ฟาง เจิ้งจือ เชื่อมาตลอดว่าเขาเชี่ยวชาญในเรื่องของการลักขโมย มักจะพูดกันว่าผู้ที่เก่งกาจมักจะทำแต่เรื่องที่ฉลาด ๆ แต่วิธีที่พวกโจรภูเขาใช้ฯํ็ฯทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด
ผู้ที่จะประสำความสำเร็จจะต้องรู้จกคำว่าถูกที่ถูกเวลา
เขาควรจะรู้ว่าควรจะทำอะไร ตอนไหน พวกโจรเหล่านี้ไม่ได้ความฉลาดอะไรเลย เป็นแค่โจรกระจอกที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย เห้อ...ช่างเสียเวลาเสียจริง
หากอยู่ในที่ที่เหมาะสมมันไม่จำเป็นจะต้องใช้เล่ห์กลอะไรมากมาย ไม่ต้องมาขุดหลุมฝังตัวเองสองสามหลุมแบบนี้ และเมื่อเจอกับโจรนักธนู ยิ่งไปกันใหญ่ นักธนูที่ไหนจะมาเปิดเผยตำแหน่งตัวเองแบบนี้
เห็นได้ชัดว่าพวกโจรรู้ว่าพวกของตนมีมากกว่าเลยเอากำลังคนมาข่ม
ฟาง เจิ้งจือ รู้ดีว่าพวกโจรเหล่านี้ไม่ได้เก่งกาจอะไร
จากนั้นคำถามตามสูตรดังเดิมก็ถูกถามออกมา
จะส่งของมีค่ามาให้ดี ๆ .... หรืออยากจะทิ้งชีวิตไว้ที่นี่?
เขาแหงนหน้ามองดูสีของท้องฟ้าดูเหมือนจะเย็นมากแแล้ว หากเขาเลือกที่จะเดินทางต่อก็อีกห้าไมล์กว่าจะไปถึงมณฑลหวังและนอกจากนี้ยังต้องหาโรงเตี้ยมเพื่อพักแรมอีก มันค่อนข้างจะยุ่งยาก ...
"สวัสดี พี่ชาย! นายน้อยอย่างข้ารีบออกจากบ้านมาไม่มีเงินติดตัวมาหรอก ข้ามีเพียงแค่ร้อยตำลึงเงินเท่านั้น นอกจากนี้ก็เป็นเพียงเศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้าแล้ว ถ้าพี่ชายไม่ว่าอะไร จะรับไว้ไหม! " ฟาง เจิ้งจือ คิดที่จะทำอะไรบางอย่าง หยิบเงินร้อยตำลึงออกมา
"นายน้อย? เจ้าเป็นนายน้อยของตระกูลใดกัน?" ผู้นำของเหล่าโจรยังคงมีความรอบคอบอยู่บ้าง ในอาชีพแบบแบบนี้กฎข้อหนึ่งคือควรจะกำจัดรากถอนโคลนออกตั้งแต่เนิ่นๆดังนั้นเขาจึงยังไม่ไว้วางใจ ฟาง เจิ้งจือ
"ฮ่าฮ่า พี่ชายก็เป็นแค่โจรภูเขา ทำไมถึงต้องรู้ถึงพื้นเพครอบครัวของข้าด้วย?" ฟาง เจิ้งจือ แสยะยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่มีลับลมคมใน
เรืองนี้ยิ่งทำให้หัวหน้าโจรมั่นใจ เจ้าเด็กนี่ต้องเป็นนายน้อยของตระกูลที่ร่ำรวยอย่างแน่นอน พวกเขาเริ่มกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง
เมื่อเป็นเช่นนี้ หัวหน้าโจรจึงคิดฆ่าเขาทิ้งเสียดีกว่า
"ดูเหมือนว่าพวกพี่ชายจะคิดว่ามันน้อยเกินไป? ถ้าอย่างนั้น อีกห้าไมล์ข้างหน้าที่มณฑลหวัง พ่อของข้าสนิทกับเจ้าของไร่ที่ร่ำรวย พ่อข้าจะยืมเงิน 50,000 ตำลึงเงินมาให้? " ฟาง เจิ้งจือ แสร้งยิ้มด้วยใบหน้าไร้เดียงสา
"50,000?"
หัวหน้าโจรตัวสั่นเทากับส่งที่ได้ยิน 50,000 ตำลึงเงินเชียว! ถ้าพวกเขาได้มันมามันจะทำให้ชีวิตของพวกเชาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
เมื่อเหล่าโจรได้ยินในสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พูดก็พากันตัวสั่นระริกไปตามๆกัน ดาบแทนหล่นออกมาจากมือ
ทำยังไงดี?
