Chapter 324: จริงใจ
‘ สองวันก่อนเขาก็ยังโอเคอยู่นิ ทำไมวันนี้ถึงได้มาขอให้ช่วย ? ‘
“ เกิดอะไรขึ้น ? “ - จางเทีย ถามออกมาอย่างกังวลเพราะเขาคิดว่า หยางหยวนคัง อาจจะเจอกับอันตราย
“ เพื่อน เจ้ามียาอีกมั้ย ? เจ้าต้องเอามาให้ข้าวันนี้เพราะความสุขตลอดชีวิตของข้าขึ้นอยู่กับเจ้า ! “ – หยางหยวนคัง พูดด้วยตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
‘ เหี้ย ! ‘ จางเทีย ด่าในใจ ‘ ข้ามีความสามารถไปตัดสินความสุขคนอื่นได้ตอนไหนวะ ? ความสุขมันมาเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ? ‘
“ ข้าเอายาให้เจ้าไปสองวันก่อน 100 ขวดแล้วและให้เจ้าควบคุมความเร็วการขาย เจ้าขายได้แค่ 7-8 ขวดต่อวัน ทำไมเจ้าถึงขายมันหมดเร็วขนาดนี้ ? “ - จางเทีย ถามออกมาด้วยความสงสัย
สองวันก่อน จางเทีย ได้เอายาให้ หยางหยวนคัง ไป 100 ขวดเพื่อขาย 2 อาทิตย์ ตอนนี้หลังจากที่ จางไทไบ ได้เอาถังไม้ของเขาไป มันก็เหลือถังน้ำที่หมักเสร็จแค่ถังเดียวไว้ใจใช้สำหรับ 2 เดือน
มันหนักกว่า 100 กก.ซึ่งใส่ยาได้ 1000 ขวด นอกจากกินเองแล้ว จางเทีย เอาสู่ตลาดได้จำกัด อย่างมากก็ 20 ขวดต่อวัน
“ ข้าโดนเพื่อนแย่งไปหมดไม่ถึงวันเดียวเลย ! “ – หยางหยวนคัง พูดออกมาอย่างอายๆ – “ เจ้าก็รู้นิ เราเป็นกัน ข้ารู้สึกแย่ที่จะต้องมาปฏิเสธ ดังนั้นข้าจึงควบคุมยอดขายไม่ได้ ครั้งนี้เจ้าต้องช่วยข้านะ จางเทีย ข้าสัญญาว่าข้าจะขายให้เพื่อนข้าอีกแค่ 10 ขวด.... “
“ เพื่อนเจ้าเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ ? “- ตัดสินจากหน้า หยางหยวนคัง แล้ว จางเทีย พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ ใช่ ข้าตกหลุมรักเธอมานาน ในที่สุดเธอก็ขอให้ข้าช่วย ถ้าข้าทำมันไม่ได้... “
จางเทีย เข้าใจทันที – “ ได้ ข้าจะเอาให้เจ้าอีก 20 ขวด อย่าลืมควบคุมยอดขายด้วย !”
