี้ยนเฉินสามารถฆ่าหมาป่าสีน้ำเงินได้อย่างง่ายดาย แต่มีเพียง 20 ตัวที่ตายด้วยมือของเขา
แม้ว่าเขาจะรู้ตัวว่ามีหมาป่าสีน้ำเงินล้อมอยู่รอบตัวเขาจำนวนมาก เจี้ยนเฉินก็ยังคงดูเหมือนจะไม่กังวล การต่อสู้กับฝูงสัตว์อสูรระดับ 1 หรือ 2 เจี้ยนเฉินสามารถสังหารพวกมันได้อย่างง่ายดายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวโดยไม่สิ้นเปลืองพลังงานเลย
ถ้าหากว่ากลุ่มทหารรับจ้างจะต้องเจอกับฝูงหมาป่าสีน้ำเงินฝูงนี้ พวกเขาจะปวดหัวอย่างแน่นอนหลังจากรับมือกับพวกมัน แม้ว่าพวกเขาจะมีเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษอยู่กับพวกเขาก็ตาม สัตว์อสูร ระดับ 2 จะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากอย่างยิ่งยวดที่จะทำร้ายเซียนผู้เชี่ยวชาญพิเศษ แต่เมื่อพวกมันมีจำนวนนับพันตัว พวกมันจะไม่ยืนอยู่รอบ ๆ และปล่อยให้เจ้าฆ่าพวกมัน พวกมันทั้งหมดจะเข้ามาเพื่อฆ่า
ภายในทุ่งหญ้าหมาป่าสีน้ำเงินเหล่านี้เป็นภาพที่เห็นได้ทั่วไป แต่หลังจากฆ่าหมาป่าสีน้ำเงินจำนวนนับไม่ถ้วน กระบี่วายุโปรยในมือของเจี้ยนเฉินเกือบจะเหมือนเคียวของยมฑูตซึ่งไร้ความปราณีที่เก็บเกี่ยวชีวิตของสัตว์อสูร โดยไม่มีข้อยกเว้นหมาป่าทุกตัวที่พุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินได้ถูกแทงคอท่ามกลางเสียงคำราม แม้อยู่กลางอากาศ พวกมันไม่สามารถหลบหนีจากเร็วของกระบี่ที่เหมือนเคียวของเจี้ยนเฉินได้
ด้านหลังเจี้ยนเฉินเลือดจำนวนมหาศาลได้ไหลลงมาเป็นสายบนพงหญ้าสูง สำหรับร่างกายของหมาป่าสีน้ำเงินพวกมันทั้งหมดถูกซ้อนทับกันอย่างเป็นระเบียบในแนวเดียว
แม้จะมีการสังหารอย่างไม่เลือกปฏิบัติโดยเจี้ยนเฉิน หมาป่าก็กระโจนออกจากพงหญ้าสูงทีละตัวโดยไม่มีที่สิ้นสุดราวกับว่าพวกมันไม่กลัวบาดเจ็บหรือความตาย ในสายตาของผู้ชม มันราวกับว่าเจี้ยนเฉินได้กลายเป็นศัตรูที่พวกมันเกลียดชังจนไม่สามารถอยู่ร่วมโลกได้ ...
เลือดของหมาป่าสีน้ำเงินยังคงกระจายไปในอากาศในขณะที่กระบี่วายุโปรยปกคลุมท้องฟ้าด้วยใบมีดและหลังจากถูกผสมกับเลือด ความเงางามของกระบี่นั้นแตกต่างอย่างชัดเจน
ร่างของเจี้ยนเฉินไม่มีการเคลื่อนไหวที่ผิดธรรมชาติ จากจุดเริ่มต้นของการสังหารหมู่นี้จนถึงตอนนี้เขายังคงเดินต่อไปอย่างสงบสุขในแนวเดียวโดยที่หมาป่าสีน้ำเงินไม่สามารถโจมตีเขาจากด้านหน้าหรือด้านหลังได้ แต่พวกมันก็ไม่สามารถหยุดยั้งการเดินไปข้างหน้าของเขาได้
การสังหารหมู่ครั้งนี้ยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วยามและหลังจากนั้นไม่นานเจี้ยนเฉินก็ฆ่าหมาป่าสีน้ำเงินหลายร้อยตัวโดยที่ไม่มีรอยเลือดบนร่างกายของเขา
“ฮูว์ ~~~”
ในขณะนี้คำรามของหมาป่าดุร้ายดังมาจากด้านหลัง มันเป็นคำสั่งของหมาป่าที่เรียกหมาป่าแต่ละตัวที่อยู่ด้านหน้าของวงกลมเพื่อล่าถอยทันทีโดยทิ้งซากศพหลายร้อยตัวไว้ด้านหลังโดยไม่มีร่องรอยการล่าถอย
ฝูงหมาป่ามาอย่างรวดเร็ว แต่พวกมันก็จากไปอย่างรวดเร็ว ในพริบตาเดียวไม่มีใครสามารถเห็นร่องรอยของหมาป่าสีน้ำเงิน ยกเว้นเลือดของหมาป่าที่ตายนับร้อยที่เหลือไว้เป็นทางสายเดียวบนพื้นดิน
เมื่อเห็นว่าหมาป่าได้ถอยไปอย่างไร เจี้ยนเฉินจึงนำกระบี่วายุโปรยของเขากลับมา แม้จะเป็นการต่อสู้ระยะประชิดแบบนี้ ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็ไม่แดงและเขาก็ไม่ได้หอบหายใจ
“ข่าวลือกล่าวว่าสัตว์อสูรในทุ่งหญ้านั้นผิดธรรมชาติอย่างร้ายแรง ดูเหมือนว่าข่าวลือนี้จะเป็นจริง หมาป่าแต่ละตัวมาหาข้าโดยไม่คำนึงถึงชีวิตหรือความกลัวใด ๆ เช่นกัน” เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเอง
แม้หลังจากการทดสอบครั้งนั้น ทิศทางของเจี้ยนเฉินก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขาเดินไปในทิศทางเดียว ด้วยซากศพทั้งหมดที่อยู่ข้างหลังเขา เขาไม่ได้สนใจอะไรเลยกับพวกมันเพราะพวกมันเป็นสัตว์อสูร ระดับ 1 และ 2 เท่านั้น แม้จะมีซากศพจำนวนมาก แต่คนที่มีความแข็งแกร่งดั่งเช่นเจี้ยนเฉินก็จะไม่สนใจเพราะมันไม่คุ้มค่ากับเวลาที่ใช้ในการเก็บเกี่ยวและเก็บซากศพ แน่นอนว่านี่ไม่ใช่งานที่เจี้ยนเฉินต้องการที่จะเสียเวลาทำ
พื้นที่ของทุ่งหญ้าแห่งนี้กว้างขวาง ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงใช้เวลาเดิน 2 วันก่อนที่เขาจะถึงจุดสิ้นสุดของพื้นที่ซึ่งกลายเป็นผืนดินที่ว่างเปล่า หลังจากเดินไปอีก 2 ชั่วยาม ในที่สุดเขาก็เดินทางไปยังถนนสาธารณะซึ่งเขาสามารถมองเห็นร่องรอยที่ทิ้งไว้ของรถม้าที่เคลื่อนที่ผ่านไป
บนถนนกองคาราวานกลุ่มเล็ก ๆ กำลังค่อย ๆ เคลื่อนตรงมาในทิศทางของเจี้ยนเฉิน