Chapter 377: เวลาข้างหน้า
ในตอนที่ทั้งห้าคนกลับไปที่แคมป์อพยพมันก็ได้เวลาเกือบตี 2 แล้ว
เซรอมและคนของเขาได้เปลี่ยนเสื้อผ้าในเต็นท์ของ จางเทีย แล้ว จางเทีย ก็ไปส่งพวกนั้น
“ ไม่ว่ายังไงก็ตามกลุ่มทอร์ติดหนี้เจ้า ! “ - ไซมอน พูดขึ้นและกอดลา จางเทีย แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันแค่ไม่นานแต่ก็สนิทกันขึ้นมาได้
“ ว่างก็มาที่อาเมส ข้าจะแนะนำสาวๆให้เจ้าเอง ! “ - จอร์แดน พูดและกอด จางเทีย - “ ขอบคุณสำหรับชื่อเล่นพายุดำด้วย ข้าชอบมันนะ ! “
“ เจ้าเอาโชคมาให้ข้าแท้ๆ ! “ - เชร็ก เข้ามากอด จางเทีย และถอนหายใจออกมา - “ ตอนนี้เมืองสวรรค์ยังกับตู้เซพ ข้าล่ะไม่อยากไปจากที่นี่เลย ! “
เซรอม เองก็มากอด จางเทีย ด้วย – “ ดูแลตัวเองดีๆ ! “
“ เจ้าด้วย ! “ - จางเทีย ตอบกลับ
“ เราคิดที่จะไปที่เขตไฮหยวนแต่เราก็ต้องยอมแพ้ ไซมอน บอกว่าต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกหัวหน้าของกลุ่มและให้พวกเขาเตรียมพร้อมกับสงครามที่จะมาถึง ! “ - เซรอม ผิดหวังไปเล็กน้อย
“ ทำไมต้องไปที่เขตไฮหยวน ? “ - จางเทีย อึ้งกับเรื่องนี้เล็กน้อย ?”
“ หืม ข้าได้ยินมาว่าเขตไฮหยวนได้ทำการผลิตยารักษารอบด้านขึ้นมา หลังจากเกิดเรื่องในเมืองสวรรค์แล้ว ยานั้นเริ่มขาดแคลน แต่อาเมสน่ะเต็มไปด้วยพิษ ก่อนหน้านี้เราตั้งใจที่จะไปหายาในเขตไฮหยวนแต่ตอนนี้.. “ - เซรอม ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เพราะพวกเขามียานแค่ลำเดียว พวกเขาต้องกลับไปที่อาเมสเพื่อเอาข้อมูลฉุกเฉินนี้ไปรายงาน
“ เจ้าต้องการยารักษารอบด้านกี่ขวด ? “
“ อย่างน้อย 4,000 ! “ – เซรอม ตอบ ยา 4 พันขวดนี่ถือว่าเยอะอย่างมากโดยเฉพาะกับกลุ่มทหารรับจ้าง
ถ้ากลุ่มทอร์นั้นอยู่ภายใต้การควบคุมของ เซรอม จางเทีย จะส่งยาพวกนี้ให้ ยังไงซะ จางเทีย ก็ต้องตอบแทนคนที่เคยช่วยเขา ในตอนที่เขาฝึกตัวรอด เซรอม และ เคอร์ลิน ได้ช่วยเขาไว้ แน่นอนว่าเพื่อชดใช้ จางเทีย จะให้ยารักษารอบด้านโดยไม่ลังเล
แต่กลุ่มทอร์นั้นไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของ เซรอม ในฐานะคนที่เป็นเจ้าหน้าที่จัดการของกลุ่ม เขาน่ะไม่ได้แตกต่างจากเจ้าหน้าที่ธรรมดาเลย เขาไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยซ้ำ ดังนั้น จางเทีย เลยต้องคิดให้ดีๆ ถ้าเขาคิดจะตอบแทน เซรอม และให้กลุ่มทอร์รู้เรื่องฐานะพิเศษของ เซรอม ซึ่งจะเป็นข้อดีสำหรับการก้าวหน้าในตำแหน่งของกลุ่ม
หลายความคิดโผล่ขึ้นมาในหัวของ จางเทีย
