Chapter 349: ปล่อยทาส
ผู้คนต่างก็มีอะไรแตกต่างกัน แม้แต่ทาส ในตอนที่ได้ยินว่าพวกเขาจะได้อิสระ สีหน้าของพวกเขาก็แสดงออกมาแตกต่างกัน
บางคนปลาบปลื้ม, บางคนทำหน้าเหม่อลอย ส่วนบางคนนั้นงุนงง
ตอนนั้นที่ป่าด้านข้างกับตลาดค้าทาส ในตอนที่ จางเทีย ได้ประกาศปล่อยทาสกว่า 50 คน ทาสเหล่านั้นต่างก็มองมาที่เขา
สีหน้าของทาสบางคนนั้นซีดขาวเพราะความกลัวและพวกเขาก็ตัวสั่นไปทั่ว
“ ไม่ ไม่ ข้าไม่อยากได้อิสระ ข้าไม่อยากเล่นเกมนี้อีกต่อไปแล้ว ... “ – ทาสคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความกลัวพร้อมกับมองไปรอบๆ – “ ข้ารู้ว่าตราบใดที่ข้าก้าวออกจากที่นี่ ท่านจะไล่ล่าข้าเหมือนหมา ข้าเคยเจอแบบนี้มาก่อน พวกนักธนูแอบอยู่ใกล้ๆใช่มั้ย ? “
เมื่อได้ยินแบบนั้นคนอื่นๆต่างก็ลนลาน พวกเขามองไปมาด้วยความกลัว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน ในที่แบบนี้ในตอนที่มีคนปล่อยทาส พวกเขาจะเริ่มล่าชีวิตของทาส เพราะพวกเขาอยู่นอกเมือง มันจึงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับการเล่นเกมนี้
เมื่อได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็กรอกตาใส่ ดาวินชี ที่ยืนอยู่ข้างๆก็เหมือนบอกเขา ‘ ดูสิ พวกเขาน่ะเป็นทาส ! คุณจะคาดหวังอะไร ? ‘
แม้ว่าทาสพวกนี้จะลนลานกันแต่ จางเทีย ก็ยังเห็นว่ามีพวกที่ใจเย็นอยู่ หนึ่งในนั้นมีแค่แขนเดียวอายุประมาณ 50 ปี ชายคนนั้นแข็งแรงและสูงซึ่งทำให้เขาดูโดดเด่นอย่างมาก จางเทีย เรียกชายคนนั้นมาตรงหน้าด้วยการโบกมือ เมื่อเห็นท่าทีของ จางเทีย ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเขา
“ เจ้าเป็นทหารงั้นเหรอ ? “ - จางเทีย มองไปที่อีกฝ่ายแล้วถามออกมา
“ ข้าเสียมือข้างหนึ่งในสนามรบ ข้าเป็นร้อยโทขั้นหนึ่งของอาณาจักรมาซิโดเนียน ! “ – ชายคนนั้นตอบอย่างใจเย็น
ชายคนนี้คือนักโทษจากสงคราม มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกทาส
“ เจ้าชื่ออะไร ? “
“ สตีเฟ่น ! “
จางเทีย มองไปที่ ดาวินชี และฝ่ายหลังก็ได้ดึงสัญญาออกมาจากกองสัญญาแล้วยื่นให้กับ จางเทีย รูปบนสัญญานั้นคือ สตีเฟ่น
“ เจ้าเป็นอิสระแล้ว ! “ - จางเทีย ส่งสัญญาให้กับอีกฝ่าย หลังจากที่รับสัญญาไป สตีเฟ่น ก็ได้มองไปที่ จางเทีย สักสองวินาที เขาขยี้สัญญานั้นเข้าไปในปากทันทีก่อนจะเคี้ยวแล้วกลืนมันลงไป สุดท้ายเขาก็ยิ้มออกมา
“ ข้าจะจำเจ้าไว้ ! “
หลังจากที่พูดจบชายคนนั้นก็ได้หันกลับแล้วเดินออกไป
“ รอเดี๋ยว ! “ - จางเทีย ห้ามขึ้นมา
เมื่อได้ยินแบบนั้นชายคนนั้นก็หันกลับมามองที่ จางเทีย ด้วยท่าทีระมัดระวัง – “ อะไร เจ้ารู้สึกผิดรึไง ? รึเจ้ามีกับดักอีก ? “
จางเทีย โยนเหรียญเงินให้กับอีกฝ่าย ชายคนนั้นใช้มือเดียวรับมันไปทันที
“ สำหรับค่าเดินทางของเจ้า ! “
ด้วยเหรียญเงินนี้ สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปเป็นซับซ้อนทันที เขาพยักหน้าให้กับ จางเทีย แต่ไม่พูดอะไรก่อนจะเดินจากไป
ทาสคนอื่นๆต่างก็ตาเบิกกว้างและจ้องมาที่ จางเทีย
ทาสอีกคนรวบรวมความกล้าเดินออกมาจากฝูงคน
“ เจ้าชื่ออะไร ? “
“ ไฟต์ ! “
...
