หมู่บ้านภูเขาทางเหนือนั้นมีประเพณี เมื่อใดก็ตามที่มีการเฉลิมฉลอง ทุกครอบครัวจะไปรวมตัวกันที่กลางลาน มันราวกับสีสันในชีวิตของคนธรรมดาๆทั่วไป
เมื่อได้ยินเสียงจากลาน หัวใจของ ฟาง เจิ้งจือ ก็พองโต มีใครแต่งงานตอนนี้กัน?
ข้าคงมาทันเวลานะ
ฟาง เจิ้งจือ มีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ
"มีเนื้อกินตอนที่ข้ากลับบ้านนั้นเป็นเรื่องเยี่ยม!"
เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ พา ฉือ กูเหยียน ไปที่บ้านกลับพบว่าไม่มีใครอยู่และประตูถูกล็อคไว้
ฟาง เจิ้งจือ ไม่แปลกใจ ถ้ามีงานแต่งในหมู่บ้าน ฟาง เฮ่าเตอ และ ฉิน ซูเหลียยน ก็ต้องไปร่วมด้วย
ข้าจะทำอะไรดี? ประตูก็ล็อค ...
ปีนเข้าไป? ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ทำอย่างนั้น เขาเลื่อนอิฐที่อยู่ข้างประตูออก ตามคาด ข้างในมีกุญแจซ่อนอยู่
หลังจากเปิดประตู เอาม้าทั้งสองตัวเข้าไป จนมั่นใจว่าพวกมันจะอยู่สบายแล้วนั้น ทั้ง 2 คนก็ตรงไปที่ลานหมู่บ้าน
ฉือ กูเหยียน อยู่ที่หมู่บ้านมาสักพัก นางรู้เรื่องนี้ดีจึงไม่ได้ถามอะไร
ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงลาน ฟาง เจิ้งจือ เห้นหม้อ และของปิ้งย่างจำนวนมาก กลิ่นหอมของมันลอยไปทั่วอากาศ
มีโต๊ะตั้งอยู่มากมาย
เสียงพูดคุยดังออกมาจากลานไปไกล
"ทำไมคนมากขนาดนี้?" ฟาง เจิ้งจือ ผงะไป ในหมู่บ้านมีเพียง 100 กว่าครอบครัว ต่อให้มาที่ลานทั้งหมดตั้งโต๊ะประมาณ 12 ตัวก็เพียงพอ
แต่วันนี้แตกต่างออกไป
หรือครั้งนี้จะเป็นการแต่งกับหมู่บ้านข้างเคียง? พวกเขามาจากหมู่บ้านข้างๆรึ ผ้าสีแดงอยู่ที่ไหน?
ขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ คิด ตัวของเขาก็แข็งค้างไปทันที เขาพบว่ามีอาวุธจำนวนมากวางอยู่ข้างๆลาน โต๊ะที่วางอยู่ตรงกลางถูกครอบครองโดยทหาร
ชาวบ้านทั้งหมดยืนอยู่ด้านข้างของทหาร ผู้หญิงและเด็กยืนอยู่ข้างหลัง ราวกับกำลังรอคำสังอยู่
"ทำไมถึงมีทหารจำนวนมากอยู่ในหมู่บ้าน?" ฟาง เจิ้งจือ เริ่มสงสัย ทหารมักจะมีวิธีของพวกเขา
ต้องได้รับการดูแลจากชาวบ้าน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาอยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว
หรือเกี่ยวกับสัตว์ร้าย?
ต้องใช้ทหารมากขนาดนี้เลยรึ? แล้วไม่ใช่ว่าพวกทหารต้องไปตั้งค่ายปราบสัตว์ร้ายกันรึ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?
ในหัวของ ฟาง เจิ้งจือ เต็มไปด้วยคำถาม เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเดินตรงไปที่ลาน
เขาเข้าไปถึงในไม่ช้า
ชาวบ้านกำลังยุ่งอยู่กับการรอคอยและเสิร์ฟอาหาร ไม่มีใครสังเกตเห็นการมาถึงของ ฟาง เจิ้งจือ และ ฉือ กูเหยียน อย่างไรก็ตามเครื่องแต่งกายของ ฉือ กูเหยียน โดดเด่นเกินไป มันไม่เข้ากับชาวบ้านแม้แต่น้อย
ในที่สุดคนอื่นๆก็เริ่มสังเกตุเห็น
"หา? ทำไมถึงมีนักปราชญ์ด้วยละ... โอ้! เจิ้งจือ กลับมาแล้ว! " เสียงดังออกมาด้วยความตกใจและความยินดี
ที่จริงเสียงไม่ได้ดังมาก อย่างไรก็ตามผู้คนก็ได้ยน คนจำนวนมากจึงเริ่มสังเกตุเห็น ...
