ขาของเขาเตะอย่างบ้าคลั่ง เม็ดเหงื่อไหลจากหน้าผากของเขาราวกับพึ่งโดนฝนตกใส่
ความหวาดกลัวเป็นยังไง? ไม่มีทางหลบหนีเป็นยังไง? เขารู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจมันดีมากไปกว่าเขา
มันหน่าหวาดหวั่นเกินไป
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เมื่อขาของเขาสัมผัสกับหน้าผากของหมาป่าเพลิงฟ้า มันเหมือนเขากำลังเตะแผ่นเหล็กชิ้นหนาๆอยู่
ความแข็งแกร่งและน่าเกรงขามของหมาป่าเพลิงฟ้าทำให้ความกลัวของเขาแล่นพล่านไปทั่วตัว เมื่อเขาเห็นปากของมันกำลังจะงับลงที่ขาของเขา...
ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกเหมือนเขากำลังเดินเข้าสู่ประตูแห่งความตาย
เหงื่อไหลท่วมตัวของเขา โชคดีที่ในตอนนั้นเอง ในที่สุดจิตใจอันว่างเปล่าของเขา ในที่สุดได้ปลดปล่อยความสามารถออกมา เพราะความกดดันทำให้เขาใช้ความสามารถในการควบคุมทั้งหมดส่งไปที่ขาสั้นๆนั่น
ในหัวของเขามีเพียงแค่สามคำ
ข้าต้องรอด!!!
จากนั้น ผลที่ออกมาคือหมาป่าเพลิงฟ้าถูกเตะกระเด็น ในตอนนั้นเขาสัมผัสถึงความรู้สึกที่แปลกใหม่ รู้สึกว่าขาสั้นๆของเขานั้นเต็มไปด้วพลัง
พลังที่เหมือนจะระเบิดขาเขาออกมา
เดี๋ยวก่อนนะ ตอนนี้...เขาเหมือนจะ...
ควบคุม?!
ถูกต้อง มันคือการควบคุม เมื่อคำว่า ‘ควบคุม’ ผุดขึ้นมาในใจเขา ในที่สุดเขาก็คิดขึ้นได้ว่า การวิ่งหนีไม่มีทางเป็นไปได้เพราะหมาป่าเพลิงฟ้านั้นรวดเร็วเกินไป ถ้าเขากล้าที่จะหันหลังให้มันศพเขาคงไม่สวยอย่างแน่นอน
นั่นหมายความว่าตอนนี้เขาสามารถควบคุมร่างกายได้อย่างอิสระแล้ว
ข้าคือคนที่ทำลายหินได้ด้วยหมัดเดียว ข้าไม่จำเป็นต้องกลัว ข้านั้นแข็งแกร่ง! ฟาง เจิ้งจือ เพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง ในขณะที่พยายามจะควบคุมส่วนต่างๆของร่างกาย
เมื่อเขามองไปยังหน้าและจมูกของหมาป่าเพลิงฟ้าที่มีเลือดหยดลงมา เขารู้สึกผ่อนคลายลงทันที
ความเชื่อมั่นของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก
“ใช่ข้าแข็งแกร่ง!!” ฟาง เจิ้งจือ พยายามเพิ่มความเชื่อมั่นให้กับตัวเองต่อไป
ห่างออกไปไม่ไกล จาง หยางปิง กำลังสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างห่างๆ พวกเขาทั้งหมดต่างตื่นตระหนกเพราะคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ
“เขาพูดว่าอะไรนะ?”
“ดูเหมือนเขาจะพูดว่า...เขาแข็งแกร่งมาก?!”
“ใช่เขาแข็งแกร่งจริงๆ!”
