SC:บทที่ 13 ร้านขายของอุปกรณ์กลางแจ้ง
หลินเฉิง รีบวิ่งหลบไปยังรถคันถัดไปเขาก้มศีรษะลงและเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของซอมบี้ เขากลัวว่าพวกซอมบี้ที่อยู่ไม่ไกลจะเห็นการเคลื่อนไหวของเขา
จากประสบการณ์ในการฆ่าซอมบี้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาบอกเขาว่า ซากศพที่น่าเกลียดเหล่านี้หูตาไว พวกมัน 2-3 ตัวอาจเพียงพอทำให้เขาเดือดร้อน แต่บนถนนตอนนี้มันมีมากกว่า 20 ตัว
หลังจากสังเกตอยู่สักครู่หนึ่งว่าปลอดภัยแล้ว หลินเฉิง ยืนขึ้นพร้อมกับสูดหายใจลึก กลิ่นของซากศพโชยมาเขายังคงทำใจเข้มแข็งและรีบตรงไปยังร้านขายอุปกรณ์การแจ้ง
หลินเฉิง มองเส้นทางและสังเกตซอมบี้ที่อยู่บนถนน ทุกครั้งเขาจะเลือกไปยังเส้นทางที่ปลอดภัยกว่าเพื่อหลบซ่อนซอมบี้เหล่านั้นอย่างแม่นยำ หลังจากการตัดศีรษะของซอมบี้ 1 ตัว หลินเฉิง ก็ค่อยๆเดินทางของเขาต่อไป สิบนาทีต่อมาเขาก็สามารถเข้าไปในร้านขายอุปกรณ์การแจ้งได้
หลังจากวิ่งเข้าไปในร้าน หลินเฉิง ใช้ตู้เก็บของปิดทางเข้าเอาไว้ จากนั้น มองกลุ่มซอมบี้ที่อยู่ด้านนอก เขาถอนหายใจและพยายามที่จะซ่อนตัวอยู่ใกล้กับตู้เก็บของนิ่งๆก่อนเพื่อดูการเคลื่อนไหวภายในร้าน เขายังไม่กล้าที่จะส่งเสียงดัง!
หลินเฉิง ได้ยินเสียง
“แกร็กๆ” บางอย่างราวกับเป็นเสียงของคนกำลังข่วนประตู หลังจากนั้นไม่กี่นาทีต่อมาซอมบี้ที่อยู่ด้านนอกพบว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆภายในร้านพวกมันค่อยๆกระจายตัวออกไปในที่สุด เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของซอมบี้เดินทิ้งห่างออกไป หลินเฉิงที่กำลังซ่อนตัวอยู่หลังตู้เก็บของอ้าปากหายใจลึก เขาใช้ผ้าพันคอของเขาเช็ดเหงื่อบนใบหน้า
จากนั้นเขาไม่สามารถที่จะพักผ่อนได้เป็นเวลานานเขารีบยกขวานไฟขึ้นและตรวจดูร้านค้าอุปกรณ์กลางแจ้งนี้
พื้นที่ของร้านนี้ไม่เล็กเกินไป อาจมีพื้นที่มากกว่า 1000 ตารางเมตร ตู้แสดงสินค้าต่างๆยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม ส่วนอื่นๆดูเหมือนถูกบางอย่างพุ่งชน ในเวลาเดียวกันก็มีบางส่วนที่นอนราบอยู่กับพื้นกระจัดกระจายไปทั่ว
ผนังรอบด้านของร้านมีอุปกรณ์การแจ้งต่างๆแขวนอยู่ เช่นอุปกรณ์ปีนเขา ชุดปีนเขา เต็นท์นอน เต็นท์ที่ถูกกลางแล้วอยู่กลางร้านพวกมันถูกเหยียบย่ำด้วยฝูงชนที่พยายามจะหลบหนี ในเวลานี้ยังคงมีรอยเท้าประดับอยู่บนเต็นท์พังๆ 2 อันอยากเห็นได้ชัด
ในร้านอุปกรณ์การแจ้งนี้มีซอมบี้อย่างน้อย 1 โหลเดินวนเวียนรอบๆร้าน หลังจากที่ หลินเฉิง ทำความสะอาดในร้านเสร็จสิ้นเขาก็พักผ่อนเล็กน้อยก่อนที่จะมองหาสิ่งที่เขาต้องการ
“ชุดป้องกัน ok! กางเกงหนา OK! รองเท้าปีนเขา OK! แว่นตากันหิมะ OK…”
หลังจากค้นหาทั่วทั้งร้าน หลินเฉิง ก็นั่งลงข้างกำแพงพร้อมกับกองสิ่งของที่เขาหามาพร้อมกับถุงสะพาย จากนั้นเขาค่อยๆตรวจสอบมันทีละชิ้น เขาพบว่าร้านขายอุปกรณ์การแจ้งนี้เปรียบเหมือนขุมสมบัติ ไม่เพียงมีเสื้อผ้าแล้วแว่นตาหิมะที่เขาต้องการเท่านั้นแต่ยังมีเครื่องใช้อำนวยความสะดวกต่างๆที่เขาไม่ได้คิดถึง
ตัวอย่างเช่นนาฬิกาข้อมือที่สามารถกันน้ำได้ ในตอนแรกเขาไม่ได้คิดถึงมันแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้มันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเขา
การเก็บเกี่ยวของ หลินเฉิง นั้นค่อนข้างมากด้วยอุปกรณ์เหล่านี้แม้ว่าเขาจะออกเดินทางด้านนอกเขาก็สามารถที่จะออกล่าต่อไปได้เรื่อยๆ