"นั่น เจิ้งจือ!"
"ทำไม เจิ้งจือ ถึงกลับมาทันทีละ!"
"โอ้พระเจ้าช่วย เจิ้งจือ กลับมาแล้ว!"
เสียงที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องดึงดูดความสนใจของทุกคน ไม่นานชาวบ้านทุกคนก็หยุดสิ่งที่ทำและหันไปมอง
"เจิ้งเอ๋อร์, เจิ้งเอ๋อร์ ได้กลับมาแล้ว!" ฉิน ซู เหลียนที่ถือหม้อไวน์อยู่บริเวณโต๊ะตรงกลางตะโกนขึ้นมาทันที
ร่างกายของนางริ่มสั่นสะท้าน รอยยิ้มปรากฎขึ้นมาบนใบหน้า
ในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา ฉิน ซูเหลียน รอวันนี้มาตลอด นางคิดถึงลูกชายของนางมาก
ความตื่นเต้นของ ฉิน ซู เหลียน ทำให้ นางลืมบางสิ่งไป
นางจึงลืมว่าในมือของนางมีหม้อไวน์อยู่
"โครม!"
หม้อไวน์ตกใส่โต๊ะ ไวน์สาดไปถูกทหารอายุราว 40 ปี เขาคือผู้บัญชาการ
ท่าทีของเขามืดมนลงในทันที
"นังสารเลว มาเช็ดให้ข้าเดี๋ยวนี้!" เขามองด้วยสายตาขุ่นเคือง
ฉิน ซูเหลียน ไม่ได้ยินคำสั่งของผู้นำ สิ่งที่นางเห็นมีเพียงลูกชายของนาง อย่างอื่นนั้นไม่อยู่ในสายตาของนางอีกเลย
นางมองข้ามผู้บัญชาการ และรีบวิ่งไปหา ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เฮ่าเตอ เองก็รีบวิ่งไปเช่นเดียวกัน
ฟาง เฮ่าเตอ นั่งอยู่ด้านนอก เขาสวมชุดดำและมีท่าทางอ่อนแอ อย่างไรก็ตามเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เมื่อได้เห็น ฟาง เจิ้งจือ
"ทำไมเป็น เจิ้งจือ .... " ก่อนที่ ฟาง เฮ่าเตอ จะไปถึง เขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป เขาหันไปเห็นว่าทหารทั้งหมดต่างลุกขึ้นยืน
พวกเขาต่างจ้องเขม็งไปที่ ฉิน ซูเหลียน
"เจ้าไม่ได้ยินคำสั่งของท่านผู้นำงั้นรึ? ไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้! " ทหารคนหนึ่งจับที่ด้ามดาบขณะที่จ้องมองไปที่ ฉิน ซูเหลียน
"ท่านทหารอย่าโกรธไปเลย ซูเหลียนแค่ตื่นเต้นเกินไปที่ลูกชายของนางกลับมา นางไม่ได้ตั้งใจหรอก ... " จาง หยางปิง ที่นั่งข้างๆก้าวออกมาขอโทษขอโพย
"ได้โปรดเรอะ! มีลูกชายของบ้านไหนไม่ทำงานด้วยเรอะ ถ้าไม่เป็นเพราะหลี่ เจี้ยนไต พูดให้ล่ะก็คิดว่าพวกเจ้าจะได้มีโอกาสเข้าออกหมู่บ้านตามใจชอบรึ? นี่เป็นความเมตตาของท่านผู้นำ เจ้าคิดว่าหมู่บ้านอื่นๆจะได้สิทธิพิเศษแบบนี้งั้นรึ? นี่ก็มากแล้วสำหรับสิ่งที่พวกเจ้าได้รับ! " ทหารพูดอย่างเย่อหยิ่ง
"ขอรับ ได้ขอรับ ข้าจะทำความสะอาดให้ท่านเอง!" จาง หยางปิง เดินไปทางผู้นำ แต่เขาไม่ได้มีผ้าเช็ดหน้า ขณะที่เขาเดินเขาก็พยายามหาผ้าไปเรื่อย
"หลบออกไป ผู้นำของเราพูดชัดเจนแล้วว่า ให้นังสารเลวนั่นมาทำความสะอาด " ทหารสั่ง
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ..." ทหารทุกคนต่างมองไปที่ ฉิน ซูเหลียน และเผยยิ้มออกมาทั่วหน้า
ฉิน ซูเหลียน ทรุดตัวลงกับพื้น ตอนนี้ นางคิดอะไรไม่ออกเลย
นางไม่เคยถูกบังคับให้ทำอะไรแบบนี้มาก่อน ที่สำคัญกว่านั้น นางกำลังถูกเอาเปรียบต่อหน้าลูกชายของนาง
ตอนนั้นเองที่นางพึมพำออกมา ...
