ตอนที่ 12 รนหาที่ตาย?
ถนนข้างหน้าค่อยๆเปลี่ยนจากพื้นปูนซีเมนต์กว้างขวางเป็นถนนยางมะตอยแคบๆ ผู้อยู่อาศัยและร้านค้าข้างถนนเริ่มเบาบางลง และถูกแทนที่ด้วยต้นไม้ตามแนวถนน รวมถึงทุ่งนาเขียวขจี
เฉินฉู่มองรถโรงเรียนที่มีคำว่า“รถโรงเรียนมัธยมยวี่ฉายเมืองม่อโจว”อย่างเงียบๆไม่พูดอะไร แววตาแฝงไปด้วยความเศร้า
“ในเวลานั้นเราห้าคนถูกไล่ล่าโดยซอมบี้ที่ปีนกำแพง ไม่สามารถกลับไปที่อาคารเรียนได้ ครูหวงขับรถโรงเรียนพาพวกเราหนี ซอมบี้ตัวนั้นไล่ล่าพวกเราไปสองสามไมล์ ความเร็วของมันกับรถแทบจะไม่ต่างกันมาก กว่าพวกเราจะหนีจากมันมาได้ก็ลำบาก”
“หวังไห่ จางฟางเหยียน เฉิงเฟิง ครูหวงล้วนตายหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงผมคนเดียว”
พอพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเฉินฉู่ก็น้ำตาคลอเบ้า เขามองไปที่เส้นขอบฟ้าไกลแสนไกลเหมือนตกอยู่ในภวังค์ :“แต่ก็ขอให้ซอมบี้ตัวนั้นไม่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราคงจะเข้าไปไม่ได้”
หลี่ต้ายิ้ม เป้าหมายการไปโรงเรียนมัธยมยวี่ฉายของเขา ไม่ใช่เพราะคู่ต่อสู้ตัวนี้เหรอ
ถนนสายนี้ในเขตชานเมืองไม่ได้ซับซ้อนตามสภาพถนนของเมือง สองข้างทางไม่มีพวกซอมบี้เร่ร่อน มองออกไปก็เห็นต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวขจี ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้กำลังเอาชีวิตรอดอย่างลำบากในวันสิ้นโลก แต่มาปิกนิกในแถบชนบทแทน
ขับรถมาสิบนาที เริ่มมีร้านค้าร้านอาหารตามข้างถนนมากขึ้น เห็นอาคารสูงหกชั้นหลายแห่งตั้งตระหง่านอยู่ในกลุ่มอาคารเตี้ยๆ
โรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย
จิตใจของหลี่ต้าสั่นสะท้าน วิญญาณหลังจากเข้าร่างนี้มาก็ยังคงเป็นตัวเขาเอง แต่ร่างกายนั้นไม่ใช่ ในความทรงจำยังคงชัดเจน เขาจำชีวิตไร้เดียงสาตอนวัยเยาว์ในโรงเรียนแห่งนี้ได้เสมอ
เศษความทรงจำที่เหลืออยู่ หลี่ต้ามองดูหญ้าที่เขียวขจีด้านหน้ากลางโรงเรียนและทอดถอนใจอย่างใจหาย มือเขาเขวี้ยงก้นบุหรี่ที่กำลังลุกไหม้ออกนอกหน้าต่าง แล้วรถขนเงินก็เข้ามาในโรงเรียนอย่างช้าๆ
โรงเรียนมัธยมยวี่ฉายมีครูและนักเรียนมากกว่าห้าพันคน บุคลากรหนาแน่น และก็ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมจำนวนมาก
นักเรียนที่อยู่ในชั้นเรียนไม่ได้สัมผัสกับสายฝนสีเขียวประหลาด แต่คนงานโรงเรียนที่กลายเป็นซอมบี้ตามรอยกลิ่นหอมของเนื้อและเลือดเข้าไปในอาคารเรียน กวาดกรงเล็บอันดุร้ายไปทางนักเรียนที่ตื่นตระหนก