หลังจากที่ ไฟต์ ออกไปพร้อมกับสัญญาและเงินแล้ว ทาสคนอื่นก็เริ่มเข้ามาหา จางเทีย
สุดท้ายพวกนั้นก็ได้สัญญาตัวเองและเงินไป มีแค่ 3 ใน 50 คนเท่านั้นที่เลือกที่จะอยู่
คนหนึ่งเป็นคนแก่หลังค่อมอายุได้ 70 คนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่ จางเทีย ซื้อมาจากการประมูล หน้าของเธอมีแผลเป็นที่น่ากลัว คนที่สามนั้นเป็นชายวัย 30 รูปร่างผอม
หลังจากที่คนอื่นๆจากไป ชายชราก็ได้ถอนหายใจออกมา เขาได้เอาสัญญากับเงินคืนให้กับ จางเทีย ซึ่งทำให้ จางเทีย ช็อก
“ เจ้านาย โปรดให้ข้าอยู่ด้วยเถอะ ข้ายังคงมีประโยชน์อยู่ ข้าเป็นคนเฝ้าประตูรึเลี้ยงม้าก็ได้ ข้ายังนวดให้ท่านได้ด้วย ในตอนที่จำเป็น ข้าฆ่าตัวตายก็ได้ถ้าท่านต้องการ คิดว่าข้าเป็นหมาแก่ๆ ให้ข้าวข้าเพียงเล็กน้อย ตอนข้าตายก็โยนข้าทิ้งไม่ก็สับเป็นอาหารหมารึหมู ข้าจะไม่สร้างปัญหาให้กับท่าน “
เสียงของชายชรานั้นแหบแห้ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองมาที่ จางเทีย ดังนั้น จางเทีย ก็ได้ถอนหายใจแล้วเอาเงินใส่มืออีกฝ่ายอีกครั้ง
“ ไปอาบน้ำและซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ จากนั้นก็ไปที่ภูเขาหยุนจูบนเกาะมังกรลับและเป็นคนเฝ้าประตูของปราสาทข้า ตอนนี้มันกำลังก่อสร้างอยู่ ! “
ชายชรานคุกเข่าจูบที่เท้า จางเทีย ก่อนจะออกไป
เมื่อได้ยินคำว่าปราสาท ตาของชายรูปร่างผอมก็เป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย
“ เจ้าเป็นอะไร ? “ - จางเทีย ถามออกมา
“ คุณมีปราสาท คุณรวย ดังนั้นคุณก็สามาถทำแบบนั้นกับข้าได้ ตราบใดที่คุณช่วยข้า ข้า..ข้า..จะติดตามคุณไปตลอด ... “- ชายคนนั้นเหมือนตระหนักถึงบางอย่างได้ เขาคุกเข่าลงกอดที่เท้า จางเทีย ราวกับมันเป็นความหวังสุดท้าย เขาดูตื่นเต้นอย่างมาก
จางเทีย หัวเราะออกมาและรู้สึกว่าชายคนนี้พูดตรงประเด็นดี - “ ข้าให้อิสระเจ้าไปตะกี้ ถ้าเจ้าอยากทำบางอย่างให้ข้า ข้าก็ไม่ต้องให้อิสระเจ้า ถ้าเจ้าอยากให้ข้าทำบางอย่างให้เจ้า อย่างน้อยก็แสดงค่าตัวเองให้เห็นหน่อยสิ ! “
ราวกับโดนฟ้าผ่า ชายคนนั้นอ้าปากค้าและนิ่งไปสักพักก่อนจะเริ่มแสดงสีหน้าสิ้นหวังออกมา
หลังจากที่มองไปที่ชายคนนั้น จางเทีย ก็ได้ส่ายหน้าแล้วเดินหนีมา ‘ ทาสแต่ละคนมีประสบการณ์ที่น่าขมขื่นของตัวเอง ข้าไม่ใช่พระเจ้า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำตามความต้องการของทุกคน ‘
ในตอนที่ จางเทีย หันกลับและกำลังจะเดินออกไป ชายคนนั้นก็หัวเราะขึ้นมาทันที
“ ฟิลิ...เกเลน...พ่อแม่ ยกโทษให้ข้าด้วย ข้ามันไร้ประโยชน์ ข้าน่ะแก้แค้นให้พวกเราไม่ได้แม้จะใช้เวลานานขนาดนี้...เชื่อข้าได้เลย ครั้งนี้ ข้า.....ข้าจะกลับไปหาตัว คีน ...ข้าจะแทงมันจนกว่าจะฉีกเนื้อมันแม้ว่ามันจะเป็นมิวหลิงใหญ่ก็ตาม หลังจากนั้นเราก็จะไปรวมตัวกันอีก... “
เสียงหัวเราะนั้นเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นและเยาะเย้ยตัวเอง จากนั้นเขาก็ได้สวดภาวนา เขาพูดภาษาฮีบรูซึ่งคนส่วนมากใกล้ๆนั้นไม่เข้าใจนอกจาก จางเทีย ในตอนที่ จางเทีย ได้ยินคำว่ามิวหลิงใหญ่ เขาก็หยุดเดินและหันกลับมาทันที
จางเทีย มองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้ง – “ เจ้ามาจากราชวงศ์อาทิตย์งั้นเหรอ ?”
