ตอนที่ 9 ช่วยชีวิต?
เขาเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีที่พึ่งพิง แม้ว่าจะข้ามเวลามาในโลกนี้ ก็มีเพียงถังหยงข่ายเพื่อนรักคนนี้คนเดียว พอเห็นเฉิงฉู่กับเฉิงเฟิงแล้ว เขาก็เหมือนได้เห็นภาพสะท้อนของตัวเอง
“หลีกทางให้ฉันเถอะ”
หลี่ต้าถอนหายใจ ถือขวานในมือของเขาแล้วเดินไปข้างหน้า “เขากลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว ไม่ใช่เฉิงเฟิงคนเดิมที่นายรู้จักอีกต่อไป”
ทันใดนั้นเฉิงเฟิงที่แม้ว่าจะนอนอยู่ที่พื้นราวกับคนตาย แต่ข้อมูลในคู่มือกลับมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
[คู่มือ]
ชื่อ: ซอมบี้
สถานะ: ติดเชื้อ
ระดับ: 0
ชีวิต: 10
พลัง: 2.2
การป้องกัน: 1
พละกำลัง: 3
ความเร็ว: 0.8
ความสามารถพิเศษ:
1. การติดเชื้อ: ความสามารถพิเศษของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อ ในการแพร่เชื้อผ่านการกัดนั้นไม่ได้ผลกับสิ่งมีชีวิตที่มีการต้านทานสูง
2. การระบาดของโรค:มีประสาทสัมผัสเร็วต่อเนื้อและเลือดในระยะใกล้และมีการโจมตีใส่ศัตรูในระยะใกล้
การประเมินประสิทธิภาพของการต่อสู้: 1 ดาว
เป็นมาตรฐานของซอมบี้โดยสมบูรณ์ การต้านทานไวรัส0.9ของเฉิงเฟิงสุดท้ายไม่ได้ช่วยต้านทานการติดเชื้อ และทำให้เขากลายเป็นซอมบี้กระหายเลือด
“คุณจะทำอะไร!”
เฉินฉู่มีสีหน้าตื่นตระหนก แต่ยังคงคุ้มกันร่างของเฉิงเฟิงไว้ข้างหลังเขา แผดเสียงอย่างดุดันแต่ข้างในอ่อนแอ :“ออกไป! เฉิงเฟิงไม่ใช่ซอมบี้ เขาเป็นคน เขาเป็นคน!”
หลี่ต้าที่ร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือดถือขวานเดินเข้ามา แม้เด็กชายจะรู้ว่าเทียบประสิทธิภาพการต่อสู้หลี่ต้าไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงมาคุ้มกันอยู่หน้าเฉิงเฟิง
“มีสติซักทีเถอะ!” หลี่ต้าตะโกนเสียงดัง “ นายดูท่าทางเขาในตอนนี้สิว่ามันเหมือนคนไหม! ถ้าเค้ายังรู้ตัวหลังจากที่ตายไปแล้ว ก็หวังว่านายจะไม่ตายในน้ำมือของเขา!”
เฉินฉู่ยังคงมากั้นอยู่หน้าร่างของเฉิงเฟิง แต่ทันใดนั้นเฉิงเฟิงเสร็จสิ้นกระบวนการของการเปลี่ยนแปลงโดยไวรัส และเริ่มคำราม ดวงตาที่กระหายเลือดของเขาเบิกโพลงขึ้นทันที
“โฮกก!”
ร่างกายที่อวบอ้วนของเฉิงเฟิงกระโดดด้วยความเร็วที่ไม่สมดุลกับรูปร่างของเขา พุ่งเข้าไปที่เฉิงฉู่อย่างดุร้าย อ้าปากที่ชุ่มเลือดและกัดเข้าไปที่คอของเฉินฉุ่
“ผัวะ!”
หลี่ต้าไม่เหมือนกับเฉินฉู่ เขาไม่มีความปราณีต่อซอมบี้ ขวานแค่ครั้งเดียวก็ฟันหัวของเฉิงเฟิงขาด แม้ว่าหัวของคนที่ดุร้ายจะหล่นไปบนพื้น แต่มันก็ยังอ้าปากกัดไม่หยุด ใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะสงบลง
“เฉิงเฟิง!”
เฉินฉู่โอบร่างที่ไร้หัวและปล่อยโฮอย่างเจ็บปวด ทันใดนั้นประตูรักษาความปลอดภัยเก่าก็มีเสียงบิดเบี้ยวที่เกินจะรับแรงกระแทรกไหวและมันค่อยๆเกิดรอยแตก
หลี่ต้าขมวดคิ้วจนเป็นรอยย่น มองผ่านช่องล็อคประตู เขาสามารถเห็นใบหน้าอันดุร้ายของซอมบี้ มีบางพวกที่ร่างผอมบางเอาแขนสอดเข้ามาในประตู เฟอร์นิเจอร์หนักๆที่กั้นอยู่หน้าประตูเริ่มขยับ ประตูนี้ถูกผลักอย่างแรงโดยซอมบี้สิบกว่าตัว!