จางเทีย ยิ้มออกมาและทำท่าเอายาออกมาจากเสื้อ เขาได้เอายารักษารอบด้าน 2 ขวดออกมาจาก Castle of Black Iron แล้วยื่นให้กับ จางเทีย
“ นี่อะไร ? “
เมื่อเห็นยาสองขวดที่มือ จางเทีย พวกนั้นต่างก็อึ้ง
ขวดยานี้ส่องประกายออกมาอย่างกับรุ้งซึ่งทำให้น้ำด้านในดูเป็นประกายกว่าเดิมและลึกลับ สัญลักษณ์ยี่ห้อบนขวดเองก็ดูน่าสนใจ
“ อ๊าก Manjusaka ข้าได้ยินมาว่ามันคือยี่ห้อของยารักษารอบด้าน ... “ – เชร็ก กรีดร้องออกมาก่อนที่ เซรอม จะได้พูด
“ จางเทีย เจ้าไปเอามาจากไหน ? “
“ ทำไมสมาชิกของตระกูลจางจะมีของดีๆของเขตไฮหยวนไม่ได้ ? “ - จางเทีย ตอบกลับ
เซรอม มองไปที่ขวดยาด้วยตาที่เป็นประกาย – “ข้าได้ยินมาว่ามียาน้อยมากที่ขายในเขตไฮหยวน ไม่มีใครในฮาเมสเคยได้เห็นมัน เราได้ยินมาถึงความวิเศษของมัน มันแทนยาแก้พิษได้จริงๆเหรอ? “
“ ถ้าใช้ไว้แก้พิษอย่างเดียว มันก็มีประโยชน์กว่า เพื่อนข้าบางคนเคยลองมาแล้ว ยานี่สามารถล้างพิษของตะขาบได้ง่ายๆ ! “
เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย ไซมอน ก็ได้หยิบไปขวดหนึ่งแล้วเอาไปดูดีๆ เหมือนเขาต้องการที่จะเปิดขวดออกแต่เขาอายเกินที่จะทำแบบนั้น เขามองไปที่ จางเทีย แล้วทำสายตาเหมือนขอร้อง
“ เปิดเถอะ ยาสองขวดพวกนี้เป็นของเจ้าแล้ว ! “
เมื่อได้ยินแบบนั้น ไซมอน ก็ได้เปิดขวดออกทันทีและได้เอาขวดยาไปใกล้กับจมูกแล้วดม จากนั้นเขาก็ดูสดชื่นขึ้นอย่างมาก เมื่อเห็นแบบนั้น จอร์แดน และ เชร็ก เองก็เดินเข้าไปใกล้ด้วย
“ อ๊าก ทำไมกลิ่นมันหอมแบบนี้.. “ - จอร์แดนตะโกนออกมา
“ นี่มันกลิ่นของสุดยอดเอนไซม์งั้นเหรอ ? “ - ไซมอน อึ้งเล็กน้อย
“ อะไรกัน อาจารย์ ?” - เชร็ก ถามออกมา
“ ยังไงซะข้าก็อยากเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุตั้งแต่เด็ก ข้าได้ทำการศึกษาการทำยามาบ้างและได้พยายามทำสุดยอดเอนไซม์ น่าเสียดายที่ข้าล้มเหลว ข้าถึงกับเสียเวลาไปหลายปีกับเรื่องนี้ เมื่อเห็นยานี่ ข้าก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อน... “ - ไซมอน ส่ายหน้า
เซรอม มองไปที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าคาดหวังซึ่งบ่งบอกได้อย่างง่ายดาย
“ เจ้าจะไปเขตไฮหยวนตอนไหนครั้งหน้า เจ้าไปที่บริษัทจินวูในเมืองจินไห่ เจ้าไปเอายาที่นั่นได้ ! “ - จางเทีย บอกกับ เซรอม
“ บริษัทจินวู ? “ - เมื่อได้ยินแบบนั้น เซรอม ก็แปลกใจเล็กน้อย เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน มันน่าเหลือเชื่อ – “จินวูขายยาพวกนี้ด้วยเหรอ ?”
“ ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงไม่สามารถซื้อยานี่ได้จากจินวูแม้ว่าจะให้ราคาที่สูงแต่ถ้าเป็นเจ้า แน่นอนว่าเจ้าจะซื้อได้ พวกนั้นหายาให้เจ้าจากช่องทางพิเศษได้ ! “
เมื่อได้ยินแบบนั้นไม่ใช่แค่ เซรอม ที่เข้าใจ แม้แต่คนที่เหลือก็เข้าใจด้วยและมองมาที่ เซรอม ด้วยท่าทีทึ่ง ‘ เซรอม เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ไม่ว่า จางเทีย จะโม้รึอะไรแต่มันก็สุดยอดที่กลุ่มทอร์จะได้ยารักษารอบด้านที่ เซรอม จะเอามาจากเขตไฮหยวนได้ ‘
เซรอม มองไปที่ จางเทีย และรู้สึกซึ้งขึ้นมา เมื่อได้ยินแบบนั้น เซรอม ก็มั่นใจว่าเด็กนี่น่ะมีอำนาจแม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกก็ตาม
ผู้คนน่ะไม่ต้องการคำอธิบายหรอก
เซรอม กอด จางเทีย อีกครั้ง – “ดูแลตัวเองด้วย ข้าหวังว่าจะได้เจอเจ้าอีก ! “
“ เจ้าด้วย ! “
ทั้งสี่คนในที่สุดก็ได้กลับไป เมื่อเห็นพวกนั้นหายไปแล้ว จางเทีย ก็ได้ยืนนิ่งอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและมองไปยังดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงก่อนจะกลับไปในแคมป์
มันเป็นวันที่แดดสาดส่องแต่ จางเทีย รู้สึกขนลุกในใจ
เมื่อมองไปที่แผ่นหลังพวกนั้นแล้ว จางเทีย สงสัยว่าเขาจะได้เจอพวกนั้นอีกรึเปล่า บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน
ปีที่แล้ว ดอนเดอร์ ได้บอกเขาว่าสงครามครั้งที่สามนั้นจะเกิดขึ้นใน 5-20 ปี ตามที่ ดอนเดอร์ บอกมานั้นสงครามจะเกิดในอีก 4 ปีแต่จากข้อมูลที่ ไซมอน ได้มาจากการวิเคราะห์ซอมบี้แล้ว จางเทีย รู้ว่ามันต้องเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คาดไว้แน่
จางเทีย เหลือเวลาเตรียมตัวรับมือสงครามเพียงแค่ปีเดียวแทนที่จะเป็น 4 ปี จากการวิเคราะห์ของ ไซมอน หนอนนั้นจะอยู่ในสมองของคนได้ 36 เดื่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ หนอนนั้นคงจะฟักตัวออกมาอีกใน 6-12 เดือนหน้า....
นี่น่ะเป็นข้อมูลที่น่ากลัวและสำคัญอย่างมากซึ่งหมายความว่าพวกกลุ่มปิศาจสามตานั้นวางแผนที่จะเปิดสงครามในปีหน้าตามที่ ไซมอน คาดเอาไว้
โลกนี้เริ่มวุ่นวาย สิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองสวรรค์นี้เป็นแค่จุดเริ่มต้น ในอนาคตจะยิ่งมีที่แบบนี้มากกว่าเดิม
จางเทีย ไม่รู้ว่าการถล่มเมืองนี้จะทำให้แผนของปิศาจและกลุ่มสามตานั้นเริ่มมาเร็วขึ้นรึเปล่า ตอนี้ ไซมอน ได้ข้อมูลผ่านการวิเคราะห์ จางเทีย เชื่อว่าพวกผู้ใหญ่ในจินหยวนและประเทศอื่นๆก็คงรู้เรื่องนี้เหมือนกัน
ตราบใดที่พวกเขาเพิ่มการป้องกันรับมือสงครามมันก็เหมือนกับเร่งให้ให้พวกปิศาจนั้นเปิดสงครามขึ้นมา ดังนั้นแล้ว จางเทีย และคนธรรมดาเลยมีเวลาเตรียมตัวน้อยลง
ไม่มีสงครามไหนจะเริ่มเมื่อทั้งสองฝั่งได้เตรียมตัวพร้อมแล้ว สงครามน่ะแข่งกันเรื่องความเร็ว
เมื่อคิดถึงข้อมูลเหล่านั้น จางเทีย ก็ได้เดินเข้าไปในแคมป์ เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าของคนจำนวนมาก ใจของ จางเทีย ก็ด้านชาขึ้นมา
ตอนนั้น จางเทีย เหมือนกับชายที่วิ่งอยู่บนทุ่งหญ้า เมื่อเห็นเส้นขอบฟ้าไกลๆ เขาก็คิดว่าเขาจะเจอที่สุดวิเศษเมื่อวิ่งแบบนี้ต่อแต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่าเส้นนั่นเป็นแค่ภาพลวงตา จริงๆแล้วเขาน่ะยืนอยู่ที่ขอบนรกไม่มีถนนอยู่ด้านหน้าให้ไปต่อได้
...
