แม่ทัพหลี่ผู้เคยนำพลทหารนับแสนคน แค่ได้ฟังคำพูดที่ดูแปลกๆของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก็รูแล้วว่าเขานั้นโกหก
เขากระโดดลงมาจากหลังม้านิลมังกรหิมะ เดินไปหา หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ถือดาบที่ปล่อยรังสีเยือกเย็นออกมา ก่อนที่จะนำมันไปจ่อคอของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่
“อา!”
สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน ทำให้ตาของชาวบ้านทุกคนต่างเบิกกว้าง พวกเขาร้องออกมาอย่างตกใจ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะขยับตัว
“แม่ทัพ...แม่ทัพหลี่ โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ตัวสั่นด้วยความกลัว ลำคอของเขาเย็นยะเยือก ถึงแม้เขาอยากจะหลบ แต่ไอแห่งความตายที่แผ่มาจากตัวของ แม่ทัพหลี่ ทำให้เขาไม่กล้าขยับไปไหน
“พูดออกมาซะ! ทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงออกจากหมู่บ้านไป?” แม่ทัพหลี่เมินเสียงอ้อนวอนของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ขยับดาบเล็กน้อยจนมีหยดเลือดไหลออกมา
ตอนนี้หลังของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ นั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ เขารู้ว่าเขาไม่มีทางปิดบังได้อีกต่อไปแล้ว
เขารู้ดีต่อให้ตัวเองไม่พูดออกไป กองตรวจการศักดิสิทธิ์ก็มีวิธีสืบหาความจริงอยู่ดี
หลี่ จ้วงฉือ และฮูหยินหลี่ ต่างนิ่งเงียบทันทีเมื่อเห็นดาบที่จ่ออยู่ที่คอของหัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ พวกเขารู้ทันทีว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป
“เมิ่ง ไป่ ข้าจะให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียว ไม่อีกกี่วันข้างหน้าจะเป็นวันเกิดพ่อข้า ดังนั้นหากเจ้าบอกความจริงมา ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้า!” ฉือ กูเหยียน กล่าวออกมา
ฉือ กูเหยียน กล่าวออกมาด้วยท่าทางนิ่งสงบ แต่หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ รู้ดีว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของหมู่บ้านภูเขาทางใต้แล้ว
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ รู้สึกเสียใจมาก วันนี้ชาวบ้านแห่งหมู่บ้านภูเขาทางใต้ควรจะมีความสุข แต่เขาได้ทำลายความหวังอันยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านลง
“ข้าเป็นคนเนรเทศ ฟาง เจิ้งจือ ออกจากหมู่บ้านภูเขาทางใต้เอง!” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ คุกเข่าลงกับพื้น เขารู้ดีว่าเมื่อคำพูดนี้ออกจากปากเขาแล้ว ทุกอย่างจะไม่มีทางเหมือนเดิมอีก
“หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ เป็นคนเนรเทศ ฟาง เจิ้งจือ ออกจากหมู่บ้านภูเขาทางใต่?!”
“มันเป็นไปได้ยังไง?”
“ทำไมต้องเนรเทศ ฟาง เจิ้งจือ และครอบครัวฟาง ออกจากหมู่บ้านด้วยละ เขาช่วยเหลือหมู่บ้านของพวกเราเป็นอย่างมาก!”
ชาวบ้านเริ่มตื่นตระหนกเมื่อได้ยินคำพูดของ หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่, ฟาง เฮ่าเตอ นั้นสูญเสียแขนเพื่อหมู่บ้านภูเขาทางใต้ ยิ่งไปกว่านั้น ฟาง เจิ้งจือ ได้สร้างพื้นที่ปิดตายขึ้นมา มันถือเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่
เมื่อฮูหยินหลี่ และ หลี่ จ้วงฉือ ได้ยิน พวกเขารู้ในทันทีว่าทุกอย่างได้จบสิ้นแล้ว
หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ไม่กล้าที่จะปิดบังอะไรอีกต่อไป พราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าเขาจะไม่อยากยอมรับเรื่องนี้ก็ตาม แต่ในที่สุดทุกคนในหมู่บ้านก็ต้องรู้อยู่ดี
ดังนั้นเขาจึงเปิดเผยเรื่องทุกอย่างออกมา ตั้งแต่ที่ ฟาง เจิ้งจือ วาดแผนผังพื้นที่ปิดตายขึ้นมา จนกระทั่งเขาสามารถสังหารหมาป่าเพลิงฟ้าลงได้
“อะไรนะ?! ฟาง เจิ้งจือ ฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้า?!”
“เหลือเชื่อ หมาป่าเพลิงฟ้าถูก ฟาง เจิ้งจือ ฆ่า? มันเป็นไปได้ยังไง!”
“หมาป่าเพลิงฟ้า!”
