"กบฏ?"
"ลงโทษ?!"
ทหารต่างหน้าซีดเมื่อได้ยินคำพูดของ ปิง หยาง พวกเขากลัวชีวิตตัวเองจะหาไม่ 15 นาทีที่แล้ว พวกเขากำลังจัดการ ฟาง เจิ้งจือ ที่ได้ก่อาชญากรรม
แต่ตอนนี้...
พวกเขากลับกลายเป็นอาชญากรรมแทน
กบฏ!
เป็นอาชญากรรมที่คงทำให้ตระกูลของพวกเขาถูกประหารไป 7 ชั่วโคตร!
ทหารทุกคนไม่อยากตาย ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่อยากเอาครอบครัวมาเกี่ยวข้อง แต่พวกเขาเป็นแค่ทหาร ที่ไม่สามารถเลือกชะตาชีวิตตัวเองได้
"ได้โปรดเมตตาด้วยเถิดองค์หญิง"
"องค์หญิง โปรดเมตตา พวกเราไม่รู้จริงๆ"
"แม่ทัพหวังใช้กำลังรวมถึงเหรียญตราทหารสั่งให้พวกเราฆ่า ฟาง เจิ้งจือ พวกเราแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น! อย่าทำอะไรพวกเราและครอบครัวเลย! "
ทหารทุกคนต่างขอความเมตตา ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กล้ามองขึ้นไปยัง ปิง หยาง
อย่างไรก็ตาม ปิง หยาง เป็นองค์หญิงที่ได้รับความรักมากที่สุดในอาณาจักร นางเหมือนเจ้าหน้าที่ลับที่ควบคุมอาณาจักรนี้เอาไว้ แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับ 1 ก็ไม่กล้าขัดขวางนาง
ฉือ กูเหยียน นั้นเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้า
นางไม่ตอบคำถามของ ปิง หยาง แต่เดินไปหา จาง หยางปิง
"ยินดีที่ได้พบ ผู้อาวุโสหมู่บ้าน!"
"อา ...องค์หญิง! ข้าหวังว่าท่านจะสบายดี!" จาง หยางปิง กังวลเมื่อเห็น ฉือ กูเหยียน
ในฐานะที่เป็นชาวดินแดนทางเหนือ เขาจะไม่รู้จัก ฉือ กูเหยียน ได้ยังไง? ถ้า ฟาง เจิ้งจือ เป็นความภูมิใจของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ฉือ กูเหยียน ก็เป็นความภูมิใจของกองตรวจการทั้ง 5 บนดินแดนตอนเหนือ
"ข้าอยากจะขอบคุณสำหรับการดูแล เจิ้งจือ หลายปีที่ผ่านมา วันนี้ข้ามาช้าเล็กน้อย ข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ช่วยอธิบายให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่? "
"ได้ๆ!" จาง หยางปิง พยักหน้าโดยไม่ลังเล
จากนั้นเขาก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งการมาถึงของแม่ทัพ การโจมตีหมู่บ้าน
ฉือ กูเหยียน ฟังเงียบ ๆ โดยไม่ขัดจังหวะ
ฟาง เจิ้งจือ พา ฉิน ซูเหลียน และ ฟาง เฮ่าเตอ ไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็รีบช่วยเหลือชาวบ้านคนอื่นๆที่ได้รับบาดเจ็บ ส่วนทหารยังคงคุกเข่าลงบนพื้น
เมื่อพวกเขาได้ยินเรื่องที่แม่ทัพทำร้ายชาวบ้าน พวกเขาแปลกใจมาก ไม่คิดว่าแม่ทัพจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์
จาง หยางปิง เล่าเรื่องนี้เสร็จในไม่นาน
ฉือ กูเหยียน พยักหน้าและมองไปที่ ทหารที่คุกเข่าอยู่ นางคิดบางอย่าง
"เหรียญตราทหาร?"