“หยุดร้องได้แล้ว!”
หลี่ต้าจับเฉินฉู่ที่ยังคงร้องไห้อยู่ให้ลุกขึ้น :“ นายอย่าลืมว่าเพื่อนนายก่อนตายเขาพูดไว้ว่ายังไง ในเวลานี้หน้าที่ของนายก็คือมีชีวิตอยู่ต่อไปตามความหวังของเขา”
เขาผลักร่างเฉิงเฟิงเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู
ทันใดนั้น ลูกปืนของประตูด้านบนก็แตกหักอย่างสมบูรณ์ หัวของซอมบี้ร่างผอมตัวหนึ่งเบียดเสียดเข้ามาจนเกือบจะผิดรูป และยัดเข้ามาสุดกำลัง
“โฮกก!”
เมื่อเห็นเลือดและเนื้อหนังที่สดใหม่ ซอมบี้ตัวนี้ก็ส่งเสียงคำรามอย่างฮึกเหิมและพุ่งเข้ามาที่หลี่ต้า
หลี่ต้าพลิกตัวไปข้างกำแพง ยกคมมีดขึ้นมา ไม่มองแม้แต่หลุมเลือดในเบ้าตามัน ซอมบี้ที่บิดไปมาบนพื้นและยื่นแขนมาในขอบประตูก็โดนขวานฟันทิ้ง
“ฉึก! ฉึก!”
เลือดสีดำสาดกระเซ็น ฉากตรงหน้าของเขาราวกับขุมนรก เลือดสีดำจำนวนมากกระเด็นไปที่ร่างกายของหลี่ต้าและใบหน้าของเขา แต่เขาประหนึ่งว่าไม่มีความรู้สึกใดๆ ยังคงฟันแขนที่ยื่นเข้ามาขาดท่อนอย่างสีหน้าเรียบเฉย
“โฮกก!”
ซอมบี้ตัวที่สองกำลังดิ้นรนเพื่อยัดหน้าอันน่าเกลียดที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดรุนแรงเข้ามา หลี่ต้ายกขวานของเขาขึ้นมาและกำลังฟันไปที่หัวของมัน ไม่น่าเชื่อจู่ๆก็มีแท่งเหล็กเส้นยาวแทงเข้ามาและเข้าไปในเบ้าตาของซอมบี้พอดี ซอมบี้กระตุกอย่างรุนแรงและนิ่งไปในทันที
เป็นเฉินฉู่!
หลี่ต้ามองเขาอย่างไม่คาดคิด เดิมทีเขานึกว่าเด็กคนนี้จะเอาแต่หลบตัวสั่นอยู่ในห้องนอน ไม่คิดว่าเขาจะกล้าออกมาเผชิญหน้ากับซอมบี้
เฉินฉู่ในเวลานี้แววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ถึงแม้ว่าร่างกายจะควบคุมอาการสั่นไม่ได้ แต่ก็ยังจับแท่งเหล็กเส้นอันเย็บเฉียบไว้แน่นและแทงไปที่ซอมบี้ตัวที่สองอย่างเด็ดเดี่ยว
“สวบ!”แท่งเหล็กแหลมคมพุ่งเข้าหาหน้าอกผอมบางของซอมบี้ แม้ว่าเฉินฉู่จะออกแรงสุดกำลังจนเกือบจะทะลุผ่านหน้าอกของมัน แต่จุดที่จะทำให้ซอมบี้ตายได้มีแต่หัวเท่านั้น นี่ไม่ได้ทำให้มันบาดเจ็บอะไร ซอมบี้ตัวนั้นไม่ลดความดุร้ายเลยลง ไม่สนใจแท่งเหล็กที่เสียบอยู่ ยังคงคำรามและพยายามยัดตัวเองเข้ามาทางรอยแยกของประตู
“หัวใจหลักของการโจมตีอยู่ที่ส่วนหัว โดยเฉพาะดวงตา ปาก จมูก พวกนี้คือจุดอ่อน”
หลี่ต้าพูดไปพลางแทงมีดสั้นเข้าไปในเบ้าตาของซอมบี้
เฉินฉู่หันไปมองเขาอย่างซาบซึ้งและขยับแท่งเหล็กเส้นในมือลงมือต่อ
แม้ซอมบี้สิบกว่าตัวจะเป็นจำนวนที่เยอะ แต่สติปัญญาของพวกมันก็มีจำกัด พวกมันอัดแน่นอยู่ในประตูแคบๆ และบางตัวก็ติดอยู่ในรอยแตกของประตู กลายเป็นอุปสรรคสำหรับซอมบี้ที่จะบุกเข้ามา ซอมบี้สิบกว่าตัวภายในชั่วเวลาสั้นๆสองนาทีก็ถูกหลี่ต้าและเฉินฉู่ฆ่าตายหมด
“ตึงง!”
