สิ่งเดียวที่ทุกคนรู้สึกตอนนี้คือ ฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นสัตว์ประหลาด ไม่มีใครกล้าเถียงเรื่องนี้ ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนสงสัย คือ ฟาง เจิ้งจือ ใช้วิธีไหนกัน!
เถิง ซือเซิง นั้นเกิดในดินแดนภูเขาทางใต้ เขาเชื่อว่าบนโลกนี้มีพระเจ้าอยู่จริง ในความเป็นจริงดินแดนภูเขาทางใต้นั้นให้ความเคารพกับเทพเจ้ามาเสมอ
ดังนั้นจึงมีพิธีกรรมมากมายในดินแดนภูเขาทางใต้
หุบเขาสายลมนั้นก็เกิดขึ้นมาจากธรรมชาติ แต่ถ้าให้ ฟาง เจิ้งจือ อธิบายในแบบวิทยาศาสตร์มันก็แค่ปรากฎการณืทางธรรมชาติที่เกิดจากความต่างของแรงดันเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ถ้าให้อธิบายตามความเชื่อของชาวดินแดนภูเขาทางใต้แล้วละก็
ลมนั้นความมหัศจรรย์จากพระเจ้า!
เป็นความมหัศจรรย์ที่พระเจ้าประทานให้เพื่อปกป้องถิ่นฐานวานรน้ำแข็งและปกป้องดินแดนภูเขาทางใต้
มันเป็นความมหัศจรรย์ที่เกิดมาเป็นพันๆปีแล้ว ไม่เคยมีใครแม้แต่คนเดียวที่ทำลายมันลงได้ หรืออาจจะพูดได้ว่าไม่เคยมีใครคิดจะทำสิ่งนี้มาก่อน
แต่ ความมหัศจรรยืจากพระเจ้ากลับถูกทำลายโดย ฟาง เจิ้งจือ?!
ยิ่งไปกว่านั้นเขากัลบทำมันได้อย่างง่ายดายและน่าเหลือเชื่อ ต่อให้ตัว เถิง ซือเซิง จะมีประสบการณ์มามากมาย แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าสายลมถึงถูกหยุดลง
ลมในหุบเขาหยุดลงได้ยังไง?
"เอาล่ะ ตอนนี้หุบเขาสายลมได้พ่ายแพ้ให้กับพวกเราแล้ว พวกเราสามารถเดินทางได้อย่างปลอดภัยแล้ว" ฟาง เจิ้งจือ ปัดฝุ่นที่เปื้อนทั่วตัวออก เขาสัมผัสได้ถึงสายลมที่อ่อนแรงและไร้พลังได้ ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลายเป็นอย่างมาก
การใช้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์เพื่อเปลี่ยนแปลงปรากฎการณ์ทางธรรมชาตินั้นสำหรับ ฟาง เจิ้งจือ แล้วไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่น้อย
นอกจากนี้เขายังโชคดีมาก เขาสามารถทำได้สำเร็จแม้เป็นการลองเพียงครั้งแรก
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรมากมาย
ในทางกลับกันสำหรับ เถิง ซือเซิง แล้วนั้นต่างออกไป
ร่างของเขายืนแข็งค้างอยู่กับที่อย่างตกตะลึง เสียงแผ่วๆที่ลอยมาเข้าหู สายลมที่หนาวเหน็บในหุบเขาสายลม
ไม่มีอะไรที่ทำให้เขาได้สติกลับมา
"ซือเซิง?" ฟาง เจิ้งจือ จ้องไปที่ท่าทีอันแข็งทื่อของ เถิง ซือเซิง และโบกมือไปมาตรงหน้าของเขาแต่ก็ยังไม่มีการตอบสนองใดๆจาก เถิง ซือเซิง แม้แต่น้อย
"เถิง ซือเซิง!"
ตอนนั้นเอง ที่ ฟาง เจิ้งจือ หมดความอดทนและไม่คิดจะรักษาความสุภาพอีกต่อไปเขาตะโกนที่ข้างๆหูของ เถิง ซือเซิง
"หา? "
ในที่สุด เถิง ซือเซิง ก็รู้สึกตัวสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
"ท่านฟาง เจิ้งจือ หุบเขาสายลมลูกนี้ถูกท่านจัดการจริงๆงั้นหรือ?"เถิง ซือเซิง ยังคงไม่เชื่อ
"ถูกแล้ว" ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
"เป็นไปได้ไหมที่หินก้อนใหญ่ตรงทางออกหุบเขาสายลมนั้นถูกเคลื่อนย้าย? งั้น... "เมื่อ เถิง ซือเซิง พูดจบประโยค เขาไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เขาพูดได้อีกต่อไป
ตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาสงคราม
แต่ทำไมจู่ๆผู้คนในถิ่นฐานวานรน้ำแข็งจึงมีความคิดที่จะปิดการทำงานของหุบเขาสายลม
มันเป็นไปได้งั้นหรือ?
มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะทำ
"เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?" รอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ ตอนเขาถามกลับ
"ผู้ส่งสารฟาง ท่าน ท่านเป็นพระเจ้ากลับชาติมาเกิดงั้นหรือ?์"หลังจากเขาถาม ฟาง เจิ้งจือ จบก็ดูเหมือนจะได้สติเสียที เป็นครั้งแรกที่ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ
"ข้าคิดว่าเรื่องนี้ก็ไม่ได้ยากอะไร" ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าอย่างใจเย็น
ประเด็นคือเขาเป็นคนที่มาจากโลกอื่น จะเรียกว่ากลับมาเกิดวใหม่ หรืออะไรก็ตามเขาไม่รู้เลยจริงๆ
"แล้วตอนนี้ผู้ส่งสารฟาง กำลังเตรียมการสิ่งใดอยู่หรือ?"หลังจากที่ได้ฟัง ฟาง เจิ้งจือ พูด เขาก็ไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเลยจึงไม่คิดจะถามอีกต่อไป
"เข้าไปในหุบเขาสายลม และแน่นอน ...โจมตีถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง" ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องตอบคำถามเช่นนี้อีก อย่างไรก็ตามในเมื่อเป้น เถิง ซือเซิง ที่ถาม เขาก็ต้องอดทนตอบ
"โจมตีถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง? โอ้ ใช่แล้ว ใช่แล้ว เข้าโจมตีถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง"เถิง ซือเซิง พึ่งจะเรียกสติกลับมาได้อย่างแท้จริง
"จัดกองทัพทั้งหมด!"ฟาง เจิ้งจือ ไม่คิดจะเสียเวลาอีกต่อไป
"รับทราบ!"
เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ มาถึงด้านหน้ากองทัพกว่า 40,000 ของเขาพร้อมกับ เถิง ซือเซิง และทหารหมาป่าเขาเงินอีก 20 นาย เห็นได้ชัดเลยว่าความรู้สึกของทหารกว่า 40,000 และเหล่านักปราชญ์ยังคงเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
ถ้าบอกว่าในใจพวกเขามีแต่ความมุ่งร้ายและไม่เชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ กับทหารหมาป่าเขาเงิน 20 นาย สามารถจัดการกับหุบเขาสายลมได้ ตอนนี้พวกเขาก็คงเต้มไปด้วยความตกใจและพูดไม่ออก
"เดินหน้า เข้าสู่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง!"ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้สนใจจะอธิบายอะไรให้เหล่านักปราชญืที่อ่อนแอพวกนี้ฟัง และออกคำสั่งเดินทัพทันที
"รับทราบ!"ในตอนนั้นเองทหารทั้ง 40,000 ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง
ฟาง เจิ้งจือ ไม่เคยเป็นที่นิยมและจะถูกยอมรับในเรื่องกลยุทธ์ทางทหารแต่อย่างใดหรืออาจพูดได้ว่า หลังจากเหตุการณ์ที่เขาทำการสังหารหมู่ทหารที่หมู่บ้านภูเขาทางเหนือ ทั้งยังคำกล่าวหาของราชาต้วน และเจ้าหน้าทีี่อีก 2-3 คน เรื่องนั้นมันทำให้ ไม่ใช่แค่ ฟาง เจิ้งจือ จะไม่ได้รับความเชื่อใจ แต่มันก็ทำให้เขามีชื่อเสียงในทางลบเช่นเดียวกัน
แต่วันนี้...
เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นโดย ฟาง เจิ้งจือ ในวันนี้ ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าจะได้เห็นความสามารถในทางทหารของเขา
หุบเขาสายลมในดินแดนภูเขาทางใต้ สถานที่ซึ่งไม่มีใครสามารถเอาชนะมันได้มาตลอดหลาย 1,000 ปี ฟาง เจิ้งจือ สามารถจัดการมันได้จริงๆ นอกจากนี้ยังไม่เสียทหารไปแม้แต่คนเดียว เอาชนะมันด้วยความช่วยเหลือของทหารหมาป่าเขาเงินเพียงแค่ 20 นาย!
พวกเขาจะตกตะลึงมากขนาดไหน
มันจะส่งผลต่อกำลังใจของเหล่าทหารมากแค่ไหน
หน้าที่ของทหารคือทำตามคำสั่งเพื่อต่อสู้ในสงคราม อย่างไรก็ตาม เหล่าทหารสามารถล้วนต้องการติดตามแม่ทัพที่ฉลาดเฉลียวเพื่อเอาชนะสงครามได้
ในความเป็นจริง หลังจากได้ยิน ฟาง เจิ้งจือ ออกคำสั่งโจมตีถิ่นฐานวานรน้ำแข็งและตัดสินใจโจมตี หนานกง เฮา นั้นแทบจะไม่มีทหารคนไหนเชื่อว่าจะเอาชนะศึกครั้งนี้ได้
เช่นเดียวกับที่พวกเขารู้สึกว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางที่จะเอาชนะหุบเขาสายลมนี้ได้
แต่ ฟาง เจิ้งจือ ก็ทำได้
หลังจากที่ได้นึกย้อนถึงปาฏิหาริย์ที่ ฟาง เจิ้งจือ สร้างขึ้นในการทดสอบระดับมณฑล การทดสอบระดับเมืองหลวง การทดสอบระดับจักรพรรดิ และการทดสอบระดับสภา มุมมองของพวกเขาที่มีต่อ แม่ทัพที่ 'ร้ายกาจ' คนนี้ก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
จะมีโอกาสมากแค่ไหนที่ได้ติดตามแม่ทัพที่สร้างปาฏิหาริย์ได้เช่นนี้ และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะทำให้ทหารมีพลังใจมากขึ้นแค่ไหน ทหารที่มีความมั่นใจ ย่อมสามารถสู้รบได้ดี
แน่นอนว่า วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ เองก็รู้สึกได้ถึงมุมมองที่เปลี่ยนไปของเหล่าทหาร
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าทหารพวกนี้ควรจะเคารพในตัวพวกเขามากกว่า อย่างไรก็ตาม ในความจริงตอนนี้เป้น ฟาง เจิ้งจือ ที่อยู่ด้านหน้า พวกเขายังไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะได้แสดงความสามารถของพวกเขาให้ใครเห็น
หรือก็คือ
ถ้าพูดอย่างตรงไปตรงมา ฟาง เจิ้งจือ ไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสให้พวกเขาแสงความคิดเห็นอะไรออกมา !
