px

เรื่อง : Castle of Black Iron
Chapter 335: การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน


Chapter 335: การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหัน

ประโยชน์จากการฟื้นตัวระดับต้นซึ่งมีผลเป็นสองเท่าเมื่อตกเย็น จางเทีย รู้สึกว่าร่างกายของเขาได้ฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว

หลังจากได้ยินเสียงเท้าจากนอกประตูห้องโถง จางเทีย ก็ลืมตาขึ้นมา

จางไทไบ สีหน้าเคร่งขรึมได้เดินมาพร้อมกับคนคุ้มกันกว่า 20 คนที่ใส่ชุดสีดำและเดินเรียงแถว 2 แถวเข้ามมา คนคุ้มกันพวกนั้นเดินด้วยท่าทีที่แข็งแกร่งอย่างมาก

ในตอนที่ จางเทีย เห็น จางไทไบ เขาก็รู้สึกว่าคนๆนี้ชัดแล้วว่ารับหน้าที่ในการดูแลกลุ่มลองวินและได้ถอนหายใจออกมาซึ่งเหมือนบ่งบอกว่า ‘ ขอบคุณพระเจ้า ข้าปลอดภัยแล้ว ! ‘

จางไทไบ เองก็ใส่ชุดสูทสีดำ เขาคงตั้งใจที่จะไปงานก่อนที่จะรู้เรื่องว่า จางเทีย โดนลอบฆ่า

“ ข้าอยากคุยกับท่านเป็นการส่วนตัว  ! “ - จางเทีย พูดออกมาตรงๆ

หลังจากที่มองไปยัง จางเทีย   จางไทไบ ก็ได้พยักหน้าและยกมือขึ้นเพื่อบอกคนคุ้มกันให้ออกจากห้องเหลือไว้สองคนให้ยืนอยู่หน้าประตูเพื่อกันไม่ให้คนอื่นเข้ามา

“ ครั้งนี้คนที่ข้าเอามาให้เจ้าล้วนแต่เป็นคนของวังไฮหยวน พวกนั้นคือลูกหลานของตระกูลจาง ข้ายืนยันได้ว่าพวกนั้นจะภักดีกับเจ้า ! “ - จางไทไบ สัญญา

จางเทีย แค่ยิ้มออกมา จากมุมมองของคนมีอำนาจในวังไฮหยวน คนพวกนี้ต้องไม่ทรยศแต่หลังจากที่ออกจากวังไฮหยวนแล้วพวกนี้ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับวังไฮหยวนอีกต่อไป  ‘ แม้แต่พี่น้องสายเลือดเดียวกันยังผิดกันเพราะผลประโยชน์ นี่คงไม่ต้องนับพวกนี้กับข้าหรอก เราน่ะแค่มาจากตระกูลเดียวกัน มันยากที่จะบอกว่าทุกคนในตระกูลจะภักดี อีกอย่างแล้วบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาน่ะโดนเอาเปรียบอยู่ ‘

“ ข้าโดนลอบฆ่าโดยคนที่กลุ่มท่านส่งมา ดังนั้นข้าจึงควรที่จะละเอียดหน่อยกับคนพวกนี้ที่ข้าไม่รู้จักแม้แต่ชื่อและสิ่งที่พวกเขาผ่านมา  ข้าไม่อยากให้เรื่องที่ข้าคุยกับท่านเป็นที่รู้กันทั่วในไม่กี่วัน ! “ - จางเทีย พูดออกมาตรงๆและไม่สนสีหน้าอับอายของ จางไทไบ  เลยสักนิด

“ เกิดอะไรขึ้นวันนี้ ? ในตอนที่ได้รับข้อความ ข้าอยู่ในเมืองยีแยง ข้ารีบออกมาจากที่นั่นมาที่นี่ทันที “

จางเทีย บอกกับอีกฝ่ายในเรื่องที่เขาเจอ หลิวเซียง และ จางไฮเชา และตอนที่เขาโดนลอบฆ่าและโดน หลิวเซียง ไล่ตาม

“ ถ้า หลิวเซียง ต้องการที่จะจัดการเจ้า แล้ว จางไฮเชา ล่ะ ? เจ้าพบท่าทีแปลกของ หลิวเซียง ได้ไง ! “ – เพราะเป็นคนดูแลกลุ่มลองวิน  แน่นอนว่า จางไทไบ ยังไม่เชื่อคำพูดของ จางเทีย สำหรับเรื่องใหญ่แบบนี้ ดังนั้นแล้วจึงถามออกมาทันที

