ตอนที่ 10 ระดับเพิ่มขึ้น
เมื่อเห็นเฉินฉู่ออกไปแล้ว สีหน้าของหลี่ต้าก็กลับมาเย็นชา เขาถือขวานที่เปื้อนเลือดมาหน้าประตูห้องที่เต็มไปด้วยซากศพ รวบรวมสมาธิและเริ่มการกลืนกิน
เส้นเลือดสีดำแดง แผ่กระจาย ซากศพบนพื้นกลายเป็นพลังเลือด ร่างกายของหลี่ต้ามีเส้นเลือดสีดำแดงหมุนรอบ เป็นความสยองขวัญที่พูดไม่ออก เมื่อศพที่สองถูกกลืนกิน หลี่ต้ารู้สึกถึงความมหัศจรรย์ที่หาที่เปรียบมิได้วนเวียนอยู่รอบตัวและคุณสมบัติก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“ระดับวิวัฒนาการคือ 100% ระดับเพิ่มขึ้น ระดับปัจจุบันคือ 1 ได้รับคะแนนคุณสมบัติอิสระ3 คะแนนทักษะ1”
หลี่ต้าพอใจอย่างมาก เดิมทีเขาไม่ก็มั่นใจความสามารถของเขาในตอนนี้ที่จะสู้กับคู่ต่อสู้ แต่ด้วยคะแนนคุณสมบัติสามอันนี้มันเหมือนกับท่ามกลางหิมะที่หนาวเห็บแล้วมีคนเอาถ่านที่ติดไฟมาให้
หลี่ต้าครุ่นคิด คะแนนทั้งหมดแบ่งเป็น พลัง 1 คะแนน ความว่องไว 2 คะแนน เขาคิดในหัวของเขาเอง สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ คุณสมบัติสามคะแนนถ้าเพิ่มในพละกำลังก็ยังไม่เท่าซอมบี้ เพิ่มในการป้องกันก็ไม่สามารถหยุดกระสุนได้ ไม่สู้ไปเพิ่มในพลังกับความว่องไว ยังพอเพิ่มโอกาสการมีชีวิตอยู่
แบ่งคะแนนคุณสมบัติเสร็จ หลี่ต้าก็รู้สึกว่ากล้ามเนื้อของเขาเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง เท้าของเขาก็เบามาก ตอนนี้แถบข้อมูลตัวละครของเขามีดังนี้ :
[ตัวละคร]: หลี่ต้า
[สถานะ]: วิวัฒนาการ
[ระดับ]: ระดับ 1
[วิวัฒนาการ]: 0%
ชีวิต: 13
พลัง : 3.2
การป้องกัน: 2
พละกำลัง : 4
ความเร็ว: 4.5
การต้านทานไวรัส: ∞
[รูปแบบการต่อสู้]: ยังไม่ปลดล็อค
[ความสามารถ]:
1, การกลืนกิน LV2: 1) การปลอมตัว LV1
[ทักษะ]: ยังไม่ปลดล็อค
[คะแนนทักษะ]: 1
จากแผงตัวละครก็สามารถเห็นได้ว่า คุณสมบัติแต่ละอย่างของหลี่ต้าเหนือกว่าคนธรรมดาแล้ว พลัง3เท่าของคนธรรมดา ความเร็ว4.5เท่าของคนธรรมดา ต่อให้เผชิญหน้ากับสุนัขซอมบี้เมื่อคืนที่ผ่านมาก็สามารถชนะได้อย่างง่ายดาย
สำหรับโอกาสที่จะได้คะแนนทักษะนั้นไม่สูง จากนั้นหลี่ต้ากลืนกินซอมบี้ระดับ0สิบกว่าตัวก็ไม่ได้ซักคะแนนเดียว คะแนนทักษะที่ได้รับ เขาไม่ได้ใช้มันในการอัพเกรดการกลืนกิน แต่เก็บมันไว้สำรอง
ซอมบี้สิบกว่าตัวได้รับเพียงระดับวิวัฒนาการ5% สำหรับค่าคุณสมบัติไม่ได้มีการเพิ่มขึ้น อาจเป็นเพราะยีนของซอมบี้ระดับ0ไม่คุ้มค่าพอที่จะเป็นค่าประสบการณ์ หลี่ต้าถอนหายใจออกมา สำหรับเขาในตอนนี้ ซอมบี้ระดับ 0 จำนวนน้อยนิดมันไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้
พอข้ามผ่านกองเลือดสีดำทึบที่กองอยู่หน้าประตู หลี่ต้าก็มาถึงห้องเช่าของเขา แต่ตอนนี้เฉินฉู่เก็บน้ำและบะหมี่สำเร็จรูปใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่เสร็จหมดแล้ว หลี่ต้าโยนไม้เบสบอลที่เอามาจากชั้นบน :“พกไว้ แท่งเหล็กในมือนายเวลาใช้มันไม่สะดวกเท่าไหร่ ”
เฉินฉู่รับไม้เบสบอลมา พลิกดูสองสามที รู้สึกว่ามันเหมาะมือมาก
“ขอบคุณมากรุ่นพี่!”เขาพูดอย่างซาบซึ้ง
ไฟฉาย กาต้มน้ำ วิทยุ .....