หยางหยวนคัง เริ่มดีใจขึ้นมา หน้าของเขาเริ่มเปล่งปลั่งขึ้นมาทันที – “ นี่แหละเพื่อนข้า ! “
ตอนนั้นเองพนักงานของศูนย์จัดการของหุบเขาสมุนไพรก็ได้พบ จางเทีย และบอกเขาว่าขวดยาได้มาถึงแล้วและเร่งให้เขาไปที่ศูนย์จัดการ
“ เจ้าทำขวดยาเองแล้วเหรอ ? “ – หยางหยวนคัง แปลกใจกับประสิทธิภาพการทำงานของ จางเทีย ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะสั่งทำขวดยามาได้ มันเกินกว่าที่เขาคาดที่ จางเทีย ทำมันมาแล้ว
จางเทีย พยักหน้าและถามออกมา – “ ตอนนี้เจ้าว่างมั้ย ? ไปกับข้า ข้าจะเอายาให้เจ้า 20 ขวด ! “
“ ดีเลย ! “ – หยางหยวนคัง พยักหน้าตอบกลับทันที
จางเทีย เดินไปที่หุบเขาสมุนไพรกับ หยางหยวนคัง ระหว่างทาง หยางหยวนคัง ได้บอกเกี่ยวกับการขายยาให้เขาฟัง
ความนิยมของยานี้เกินกว่าที่ จางเทีย คาดเอาไว้ ในความเห็นของ จางเทีย แล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดของยานี้คือแทนยาแก้พิษระดับ 1 ราคาของมันถูกกว่าด้วย ในทางกลับกันคนส่วนน้อยก็จะเลือกซื้อยาแก้พิษระดับ 1 อยู่
แต่ยานี้น่ะมีผลอย่างอื่นด้วย ราคามันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะหาซื้อได้ สำหรับผู้บ่มเพาะส่วนมากที่มายังเกาะนี้เพื่อสร้างพลังฉีต่อสู้รึขึ้นไประดับสูงกว่าเดิม ยาของ จางเทีย น่ะก็ยังไม่ถูก
บางทีบางคนอาจจะซื้อ 1 รึ 2 ขวดด้วยความสงสัย มันเกินกว่าที่ จางเทีย คาดไว้จริงๆที่ยา 100 ขวดขายออกเร็วแบบนี้
“ เจ้าไม่รู้เหรอ 90% ของยาน่ะถูกซื้อไปโดยสาวๆในแผนกทำลายสวรรค์ แม้ว่าจะไม่ใช่ก็ตามแต่สุดท้ายก็มีคนเอามันไปเป็นของขวัญให้พวกเธอ สาวๆน่ะคือลูกค้ากลุ่มใหญ่ที่สุด ! “ – หยางหยวนคัง บอกความลับซึ่งมันทำให้ จางเทีย ทึ่งอย่างมาก
“ สาวๆ ? สาวๆเอายาไปทำอะไรกันเยอะแยะ ?” - จางเทีย ถามออกมา – “ แต่งหน้ารึไง ? “
“ เกือบจะ ! “ - เมื่อพูดจบ หยางหยวนคัง ก็ได้หมดคำพูดเล็กน้อย – “ เจ้ารู้นิว่าสาวๆในแผนกต้องฝึกฝนกันอย่างหนัก เพราะแบบนั้นมือ,ศอก,เข่าและข้อเท้าก็เลยด้าน หน้าบางคนก็ยังคล้ำด้วย หลายวันมานี้สาวๆพบว่ายาน่ะช่วยบำรุงผิวได้เหมือนกับเกิดใหม่ มันทำให้ผิวของสาวๆสวยขึ้น ไม่นานเมื่อสาวๆคนอื่นรู้เข้า ผลก็คือยาจึงขายดีขึ้นมาทันที... “
“ การใช้ยาเป็นเหมือนที่มาสก์หน้างั้นเหรอ ? “ - จางเทีย อึ้งจริงๆ เขาชื่นชมหัวคิดของสาวๆมาก พวกเธอน่ะจะใช้ทุกอย่างเพื่อความสวย แม้ว่าเขาจะได้ยินมาจาก หม่าไอหยุน เกี่ยวกับเรื่องข้าเมื่อหลายวันก่อนแต่เขาคิดว่าพวกเธอน่ะดื่มมัน เขาไม่คิดว่ามันจะมีลูกเล่นมากมายขนาดนี้
“ บางคนถึงกับใช้สระผม ! “ – หยางหยวนคัง พูดต่อ