"ทำไมพวกข้าต้องเชื่อเด็กอย่างเจ้า?" หัวหน้าโจรเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว ถ้าเขาเป็น"เด็กเลี้ยงแกะ" ละ? แม้ว่าเขาจะรู้สึกตื่นเต้นก็ตาม แตเขายังคงควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
"สิ่งที่ข้าพูดเชื่อถือได้แน่นอน แต่ถ้าพวกพี่ชายไม่เชื่อก็ช่วยไม่ได้ หรือพี่ชายจะส่งคนตามมาสองสามคน แล้วพวกพี่จะรออยู่ที่นี่สบายๆก็ได้! " ฟาง เจิ้งจือ แนะนำ
หัวหน้าโจรชะงักและแสดงท่าทีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะเห็นเหล่าลูกน้องพยักหน้าให้รีบตอบรับคำนั้น
"เอาล่ะข้าจะทำตามที่เจ้าพูด!"
ทั้งสองฝ่ายได้ทำข้อตกลงกัน เหล่าโจรวางอาวุธของพวกเขาลงอย่างผ่อนคลาย และมีโจรสองคนที่ติดตาม ฟาง เจิ้งจือ ไปประกบชิดซ้ายขวา และแน่นอนว่าโจรทั้งสองถืออาวุธเอาไว้ด้วย
ฟาง เจิ้งจือ ให้ความร่วมมืออย่างดี กระโดลงจากม้าเกล็ดเงินของเขาเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนที่จะส่งสายตาให้กับหัวหน้าโจร
"พี่ชาย ฟ้าใกล้จะมืดแล้วนะข้าต้องเดินทางไปกว่าห้าไมล์มีอะไรให้ข้ากินได้บ้างไหม?"
"ข้ากำลังปล้นเจ้าอยู่นะ แต่เจ้ากลับมาขอของกินจากพวหข้างั้นรึ?" หัวหน้าโจรรู้สึกว่าคำขอนี้ดูไม่ปกติ พวกเขาเป็นโจรนะ!
โจรที่ไหนให้ข้าวให้น้ำเหยื่อกันล่ะ?
"นายน้อยที่อ่อนแอและไม่ได้กินอะไร จะเดินทางไปไกลถึงห้าไมล์ได้ยังไง ทั้งยังเป็นเส้นทางที่ต้องผ่านภูเขาอีก? ม้าข้าก็ถูกยึดไปละนี่? " ฟาง เจิ้งจือ หันมองไปยังภูเขาที่ต้องเดินทางผ่านและแสดงสีหน้าเศร้าใจออกมา
"นี่ ... " หัวน้าโจรเริ่มลังเล
เขาไม่สามารถให้ ฟาง เจิ้งจือขี่ม้าได้เพราะ ฟาง เจิ้งจือ ต้องหนีไปแน่ๆ
"ลูกพี่กลัวอะไรงั้นหรือ! เขาเป็นแค่เด็กถูกลมพัดก็ปลิวแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าพาเขาไปที่ค่ายของพวกเราแล้วเดินไปยังมณฑลหวังในวันพรุ่งนี้ " โจรภูเขาที่มีหนวดเครายาวสีขาวเดินเข้ามาในทันที
"เราจะพาเจ้าเด็กนี่ไปที่ค่ายของเราได้อย่างไร?" น้ำเสียงของหัวหน้าโจรเปลี่ยนไป
"ลูกพี่กำลังจะร่ำรวยแล้วในวันพรุ่งนี้ แล้วยังจะต้องมีค่ายโจรไปทำไมอีกกันหรือ?"
"ฮึ่ม..นั่นก็จริงของเจ้า !" ผู้นำโจรเข้าใจทันที เงินห้าหมื่นกำลังรอเขาอยู่ แต่เขายังรู้สึกเกรงกลัวหัวหน้าใหญ่ที่ค่ายโจร
แต่เขาก็ได้ตัดสินจอย่างรวดเร็ว
"เอาล่ะข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ค่ายบนภูเขาของพวกข้าด้วย!"
"ขอบคุณพี่ชายมาก!" ฟาง เจิ้งจือ แสดงที่ท่าไร้เดียงสากล่าวขอบคุณ คนที่ "ใจกว้าง" แบบนี้เป็นคนที่เขาชอบ ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที แถมเขายังต้องรีบหาโรงเตี้ยมอีกด้วย!
ยิ่งไปกว่านั้น ยังพวกยุ่งตัวเล็ก ๆ ยามกลางคืนอีก ถึงแม้พวกโจรภูเขาจะกระจอกขนาดไหน แต่คงมีที่พักผ่อนกันบ้างใช้ไหม
ค่ายอยู่ที่ไหน?