“ จางไฮเชา ต้องโดนฆ่าไปแล้ว ! “ - จางเทีย ถอนหายใจออกมา – “ มันชัดแล้วว่า หลิวเซียง น่ะแปลก  อย่างแรกเพราะ หลิวเซียง กับ จางไฮเชา อยู่ด้วยกัน ถ้าโดนโจมตีพร้อมกัน  จางไฮเชา น่าจะเป็นคนที่หนีมาแทนที่จะเป็น หลิวเซียง  ถ้ามันเป็นจริงที่ว่า จางไฮเชา รับหน้าที่รั้งศัตรูเอาไว้ตามที่ หลิวเซียง บอกมา   หลิวเซียง ก็ไม่ต้องหนีมาเพราะสองคนนี้สามารถฆ่าพวกนั้นได้ทั้งหมด  ถ้าศัตรูแข็งแกร่งกว่า หลิวเซียง และ จางไฮเชา  มันคงเป็น จางไฮเชา ที่หนีมาก่อนแทนที่จะเป็น หลิวเซียง  ถ้าศัตรูฝีมือเท่ากับ หลิวเซียง ที่หนีมาก่อนและสู้กับ จางไฮเชา  หลิวเซียง ก็ไม่น่าจะมาหาข้าตอนนั้น ถ้าศัตรูนั้นเทียบกับ หลิวเซียง และ จางไฮเชา ในด้านความแข็งแกร่ง  หลิวเซียง คงไม่จำเป็นต้องมาหาข้าเลยสักนิด หลังจากเห็นสิ่งผิดปกตินี้ ข้าก็เริ่มระแวง หลิวเซียง “

จางไทไบ ขมวดคิ้วและพยักหน้าช้าๆ – “ เจ้าพูดถูกแต่ก็อาจจะไม่จริง เพราะมันต้องมีสถานการณ์พิเศษที่เกินกว่าที่คาดได้ ! “

“ ข้ารู้ว่ามันอาจจะมีสถานการณ์พิเศษที่เกินกว่าที่ข้าคาด ดังนั้นข้าจึงแค่เดาและไม่ได้ลงมือตั้งแต่ต้น ! “ - จางเทีย ยิ้ม – “ ข้าไม่รู้ว่ากลุ่มลองวินได้กำหนดขั้นตอนการจัดการกับเหตุฉุกเฉินไว้ยังไง  ถ้าข้าเป็น หลิวเซียง  ข้าคงเตือนตัวข้าเองตั้งแต่ไกลๆแล้วเพื่อเตรียมตัวรับมือกับอันตรายที่เข้ามารึซ่อนตัวแทนที่จะต้องมาหาข้าด้วยร่างกายที่บาดเจ็บและให้พาเขาหนี ! แต่ หลิวเซียง น่ะไม่ได้ส่งสัญญาณอะไรเลย  เขากลับมาหาข้าโดยตรง นี่ทำให้ข้าสงสัยมากกว่าเดิม ! “

“ อะไรอีก ? ข้าคิดว่าเจ้าต้องเห็นสิ่งผิดปกติก่อนจะใช้โอกาสนั้นลงมือก่อน  ! “

“ แน่นอน สิ่งที่ข้ายืนยันการตัดสินใจแล้วคือสิ่งที่เขาได้แอบทำในตอนที่เราหนี ! “

“ เขาทำอะไรตอนที่หนีไปกับเจ้า ?”

“ เขาได้ทิ้งเครื่องหมายไว้ตามทาง มันถือว่าเป็นวิธีที่ฉลาดที่ทำให้คนธรรมดาไม่รู้ มันเป็นธรรมดาที่จะทิ้งเครื่องหมายไว้โดยความลึกของรอยเท้าและระยะห่างของรอยเท้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบ เขาคิดว่าข้าคงไม่รู้แต่ข้ารู้ ! “

ในตอนที่ จางเทีย ทำงานกับ ดอนเดอร์  ไอ้อ้วนได้สอนเขามาเยอะ  ตอนแรก จางเทีย รู้สึกว่าความรู้พวกนี้น่ะไร้ประโยชน์และโง่อย่างพวกการบ่งบอกคนจากหู  แต่เมื่อออกจากแบล็คฮ็อตมาแล้ว จางเทีย ตระหนักได้ว่าความรู้พวกนี้มีประโยชน์อย่างมาก เมื่อเทียบกับสั่งที่เขาได้มาจากโรงเรียนแล้ว อันที่ได้จากโรงเรียนมันไร้ประโยชน์ไปทันที