“ สระผม ?” - จางเทีย รู้สึกว่าสาวๆนี่ไร้คู่ปรับจริงๆ แม้ว่าเขาจะเป็นคนทำยานี้ขึ้นมาแต่เขาก็ไม่คิดว่ามันจะใช้ได้หลายด้านแบบนี้
“ หลังจากที่ซื้อยาไปแล้ว พวกนักสมุนไพรสาวๆบางคนได้เอายาผสมกับเบอร์รี่ หลังจากนั้นไม่กี่วันพวกเธอก็ใช้มันเป็นยาสระผม มีคนบอกว่าเมื่อใช้มันเป็นยาสระผมแล้ว ผมของพวกเธอจะดำและเงางามอีกทั้งยังมีกลิ่นหอมด้วย นอกจากนี้ปัญหาอย่างผมร่วงก็หายไป ! “
แน่นอน จางเทีย ไม่คิดว่ายานั้นจะมีผลมากมายแบบนี้ได้ จางเทีย เองก็ช็อกหลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ เขาแค่ลองหมักกับผลไม้ไ บางทีเขาอาจจะต้องผสมอย่างอื่นเข้าไปด้วย สารตั้งต้นที่มีผลต่อความงามอย่างกุหลาบรึดอกไม้
ในตอนที่พวกเขาคุยกัน พวกเขาก็ได้มาถึงศูนย์จัดการ
หลังจากที่เช็คบัตรของ จางเทีย แล้ว พนักงานของศูนย์ก็ได้พา จางเทีย เข้าไปในคลัง เขาได้ชี้ไปที่ลังซึ่งมีเครื่องหมายของกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุ – “ นี่คือขวดยา 10,000 ขวดที่เจ้าสั่งมา นี่คือเอกสารที่เจ้าได้ลงทะเบียนไว้ “ – พนักงานได้ส่งเอกสารให้กับ จางเทีย
ด้วยความไม่รีบในการขนขวดยาพวกนั้น จางเทีย ได้เปิดเอกสารออกมาแล้วดูมันอย่างจริงจัง
เอกสารนั้นคือเอกสารการลงทะเบียนยี่ห้ออย่างเป็นทางการที่ถูกส่งมาโดยกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุ ด้วยเอกสารนี้แล้ว จากนี้ จางเทีย จะกลายเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวของยี่ห้อ Madjusaka ในขณะเดียวกันเขาก็มีสิทธิใช้เครื่องหมายบนขวดยาได้
ในตอนที่ จางเทีย เปิดเอกสาร หยางหยวนคัง เข้ามาใกล้และมองดูสัญลักษณ์บนเอกสาร
“ Manjasaka ? “ – หยางหยวนคัง พึมพำอกมาและพูดออกมาเบาๆ – “ นี่ใช่ยี่ห้อเจ้ามั้ย ? “
“ ใช่ เจ้าว่าไง ? “ - จางเทีย แสดงมันให้ หยางหยวนคัง ดู
หยางหยวนคัง ค่อยๆดูสัญลักษณ์และได้ยิ้มออกมา – “ สวยมาก ! จะบอกว่าไงดี ! มันลึกลับนิดๆ ! “
จางเทีย หัวเราะออกมา – “ ลองดูที่ขวดยาสิ !”
เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็เปิดลังออกและเอาขวดยาออกมาแล้วดูอย่างระมัดระวัง
ขวดยาพวกนี้แตกต่างจากขวดยาที่ไม่มียี่ห้ออย่างสิ้นเชิงเพราะมียี่ห้อประทับลงไปที่ตรงกลางขวดยา มันเป็นดอกบอสซั่มลึกลับสีแดงเลือด ด้านล่างมีตัวหนังสือจีน ‘曼殊沙华’ซึ่งหมายถึง Manjusaka ด้วยเครื่องหมายนี้แล้ว ขวดยาจึงยกระดับขึ้นมาทันที
“ เจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุแล้ว !” – หยางหยวนคัง ชมออกมา – “ ขวดยานี่ราคาเท่าไหร่ ?”