หลังจากที่เขาถอดอุปกรณ์เก่าที่เต็มไปด้วยเลือดของซอมบี้แล้ว หลินเฉิง ก็ใส่กางเกงตัวใหม่บนร่างกายของเขา บนหน้าผากของเขามีแว่นตากันหิมะ จากนั้นเขานำของที่เหลือจัดใส่ถุงเดินเขาทั้งหมด
เขาพบว่าพื้นที่ในถุงเดินเขานั้นยังคงมีพื้นที่เหลือ เขาจึงนำของต่างๆที่มีอยู่ในร้านที่เขาคิดว่ามีประโยชน์ใส่ลงไปในถุงจนแน่น
ก่อนที่จะออกเดินทาง หลินเฉิง ได้หันไปมองร้านค้าอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้งทันใดนั้นเขาก็บังเอิญเห็นประตูที่อยู่ตรงกำแพงด้านซ้าย เนื่องจากกำแพงนี้ในตอนแรกถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าและสีกลมกลืนกับกำแพงมันทำให้ หลินเฉิง มองไม่เห็นในตอนแรก และเมื่อมองไปที่ประตูปิดอยู่ หลินเฉิง ขบคิดสักครู่ในที่สุดตัดสินใจที่จะลองเปิดดู
แน่นอนว่าสิ่งที่เขาต้องการรู้ไม่ใช่ว่ามีผู้มีชีวิตเพื่อรอการช่วยเหลืออยู่ด้านในหรือไม่แต่เขาต้องการดูว่าข้างในมีสิ่งที่เขาต้องการหรือไม่ เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเฉิง เดินไปที่ประตูพร้อมกับแบกถุงด้านหลัง จากนั้นจะไปที่ประตูแล้วบิดอย่างแรง แต่พบว่าประตูนั้นล็อคอยู่
แสดงว่ามีใครบางคนอยู่ด้านใน?
หลินเฉิง ตั้งข้อสงสัย เขาเคาะ 2-3 ครั้งบนประตู แต่พบว่าไม่มีการตอบสนองกลับมา เขาจึงวางหูแนบกับประตูและฟังอย่างระมัดระวัง เขาไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใดๆภายใน เมื่อเห็นดังนั้น หลินเฉิง ถอยหลังไป 2 ก้าวและยกขาของเขาขึ้นเตะไปยังประตูไม้ด้านหน้าโดยตรง!
หลังจากที่ประตูเปิด หลินเฉิง ยังไม่ได้เข้าไปด้านในทันที เขารอฟังการเคลื่อนไหวอยู่สักครู่ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไป เพียงแค่เขาเดินเข้ามาในห้องด้านในเป็นห้องมืดและเหม็นฉุน มันเป็นกลิ่นทำให้เขารู้สึกอยากจะอาเจียน หลินเฉิง ทนดมกลิ่นนี้ไม่ได้จึงปิดจมูกก่อนที่จะหันไปมองยังมุมต่างๆ
ภายในห้องนี้ควรเป็นห้องเก็บเสื้อผ้า มีชั้นวางเสื้อผ้าและมีกระเป๋าหลายใบถูกฉีกขาดกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกแห่ง ไม่มีหน้าต่างและค่อนข้างอยู่ในตำแหน่งลึก ข้างในมืดมิด หลินเฉิง พยายามระมัดระวังในการเคลื่อนไหวของตัวเองทันใดนั้นเขาก็เห็นคน 3 คนอยู่ในมุมด้านหนึ่ง
คนทั้ง 3 คนรวมตัวกันอย่างแน่นหนา เพื่อให้ความอบอุ่นแก่กัน พวกเขาใช้เสื้อผ้าปกคลุมหลายชั้น ใบหน้าซีดเซียวของเขาแสดงออกอย่างเหนื่อยล้า ในเวลานี้พวกเขามองมาที่ หลินเฉิง ด้วยดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว
หลินเฉิง รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นคนอยู่ในห้อง เขาอ่ะปากถามขึ้นว่า
“ผมเคาะประตูหลายครั้งแล้วทำไมพวกคุณไม่ตอบล่ะ”
เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง ทั้ง 3 มองหน้ากันไปมา จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนนักเรียนก็ตอบอย่างลังเลว่า
“พวกเรา ...คิดว่าเป็นซอมบี้ มีซอมบี้จำนวนมากมายอยู่ที่นั่น!”
เมื่อชายหนุ่มด้านหน้าพูดขึ้น หลินเฉิง ยังคงนิ่งเงียบและพูดขึ้นว่า
“พวกคุณโง่หรือเปล่า ซอมบี้ที่ไหนจะเคาะประตู!”
เมื่อพวกเขาได้ยินคำตอบของ หลินเฉิง พวกเขาหัวเราะเบาๆดูเหมือนความกังวลใจของพวกเขาจะบรรเทาลงจากนั้นเขาพูดว่า
“พี่ชาย คุณช่วยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอกให้พวกเราฟังได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้น แล้วคุณรอดชีวิตมาได้ยังไง หรือว่าด้านนอกปลอดภัยแล้ว!”
หลินเฉิง ยังคงไม่สนใจเขามองรอบๆห้องเพื่อมองหาสิ่งที่เขาต้องการ และเขาก็เจอมัน….
-------------------------------------