“ ถึงจะอย่างนั้นแต่มันก็ยังบ่งบอกไม่ได้ว่า หลิวเซียง น่ะทรยศ !  “ - จางไทไบ จ้องไปที่ จางเทีย – “ บางทีเขาอาจจะทิ้งเครื่องหมายให้ จางไฮเชา และคนจากกลุ่มลองวินก็ได้ ! “

“ มันก็เป็นไปได้แต่ข้าเลือกที่จะคิดว่าเขาต้องการที่จะฆ่าข้าเมื่อเทียบกับโอกาสเล็กน้อยนั้น .. “ - จางเทีย ยิ้มออกมา – “ ด้วยข้อมูลสามอย่างข้างต้นแล้ว ข้าเกือบตัดสินได้เลยว่าเขาน่ะผิดปกติ  ข้าเลือกที่เอาตัวรอดดีกว่ามาทำผิดพลาดอย่างการให้ตัวเองโดนฆ่าเพราะความสงสารซึ่งถือว่าเป็นเรื่องโง่ๆ! “

ในตอนที่ จางเทีย พูดแบบนั้น เขาก็ได้เอาเข็มยาวออกมาและโยนไปที่มือ จางไทไบ – “ เขาต้องการใช้เข็มนี้แทงสมองข้า ด้วยการที่เตรียมการโจมตีไว้แล้ว ข้าเลยแทงเข้าไปที่ท้องของเขาก่อน พิษบนเข็มนั้นท่านตรวจสอบมันเลยก็ได้ ... “

เมื่อรับเข็มไป  จางไทไบ ไม่ได้พูดอะไร หน้าเขากลับซีดไปแทน – “ เชื่อใจข้าได้ กลุ่มลองวินต้องให้คำอธิบายเจ้าได้แน่ ! “

นี่คือสิ่งที่ จางเทีย อยากได้ยิน  หลังจากนี้ จางเทีย ได้บอกเขาถึงการเอาตัวรอดจากการไล่ล่ายกเว้นแค่ที่เขาได้เป็นศิษย์ของชายชรา

หลังจากถามอีกไม่กี่คำถาม จางไทไบ ก็หรี่ตาและคิดสักพักก่อนจะถอนหายใจออกมา – “ จากคำอธิบายของเจ้าแล้ว ชายชราอาจจะเป็นเจ้าแห่งนักเล่นแร่แปรธาตุที่มาช่วยชีวิตเจ้าได้โดยบังเอิญ คนที่สามารถเดินบนลาวาได้และยังทำระเบิดได้ด้วยมือเปล่าน่ะกินกว่าที่ข้าคาดเอาไว้ว่าจะมีอยู่ในเกาะนี้ น่าเสียดายที่ข้าไม่มีโอกาสจะพบเขา !  “

“ บางทีอาจจะเจอในอนาคตก็ได้ ! “

“ เจ้าไม่รู้หรอก คนแข็งแกร่งแบบนั้นน่ะเก็บตัว พวกเขาเดินทางโดยเท้าได้เป็นพันๆไมล์ในวันเดียว เร็วยิ่งกว่ายานอีก มันถือว่าโชคดีมากที่เจ้าได้พบเขา !” - จางไทไบ เหมือนรู้สึกเสียดายอย่างมากที่ไม่ได้เจอชายชรา เขาถาม จางเทีย ต่อ – “ แล้วนักสู้ระดับแข็งแกร่งที่ไล่ตามเจ้าล่ะ ? เขาได้เผยตัวตนตัวเองออกมามั้ย ?”

ในตอนที่ จางเทีย ต้องการบอกข้อความที่ว่านักฆ่ามาจากตระกูลเฉิน  อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงเท้าจากนอกห้อง

“ ตามคำสั่งของหัวหน้าแล้วห้ามไม่ให้ใครเข้า ! “

“ รวมถึงข้าด้วยเหรอ ?” – นี่เป็นเสียงผู้หญิงซึ่งดูอ่อนโยน เมื่อได้ยินเสียงเธอ คนคุ้มกันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  พวกเขาได้เข้าห้องมาพร้อมกันและเดินมาหา จางเทีย

เมื่อเห็นพวกนั้นเข้ามาหา  จางเทีย ก็เงียบและหงุดหงิดในใจ  เขาคิดที่จะสร้างเรือของตัวเอง แม้ว่าปราสาทนี้จะยังไม่เสร็จแต่มันก็เป็นของเขาแล้วแต่เขากลับพูดเป็นการส่วนตัวกับคนอื่นก็ไม่ได้  นี่มันเหี้ยอะไร ! เธอเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตข้าได้ยังไง ? เธอคิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะรึไง ?