ฉือ กูเหยียน อยู่ด้วยตอนที่ ฟาง เจิ้งจือ ฆ่าทหารเมื่อคืนก่อน นางไม่ได้หยุดเขา เพราะเขามีอำนาจที่จะทำเช่นนั้น
ทหารได้รังแกชาวบ้าน ในฐานะเจ้าหน้าที่ เขาต้องรักษาความถูกต้อง เขาอาจจะผิดที่ฆ่าคนตาย แต่ก็ไม่ได้ผิดถึงตาย
ยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่พ่อแม่เขาดูถูก ความผิดของทหารนั้นยิ่งมากกว่าเดิม
ในฐานะเจ้าหน้าที่ระดับ4 เขาสามารถประหารทหารสองคนได้
อย่างไรก็ตามวันนี้แตกต่างกัน
ทหารนับพันได้ล้อมหมู่บ้าน ทำร้ายผู้คน นอกจากนี้พวกเขามีเหรียญตราทหารมาด้วย
นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก
เมื่อคืนที่ผ่านมา ฟาง เจิ้งจือ ได้แสดงให้เห็นถึงระดับและความสามารถของตัวเองแล้ว ถึงแม้กองทัพจะไม่รู้ตำแหน่งของเขา แต่ก็ควรตรวจเช็คให้ดีก่อนเข้าโจมตีหมู่บ้านไหม
หรืออย่างน้อยก็ทำแค่จับตัว ฟาง เจิ้งจือ เท่านั้น ทำไมต้องทำร้ายชาวบ้านด้วย
นี่คือเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ
ต้องมีผู้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ คำสั่งไม่น่าจะมาจากแม่ทัพหวัง
แล้วใครเป็นคนสั่ง?
ราชาต้วน?
ไม่น่าเป็นไปได้ เขาเป็นผู้ดูแลทหารทั้งหมด ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เขาจะตกเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุด
เขาจึงไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน
ราชาต้วน ไม่ได้โง่ เขาไม่คิดจะตามมาฆ่า ฟาง เจิ้งจือ นอกจากนี้เขาไม่คิดจะใช้กำลงเพื่อบรรลุเป้าหมาย
ดังนั้น...
หรือจะเป็นองค์รัชทายาท?
เขาคิดจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว คิดจะกำจัด ฟาง เจิ้งจือ และราชาต้วนในคราเดียว?
ดูเหมือนเป็นแผนการที่ดี แต่ก็มีจุดบอดมากมาย อย่างแรกคือมันเป็นการประกาศสงครามกับราชาต้วน ซึ่งราชาต้วนนั้นเป็นผู้ควบคุมกองกำลังทหารทั้งหมดมาหลายปีแล้วไม่ใช่สิ่งที่การปรากฎตัวขึ้นของ ฟาง เจิ้งจือ จะส่งผลกระทบ นอกจากนี้ถ้านางคิดออก องค์จักรพรรดิก็ต้องรู้เช่นกัน!
องค์รัชทายาทไม่เพียงท้าทายราชาต้วน เขายังท้าทายองค์จักรพรรดิ? องค์รัชทายาทชอบความมั่นคง
เขาต้องทำดูตัวเองให้ดูใจกว้างและมีเมตตา
นอกจากนี้อาณาจักรยังต้องการความสมดุล แม้ว่าเขาจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าราชาต้วน แต่เขาก็ไม่คิดจะแซกแทรง ยกเว้นราชาต้วนทำผิดร้ายแรง
เขาจะเป็นผู้ชนะตราบใดที่ไม่สร้างข้อผิดพลาดใดๆ
เช่น ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย
ยิ่งไปกว่านั้นราชาต้วนยังรักษาภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าองคืจักรพรรดิ
องค์รัชทายาทไม่น่าจะคิดมีปัญหากับเขาตงๆ
ดังนั้น เป็นใครกันแน่?