ตอนนั้นก็ได้มีลูกบอลสีแดงกลิ้งเข้ามาหา จางเทีย และทำให้เขาต้องมองไปรอบๆ
เด็กวัย 5 ปีได้วิ่งเข้ามาหาเขา – “ พี่ชาย เตะบอลนั่นมาให้หน่อยได้มั้ย ”
เมื่อเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อย จางเทีย ก็อึ้ง หลังจากที่วนมารอบแคมป์หลายวัน นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย เห็นรอยยิ้มมีความสุขแบบนี้ มันเหมือนกับแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในหลุมดำ
จางเทีย ไม่ได้ทำอะไรจนกระทั่งเด็กน้อยได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง จางเทีย เดาะบอลขึ้นมาแล้วจับมามันด้วยมือ จากนั้นเขาก็เดินไปหาเด็กน้อยและนั่งยองๆลงพร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยและส่งบอลให้ – “ เจ้าอยู่คนเดียวเหรอ ? พ่อเจ้าหล่ะ ? “
“ พ่อไปจับคนเลวในเมือง ! “ – เด็กน้อยตอบกลับ –“ เขาเป็นตำรวจในเมืองสวรรค์ พ่อน่ะมีชุดแบบพี่เลยนะแต่ชุดพ่อเป็นสีฟ้า ! “
“ พ่อเจ้าไปจับคนเลวในเมืองงั้นเหรอ ? “ - จางเทีย ไม่เข้าใจ มีคนเลวด้วยเหรอในเมือง .. ไม่สิ ยังมีคนรอดด้วยเหรอในเมือง ?
“ ใช่ แม่บอกว่าพ่อน่ะเก่งมาก เขาน่ะจับโจรมาเยอะแล้ว เรามาอยู่แคมป์ด้านนอกรอพ่อจับคนเลวในเมืองเสร็จก่อนแล้วเราค่อยกลับบ้าน ! “
‘ มาตั้งแคมป์ ? ‘ จางเทีย มองไปรอบๆ ก่อนที่เขาจะพูดอะไรบางอย่าง หญิงวัย 30 ก็ได้วิ่งเข้ามาหาเขา – “ อ๊าก ขอโทษที ขอโทษ เสี่ยวซิง เตะบอลไปโดนคุณรึเปล่า ? “
เด็กน้อยหันกลับมาและบอกกับแม่ – “ แม่ ผมพูดเรื่องพ่อกับพี่คนนี้อยู่ ! “
“ อ่า เสี่ยวซิง ไปเล่นตรงนู้นไป อย่างไปกวนพี่เขา แม่บอกไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปรบกวนคนอื่น ? “
“ แต่ผมแค่ถามว่าพี่เขาเห็นพ่อรึเปล่า พ่อน่ะใส่ชุดเหมือนกันกับพี่คนนี้เลย พี่คนนี้คงเป็นตำรวจแน่ !” – เด็กน้อยพูดออกมาก่อนจะถาม จางเทีย – “ พี่ชาย พี่เป็นตำรวจใช่มั้ย ? “
“ อ่า..ใช่..ใช่ ! “ - จางเทีย ยิ้ม
“ พี่ไปจับคนเลวด้วยใช่มั้ย ? “
“ เกือบเป็นแบบนั้นแหละแต่พ่อเจ้าน่ะต้องเก่งกว่า ข้าน่ะยังจับโจรไม่ได้เลย ! “
“ พี่ไปจับคนเลวในเมืองทุกวันเลยเหรอ ? พี่เห็นพ่อผมมั้ย ? เขาเป็นไงบ้าง ? แม่บอกว่าเดี๋ยวพ่อก็เขียนจดหมายมาให้ผม ! “
เด็กน้อยดูเหมือนจะไม่เข้าใจแต่เมื่อเขาถามแม่ แม่เขาได้เริ่มร้องไห้ออกมาทันที ผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าหมดหวัง
“ พ่อเจ้าชื่ออะไร ? “ - จางเทีย ถาม
“ พ่อผมเชื่อ ฟางเวยเฉียง !”