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาและมองมาที่ จางเทีย เขาฝืนยิ้มออกมา – “ ใช่ ข้ามาจากราชวงศ์อาทิตย์ อีกอย่างข้าน่ะคือผู้ที่เชื่อในเทพแห่งแสง.. “
จางเทีย เริ่มสนใจขึ้นมา – “ เจ้ามีสภาพแบบนี้ได้ไง ? “
“ พวกนั้นเลือกข้าให้เป็นตัวแทนมิวหลิง พวกนั้นเลือกข้าให้ทำพิธีสละชีพของเด็กไร้เดียงสา ข้าไม่อยากทำแบบนั้น ข้าปล่อยให้เด็กหนีไป สุดท้ายแล้วข้าก็โดนเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองหลอกเอาและป้ายความผิดต่างๆมาให้ แม้แต่สมาชิกครอบครัวข้าก็ยังโดนไปด้วย ตรงหน้าข้าคือน้องชายข้าที่ถูกบังคับให้ทำพิธีฉลองเพื่อพิธีมิวหลิงเสร็จสิ้น ตอนนั้น เกเลน อายุได้แค่ 6 ปีเท่านั้น..
เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นได้เอามือกุมหน้าและร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
นี่น่ะเป็นเรื่องธรรมดาในราชวงศ์อาทิตย์ มันเกิดขึ้นได้ทุกปี จางเทีย ไม่คิดว่าเขาจะเจอกับพวกราชวงศ์อาทิตย์ที่นี่ได้
“ คีน นั่นอยู่ตำแหน่งอะไร ?”
“ ใช่ เขานี่แหละ ตอนข้าหนีออกมาจากที่นั่น เขาเป็นมิวหลิง 3 ดาวแล้ว นี่ก็สิบปีผ่านมาแล้ว เขาอาจจะเป็นมิวหลิงดวงจันทร์ไปแล้ว ! “ – เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็หันมามอง จางเทีย อีกราวกับเป็นความหวังสุดท้าย – “ ข้ารู้ว่าคุณรวย มันหมายความว่าคุณสามารถจ้างนักฆ่าไปฆ่าเขาได้ ถ้าคุณฆ่าเขา ข้าจะทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ... “
จางเทีย ส่ายหน้า – “ เจ้ารู้มั้ยว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการฆ่าคนแบบนั้นและมันเสี่ยงแค่ไหน ? เจ้าคิดว่าเจ้ามีค่าขนาดนั้นถึงกับที่ข้าต้องทำแบบนั้นเพื่อเจ้าเลยเหรอ ? “
ชายคนนั้นเงียบไปอีกครั้ง
“ เจ้ามีโอกาสที่จะแสดงค่าตัวเอง เจ้าได้ยินที่ข้าพูดกับชายชราไปแล้วตะกี้ เจ้าเองก็ไปทีเกาะให้ข้าได้ ในตอนที่เจ้ามีค่าพอ ข้าจะส่งคนไปเอาหัวของ ตีน มาให้เจ้า !”
“ ข้าจะไปที่เกาะมังกรลับ ! “
ตาของชายคนนั้นเป็นประกายขึ้นมา เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากออกไป
ตอนนั้น ดาวินชี ก็ได้ร้องออกมา ในที่สุดเขาก็รู้ว่าความสงสัยน่ะฆ่าแมวได้ เขาถึงกับตบหัวตัวเองและหาอะไรมาอุดหู ‘ ข้าต้องกลับ ทำไมข้าต้องมาอยู่กับ จางเทีย ด้วย ? ข้ามาทำบ้าอะไรที่นี่ ? ‘
จางเทีย หันไปมอง ดาวินชี และยิ้มออกมา...
“ ข้าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น “ – ดาวินชี อธิบาย หลังจากที่อยู่กับ จางเทีย มาตลอดบ่าย เขาไม่รู้เลยว่า จางเทีย มีอำนาจมากแค่ไหนจนกระทั่งตอนนี้
‘ ตราบใดที่ข้าพูดว่าไม่ได้ยินอะไร สิ่งที่เกิดขึ้นกับวังไฮหยวนและราชวงศ์อาทิตย์ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ถ้าข้าไม่แสดงจุดยืนนี้ ข้าอาจจะต้องไปเกี่ยวข้องเรื่องนี้ก็ได้ แต่สำหรับวังไฮหยวนและราชวงศ์อาทิตย์แล้ว ข้าเป็นได้แค่แมลง ‘ ดาวินชี คิด
“ เจ้ารู้รึยังว่าต้องทำอะไร ?” - จางเทีย ถามออกมา
ดาวินชี พยักหน้าและยิ้มขมขื่นออกมา