"ใครเป็นคนสั่ง?" ฉือ กูเหยียน หยุดพูด
"เรา ... เราไม่รู้ ผู้ส่งสารสวมชุดสีดำ เขามาถึงกระโจมของแม่ทัพหวังเมื่อ 5 วันก่อน ตอนนั้นท้องฟ้าดำทมึน พวกเรามองเห็นไม่ชัดเจน จากนั้น เมื่อคืน มีทหารเข้ามารายงานว่ามีทหารสองนายถูกฆ่า แม่ทัพหวังสั่งให้จับกุมผู้ทำผิดทันที" รองแม่ทัพคนหนึ่งตอบอย่างช้าๆ
"เมื่อ 5 วันก่อน?" ฉือ กูเหยียน ขมวดคิ้ว พวกเขาเลือกจะตั้งฐานที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ นั่นอาจจะตีความได้ 2 อย่าง หนึ่งพวกเขากลัวว่าจะถูกใครเห็นเขาขณะทำเรื่องไม่ดี สองคือต้องมีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นๆ
การจับกุม ฟาง เจิ้งจือ เป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหัน
สถานการณ์ตอนนี้มีความซับซ้อนมากขึ้น ถ้านี่เป็นการตัดสินใจในนาทีสุดท้ายจริงๆ เขาจะรู้ได้ไงว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ?
เว้นเสียแต่ว่า...
ทั้งหมดนี้เป็นการวางแผนล่วงหน้า ทหารได้รับคำสั่งให้เอาเปรียบชาวบ้าน? มันก็มีความเป็นไปได้ หรืออาจจะเป็นสาเหตุอื่น
เป็นเพราะศิลาเซียน?
ถ้าเป็นศิลาเซียน ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าไปในภูเขาคังหลิง? พวกเขาเกี่ยวข้องกับปีศาจหรือไม่? ใครกันที่มีอำนาจสั่งกองทัพทั้งหมดนี้ได้?
คำถามวนเวียนอยู่ในหัวของ ฉือ กูเหยียน
อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ถามออกไป แม่ทัพตายไปแล้ว
ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ชายชุดดำ... มีทางเดียวที่จะรู้เรื่องนี้
คือล่อเขาออกมา
เพื่อที่จะทำแบบนั้น พวกเขาต้องจับทหารมาสอบปากคำรายคน
นั้นเป็นวิธีเดียวที่จะล่ออีกฝ่ายออกมาได้
"แม้จะเป็นคำสั่ง แต่พวกเจ้าก็ได้คุกคามชาวบ้าน เราจะต้องตรวจสอบรายละเอียด! ตั้งแต่บัดนี้ พวกเจ้าห้ามิดต่อกับผู้อื่น จงรอคำสั่งเพิ่มเติมอยู่ที่นี่ ใครที่กล้าวิ่งหนี ต้องถูกประหารชีวิต! "
"ขอรับ!" ไม่มีทหารคนใดกล้าจะต่อต้าน แม้ ฉือ กูเหยียน จะไม่ได้มีอำนาจคุมเหล่าทหาร แต่นางก็ถูกบ่มเพาะให้เป็นผู้บัญชาการในอนาคต
ใครจะกล้าต่อต้านนางกัน?
"พี่เหยียน พวกเขาทำในสิ่งที่ชั่วร้ายมาก ทำไมเราไม่ฆ่าพวกเขาซะ" ปิง หยาง กล่าวอยางไม่เต็มใจ
"ผู้ที่อยู่เบื้องหลังยังไม่เผยตัวออกมา! ถ้าเราฆ่าพวกเขาจะกลายเป็นช่วยให้มันหนีพ้นไปได้ " ฉือ กูเหยียน อธิบายอย่างอดทน
"เข้าใจแล้ว ตอนนี้เราจะเก็บพวกเขาไว้ก่อน! พี่เหยียน เราจะจัดการพวกเขายังไงดี? "
"เราจะลงโทษพวกเราตามกฎหมาย!"
"เราจะส่งพวกเขาไปที่ศาลทหารหรือ?"
"ไม่ ตอนนี้ยังไม่ได้!" ฉือ กูเหยียน ส่ายหัว
"แล้วเราจะให้พวกเขาคุกเข่าอยู่ที่นี้ตลอดทั้งวันหรือ?" ปิง หยาง ยิ้มเยาะขณะที่หันไปมองพวกทหาร
"ใช่ให้พวกเขาคุกเข่าต่อไป! จะมีคนมารับพวกเขาไปทีหลัง! "
"พี่เหยียน พี่จะพาพวกเขาไปไหน?"