“ โอ้ ข้าได้เจอเขามานะ ตอนเราไปในเมืองครั้งที่แล้ว ข้าเห็นเขาจับโจรได้ตั้งเยอะ ! เขาน่ะเก่งจริงๆ ! “
“ จริงเหรอ ? “ – เด็กน้อยเริ่มตื่นเต้นขึ้นมาทันที่ – “ ตอนเจอพ่อครั้งหน้า บอกพ่อได้มั้ยว่าผมคิดถึงพ่อมาก ? การอยู่ที่นี่ก็น่าสนุกจริงๆ ผมน่ะอยากเล่นด้วยกันกับเขา ! “
“ ไม่มีปัญหา ! “ - จางเทีย พยักหน้า
เมื่อได้ยินคำสัญญาของ จางเทีย เด็กน้อยก็ได้โยนลูกบอลไปที่พื้นแล้วเตะหนีไป หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะและไล่ตามลูกบอลไป
ผู้หญิงคนนั้นรีบเช็ดน้ำตาและยืนขึ้นมาขอบคุณ จางเทีย
สำหรับความคิดของแม่แล้ว จางเทีย ได้แต่ถอนหายใจออกมา – “ เขาจะรู้ในไม่ช้า !”
“ ให้เขามีความสุขไปก่อน เขายังเด็กอยู่ ข้าไม่อยากให้เขาต้องมารู้ว่าเสียพ่อไปตั้งแต่เด็ก !” -ผู้หญิงคนนั้นยืนยันและดูเหมือนจะเสียใจอย่างมาก
จางเทีย มองไปที่เธอ – “ ข้า จางเทีย ข้าอยู่ในแคมป์ของวังไฮหยวน ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็ไปหาได้ ! “
“ ขอบคุณ.. “ - ผู้หญิงคนนั้นเริ่มน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
…
จางเทีย ออกจากแคมป์ผู้อพยพ ผู้หญิงคนตะกี้ได้ให้บทเรียนเขา จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอและลูก จางเทีย ได้เรียนรู้ว่าไม่ว่าเส้นทางข้างหน้าจะยากลำบากแค่ไหนก็ต้องรอดไปให้ได้ คุณอาจจะตัดสินไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่คุณน่าจะแน่วแน่ในความคิดตัวเอง
‘ แม้แต่เด็กน้อยก็คิดว่าการอยู่ที่นี่เป็นเหมือนการมาเที่ยวและสนุกกับมันได้ ทำไมข้าไม่ทำเหมือนอนาคตเป็นการพนันสักหน่อยล่ะ ? แม้ว่าอนาคตจะไม่ได้สดใสแต่อย่างน้องข้าก็พอรุ่งมาได้เพราะยารักษารอบด้าน การขาดยาในตลาดส่งผลให้มีความต้องการยาของข้ามากกว่าเดิม นี่มันหมายความว่าไง ? มันหมายถึงเงินและโอกาสที่มากกว่าเดิม จากนั้นข้าก็จะมีอำนาจมากกว่าเดิม แน่นอนว่าต้องมีอันตรายมากกว่าเดิมที่เข้ามาหาข้า ‘
จางเทีย กลับไปที่เต็นท์ตัวเองแลฃะเจอกับเจ้าหน้าที่ของวังมังกรลับสองคนรอเขาอยู่นอกเต็นท์
“ เจ้าคือ จางเทีย รึเปล่า ? ผู้อาวุโสของตระกูลจางอยากเจอเจ้า ! “
เมื่อได้ยินแบบนั้นใจของ จางเทีย ก็เต้นรัว - “ ผู้ผู้อาวุโสของตระกูลเรียกตัวข้าเหรอ ? เรื่องอะไร ? “
“ พี่ชาย มันเรื่องอะไรกัน ?” - จางเทีย ถามออกไปอย่างสุภาพ ‘ เป็นไปได้มัยว่าข้าโดนจับได้ที่ว่าพาคนนอกเข้าไปในเมือง ? ไม่มีทาง ! เรื่องเล็กแบบนั้นจะทำให้ตระกูลจางมาสนใจได้ไง ‘
“ เราเองก็ไม่รู้ ตามเราไปที่นั่นก็พอ ! “ – เจ้าหน้าที่สองคนเองก็ต้อบกลับอย่างสุภาพซึ่งทำให้ จางเทีย ได้สติทันที
จากนั้นเขาก็ได้ตามเจ้าหน้าที่สองคนนั้นไปยังยานที่อยู่ไกลๆ