“ 26 ทองแดงต่อขวดถ้าไม่มีเครื่องหมาย 30 ทองแดงต่อขวดถ้ามีเครื่องหมาย ! “
“ ฮี่ฮี่ แพงกว่าที่ข้าซื้อมานิดหน่อย ! “
“ อย่ามาไร้สาระ เร็วเข้า ขนมันไปได้แล้ว ! “
“ ไปไหน ? “
“ สวนโปเรียโกโก้ ! “ – เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็ได้ยกลังสองลังไปในแต่ละมือ เมื่อเห็นแบบนั้น หยางหยวนคัง ก็รีบตามไป
ขวดยาพวกนี้ไม่ได้หนัก ลังหนึ่งมีขวดยา 500 ขวด 20 ลังสำหรับ 10,000 ขวด ด้วยความช่วยเหลือจากพวกคนงานที่ศูนย์ ไม่นานขวดยาก็ถูกขนเข้าไปในสวนหมด
นอกจากขวดยาแล้ว จางเทีย ยังสั่งเครื่องเติมมาด้วย
ในสวนนั้นแม้ว่า หยางหยวนคัง จะรู้มานานแล้วว่ามันไม่ได้ยากที่ จางเทีย จะทำยาขึ้นมาแต่เมื่อเห็นถังไม้เกือบร้อยถัง หยางหยวนคัง ก็ช็อกไปสักพัก
ด้วยความเชื่อเหลือจากเครื่องเติมและความช่วยเหลือจาก หยางหยวนคัง ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที จางเทีย เติมน้ำหมักใส่ขวด 1174 ขวดที่เอามาใหม่ได้หมด
เมื่อมองไปที่ยาพันกว่าขวดที่วางอยู่ หยางหยวนคัง ก็กลืนน้ำลายและพึมพำออกมา – “ ข้าฝันไปป่ะเนี้ย ? ทำไมข้าถึงเห็นขวดยามากแบบนี้ตรงหน้าได้ ! “
จางเทีย หยิบเอายา 20 ขวดและส่งมันให้กับ หยางหยวนคัง – “ นี่คือยาที่ข้าสามารถให้ได้ใน 2 เดือน เจ้าเอาไป 500 ขวดตอนไหนก็ได้ สำหรับส่วนที่เหลือข้าสัญญากับรุ่นพี่สาวๆแล้วว่าจะขายให้พวกเธอ ! อีก 2 เดือนข้าให้เจ้าได้พันขวดต่อเดือน “
เมื่อได้ยินแบบนั้น หยางหยวนคัง ก็พยักหน้า แม้ว่าเขาจะต้องการจะเอายาทั้งหมดแต่เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ สำหรับยาพวกนี้แล้ว จางเทีย มีแผนของตัวเอง มันถือว่าโชคดีอย่างมากแล้วที่เขาได้เป็นผู้ขายให้กับ จางเทีย แน่นอนว่า จางเทีย คงไม่ให้เขาขายยาทั้งหมดเพียงคนเดียวบนเกาะนี้เพราะเขาไม่มีความสามารถที่จะทำแบบนั้นได้
“ จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าระวังความปลอดภัยของเจ้าด้วยเพื่อน ! “ – หยางหยวนคัง ชี้ไปที่ยี่ห้อ – “ เมื่อไอ้นี่เข้าสู่ตลาด มันจะกลายเป็นยี่ห้ออย่างเป็นทางการ แม้ว่าด้วยวิธีนี้แล้วยาจะแพงกว่าเดิมและน่าเชื่อถือกว่าเดิม แต่เจ้าต้องรู้ว่ามีพวกคนเลวในแผนกรึที่อื่นอาจจะอิจฉาเจ้าก็ได้ ! “
“ เชื่อใจข้าได้ ข้าระวังเรื่องนั้นอยู่แล้ว !” - จางเทีย ตอบกลับ หลังจากที่กระจ่างเรื่องการเคลื่อนที่แล้ว จางเทีย รู้สึกว่าเขาพัฒนาความแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก นอกจากหมัดเหล็กโลหิตของเขาที่ยกระดับมากกว่าเดิมแล้ว ตอนนี้เขายังเป็นนักสู้ระดับ 7 ถ้าเขาสู้กับ จางฉิงกู่ ตอนนี้ เขามั่นใจกว่าเขาสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้โดยที่ไม่มีเลือดออกด้วยซ้ำ
เมื่อได้ยินแบบนั้น หยางหยวนคัง ก็พูดขึ้นมาอีกครั้งเกี่ยวกับความปลอดภัยก่อนจะเอายา 20 ขวดนั้นเอาไปให้สาวๆ
‘ คนเลาะเแหละจริงๆ ! ถ้าได้อะไรดีๆมา เจ้าก็จะเอามันให้สาวๆตลอดเลยรึไง ? ‘ เมื่อเห็น หยางหยวนคัง ออกไปด้วยความดีใจ จางเทีย ก็แอบหัวเราะ
ในตอนที่ หยางหยวนคัง หายไป จางเทีย ก็ได้เอาสิ่งที่คล้ายหม้อขนาดเท่ากับกล่องที่เขาสั่งทำในร้านทองในเมืองมังกรขาวเมื่อสองวันก่อนออกมาจากห้องทดลองและเริ่มยุ่งอยู่กับมัน
...