"กองตรวจการศักดิ์สิทธิ์!"
...
ผ่านไป 15 นาที ชายวัยกลางในชุดเกราะสีเทาก็มาถึง
ฟาง เจิ้งจือ รู้จักชายคนนี้
เขาคือแม่ทัพหลี่ คนเดียวกันกับที่มาหมู่บ้านภูเขาทางใต้พร้อมกับ ฉือ กูเหยียน อย่างไรก็ตามเขามีผมสีขาวมากขึ้นกว่าเดิม
"ขออภัย ฝ่าบาท! ข้าได้นำคนทั้ง 2,000 คนมาที่ประตูหมู่บ้านแล้ว และนี่คือยาที่ท่านขอ"
"ดีมาก เอายาไว้ที่นี้ นำคนพวกนี้กลับไปที่กองตรวจการศักดิ์สิทธิ์ ให้แน่ใจด้วยว่าพวกเขาทั้งหมดจะไม่ติดต่อกับใครอื่นตลอดทาง แยกพวกเขาออกต่างหากและดูให้แน่ใจว่าได้รับการคุ้มกันอย่างดี สอบปากคำพวกเขาทั้งหมดและพากลับไปที่กองตรวจการศักดิ์สิทธิ์! "
"ขอรับท่าน!" แม่ทัพหลี่ตอบอย่างสุภาพก่อนออกเดินทาง
ตอนนั้นเอง ทหารทั้ง 1000 คนและรองแม่ทัพก็ได้เดินออกไป
ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้อยู่ที่นั่น ขณะที่ ฉือ กูเหยียนออกคำสั่ง เขาไดพาพ่อแม่กลับบ้าน
ปิง หยาง มองไปที่ แม่ทัพหลี่ที่ได้รับการขอบคุณจากชาวบ้าน นางยิ้ม
"พี่เหยียน เราจะไปที่ไหนกันต่อ?"
"เราจะอยู่ที่นี่!"
"แต่เราไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว! พี่ไม่คิดว่าอาหารของที่นี่มันน่ากลัวบ้างเหรอ ทำไมเราไม่เข้าเมืองฮวายอันกัน? ที่นี่มีอะไรให้กิน? "
"โอ้ะ เจ้าคิดผิดแล้ว อาหารในเมืองฮวายอันจะสู้กับอาหารของที่นี้ได้ยังไงกัน? " ฉือ กูเหยียน หยิก ปิง หยาง จากนั้นนางก็มองไปที่บ้านของ ฟาง เจิ้งจือ
"ที่นี่มีของอร่อยด้วยเหรอ? ที่ไหนกัน? "
"บ้านของเจ้าไร้ยางอายนั่นไง"
"อะไรนะ?! เขาเนี่ยนะจะมีอาหารอร่อยๆให้เรา? "
"แล้วเจ้าจะรู้เอง! ยังไงก็ตาม มันต้องใช้ความพยายามสักหน่อย ถ้าเจ้าอยากจะกินอาหารอร่อยที่นี่! " ฉือ กูเหยียน ขมวดคิ้วเล็กหน้อย เรื่องในวันนี้ทำให้นางมีแผนบางอย่าง
เหตุการณ์ที่สำคัญแบบนี้จะกระจายไปอย่างรวดเร็วทั่วอาณาจักร ผู้ตรวจสอบของกระทรวงกฎมายจะถูกส่งมาเร็วๆนี้
การสังหารหมู่ทหารของอาณาจักรเซี่ย
แม้เจ้าหน้าที่ระดับหนึ่งจะไม่ได้มีอำนาจต่างจากระดับ 4 มากมายเท่าใดนัก
แม้การกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ จะไม่สมเหตุสมผล แต่การฆ่าทหารกว่า 100 คนที่ล้อมเขาไว้ช่างเป็นเรื่องที่น่าหวาดหวั่น
"เกิดอะไรขึ้น?" ฉือ กูเหยียน สับสน จากที่นางรู้จักเขา ฟาง เจิ้งจือ ไม่ใช่คนที่จะฆ่าผู้คนจำนวนมาก แม้จะเพื่อปกป้องหมู้บ้านก็ตาม
นางไม่ได้คิดอะไรมากนัก นางจะได้คำตอบเมื่อได้พบกับ ฟาง เจิ้งจือ นางพา ปิง หยาง ไปที่บ้านของ ฟาง เจิ้งจือ
"พี่เหยียน พี่คิดว่าวันนี้เขาดูแปลกๆไหม?" ขณะที่กำลังเดิน ปิง หยาง เอ่ยถาม
"ทำไมเจ้าถึงพูดอย่างนั้น?"
