เหล่าผู้เข้าสอบต่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้เห็น พวกเข้าไม่เข้าใจเลยว่า ฟาง เจิ้งจือ ทำได้ยังไง แต่ความจริงก็คือความจริง มันเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ
ฟาง เจิ้งจือ หลบฝนหินอุกกาบาตที่ตกลงมาได้ทั้งหมด
หลังจากนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ จาย หยงเฟิง และอีก 4 คนที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาอยากจะเห็นว่า จาย หยงเฟิง จะทำยังไงต่อไป
เดินเข้าไปอย่างมั่นใจแบบ ฟาง เจิ้งจือ?
มันคงเป็นทางเลือกที่ดูไม่ฉลาดเท่าไหร่
แต่ถ้าไม่ก้าวออกไป จะชนะได้อย่างไรกัน? จาย หยงเฟิง ต้องเสียหน้าเป็นแน่และที่เลวร้ายที่สุดเขาอาจจะต้องถูกตัดสิทธ์ออกจากการสอบในรอบนี้ มิหนำซ้ำในวันข้างหน้าเขาคงจะมีชื่อว่า "เจ้าขี้ขลาด" ติดตัวไปเป็นแน่
จาย หยงเฟิง แสดงท่าทีกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
มือทั้งสองข้างกำแน่นแต่ก็รีบคลายออกในทันที เขาอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเขาไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรดี
สันชาติญานนั้นบอกให้เขาปล่อยให้ ฟาง เจิ้งจือ ผ่านรอบแรกเข้าไปเสียก่อน และในรอบที่สองค่อยคิดอีกที แต่ยังไงก็ตาม เขาอยู่ในทำเนียบมังกรซ่อนอันดับที่ 56 จะเสียหน้าไม่ได้
ในขณะที่ จาย หยงเฟิง กำลังเกิดความลังเล ฟาง เจิ้งจือ ก็ทำให้ทุกคนแทบอยากล้มลงกับพื้น
เพราะเขาเดินออกมาจาก ฝนหินอุกกาบาตได้จริงๆ ในขณะที่เขาเดินออกมา ฟาง เจิ้งจือ ก็ปัดฝุ่นที่ติดอยู่กับร่างกายออกอย่างเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปหา จาย หยงเฟิง อย่างร่าเริง
เหล่านักปราชญ์ทุกคนทึ่งกับการกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ
เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?
"นายน้อยจาย อยากรู้ความลับของอุกกาบาตที่ตกลงมาไหม?" ฟาง เจิ้งจือ เดินไปข้าง ๆ จาย หยงเฟิง อย่างรวดเร็ว
นักปราชญ์โดยรอบตกอยู่ในความสับสน ความลับของอุกกาบาต? จะบอก จาย หยงเฟิง?
จาย หยงเฟิง รู้สึกราวกับคนเป็นไข้
เขาทึ่งกับการกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ เป็นอย่างมาก ไม่อยากจะเชื่อเลย สามารถหลบฝนหินอุกกาบาตได้ทั้งหมด ทั้งยังไม่มีบาดแผลแม้แต่นิดเดียว นั้นพิสูจน์ได้เลยว่า ฟาง เจิ้งจือ สามารถไขความลับของหินอุกกาบาตที่ตกลงมาได้แล้ว
ในสถานการณ์ทั่วๆ ไป เขาไม่ควรจะบอกเรื่องแบบนี้กับใคร
แค่ ฟาง เจิ้งจือ เดินผ่านหินพวกนั้นไป เขาก็คงผ่านการทดสอบรอบนี้ไปแล้ว จะเดินกลับมาอีกรอบทำไมกัน แถมยังจะบอกความลับหินของอุกกาบาตที่ตกลงมาให้กับศัตรูอีก เขาเสียสติไปแล้วงั้นหรือ!