หลี่ต้าหยิบสิ่งของจำเป็นใส่ในกระเป๋าเป้ เตรียมสะพายหลัง เฉินฉู่มองเขาและถามอย่างเกรงใจ
“เอ่อ รุ่นพี่ ที่นี่พอจะมีเสื้อผ้าให้ผมยืมซักชุดไหม”
หลี่ต้าเหลือบมองมาที่เขา เห็นเพียงบนตัวของเฉินฉู่เต็มไปด้วยเลือดสกปรกของพวกซอมบี้ ซึ่งเกิดจากการฆ่าซอมบี้ที่ชั้นหก แม้ว่าจำนวนจะไม่ได้เยอะมาก แต่กลิ่นที่น่ารังเกียจยังคงทำให้เฉินฉู่หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่หยุด
“ไม่จำเป็น”
หลี่ต้าส่ายหัวไปมาและชี้นิ้วมาที่เสื้อโค้ดที่ซกไปด้วยเลือดของเขา : “ถ้าหากไม่ใช่ว่ากลัวนายรับไม่ได้ ฉันก็อยากเอาเลือดของซอมบี้มาทาบนตัว”
“การได้ยินและการได้กลิ่นของซอมบี้นั้นไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษ ในทางกลับกันสายตานั้นธรรมดา สาเหตุที่ก่อนหน้านี้พวกนายถูกซอมบี้ไล่ล่า เพราะว่าบนตัวของพวกนายมีกลิ่นของคนมีชีวิต กลิ่นแบบนี้พวกเรามนุษย์รับไม่ได้ก็จริง แต่สำหรับพวกสุนัขและซอมบี้ มันคือแสงสว่างที่บ่งบอกตัวตน”
“เอ่อ......”
เฉินฉู่ลึกๆอยากจะอ้วกออกมา คนคนนี้ที่จริงแล้วเป็นยังไงกันแน่ หรือว่าเมื่อก่อนเขาจะทำงานดูดส้วม?
ก่อนไปหลี่เหว่ยดูห้องที่ยุ่งเหยิงนี้อีกครั้ง บางทีต่อไปอาจจะไม่ได้กลับมาอีก ผ่านไปพักหนึ่ง เขาปิดประตูรักษาความปลอดภัยเก่าเบาๆ และทั้งสองคนก็ลงบันไดไปข้างล่าง
ที่แปลงดอกไม้มีศพร่างช้ำนอนอยู่ มีแมลงวันหัวเขียวตอมหึ่งอยู่ล้อมรอบ ศพพวกนี้ตายเป็นเวลานานแล้ว ซอมบี้ผิวขาวซีดสองตัวคุกเข่าอยู่บนพื้น ใช้ทั้งมือและเท้าล้อมไว้และเคี้ยวไม่หยุด
ใบหน้าของเฉินฉู่แสดงสีหน้าสะอิดสะเอียนทันที มองไปที่ศพเลือดเนื้อเละ เขาก็ รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา ปิดปากทำท่าจะอาเจียน
แต่หลี่ต้าไม่สนใจเลยสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าเฉินฉู่จะรังเกียจ เขาจะเปิดร่างของซอมบี้และเอาเลือดเครื่องในของมันมาทาตัว
หลี่ต้าก้าวหนึ่งก้าวของเขาตอนนี้เร็วกว่าคนทั่วไป 4.5 เท่า ระยะทางสั้นๆไม่กี่สิบเมตรใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที เฉินฉู่เริ่มรู้สึกตาลาย พอมองไปอีกที หัวของซอมบี้ก็กลิ้งไปอีกทางแล้ว
ซอมบี้ตัวที่สองยังไม่ทันจะคำรามออกมาก็ถูกหลี่ต้าฟันหัวขาด เลือดและสมองเหลวข้นกระจายไปทั่วทุกที่
หลี่ต้าสะบัดเลือดข้นบนขวานไปมา หันกลับไปกวักมือ เป็นสัญญานให้เฉินฉู่ตามเขามา
เฉินฉู่มองไปทางหลี่ต้าที่ฆ่าซอมบี้ราวกับหั่นผัก ก็แทบกลืนน้ำลายไม่ลง
ให้ตายเถอะ ที่จริงแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่เนี่ย!