"ข้ารู้สึกว่าแววตาของเขาเย็นชากว่าแต่ก่อนมาก นอกจากนี้เขายังไม่มีความเห็นอะไรเกี่ยวกับวิธีการที่เราจัดการกับทหารอีก พี่ไม่คิดว่ามันผิดนิสัยเขาไปหน่อยหรือ? "
"ทำไมเจ้าไม่ถามเขาเองล่ะ?"
"ไม่มีทาง! ที่จะพูดคือ เขาโตขึ้นมาในหมู่บ้านแห่งนี้จริงๆเหรอ? มันดูออกจะ...! นอกจากนี้ดูเหมือนจะไม่มีชาวบ้านคนไหนที่เข้าถึงวิถีแห่งเต๋าเลยสักคน เขามีพลังได้ยังไงกัน? "
"ทำไมเจ้าไม่ถามเขาล่ะ?"
"ไม่! พี่เหยียน กำลังแกล้งข้าใช่ไหม! "
...
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านของ ฟาง เจิ้งจือ
ฟาง เฮ่าเตอ และ ฉิน ซูเหลียน กำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เมื่อพวกเขาเห็น ฉือ กูเหยียน และ ปิง หยาง ก็ไปต้อนรับที่ประตู
"ขอคำนับ ฝ่าบาทและองค์หญิง!"
"ท่านลุง ท่านป้า ข้าเคยบอกแล้วไง เรียกข้าว่า กูเหยียน ก็พอ ข้ารู้สึกไม่สบายใจ" ฉือ กูเหยียน พยุงพวกเขาขึ้น
"พวกท่านจะพัก ... "
"พวกเราต้องขอรบกวนด้วย!"
"ไม่มีทาง!" ตอนนั้นเอง เสียงก็ดังลั่นออกมาจากห้อง ทันใดนั้น
นั่นคือ ฟาง เจิ้งจือ
เมื่อ ปิง หยาง ได้ยิ้นนางก็โกรธและจ้อง ฟาง เจิ้งจือ เขม็ง "ฟาง เจิ้งจือ เจ้าควรจะรู้สึกเป็นเกียรติที่ข้าอยากจะพักที่นี่! นอกจากนี้ข้าได้ช่วยเจ้าเอาไว้ ไม่คิดจะกล่าวขอบคุณกันหน่อยรึ? "
"เจ้าจะอยู่ก็ได้ แต่ต้องจ่าย 100 เหรียญต่อคืน!" ฟาง เจิ้งจือ ชี้นิ้วไปที่ ปิง หยาง
"พี่เหยียน ข้าขอคืนคำพูด เขายังเป็นคนที่ไร้ยางอายเหมือนเดิม! " ปิง หยาง โกรธเกรี้ยว
"สำหรับคุณลูกสาวอันเป็นที่รักของกองตรวจการศักดิ์สิทธิ์! ไปหาที่อื่น ข้าไม่รับเงินจากเจ้า! " ฟาง เจิ้งจือ เมิน ปิง หยาง และหันไปพูดกับ ฉือ กูเหยียน
"จริงรึ? ถ้าข้าให้เงินเจ้า 10,000 เหรียญเงินต่อคืนละ? " ฉือ กูเหยียน ยิ้ม ไม่แปลกใจกับท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ
เพจหลัก : Double gate TH