ในตอนที่ หลานหยุนซี กลับไปยังศาลาฟินิกซ์ในตอนเย็น เธอได้รับของขวัญที่สวยที่สุดที่เธอได้รับมาตั้งแต่เกิด....
หลานหยุนซี เป็นคนเดียวที่อยู่ที่ศาลาฟินิกซ์ นี่คือที่พักที่นักเรียนอันดับหนึ่งในด้านคะแนนตระกูลจะได้รับ ในหลายสิบปีมานี้ หลานหยุนซี เป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้รับการดูแลพิเศษแบบนี้ ก่อนหน้านี้ที่นี่น่ะมักจะมีแต่ผู้ชาย
ในฐานะอันดับหนึ่งของรายชื่อคะแนนตระกูลแล้ว เธอน่ะจะได้หนึ่งศาลาและมีคนรับใช้สองคน ดังนั้นจึงมีคนรับผู้หญิงสองคนจัดไว้ให้เธอที่ศาลา
“ มีคนเอาของขวัญมาให้คุณวันนี้ ! “ - ในตอนที่ หลานหยุนซี กลับไปที่ศาลา เสี่ยงฉิง หนึ่งในคนรับใช้ก็ได้บอกข่าวนี้
“ เผามันซะ ! “ - หลานหยุนซี สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตั้งแต่ที่เข้ามาในวังมังกรลับ เธอได้รับของขวัญมากมาย พวกผู้ชายที่ไล่ตามเธอนั้นคิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์และส่งบทกวี,ภาพวาดรึแม้แต่หนังสือเพลงมาให้เธอซึ่งทำให้เธอเบื่อ
หนึ่งในผู้ชายที่เก่งเรื่องทักษะการต่อสู้แต่กับหัวทื่อได้เอาดาบรูนมาให้เธอเป็นของขวัญ มันมีแหวนอยู่ที่หลัง ดาบนี้หนักกว่า 80 กก.