มันคงเป็นฐานที่มั่นตามธรรมชาติ
…
พวกเขาเข้าไปในค่าย
ค่ายไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักมันตั้งอยู่ที่ตีนภูเขาล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม มองจากที่ไกลๆไม่มีทางสังเกตุเห็นได้เลย
ปราการด้านหน้าดูใหม่มาก เหมือนพึ่งถูกสร้างมาไม่ถึงปี ฟาง เจิ้งจือ คิด เมื่อเดินเข้าไปเป็นส่วนที่พวกโจรใช้ไว้นั่งเล่นพักผ่อน
ฟาง เจิ้งจือ ทำตัวตามสบาย ดื่มเหล้า กินเนื้อ ของพวกโจรอย่างอิ่มหนำสำราญ
"นายน้อยกินดื่มให้เต็มที่!" ในขณะที่หัวหน้าโจรพูด แววตาของเขาส่องประกายไปด้วยความตื่นเต้น คิดว่าได้เงินห้าหมื่นเมื่อไหร่จะฆ่าเจ้าเด็กนี่ทันที
"ฮ่าฮ่า ... ดีเลย ข้าขอเติมอีก!" ฟาง เจิ้งจือ ไม่เกรงใจและสั่งให้เหล่าโจรรินเหล้าให้ ในเวลาเดียวกัน เขาหยิบเนื้อบนโต๊ะด้านหน้าขอเขามากินทั้งหมด
หลังจากอิ่มท้องเขาถูกจับไปขัง
มันไม่ใช่คุก แต่เหมือนกับห้องรับรองมากกว่า เขาถูกขังอยู่ในห้องที่สะอาดสะอ้าน มีเตียงนอนและผ้าห่มผ้าปู แต่ไม่มีสาวรับใช้ให้สักคน
"ถ้าไม่มีสาวน้อยให้ข้ากอดสักคนหนึ่งข้าจะหลับลงได้อย่างไร?" ฟาง เจิ้งจือ แสดงท่าทีของการเป็นนายน้อยผู้เอาแต่ใจออกมา
พวกโจรนิ่งสนิท
"นายน้อย ที่แห่งนี้ไม่มีหญิงสาวแม้แต่นางเดียว มีแต่ผู้ชายท่านสนใจไหมละ? " หัวหน้าโจรพูดอย่างไร้เยื่อใย
ฟาง เจิ้งจือ ผงะไปเล็กน้อย
ฮะ? นี่มันไม่เหมือนกับที่เคยเห็นในทีวีเลย!
เคยได้ยินมาว่าเหล่าโจรที่โหดเหี้ยมจะบุกเข้าไปลักขโมยตามบ้านและลักพาตัวหญิงสาวมาเพื่อเป็นนางบำเรอ นี่มันเป็นไปไม่ได้ พวกเขาทำไมช่างอ่อนด้อยกันขนาดนี้?!
เห้อ. . . .ช่างเป็นเรื่องที่น่าอาย!
ทั้งคืนผ่านไปด้วยความเงียบสงบ
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากได้กินอาหารเช้าเป็นที่เรียบร้อย
ฟาง เจิ้งจือ ลุกขึ้น และพูดคำหนึ่งออกมา
"ปล้น!"
...
สายลมพัดเย็นสบายตามปกติ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังเดินทางด้วยม้าเกล็ดเงินของเขาด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน
การปล้นครั้งนี้ช่างง่ายดายได้ทั้งกินอาหารและดื่มเหล้ามากมาย และยังได้เงินหลายร้อยเหรียญสำหรับการเดินทางอีกด้วย
แม้ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบในนิยายที่พระเอกไปช่วยสาวงามจากรังโจร แต่การได้หลับนอนสบายก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว
โชคไม่ดีของหัวหน้าโจร...ที่ดันมาเจอคนที่เป็นขโมยเหมือนกันเท่านั้นเอง
นอกจากนี้
ยังเป็นมหาโจร!
"เงิน...เงินของข้า... " หัวหน้าโจรพูดออกมาด้วยความเศร้าโศก มองไปทางที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่ควบม้าวิ่งห่างออกไป
"ลูกพี่ . . ตราบใดที่มีชีวิต พวกเรายังมีความหวัง! เพื่อนร่วมอาชีพเราเมตตาพวกเราขนาดไหนแล้ว เอาไปแค่เงิน แต่ไม่ทำร้ายพวกเรา!"โจรที่มีหนวดเคราพูดขึ้นมาอีกครั้ง
"เจ้าออกไปให้พ้นเลย!"
…
ห้าวันต่อมา
ที่ประตูทิศใต้ของเมืองหลวง เด็กวัยเยาว์คนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงินบนหลังม้าเกล็ดเงิน แหงนหน้ามองไปทางเมืองอันเก่าแก่ที่ชื่อว่า เมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์
เขาตัวแข็งทื่อไปทันที เมื่อเห็นเมืองนี้
เพราะว่า…
เขาเห็นภาพวาดที่ประตูเมือง
ไม่ใช่ภาพวาดธรรมดาดูทั่วไป มันเป็นภาพที่ราวกับถูกวาดด้วยจิตกรมือหนึ่งเก็บทุกรายละเอียดชัดเจน โดยเฉพาะคำที่อยู๋บนภาพนั้น.....
"ฟาง เจิ้งจือ"
"ข้ามีชื่อเสียงขนาดนี้เลยรึ? ภาพวาดของข้าถูกแขวนไว้ที่หน้าประตูเมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์?" เขาเริ่มรู้สึกสงสัยและมีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน
เอ๊ะ!
เดี๋ยวนะ!
อย่าบอกข้านะว่านี่เป็นประกาศจับข้า?!
เพจหลัก : Double gate TH