แม้ว่า จางเทีย จะหงุดหงิดในใจแต่เขาก็แสดงออกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เทียบกันแล้วเมื่อได้ยินเสียงนั้น จางไทไบ ได้เผยสีหน้าอับอายออกมา

“ ข้าไม่ได้บอกเจ้าเหรอว่าให้รอที่ยาน ? ข้าจะกลับไปหลังจากที่จัดการเรื่องนี้เสร็จ ! “

“ ข้าเห็นปราสาทด้านล่างยาน ข้าคิดว่าท่านคงซุกสาวๆไว้ที่นี่ ดังนั้นข้าเลยมาลองดูเอง ถ้าท่านมีสาวๆจริงก็บอกข้ามา ข้าจะช่วยให้ท่านแต่งงานกับพวกเธอ ข้าไม่ใช่คนใจแคบ แม้ว่าท่านจะมีเมีย 8 คนและอยากแต่งงานกับอีก 8 คน ข้าก็จะไม่บ่นเรื่องนั้น ! “ – หญิงสาววัย 30 เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับคนรับใช้สาวสองคน

ผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดสีแดงประดับด้วยคริสตัลและเพชรต่างๆมากมาย เธอดูสูงส่ง,มีเสน่ห์ เหมือนกับหลุดออกมาจากภาพวาด

ในตอนที่เธอเข้ามา เธอได้เริ่มมองไปรอบๆ ในตอนที่เธอพบว่าห้องโถงนี้ไม่มีผู้หญิง เธอก็ยกนิ้วขึ้นและยิ้มออกมานิดๆ หญิงวัย 30 ทำท่าทีเขินอายออกมา -  “ ข้าคิดว่าท่านแอบหนีออกมาเพื่อนัดเจอสาวโดยมีข้อแก้ตัวว่ามีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ  เพราะท่านได้ทำแบบนั้นหลายครั้ง ข้าไม่คิดว่าครั้งนี้จะเป็นจริง ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่รบกวนท่านแล้ว ! “

ผู้หญิงคนนั้นออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเหมือนเมียที่มาตามหาเมียน้อยของผัว  เธอสุภาพอย่างมาก หลังจากที่พูดไม่กี่คำ เธอก็มองไปรอบก่อนจะออกไป

ตอนนั้นเมื่อเห็นเงาของพวกเธอหายไปจากประตู  จางเทีย ก็รู้สึกขนลุกและจิตใจที่นิ่งไป  จางเทีย รู้ว่าเขาได้แจ็คพ็อตแล้ววันนี้

ดอนเดอร์ เคยบอกเขาไว้ถึงเรื่องการสังเกต  1 ในผู้ชาย 20 คนในเมืองแบล็คฮ็อตน่ะมาจากครอบครัวเดียวกัน  ดอนเดอร์ ได้ใช้ทักษะบ่งบอกคนจากใบหูไปในการสอดส่องความเป็นส่วนตัวของคนอื่นและทำให้ตัวเองพอใจ

จางเทีย ไม่คิดว่าความรู้นี้จะทำให้เขาได้ข้อความที่ไม่คาดคิดมาในวันนี้  ถ้าครั้งแรกมันเป็นเรื่องน่าแปลกใจสำหรับ จางเทีย  ครั้งนี้มันคงเป็นเรื่องน่ากลัว

“ เอิ่ม...ตอนที่ข้าได้รับข้อความจากที่นี่ ข้าอยู่งานเลี้ยงกินมื้อเย็นอยู่กับภรรยา เพราะนี่มันไกลเกินไป ภรรยาข้าเลยกังวล ดังนั้นเธอเลยมาที่นี่กับข้าด้วย  ผู้หญิงน่ะขี้อิจฉาและขี้สงสัย... “- จางไทไบ อธิบายให้ จางเทีย ด้วยท่าทีอายนิดๆ

“ เธอดูสวยและสง่าดี  เธอต้องมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงแน่  ข้าสงสัยว่ามาจากตระกูลไหน ? “ – หลังจากที่รวบรวมสติแล้ว จางเทีย ก็ชมออกมา

“ ฮาฮา เจ้าคิดผิดแล้วครั้งนี้ ภรรยาข้าไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่อะไร  เธอมาจากครอบครัวชั้นกลาง  20 ปีก่อนเราเจอกันแล้วก็แต่งงานกัน โอ้ เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย คนที่ไล่ตามเจ้าได้เปิดเผยตัวตนออกมามั้ย ?”