เมื่อชาวบ้านได้ยินประโยคสุดท้าย พวกเขาต่างตกตะลึง หมาป่าเพลิงฟ้าที่เปรียบเสมือนราชาของแถบตีนเขาคังหลิงถูกฆ่าโดย ฟาง เจิ้งจือ? มัน..เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ ฟาง เจิ้งจือ อายุแค่ 7 ขวบเท่านั้น!
มันเป็นพรสวรรค! พรสวรรค์ที่แท้จริง!
“เจ้าสารเลวนั่นฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้า?!” ฉือ กูเหยียน ผงะไปเช่นกัน ถึงแม้หมาป่าเพลิงฟ้าจะไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่ความรวดเร็วของมันนั้นเป็นของจริง แม้แต่ตัวนางเองถ้าต้องเผชิญหน้ากับมัน ก็ไม่สามารถมั่นใจว่าจะฆ่ามันได้
แม่ทัพหลี่ก็แปลกใจเช่นกัน ความตกตะลึงปรากฎอยู่บนใบหน้าของเขา ตั้งแต่ในตอนที่ คุณหนู เรียกตัวเขาเพื่อจะไปส่งคำเชิญให้ ฟาง เจิ้งจือ เขาก็สงสัยในเหตุผลของคุณหนูแล้ว
เขาเป็นแค่เด็ก 7 ขวบ มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่น?
แต่เมื่อได้ยินที่ หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ พูดออกมา ความสงสัยของเขาก็หายไปทันที เพียง 7 ขวบ แต่สามารถฆ่าหมาป่าเพลิงฟ้าได้? คุณหนูช่างมองคนได้ลึกซึ้ง ไม่ว่าใครก็เทียบไม่ได้
“คุณหนูหมูบ้านภูเขาทางใต้ช่างกลับกลอกยิ่งนัก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแต่ความเห็นแก่ตัว....ทำไมพวกเราไม่รื้อถอนหอแห่งเต๋าออกจากหมู่บ้านภูเขาทางใต้ละ?” หญิงสาวที่สวมชุดกระโปรงขาวโกรธมาก
“ได้โปรดคุณหนู อย่าทำลายหอแห่งเต๋าเลย! ข้า หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ยินดีรับผิดทุกอย่างเอง!” หัวหน้าหมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ กล่าวออกมาในทันที เขารู้ในทันทีว่าถ้าหอแห่งเต๋าถูกทำลายทิ้งละก็ ความาหวังสุดท้ายของหมู่บ้านต้องหายไปแน่นอน
“คุณหนูได้โปรดอย่าทำลายหอแห่งเต๋าเลย!”
“คุณหนูได้โปรดอย่าทำลายหอแห่งเต๋าเลย!”
“คุณหนูได้โปรด...”
ทีละคน ทีละคน ชาวบ้านค่อยๆคุกเข่าลง ไม่ว่าความผิดของที่หมู่บ้าน เมิ่ง ไป่ ก่อนั้นจะหนักหนาขนาดไหน แต่ถึงขั้นทำลายหอแห่งเต๋าที่เป็นความหวังสุดท้ายของหมู่บ้าน ชาวบ้านทุกคนยอมทำทุกอย่างเพื่อหยุดยั้งมัน
“คุณหนูข้า...ข้ารู้ว่าทานเป็นคนมีเมตตา ได้โปรดอย่าเอาความหวังสุดท้ายไปจากพวกเราเลย ข้ายินดีที่จะเอาชีวิตของข้าเป็นประกัน ไม่เกิน 10 ปี หมู่บ้านทางใต้ของพวกเราต้องผลิตคนที่มีคุณภาพสามารถผ่านการทดสอบแห่เต๋าได้แน่นอน!” หัวหน้าหมู่บ้านโกรธตัวเอง เขาเอาหัวโขกพื้นจนเลือดเริ่มไหลออกมา
“ได้โปรดคุณหนู!”
“ได้โปรดคุณหนู!”
ชาวบ้านที่เหลือต่างหมอบลงกับพื้น
“ข้าเข้าใจแล้ว ความจริงได้ถูกเปิดเผยเรียบร้อย ข้าจะรักษาสัญญา ตั้งแต่บัดนี้! หัวหน้าหมู่บ้านนั้นอายุมากแล้ว โบยเขา 30ที! และถอดเขาออกจากตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน! ส่วนตระกูลหลี่...หลี่ จ้วงฉือ โบยมัน 100 ที ส่วนคนอื่นในตระกูลมัน 20 ที!”
“ขอบคุณมากคุณหนู! ขอบคุณมาก! ขอบคุณที่ไว้ชีวิตพวกเรา!” หัวหน้าหมู่บ้านยังคงหมอบอยู่ที่พื้น หลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“ภายใน 8 ปี ถ้าไม่มีใครจากหมู่บ้านภูเขาทางใต้สามารถผ่านการทดสอบกฎแห่งเต๋าขั้นสูงได้ ข้าจะลงโทษพวกเจ้าเช่นวันนี้ รวมถึงทำลายหอแห่งเต๋าทิ้งซะ!” ฉือ กูเหยียน มองไปยังฝูงคนที่หมอบอยู่ก่อนจะพูดอีกครั้ง
“ขอบคุณมากคุณหนู ขอบคุณที่เมตตา!”