ฆ่าซอมบี้ง่ายดายราวกับฆ่าไก่ วิ่งเร็วดุจสายลม เมืองม่อโจวมีคนประหลาดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือเมื่อเผชิญหน้ากับซากศพที่กองเต็มพื้นสีหน้าก็ยังคงเรียบเฉย เดินผ่านไปอย่างใจเย็น ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่ต้าเข้าหาง่าย อีกทั้ง“ใจดี”ไปส่งอาหารกับเขา แน่นอนว่าเขาต้องคิดว่าหลี่ต้าเป็นฆาตกรที่กำลังหลบหนี
เฉินฉู่ถือไม้เบสบอลเดินเตาะแตะตามไป ระหว่างทางที่เต็มไปด้วยเลือดเขายังคงหน้ายู่ราวกับปวดไข่ เขากระซิบถามเบาๆว่า :
“รุ่นพี่ คุณเป็นตำรวจเหรอ?”
หลี่ต้าเหลือบตามามอง และถามอย่างขำๆ : “หรือว่าบุคลิกฉันสูงสง่า หน้าตาดูเป็นคนรักความยุติธรรม?”
“เอ่อ”
เฉินฉู่มองเขาอย่างถ่อมตัว ในใจแอบมีความหมิ่นประมาท เพราะเขาโตกว่าเลยไม่กล้าชม
ประตูกระจกของป้อมยามบานใหญ่เปิดกว้างอยู่ รอยด่างเลือดกระจายจากประตูไปถึงพุ่มไม้ข้างถนน ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่โชคร้ายจะถูกซอมบี้บางตัวลากไปที่พุ่มไม้ด้วยความรุนแรงและกินอิ่มไปหนึ่งมื้อ เหลือเพียงหมวกยามวางทิ้งไว้อยู่หนึ่งใบ
หลี่ต้ามองไปบนถนนที่เต็มไปด้วยเศษซากและเลือด เขาข้ามรถที่กำลังลุกไหม้อย่างระมัดระวัง แล้วเดินไปตามทางเท้าทางตะวันออก
“เฮ้ รุ่นพี่ ไปผิดทางแล้ว”
เฉินฉู่พูดด้วยความกระอักกระอ่วน เอานิ้วชี้ไปทางตะวันตก “ต้องไปทางนี้”
“นายคิดจะเดินกลับไปแบบนี้เหรอ?”
หลี่ต้ามองเขาอย่างเคืองๆนิดๆ
ธนาคารสหพันธรัฐ นี่คือจุดหมายปลายทางของหลี่ต้า
ประตูกระจกหมุนของธนาคารแตกออกเป็นเสี่ยงๆ บนเศษกระจกมีเลือดติดนิดหน่อย เห็นได้ชัดว่าวัสดุของประตูนี้ไม่สามารถสกัดกั้นการโจมตีของซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาได้ ธนบัตรจำนวนหลายร้อยหยวนกระจัดกระจายไปทั่ว ยุคสมัยแห่งความสันติถูกคนจำนวนมากเอามาเป็นอาหารประทังชีวิต มีร่างนอนราบอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ แต่กลับไม่มีใครสนใจ
เฉินฉู่แทบกลืนน้ำลายลำบาก เงินสหพันธรัฐจำนวนมากขนาดนี้ เขาเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิค เขาถามด้วยน้ำเสียงสั่น :
“ระรุ่นพี่ เอ่อ..เงินพวกนี้มันเป็นของประเทศ พวกเราเอาไปมันจะผิดกฎหมายไหม?”