คำพูดสุดท้ายที่ออกมาจากปาก จาง หยางปิง ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตาม แต่การที่สามารถเตะหมาป่าเพลิงฟ้าจนกระเด็นไปได้มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นได้เพราะโชคช่วยเพียงอย่างเดียว
“รองหัวหน้าตอนนี้หมาป่าเพลิงฟ้าและเด็กนั่นกำลังเผชิญหน้ากันอยู่ พวกเราควรใช้โอกาสนี้รีบหนี!” สมาชิกหน่วยล่าสัตว์คนหนึ่งกล่าวขึ้นมา
“ไม่!” จาง หยางปิง กัดฟันพูดออกมา “หมาป่าเพลิงฟ้าได้สร้างความเสียหายในบริเวณตีนเขาคังหลิงมาไม่รู้กี่ปีแล้ว ตอนนี้ชาวบ้านที่ถูกฆ่าไปก็มีไม่รู้กี่คน ตอนนี้....พวกเรามีโอกาส!”
“โอกาส?!” สมาชิกหน่วยล่าสัตว์ไม่เข้าใจความตั้งใจของ จาง หยางปิง
“ใช่แล้วโอกาสที่พวกเราไม่เคยเจอมาก่อน! พวกเจ้าดูสิตอนนี้เจ้าหมาป่านั่นยืนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยกับดัก มันสามารถตกลงไปได้ตลอดเวลา นอกจากนี้เด็กคนนั้นยังมีความสามารที่จะรั้งหมาป่านั้นไว้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ ตอนนี้มันถือเป็นโอกาสของพวกเราแล้ว” จาง หยางปิง วิเคราะห์สถานารณ์อย่างสงบ
ในฐานะที่เขาเป็นรองหัวหน้าหน่วยล่าสัตว์เขามีหน้าที่ดูแลสมาชิกทุกคนในหน่วย แต่ตราบใดที่ยังมีหมาป่าเพลิงฟ้าอยู่ เขาก็ไม่สามารถวางใจได้
“ข้าจะช่วยด้วย!” สมาชิกหน่วยล่าสัตว์คนหนึ่งกล่าวขึ้นมาดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเมื่อมองไปยังหมาป่าเพลิงฟ้า
พี่ชายของเขาตายภายใต้กรงเล็บของหมาป่าเพลิงฟ้าในตอนที่เขาอายุได้ 17 ปี!
“ข้าก็จะช่วยรองหัวหน้า!” อีกคนหนึ่งยืนขึ้นมา เขามีบาดแผลเป็นรอยกรงเล็บยาวอยู่ที่หลังลึกลงไปจนแทบถึงกระดูก
เพราะจากเขานั้นวิ่งช้าเกินไป ในที่สุดเขาก็ถูกคมเล็บของมันกรีดยาวที่หลังของเขา
และนั่นก็เป็นตอนเดียวกันกับที่เขาเห็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในวัยเด็กของเขาตายลงในปากของหมาป่าเพลิงฟ้า มันยังคงเป็นฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนเขาอยู่เสมอมา
“รองหัวหน้า พวกเราไปจัดการมันกันเถอะ!” สมาชิกหน่วยทุกคนหยิบธนูไม้ขึ้นมา ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
“เยี่ยม ต้องอย่างนี้สิ! ทุกคนทำตามคำสั่งข้า!” จาง หยางปิง ที่เห็นความมุ่งมั่นของเหล่าสมาชิกหน่วยล่าสัตว์ น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมา
ความชั่วร้ายของหมาป่าเพลิงฟ้านั้นได้ทำร้ายผู้คนบริเวณตีนเขาคังหลิงไปมากมาย
....
ภายนอกของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นดูกล้าหาญและแข็งแกร่งมาก อย่างน้อย จาง หยางปิง และหน่วยล่าสัตว์ทางเหนือก็ได้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เขา
แต่ในใจของ ฟาง เจิ้งจือ ตอนนี้เป็นกังวลมาก
เอ่อ? ข้าแข้งแกร่งมาก? มันก็เป็นเพียงคำพูดสร้างความมั่นใจให้ตัวเองเท่านั้นแหละ เมื่อเทียบกับหมาป่าเพลิงฟ้า...