"จ..เจ้าล้อข้าเล่นอยู่งั้นรึ?" จาย หยงเฟิง ไม่กล้าเชื่อในคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ
"ข้าพูดจริง ๆ เจ้าลองดูสิ....มองไปตรงที่พื้นที่เป็นหลุมนั้น เจ้าเห็นหรือไม่ว่าทุกครั้งที่หินตกลงมา หินพวกนั้นกลับหายไป แต่พื้นที่เป็นหลุมกลับไม่กลายเป็นอย่างเดิม.." ในขณะที่เขาพูด ฟาง เจิ้งจือ ก็ใช้มือชี้ให้เห็น
จาย หยงเฟิง ไม่เชื่อในสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ บอกให้ฟัง แต่เขาก็ยังคงฟังแล้วมองตามไปตรงที่ ฟาง เจิ้งจือ ชี้ให้ด้วยสันชาตญาณ
ตาของเขาเปิดกว้างขึ้นในทันที เพราะเขาเริ่มตระหนักถึงความลับนี้ทันที ในตอนที่ ฟาง เจิ้งจือ บอกว่าเมื่อหินตกลงมาแล้วมันก็จะหายไปทันที แต่หลุมกลับไม่หายไป
หลุมเหล่านั้นเหมือนกับร่องรอยที่ทิ้งคำใบ้ไว้ให้
นั่นเป็นคำใบ้!
คำใบ้ที่ถูกทิ้งเอาไว้ในมิติพิเศษ!
หลุมที่มีอยู่ ทำให้คาดเดากฎเกณฑ์ของหินที่ตกลงมาได้ ถ้าเขารู้เรื่องนี้แต่แรกคงผ่านการทดสอบรอบนี้ไปแล้ว?
"ทำไมเจ้าถึงมาบอกข้า?" หลังจากที่รู้แล้วว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้พูดโกหก แต่เขาก็ยังคงไม่เข้าใจถึงเจตนาของ ฟาง เจิ้งจือได้
"ไม่ได้มีเหตุผลอะไรพิเศษ ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้ารู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่เจ้ากลับไม่รุ้ ข้าจึงเดินเข้าไปให้เห็น แต่เจ้าก็ยังนึกไม่ออก ข้าเลยต้องมาบอกเจ้านี่ไง! " ฟาง เจิ้งจือ พูดราวกับว่าเป็นเรื่องปกติทั่วๆ ไป
อย่างไรก็ตาม จาย หยงเฟิง รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
"ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น?" จาย หยงเฟิง รู้สึกว่า ฟาง เจิ้งจือ พูดว่าร้ายเขา อะไรคือการที่บอกว่า "คิดว่าเขารู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว" ?
เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและอับอาย ความสนใจของเขาอยู่แค่กับ ฟาง เจิ้งจือ เท่านั้น หินอุกาบาตที่ตกลงมา ใครจะบ้าไปสังเกตุกัน
"ข้าบอกแล้วไงว่าท้าเจ้าต่อสู้ สถานที่สู้ก็...เขตแดนหินอุกกาบาตไง แต่เจ้าก็ไม่กล้าเข้ามา ดังนั้นข้าจึงเลือกที่จะบอกความลับของหินอุกกาบาตที่ตกลงมาแทน! " ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มเบา ๆ
"แต่เจ้ากลับไม่กล้าเข้าไป!" ฟาง เจิ้งจือ ยั่วยุอีกครั้ง
จาย หยงเฟิง รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางหน้า ดวงตาเริ่มแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธ มือทั้งสองกำแน่นทันที เขาไม่รู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะบอกความลับของฝนหินอุกกาบาตทำไม
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ชัด ในตอนนี้เขาไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว ถ้าเขายังมัวแต่ยึกยักคงไม่มีทางสู้หน้าใครได้อีก
"ไปกันเถอะ!" จาย หยงเฟิง ตะโกนดัง
"แต่ ... ข้าไม่เข้าใจ!" เด็กหนุ่มคนหนึ่งด้านหลัง จาย หยงเฟิง พูดขึ้นอย่างลังเล
"หลังจากได้เข้าไปแล้ว จงเดินตามรอยเท้าของข้าซะ!" จาย หยงเฟิง ตอบกลับอย่างเย็นชา เขาเข้าใจดีว่าคนอื่น ๆ นั้นไม่สามารถเข้าใจกฎของฝนหินกระหน่ำนี้ได้แน่ ๆ
"ได้!" เมื่อเหล่าหนุ่มทั้ง 4 ได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้าตอบรับอย่างวางใจ
...