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่คาดคิดของ จางไทไบ  จางเทีย ก็มีความคิดมากมาย  สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้า – “ กลุ่มนั้นเป็นองค์กรนักฆ่าที่มีกฎเคร่งครัด แน่นอนว่าพวกนั้นต้องไม่เปิดเผยฐานะของตัวเอง แม้ว่าชายชราจะแข็งแก่งอย่างมากแต่อีกฝ่ายไม่ได้เหลือเวลาอธิบายว่ามาจากไหน ดังนั้นข้าเลยไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา ! “

“ เชื่อใจข้าได้  วังไฮหยวนต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้ ! “ - จางไทไบ ตอบกลับอย่างใจเย็น

“ ดีนะถ้าเราคิดออกว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ! “ - จางเทีย กรอกตาและพูดขึ้น – “ ข้าเคยได้ยินมาว่านักทำยาหลายคนบนทวีปถูกฆ่า  พวกนั้นโดนฆ่าโดยคนกลุ่มเดียวกันที่มาไล่ฆ่าข้ารึเปล่า ?”

จางไทไบ ขมวดคิ้วและคิดอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าช้าๆ – “ มันเป็นไปได้ ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องดูแลตัวเองไว้ด้วย ! “

“ ข้าจะดูแลตัวเองได้ไง ? “  - จางเทีย ยิ้มขมขื่นออกมา – “ ตราบใดที่เราไม่จับคนที่อยู่เบื้องหลัง ข้าก็ต้องเสี่ยงทุกวัน ครั้งนี้พวกนั้นได้ส่งนักสู้ระดับ 10 มา ครั้งหน้าพวกนั้นอาจจะส่งคนที่ระดับสูงกว่านี้มาก็ได้  ดูจากขีดจำกัดของเกาะนี้แล้ว นอกซะจากว่าข้าจะซ่อนในปราสาทไปตลอด  ไม่งั้นแล้วข้าคงเป็นเป้าตั้งแต่ที่ข้าออกไป ! “

“ ข้าจะส่งทีมคุ้มกันมาที่นี่เพื่อปกป้องเจ้า เพราะยามของกลุ่มเป็นคนชั้นสูงของตระกูลจาง แน่นอนว่าพวกนั้นต้องปกป้องเจ้าแน่ ! “

“ แม้ว่าจะปกป้องข้าแล้วระดับพลังพวกเขาล่ะ ? “ - จางเทีย จ้องไปที่ จางไทไบ – “ ถ้าพวกนั้นส่งอัศวินมาฆ่าข้า ทีมยามจะรับมือกับการโจมตีได้ยังไง ?  ถ้าไม่ได้ ยามพวกนั้นก็ถือว่าไร้ประโยชน์ ! พวกนั้นอาจจะให้อัศวินฆ่าข้าเหมือนเป็นงานง่ายๆก็ได้  ข้าเชื่อว่าพวกนั้นน่ะซื้อด้วยเงินได้แต่วังไฮหยวนและกลุ่มลองวินคงไม่อาจให้อัศวินมาปกป้องข้าไปได้ตลอด หรอกมั้ง   วังไฮหยวนกับกลุ่มลองวินจัดการเรื่องนี้ได้มั้ยล่ะ ? “

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  จางไทไบ ก็เงียบ

“ ข้าหวงชีวิตตัวเองมาก ข้าไม่มีทางเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง บางทีชีวิตข้าอาจะไม่คุ้มค่าสำหรับใครแต่ชีวิตข้าน่ะล้ำค่าสำหรับตัวข้าและครอบครัว ถ้าคนจำนวนมากไม่อาจปกป้องข้าได้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่แข็งแกร่ง  พวกนั้นก็ไม่ได้เป็นอย่างอื่นนอกจากเครื่องหมายบอกว่าข้าเป็นเป้าหมาย ! “