…
“เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ!”
หวายถูกหวดไปที่หลังของผู้ใหญ่บ้าน และคนของตระกูลหลี่ทั้ง 3 คน ชาวบ้านโดยรอบไม่มีใครไม่พอใจกับผลการตัดสิน อย่างที่หัวหน้าหมู่บ้านภูเขาทางใต้พูด คุณหนูมีเมตตามาก ดีขนาดไหนแล้วที่ไม่ฆ่าพวกเขาทิ้งทั้งหมด
“ข้าขอแต่งตั้ง ติง ฉินซาน เป็นหัวหน้าหมู่บ้านภูเขาทางใต้คนใหม่!” แม่ทัพหลี่ประกาศออกมา หลังจากที่สถานการณ์ทุกอย่างอยู่ในความสงบ
“รับทราบ!” ติง ฉินซาน เดินออกมาจากฝูงชน ก่อนจะคุกเข่าลง
“เจ้ารู้หรือไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ มุ่งหน้าไปที่ใด?”
“เรื่องนี้...เรียนตามความจริง ข้าไม่ทราบ..”ติง ฉินซาน ส่ายหัว เขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ เดินทางไปที่ไหน
แม่ทัพหลี่พยักหน้า ก่อนจะเดินไปหา ฉือ กูเหยียน “คุณหนู เราควรจะส่งคนไปตรวจคนหมู่บ้านอื่นที่อยู่รอบๆหรือไม่?”
ในตอนนั้นเองที่ ฉือ กูเหยียน กำลังมองดวงอาทิตย์ที่ส่งแสงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมดวัน เมื่อฟังคำถามของแม่ทัพหลี่ นางส่ายหัวเล็กน้อย
“ไม่จำเป็น ทุกอย่างล้วนกำหนดโดยเจตจำนงแห่งสวรรค์ เราพลาดโอกาสนี้ไป มันไม่มีความหมายที่จะไปฝืนโชคชะตา คำเชิญนี่...เผามันทิ้งซะ!”
ฉือ กูเหยียน มองไปยัง ผ้าที่อยู่ในมือของหญิงสาวที่สวมกระโปรงขาว และโบกมือ ไม่มีใครรู้ว่าทีจริงแล้วนางส่งคำเชิญให้ ฟาง เจิ้งจือ เข้าร่วมกับกองตรวจการศักดิสิทธิ์ เพื่อที่จะหาสีสันให้ชีวิตโดยการจับเขาทรมารทุกวัน
พรสวรรค์? มีคนมากมายฝันอยากเข้าไปอยู่ในกองตรวจการศักดิสิทธิ์ ไม่ว่าเขาจะมีพรสวรรค์มากมายแค่ไหน สุดท้ายเขาก็เป็นแค่เด็กที่ยังไม่ได้เข้าสู่วิถีแห่งเต๋าอยู่ดี
พรสวรรค์?
ถ้าเขามีมันจริงๆ คงไม่เป็นไรที่นางจะรอสักหน่อย?
....
“กลับกองตรวจการศักดิสิทธิ์!”
“กลับกองตรวจการศักดิสิทธิ์!”
ฉือ กูเหยียน ไม่คิดจะอยูที่หมู่บ้านภูเขาทางใต้อีกต่อไป นางเดินกลับเข้าไปในเกี้ยวคันใหญ่ พร้อมกับหญิงชุดกระโปรงขาว
“คุณหนู ข้าไม่เข้าใจ ทำไมท่านไม่ทำลายหอแห่งเต๋าทิ้ง?”
“จุดประสงค์ในการสร้างหอแห่งเต๋าคือเพื่อเผยแผ่ศาสตร์แห่งเต๋า ถ้าเราทำลายหอแห่งเต๋าทิ้ง มันจะทำให้พวกเขามีภาพจำที่ไม่ดีต่อศาสตร์แห่งเต๋า”
“ข้าเข้าใจแล้ว คุณหนู!”
ฉือ กูเหยียน ยิ้มและส่ายหัวเล็กน้อย นางไม่พูดอะไรออกมาอีก เอาแต่มองไปทางหมู่บ้านที่เพิ่งจากมา ก่อนที่ปากของนางจะปรากฎรอยยิ้มขึ้น
“เจ้าสารเลวน้อย โชคดีที่วันนี้เจ้ารอดตัวไป ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่เพราะเจ้าสามารถไขปริศนาภาพแห่งการสรรค์สร้างได้ รวมถึงสังหารหมาป่าเพลิงฟ้า ข้าเชื่อสักวันหนึ่งเราจะได้พบกัน เมื่อถึงตอนนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะไม่อ่อนแอเกินไป!”
เพจหลัก : Gate of god TH