“อ๋อ ก็แล้วแต่”หลี่ต้าเหลือบมองธนบัตรบนพื้นแล้วพูดว่า “นายอยากจะเอาก็หยิบไป เผื่อต่อไปไม่มีกระดาษเช็ดตูดยังเอามาใช้ได้”
เฉินฉู่ที่เดิมทีพยายามควบคุมตนเอง แต่ทว่าสีแดงของธนบัตรบนพื้นมันยั่วยวนเกินไป หลังจากผ่านความคิดที่ขัดแย้งในตัวเองอยู่สักพัก เขาก็ทนไม่ไหว หยิบธนบัตรมากำมือนึงใส่ไปในกระเป๋าของเขา
สำหรับหลี่ต้าเขาไม่ได้แพ้ธนบัตรที่ดึงดูดพวกนี้เลยสักนิด เป้าหมายของเขาก็คือรถขนเงินที่หน้าธนาคาร
รถคันนี้คือเป้าหมายที่หลี่ต้ารอคอยมานาน ในช่วงบ่ายเมื่อวานนี้ เขาได้สังเกตสภาพแวดล้อมรอบๆ เส้นทางหลบหนีของยานพาหนะ เขาล้วนวางแผนไว้แล้ว
รอคอยการช่วยเหลือ นี่เป็นกลอุบายที่รัฐบาลใช้เพื่อสร้างความอุ่นใจให้กับประชาชน สำหรับหลี่ต้าผู้เชื่อในทุกสิ่งด้วยตัวเอง เขาไม่มีทางนั่งรอความตาย
และรถขนเงินที่ขนธนบัตรก็กลายเป็นเป้าหมายของหลี่ต้า
หน้าประตูของธนาคารมีร่างศพช้ำๆนอนอยู่ ซากศพนี้ทั่วร่างเผยให้เห็นกระดูกสีขาว ผ่านการถูกซอมบี้กัดมาแล้ว มีเพียงเสื้อกันกระสุนที่เปื้อนเลือดถึงพอแยกออกว่าเขาเป็นพนักงานขนเงิน บนพื้นข้างๆศพมีปืนลูกซองสีดำวางอยู่ และ ข้างๆปืนนั้นมีลูกกระสุนกระจายอยู่ที่พื้น
สายตาของหลี่ต้าเป็นประกายทันที เขาหยิบปืนลูกซองขึ้นมา ชักปืนอย่างชำนาญ
ซองบรรจุกระสุนไม่มีกระสุนซักเม็ด ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะไม่คุ้นเคยกับการใช้งานอาวุธปืน หลี่ต้าพอเดาได้ว่า บนถนนที่วุ่นวายของเมื่อบ่ายวานนี้ พนักงานขนเงินคนนี้คงจะยุ่งมากจนเขาไม่ได้เติมกระสุนและกลายเป็นอาหารของซอมบี้
หลี่ต้าเอามือล้วงหาในซากศพด้วยสีหน้าเรียบเฉย และเจอกระสุนอีกเจ็ดเม็ด
“คลิ๊ก!”
หลี่ต้าเติมกระสุนอย่างรวดเร็วแล้วสะพายปืนลูกซองไว้ด้านหลังของเขา
ในเวลานี้เฉินฉู่ยัดธนบัตรทั้งหมดที่กระจายอยู่บนพื้นไว้เต็มกระเป๋าเป้ จนมันไม่สามารถยัดลงไปได้อีกและลุกขึ้นยืนอย่างอาลัยอาวรณ์
“ นั้นคือ! ปืน!”
เมื่อเห็นท่าทางที่หลี่ต้าเติมกระสุนอย่างชำนาญและสะพายปืนลูกซองไว้ด้านหลัง เฉินฉู่ก็แทบกลั้นหายใจ รีบวิ่งไปข้างหน้าและคลำตัวปืนอย่างมือสั่น
“รุ่นพี่ไม่ใช่ตำรวจจริงๆใช่ไหม!”สายตาของเฉินฉู่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น การฆ่าอย่างเฉียบขาด เผชิญหน้ากับเลือดและเศษสมอง สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แม้แต่ท่าทางการใช้ปืนที่คล่องแคล่ว นี่ทำให้เขารู้สึกอิจฉามาก
“เอ่อ จะว่างั้นก็ได้”
คำตอบของหลี่ต้าค่อนข้างคลุมเครือ เรื่องที่เขาเป็นคนข้ามเวลามามันไม่ใช่เรื่องที่จะพูดไปทั่ว แต่หลี่ต้าในโลกนี้ก็นับว่าเป็นผู้ชายที่ชอบเก็บตัวอย่างมาก แต่การแสดงออกของเขาตอนนี้ มันเห็นได้ชัดว่าไม่สอดคล้องกับความจริง
ให้เฉินฉู่คิดว่าเค้าเป็นตำรวจจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นผู้ชายอ่อนแอที่ชอบเก็บตัวแต่มาเหวี่ยงขวานอันใหญ่ แถมยังสามารถใช้ปืนได้อย่างชำนาญ มองยังไงมันก็แปลก
“โหห ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว สุดยอดจริงๆ!”
เมื่อเห็นว่าเฉินฉู่เชื่อสนิทใจและวนรอบตัวเขาอย่างตื่นเต้น โดยเฉพาะปืนลูกซองที่รูปร่างหยาบหนาและดุดันนั้น ยิ่งทำให้เขาชื่นชอบจนต้องเข้าไปลูบไล้
“อย่ามัวแต่เสียเวลา เพื่อนๆของนายรอนายอยู่นะ”
หลี่ต้าโบกมือและเปิดประตูรถขนเงิน
เมื่อเห็นกุญแจในรูกุญแจ หลี่ต้าก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีจริงๆ ถ้าหากไม่มีกุญแจ เขาก็คงต้องปล่อยรถคันนี้ไป พวกใช้ลวดไขแบบตามทีวีแล้วรถก็สตาร์ทติดมันไม่มีอยู่จริง ปัจจุบันรถมีระบบกันขโมย ถ้าไม่มีกุญแจออกแรงมากแค่ไหนมันก็ล็อคอยู่ดี แม้แต่เขาก็จนปัญญา