ในวันที่สองหลังจากที่เธอได้ดาบมา หลานหยุนซี ได้ไปกระทืบชายคนนั้นจนหน้าผากปูดไปหมด จากนั้นผู้ชายทุกคนในแผนกรู้ว่า หลานหยุนซี ไม่อยากได้อาวุธเป็นของขวัญ ดังนั้นแล้วก็เลยมีคนเอาบทกวีและหนังสือเพลงให้แทน
นอกจากชายที่พูดไปตะกี้แล้ว หลานหยุนซี ก็มักจะเห็นพวกผู้ชายพูดคุยเรื่องชาติต่อหน้าของเธอรึทำให้เธอพอใจ บางคนไม่กล้ามองมาที่ตาเธอด้วยซ้ำ
ผู้ชายทุกคนที่พูดเรื่องชาตินั้นคิดว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาและพวกเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอประทับใจได้ ในทางกลับกันกับพวกที่ทำทุกอย่างให้เธอพอใจต่างก็มีแผนที่ดีซึ่งทำให้ หลานหยุนซี โยนของขวัญพวกนั้นทิ้งทันที สำหรับพวกที่ไม่มีความกล้าพอจะมองไปในตาของเธอ เธอคิดว่าพวกนั้นไม่กล้าพอที่จะส่งของขวัญมาให้เธอด้วย
“ อันนี้พิเศษเลย มันไม่เหมือนกับชิ้นอื่นๆ ข้าคงเผามันไม่ได้ง่ายๆ ลองไปดูด้วยตัวเองก่อน ! “ – เสี่ยวฉิง ยิ้มออกมา
หลานหยุนซี มองไปที่ของขวัญนั้น มันดูเซ็กซี่และดูหยาบอย่างมาก
ด้านบนของของขวัญนั้นคือกุหลาบช่อสวยซึ่งใหญ่ราวกับฝาหม้อ ด้านล่างกุหลาบนั้นมีกล่องทองซึ่งน้ำหนักมากกว่า 10 กก. เมื่อเปิดกล่องมาแล้ว เธอก็เห็นด้านในที่ทำมาจากกำมะหยี่ บนชุดนั้นมียารักษารอบด้านกว่า 99 ขวดซึ่งเรียงเป็นรูปหัวใจ
ด้านบนยานั้นมีข้อความให้กับเธอด้วย
เมื่อจับกระดาษขึ้นมาดู หลานหยุนซี ก็อ่านคำพูดน่ากระอักกระอ่วนออกมา มันคือไอ้ลามกนั่น
ยานี้น่ะก็ดีจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย,ผู้หญิง,คนแก่รึเด็ก พวกเขาต่างก็ต้องการมัน
คนที่สวยก็จะสวยขึ้นไปอีกได้หลายปี
ไม่ว่าเจ้าจะเกลียดข้าแค่ไหน ข้าก็ส่งมันให้เจ้าอย่างจริงใจ !
และข้าคือ .... ---- เจ้าก็รู้ !
เมื่ออ่านข้อความนั้นหน้าของเธอได้เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เธอดูทั้งมีความสุขและหงุดหงิด
“ ท่านต้องการให้ข้าเอามันทิ้งมั้ย ? “ – เสี่ยวฉิง สังเกตสีหน้าของ หลานหยุนซี และถามออกมาเบาๆ แม้ว่าของพวกนี้น่ะจะมีค่าแต่ หลานหยุนซี ก็โยนมันทิ้งได้ง่ายๆถ้าเธอต้องการเพราะเธอเคยโยนไข่มุกกลางคืนทิ้งได้ในพริบตาเดียว
“ ใครเอามันมาส่ง ?”
“ เด็กอายุ 16-17 ปีจากวังมังกรลับที่มีรอยยิ้มบนใบหน้า ! “
“ ไอ้หน้ายิ้ม ! ไอ้หลอกลวง !” - หลานหยุนซี ฮึดฮัดออกมาอย่างเย็นชา
“ งั้นข้าจะโยนมันทิ้ง .. “ - เมื่อพูดจบ เสี่ยวฉิง ก็ทำท่าที่จะโยนมันทิ้ง
“ หยุด .. “ - หลานหยุนซี ห้าม เสี่ยวฉิง และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงใจเย็นแต่สีหน้าจริงจัง – “ ดอกไม้พวกนี้ก็สวยดี น่าเสียดายที่จะโยนมันทิ้ง เก็บมันไว้เถอะ ! “
“ ได้ ! “ - เสี่ยวฉิง แอบยิ้มออกมาที่มุมปาก
...
หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลานหยุนซี ที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำได้ถือขวดยา เธอมองไปที่สัญลักษณ์ของมันและงงเล็กน้อย Manjusaka คนโง่แบบนั้นจะเจ้าบทเจ้ากลอนได้ไง มันเป็นชื่อที่เศร้าและฟังดูสวยงาม ?
เมื่อมองไปที่ร่างอันเปลือยเปล่าของเธอในกระจก หลานหยุนซี ก็คิดถึงไอ้บัดซบนั่น ไม่รู้ว่าทำไมแก้มของเธออยู่ๆถึงได้แดงขึ้นมา....