“ งั้นเจ้าต้องการอะไรล่ะ ? “

“ มันก็ง่ายๆ----อิสระ ! “ - จางเทีย จ้องไปที่ จางไทไบ – “ ข้ารู้กฎในวังไฮหยวน  ก่อนหน้านี้กฎพวกนั้นน่ะไม่ได้ส่งผลอะไรกับข้าแต่ตอนนี้ก่อนที่ข้าจะไปถึงระดับ 9 กฎพวกนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการจัดให้ข้าอยู่ที่เกาะนี้เพื่อรอให้โดนฆ่า  ข้าต้องการอิสระ อิสระในการเข้าออกเกาะนี้ได้  ตราบใดที่คู่ต่อสู้ไม่รู้ตารางของข้า มันจะยากที่พวกนั้นจะมาลอบฆ่าข้าได้ ! “

จางไทไบ รู้ว่า จางเทีย ต้องการอิสระจริงๆ ไม่ใช่อิสระที่จะเข้าออกเกาะนี้ได้เฉยๆ  แม้ว่า จางเทีย จะพูดมันออกมาแบบง่ายๆแต่ จางไทไบ ไม่อาจทำท่าเป็นสับสนได้  เขารู้ช่องโหว่ที่กลุ่มลองวินได้สร้างขึ้น ทำให้จางเทีย ตกอยู่ในอันตรายและ จางเทีย คิดไว้แล้วว่าจะโดดออกจากกรอบวังไฮหยวนที่ได้สร้างกรอบนี้ขึ้นมาสำหรับลูกหลานบนเกาะแห่งนี้

“ เจ้าต้องการอะไรอีก ? “ - จางไทไบ มองไปที่ จางเทีย ด้วยท่าทีใหม่

“ ตราบใดที่ข้าทำยาให้กลุ่มท่านได้ทุกปี ข้าคิดว่ามันคงเป็นคำขอที่ไม่มากไปที่ตระกูลจะเอาคะแนนให้ข้า 5000 คะแนนต่อปี อีกอย่างแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์ที่คล้ายกัน ข้าควรมีสิทธิที่จะปฏิเสธงานรึคำขอจากวังมังกรลับได้ ! “

“ แล้วถ้าข้าไม่ตกลงล่ะ ? “ - จางไทไบ ทำสีหน้าจริงจัง

จางเทีย ยิ้มออกมา – “ ถ้างั้นข้าคงคิดว่าการร่วมมือกับกลุ่มของท่านไปแค่จ่ายหนี้ 460,000 พร้อมดอกเบี้ยจนเสร็จ แม้ว่าข้าจะชอบเงินแต่ข้าไม่อยากหาเงินโดยเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยง ท่านก็น่าจะทำกำไรไม่ได้จากยาข้าได้โดยเอาชีวิตข้าไปเสี่ยง “

“ แล้วถ้าตระกูลจางได้ส่งอัศวินมาปกป้องเจ้าจริงๆล่ะ ? “

“ ถ้างั้นข้าก็จะยกเลิกคำเรียงร้องและการร่วมมือของเราจะดำเนินไปต่อแต่คนที่ส่งมาที่นี่ต้องทำตามคำสั่งข้า ! “ - จางเทีย พูดออกมาตรงๆ

จางไทไบ ถอนหายใจออกมา – “ ข้าตัดสินใจเรื่องใหญ่แบบนี้คนเดียวไม่ได้ ข้าต้องไปคุยกับคนอื่นก่อน ! “

“ มันไม่สำคัญ ข้าจะพักฟื้นที่นี่  ท่านแจ้งให้ข้าก็ได้ในตอนที่ตัดสินใจแล้ว ! “

...

ในตอนที่ จางไทไบ กำลังจะออกไปจากห้องโถงพร้อมกันกับ จางเทีย  ยามของ จางไทไบ ก็รีบข้อความบางอย่างให้

หลังจากที่ดูข้อความนั้น สีหน้าของ จางไทไบ เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปที่ จางเทีย ด้วยท่าลังเล

จางเทีย เริ่มรู้สึกกลัวและหัวใจก็เริ่มเต้นรัว เขาจับมือ จางไทไบ และถามออกมาดังๆ – “ มันเกี่ยวกับครอบครัวข้าใช่มั้ย ?”

“ พี่ชายเจ้า จางหยาง... เขาถูกโจมตี ! “ - จางไทไบ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

เมื่อได้ยินแบบนั้น  จางเทีย ก็กังวลอย่างมากซะจนหนังหัวชาขึ้น....

รีวิวผู้อ่าน