แท่งเหล็กหนักตกลงบนพื้น เฉินฉู่หอบยกใหญ่ เขาสั่นไปทั้งตัว มองซากศพกองที่พื้นอยู่ตรงหน้าอย่างสั่นเทา หน้าซีดเผือด กุมท้องย่อตัวลงไปบนพื้นและอาเจียนออกมา
เมื่อครู่ที่เขาสามารถฆ่าซอมบี้ได้เป็นเพราะความโกรธที่ออกมาจากข้างใน ในฐานะที่เป็นนักเรียนมัธยมในยุคที่สงบสุข พอมองไปเห็นเลือดที่ไหลเต็มไม้กระดาน และสมองกระเซ็นไปรอบ ๆ ที่เขาไม่ได้เป็นลมไปก็นับว่าจิตใจแข็งแกร่งพอทน
หลี่ต้าหยิบบุหรี่หนึ่งซองออกจากกระเป๋า จุดให้ตัวเองหนึ่งมวนและให้เฉินฉู่อีกหนึ่งมวน เฉินฉู่มองมันและก็รับบุหรี่มา
“ไม่เกลียดฉันเหรอ?”
หลี่ต้าปล่อยควันออกมาเป็นวงกลมและถามโดยไม่สนใจอะไร
เฉินฉู่ยิ้มอย่างเจื่อนๆ สูบบุหรี่ไปหนึ่งทีและพูดว่า ：“เฉิงเฟิงก็ไม่ได้อยากที่จะกลายเป็นสัตว์ประหลาดแบบนั้น เขาเร่ร่อนอย่างหมดหนทาง กินเลือดเนื้อของคน ตอนแรกผมก็แค่ยังรับไม่ได้ที่เขาจะเปลี่ยนเป็นตัวประหลาดนั่น ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมต้องหยิบอาวุธและต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเหล่านั้น ผมคิดว่าเฉิงเฟิงคงไม่อยากให้ผมล้มลงอยู่อย่างนี้ ผมต้องทำตามความหวังของเขา มีชีวิตอยู่ต่อไป”
“ นายปรับตัวได้เร็วขนาดนี้ ก็ไม่เลวหนิ”หลี่ต้าพูดอย่างชื่นชม “ทำตามความหวังของเขา มีชีวิตอยู่ต่อไป”
“พี่ชายชื่ออะไรนะ?”เฉินฉู่ถามขึ้น “ผมชื่อเฉินฉู่ เป็นนักเรียนม.5ของโรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย”
“โรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย?”
หลี่ต้าตาสว่างขึ้นและหัวเราะออกมา“งั้นก็บังเอิญจริงๆ ฉันชื่อหลี่ต้า เมื่อก่อนก็เป็นนักเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย อย่างนี้นายต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่แล้วล่ะ”
“ที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่หลี่ต้า”เมื่อเฉินฉู่รู้ว่าหลี่ต้าก็เป็นนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย ก็รู้สึกสนิทสนมขึ้นมาทันที แต่พอเขายังไม่เห็นเงาร่างของเฉิงเฟิงเดินออกมา เขาก็หดหู่
พอเห็นท่าทางของเฉินฉู่ หลี่ต้าก็ไม่ได้พูดอะไร เขาปัดก้นตัวเองยืนขึ้นแล้วถามว่า :
“เฉินฉู่ ที่ตั้งของโรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย ค่อนข้างจะห่างไกล อาคารเรียนก็มีความมั่นคง ไม่ใช่น้อย ในช่วงระยะเวลาสั้นๆไม่น่าจะมีปัญหาอะไร พวกนายสามารถหลบและรอความช่วยเหลืออยู่ในห้องเรียนได้ ทำไมถึงวิ่งออกมาล่ะ?”