มันทำให้พวกเขาเกิดความขุ่นเคืองอย่างมาก
ชายที่ยิ่งใหญ่ที่เป็นถึงอันดับ 3 บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง และอีกคนที่อยู่ในระดับอภินิหาร พวกเขาพร้อมจะแสดงให้เห็นถึงความสามารถและความทะเยอทะยาน
พวกเขาแค่มาพบกับ ฟาง เจิ้งจือ
"ข้าอยากจะดูว่าลมในหุบเขาสายลมนั้นถูกจัดการจริงๆแล้วใช่ไหม!" เฉิน เฟยยู่ ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาถูกจับโดย ฟาง เจิ้งจือ นั่นไม่ได้หมายความว่าเขายอมรับความพ่ายแพ้
เขาต้องการเห็นด้วยตาตัวเองว่าสายลมนั้นหยุดแล้วจริงๆ!
"นายน้อยเฉิน ข้าขอไปด้วย!"เมื่อ วู่ เฟิง เห็น เฉิน เฟยยู่ ขี่ม้าเข้าไปในหุบเขาสายลม วู่ เฟิง ก็ตามไปด้วยทันที
"ข้าเองก็อยากเห็นเช่นกัน!"
"ใช่ พวกเราลองไปดูกันเถอะ!"
เมื่อเหล่านักปราชญ์ได้ยินก็เกิดความอยากรู้อยากเห้นขึ้นมาทันที ก่อนจะพุ่งไปยังหุบเขาสายลม
เมื่อ เถิง ซือเซิง เห็นเขากลับขมวดคิ้ว การะกระทำของพวกนักปราชญ์เหล่านี้เห็นได้ชัดว่ามันขัดกับวินัยทางทหาร เพราะถ้าทหารตื่นตระหนกหรือถูกชักจูงได้ง่ายๆ แผนที่วางกันไว้คงพังไม่เป็นท่า
ในทางกลับกัน ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
เขากลับโบกมือให้ วู่ เฟิง และ เฉิน เฟยยู่ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า "นายน้อยเฉิน นายน้อยวู่ และเพื่อนๆของข้า อย่าลืมว่าควรรีบกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้"
"หึ!" นักปราชญ์ที่ตามหลังสุดหันมาหา ฟาง เจิ้งจือ และพ่นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจทันที เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความหวังดีจากคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ แม้แต่น้อย
ทันใดนั้น ฟาง เจิ้งจือ ยกมือขึ้น ก่อนจะโบกมันไปข้างหน้าช้าๆ ทหารทั้ง 40,000 นาย เมื่อพวกเขาเห็นสัญญาน ก็เคลื่อนทัพทันที
อย่างไรก็ตาม...
การเคลื่อนไหวของพวกเขาช้ามาก
เหตุผลนั้นง่ายมาก แม่ทัพคือ ฟาง เจิ้งจือ ที่อยู่หน้า เคลื่อนที่ไปข้างหน้าได้ช้ามากดังนั้นทหารที่อยู่ด้านหลังจะเร็วกว่าได้ยังไง?
เถิง ซือเซิง มองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความสงสัย ในความคิดเขาเมื่อจัดการหุบเขาสายลมได้แล้ว ก็ควรรีบเข้าโจมตีถิ่นฐานวารน้ำแข็งทันที
อย่างไรก็ตามท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ นั้นไม่ได้กังวลแม้แต่น้อย
เขากลับนอนอยู่บนหลังม้าด้วยท่าทีสบายๆ ขณะที่เขาสั่งให้ม้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้าช้าๆ เขาได้ท่องกลอนบางอย่างออกมาด้วย
"โอ้ทะเลอันกว้างใหญ่ ทะเลอันกว้างใหญ่ เจ้าเต็มไปด้วยหยดน้ำ โอ้ม้าที่ดี ม้าที่ดี นอกจากวิ่งได้เร็ว เจ้าต้องมีสี่ขา"
[เฟิง ในภาษาจีนแปลว่าลม]
เพจหลัก : Double gate TH