ฟาง เฮ่าเตอ กำหมัดของเขาแน่น เขาจะเรียกตัวเองว่าเป็นลูกผู้ชายได้ยังไง ถ้าเขาไม่สามารถปกป้องเมียตัวเองได้?
เพียงเพราะเป็นคนธรรมดาที่ยึกมั่นในความซื่อสัตย์ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยให้ใครมาดูถูก
พวกเขาต้องอับอาย แต่พวกเขาก็ต้องอดทน
เขาจะไม่ปล่อยให้หมู่บ้านต้องตกอยู่ในอันตรายเพียงเพราะความโกรธของเขาเอง เพราะยังไงก็ตามคนพวกนี้เป็นทหารของอาณาจักรเซี่ย การโจมตีใส่พวกเขาเท่ากับว่าตัวเองเป็นกบฎ
แม้ว่าจะโกรธจัดแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ในตอนนั้นเอง ฟาง เฮ่าเตอ ผลักทหารที่ขวางทางออกและกอด ฉิน ซูเหลียน ไว้แน่น เพื่อปกป้องนาง
ทหารคนนั้นเกือบล้มติดพื้น
เขาโกรธมาก เขามองไปที่ ฟาง เฮ่าเตอ และมองไปทางผู้นำของเขา
ผู้นำรู้สึกตกใจเล็กน้อยในสิ่งที่เห็น
ชาวบ้านธรรมดากล้าต่อต้านทหารของอาณาจักร? ช่างกล้ามาก!
แม้ว่า หลี่ เจี้ยนไต จะบอกว่าที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือนั้นพิเศษ แต่ผู้นำไม่คิดว่าพวกเขาจะลุกขึ้นมาต่อต้านกองทัพแบบนี้ได้
ตอนนี้เขากำลังตั้งค่ายอยู่ที่นี่ พวกเขาต้องหาทางปราบชาวบ้าน พวกเขาจะรักษาชื่อเสียงของกองทัพยังไง?
ดวงตาของเขาเปล่งประกายอันเยือกเย็นออกมา
ทุกอย่างจะราบรื่นกว่านี้ถ้าไม่มีใครมีชีวิตอยู่
"รู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง!" ผู้นำร้องตะโกน
เมื่อได้ยินผู้นำของพวกเขาพูด ทหารทุกคนรู้ได้ทันทีว่าจะต้องทำยังไง เขาจะไปสั่งสอน ฟาง เฮ่อเตอ ให้ดูเป็นตัวอย่าง พวกเขาจะทำอะไรเขาก็ได้ ตราบที่เขาไม่ตาย
"โอ้...? ข้ารู้ว่าชาวบ้านทั้งหมดจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนแน่! พี่น้องเอ่ย จงจัดการเขาซะ! ให้ได้รู้ซะบ้าง! " เหล่าหทารไม่ทนอีกต่อไป
เขาตัดสินใจที่จะลงโทษชาวบ้านที่หาญกล้านี้ให้เป็นตัวอย่างแก่คนอื่น
"เจ้าพูดว่าอะไร?"
หลังจากที่ทหารออกคำสั่ง ก็มีเสียงดังขึ้นข้างๆ
เขาตะลึง เขารู้สึกว่าเสียงนั้นดังมาจากด้านขวาของเขา ที่สำคัญกว่ามันเป็นเสียงที่เยือกเย็นไปถึงกระดูก
เพจหลัก : Double gate TH