“ครืน!”
เสียงหมาป่าเพลิงฟ้าลุกขึ้นมาจากพื้นดิน เท้าของมันเหยีบลงบนพื้นดินจนสั่นสะเทือน
มันทำให้รู้เลยว่าหมาป่าเพลิงฟ้านั้นแข็งแกร่งแค่ไหน
“บรู๋ว!!!”
หมาป่าเพลิงฟ้าพุ่งเข้าหา ฟาง เจิ้งจือ มันไม่ได้เข้ามาหาเขาในทันทีแต่มันวิ่งรอบๆจนเกิดเส้นทางสีฟ้ารอบๆตัวเขา
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน
นี่คือกลยุทธ์ของมันงั้นหรือ พุ่งเป็นวงกลม? ฟาง เจิ้งจือ งงกับเหตุการณ์อันแปลกปประหลาดตรงหน้า
อันที่จริงข้าไม่ควรจะพยายามทำความเข้าใจเรื่องต่างๆของโลกนี้ด้วยความรู้จากโลกใบเดิมของเขา
“ข้าต้องหลบ!”
ใช่ หินนั่นไง!
ตาของเขาเบิกกว้างขึ้น มองไปยังหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆและกลิ้งไปทางนั้นก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนีไป
หมาป่าเพลิงฟ้าที่กำลังกระโจนอยู่ในอากาศสร้างบอลไฟขึ้นมาที่กรงเล็บด้านหลังของมัน
ราวกับมันกำลังก้าวเท้าอยู่บนบอลไฟทั้งสองลูกนั้น
จากนั้นมันก็เหวี่ยงตัวเองตรงมาทางที่ ฟาง เจิ้งจือ กำลังวิ่งหนีอยู่
ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...
ทันใดนั้นกรงเล็บด้านหน้าทั้งสองข้างของมันก็ปล่อยบอลเพลิงสีแดงขึ้นมาเช่นกัน
....
คลื่นความร้อนที่เกิดขึ้นแม้แต่ฟาง เจิ้งจือ ที่วิ่งอยู่ข้างหน้ายังสัมผัสได้
ประสบการณ์ต่อสู้นั้นคือสิ่งที่เขาขาดมากที่สุด ถ้าเป็นนักล่าที่แท้จริงละก็จะไม่มีทางหันหัวไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
แต่ ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เขาหันกลับไปมองเห็นว่า หมาป่าเพลิงฟ้านั้นอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งเมตร มองเห็นเขี้ยวของมันที่มีคราบเลือดจางๆ...
“ข้ากำลังจะตายแล้วใช่ไหม?!” ฟาง เจิ้งจือ ไม่ใช่พระเจ้า เขาไม่มีทางตอบโต้หมาป่าเพลิงฟ้าได้ในตอนนี้ ตัวของเขากลิ้งล้มลง เขาพยายามที่จะลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง....
แต่เขาลุกไม่ขึ้น
หินก้อนใหญ่นั้นอยู่เบื้องหน้าของเขาไม่ไกล แต่เหมือนมันช่างห่างไกลเหลือเกิน ตอนนี้ทางที่จะไปยังหินก้อนนั้นราวกับหุบเหวที่เขาไม่มีทางข้ามไปได้
“ทำไมหมาป่าเพลิงฟ้าถึงได้รวดเร็วขนาดนี้กัน?” ฟาง เจิ้งจือ ไม่ยอมแพ้ แต่เขาก็ไม่มีทางทำอะไรได้อีกแล้วเพราะความแตกต่างของพลังนั้นมีมากเกินไป และด้วยตัวที่ใหญ่มากของมัน เขาไม่มีทางที่จะหลบการโจมีของหมาป่าเพลิงฟ้าครั้งนี้พ้นแน่
เพจหลัก : Gate of god TH