พอหลี่ต้าถามคำถามนี้ขึ้นมา การแสดงออกของเฉินฉู่ก็แปลกไปทันที เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ : “ตอนฝนตกเมื่อบ่ายวานนี้ พวกเรายังไม่เลิกเรียน ดังนั้นคนที่ติดเชื้อจึงไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมาย นอกจากห้องเรียนชั้นล่างๆที่ได้รับผลกระทบ คนส่วนใหญ่ก็ปลอดภัยดี”
ท่าทางและสีหน้าของหลี่ต้าแสดงออกอย่างเป็นปกติ “ เป็นไปอย่างที่คิด”ไวรัสแสงสีดำมาจาก“ฝนกรด”ทำให้เกิดการกลายพันธุ์ เมื่อโดนฝนกรดสาด คนที่การต้านทานไวรัสค่อนข้างต่ำก็จะกลายเป็นผู้ติดเชื่อกลุ่มแรก
“ผู้คนจำนวนมากถูกกัดโดยซอมบี้ พวกเราหนีไปที่ชั้นบนสุดภายใต้การจัดกลุ่มของครู มีการใช้โต๊ะและเก้าอี้เพื่อปิดทางบันได”เฉินฉู่พูดต่อ“แต่ในห้องเรียนมีสิ่งของไม่มาก สุดท้ายรองครูใหญ่ฟ่านจึงสุ่มเลือกนักเรียนมากลุ่มหนึ่ง ให้พวกเราออกไปหาของ ผมและเฉิงเฟิงก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่จำนวนของพวกซอมบี้มันเยอะเกินไป พวกเราก็ต้านทานไม่อยู่”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเฉินฉู่ก็ปรากฏร่องรอยแห่งความกลัว“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเราพบกับซอมบี้กำลังคืบคลานปีนอยู่บนกำแพง ซอมบี้ตัวนี้ดูเหมือนกับกบที่ถูกถลกหนัง มันมีพลังมากและกรงเล็บมือก็ใหญ่ คลานทีนึงเศษกำแพงก็ร่วงลงมา พวกเราถูกฆ่าตายไปกว่าสิบคน คนที่เหลือก็วิ่งหนีไปหมด ผมกับเฉิงเฟิง ตื่นตกใจวิ่งหนีแบบไม่สนใจทางจนวิ่งมาถึงที่นี่”
“ซอมบี้ปีนกำแพง?”
สีหน้าของหลี่ต้าเปลี่ยนไปทันที ซอมบี้ที่ปีนกำแพง ในความทรงจำของเขาย้อนนึกถึงสัตว์ประหลาดที่มีรูปแบบการสังหารโหด สัตว์ประหลาดนี้มีพลังและความเร็วที่น่ากลัวมาก กรงเล็บที่แหลมคมของมันสามารถทำลายเกราะของรถถังได้ ตอนนี้เพิ่งจะเป็นวันที่สองที่ไวรัสเริ่มระบาด สัตว์ประหลาดแบบนี้ก็สามารถปรากฏออกมาแล้ว ทำให้หลี่ต้ารู้สึกเย็บวาบทั่วสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“รุ่นพี่หลี่ต้า ทักษะฝีมือของพี่มันสุดยอดมาก ผมขอร้อง ช่วยพวกเราด้วยเถอะ!”เฉินฉู่อ้อนวอน “พวกนักเรียนติดอยู่ในอาคารเรียนทั้งคืน กำลังหิวโหย รุ่นนี้ผมขอร้องล่ะกลับไปกับผมเถอะ เอาอาหารไปส่งให้พวกเขา ตอนนี้การช่วยเหลือของรัฐบาลห่างไกลเหลือเกิน ถ้าหากพวกเราไม่ไป เกรงว่าพวกเขาคงจะรอไม่ถึงวันนั้น”
ฟังคำขอร้องของเฉินฉู่ หลี่ต้าก็อยากจะปฏิเสธ แต่จู่ๆเขาก็เกิดความคิดคล้อยตาม
ในเกมโอกาสในการปลดล็อครูปแบบกรงเล็บคือการดูดกลืนคู่ต่อสู้ สิ่งนี้ทำให้หลี่ต้ารู้สึกมีแรงฮึดขึ้นมา ตอนนี้คู่ต่อสู้นี้เห็นได้ชัดว่าไม่ถึงระดับของการทำลายรถถังหนัก บางทีเขาอาจจะพยายามลองกลืนกินมัน
“ฮ่าๆ เฉินฉู่เอ้ย”หลี่ต้าหัวเราะและตบไหล่ของเฉินฉู่ “ฉันจบจากโรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นภาระหน้าที่ที่ปฏิเสธไม่ได้ เธอไปห้อง401ที่ชั้น4ก่อน ไปเอาพวกน้ำแร่กับบะหมี่สำเร็จรูปใต้เตียงมา พอเตรียมของเสร็จ อีกสิบนาทีพวกเราจะออกเดินทาง”
เฉินฉู่ที่เดิมทีไม่ได้มีความหวังอะไรมากมาย สุดท้ายกลับได้พบกันหลี่ต้าและช่วยชีวิตเขาอย่างสุดกำลัง แถมยังเสี่ยงอันตรายกับเขา ไม่คาดคิดว่าหลี่ต้าจะตกลงเร็วขนาดนี้ มันทำให้เขาดีใจอย่างมาก
“ขอบคุณครับรุ่นพี่ ขอบคุณ!”
เฉินฉู่ตื่นเต้นจนพูดสะเปะสะปะ เขารับกุญแจที่หลี่ต้าโยนมาอย่างตื่นเต้นและรีบวิ่งลงไปเก็บของ