เหล่านักปราชญ์ที่จ้องมองอยู่ต่างตกตะลึงอีกครั้งเมื่อได้เห็น ฟาง เจิ้งจือ เข้าไปในฝนอุกกาบาตอีกครั้ง แถมคราวนี้ จาย หยงเฟิง กับอีก 4 คน ยังเข้าไปด้วยอีก เหล่านักปราชญ์ต่างมีคำถามเกิดขึ้นภายในใจ
ทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงเลือกพื้นที่ฝนอุกกาบาตเป็นสนามต่อสู้ของพวกเขา?
ทำไมถึงบอกความลับเรื่องฝนอุกกาบาตให้กับ จาย หยงเฟิง ได้รู้?
ไม่ว่าจะคิดตามอย่างไร มันก็ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย
ขณะที่เหล่านักปราชญ์ตกอยู่ท่ามกลางความสับสนภายในใจของตัวเอง ฝุ่นควันที่เกิดจากหินอุกกาบาตที่ตกลงมาลอยขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว
เกิดหลุมหินมากมายบนพื้น
"ตูม..ตูม...ตูมตูม! "
เสียงกระแทกของหินดังขึ้นย่างต่อเนื่อง
ทุกคนจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ พวกเขาแต่ละคนมองดู จาย หยงเฟิง ว่าจะสามารถเข้าใจกฎเกณฑ์ของฝนหินอุกกาบาตแบบ ฟาง เจิ้งจือ หรือไม่
ฝุ่นควันกระจายตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ฟาง เจิ้งจือ ยืนอยู่ใจกลางของฝนหินอุกกาบาต และด้านตรงข้ามชายหนุ่มในเกราะสีม่วงแวววาว จาย หยงเฟิง ก็ยืนอยู่ด้วยความสงบนิ่งเช่นเดียวกัน
แม้ว่าชายหนุ่มทั้ง 4 คนจะยืนหน้าซีดขาวหลบอยู่ด้านหลังของ จาย หยงเฟิง ก็ตาม พวกเขาก็ไม่มีใครถูกฝนอุกกาบาตทับสักคนเดียว จากตรงนี้เห็นได้ชัดเลยว่า จาย หยงเฟิง เข้าถึงกฎของฝนอุกกาบาตได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เขาเขาถึงกฎเกณฑ์ฝนอุกกาบาตได้จริง ๆ หรือนี่?"
"ข้าไม่คิดเลยว่า ฟาง เจิ้งจือ จะบอกใบ้ให้กับ จาย หยงเฟิง!"
"พาตัวเองไปตายชัดๆ! "
เมื่อเหล่าฝูงชนได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในพื้นที่ฝนอุกกาบาต ก็ได้แต่คิดว่าทำไม ฟาง เจิ้งจือ ช่างโง่เขลายิ่งนัก
ในขณะเดียวกันแทนที่ ฟาง เจิ้งจือ จะยินดีกับ จาย หยงเฟิง
"เจ้าเข้าใจหรือยัง? จะลองอีกครั้งหรือไม่? "
"ฮ่าฮ่า ... ฟาง เจิ้งจือ ข้าอยากจะบอกเจ้าซะจริงว่าเจ้าโง่ขนาดไหน!" หลังจากที่ จาย หยงเฟิง เข้าใจกฎของฝนอุกกาบาตได้แล้ว ความมั่นใจของเขาก็กลับคืนมาอีกครั้ง
"ดูเหมือนว่าตอนนี้ข้าคงจะบอกเจ้าได้แล้ว ว่าทำไมข้าถึงบอกให้เจ้าเข้ามายังเขตดนฝนอุกกาบาต" ฟาง เจิ้งจือ เผยรอยยิ้มออกมา
"ทำไม...?" จาย หยงเฟิง เริ่มไม่สบายใจ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ของ ฟาง เจิ้งจือ และสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
เพจหลัก : Double gate TH