ห้องเรียนชั้นล่างกลายเป็นสวนสนุกของพวกซอมบี้ ครูบางส่วนที่จัดกลุ่มนักเรียนปิดกั้นบันไดด้วยโต๊ะและม้านั่ง พวกเขาติดอยู่ที่ชั้นบนสุดและมีนักเรียนมากกว่าสามสิบคน
แต่ตอนนี้ ทุกคนที่มีชีวิตเมื่อโดนพบก็จะถูกไล่ล่า ซอมบี้นักเรียนจำนวนมากเดินเร่ร่อนอย่างไร้จุดหมายอยู่ในโรงเรียน ผิวหนังสีเทา รูม่านตาที่กระหายเลือด มันมากพอที่จะทำให้ทุกคนที่พบเห็นพวกมันนั้นต้องกลัวจนตัวสั่น
เมื่อรถเข้ามาใกล้ประตูโรงเรียน ท่าทางของเฉินฉู่ก็ดูตึงเครียด มือของเขาที่กำไม้เบสบอลกำลังสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาหวนนึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวด
จนกระทั่งรถขนเงินเข้าประตูโรงเรียนมาอย่างปลอดภัย เขาถึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผ่อนคลายจิตใจที่ตึงเครียดลงได้
แต่จิตใจของหลี่ต้านั้นกลับเต็มไปด้วยความผิดหวัง ตอนระหว่างทางฟังคำพูดของเฉินฉู่ คู่ต่อสู้ตัวนี้กลบดานอยู่ในร้านสะดวกซื้อใกล้ประตูโรงเรียน แต่ตอนนี้กลับไม่ปรากฏออกมา ดูเหมือนว่ามันจะไปแล้ว
ซอมบี้ในโรงเรียนนั้นหนาแน่นเป็นพิเศษ หลี่ต้าขับรถโดยไม่มีที่กำบัง เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ซอมบี้ที่อยู่แถวนั้นก็หยุดเดินเร่ร่อนและเงยหน้าขึ้นมาตามๆกัน ส่งเสียงคำราม มีซอมบี้สิบกว่าตัวล้อมรอบเข้ามา
“ซอมบี้เยอะขนาดนี้ พวกเราชนเลยดีกว่า”
การแสดงออกของเฉินฉู่รนรานขึ้นมา ตอนพวกเขาออกไปหาเสบียง ก็อกสั่นขวัญแขวนแบบนี้ ข้ามกำแพงด้วยความกลัว กลัวว่าจะไปกระตุ้นพวกมัน แต่หลี่ต้าคนนี้นั้น ขับเข้าไปอย่างไม่สนใจใยดี
หลี่ต้าตบไหล่เขา เป็นการบอกให้เฉินฉู่อยู่บนรถก่อนอย่าไปไหน เขาถือขวานและลงจากรถไป
“โฮกก!”
เมื่อเห็นหลี่ต้าเปิดประตูรถลงมา พวกซอมบี้ก็ส่งเสียงคำรามอย่างตื่นเต้น ต่างพากันตวัดเล็บอันแหลมคมมาทางหลี่ต้า
ซอมบี้พวกนี้เต็มไปด้วยเลือด แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดความอ่อนเยาว์บนในหน้าได้ พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กมัธยม เดิมนั้นเป็นช่วงอายุที่ดีที่สุด แต่เนื่องจากภัยธรรมชาติ เลยทำให้กลายเป็นซอมบี้กระหายเลือด
ภายในใจของหลี่ต้านั้นรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ลึกๆ เขาเห็นซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้น จึงยกขวานในมือขึ้นมา
“โฮกก!”
ซอมบี้ตัวแรกเป็นเด็กนักเรียนหญิงหน้าหวาน ชุดนักเรียนบนตัวของเธอขาดวิ่นจนเผยให้เห็นผิวขาวๆ แก้มครึ่งหนึ่งของเธอถูกกัดจนแหว่ง เส้นเอ็นสีแดงสดและกระดูกโผล่ออกมา ยิ่งเพิ่มความดุร้ายกระหายเลือดบนใบหน้าหวานๆของเธอ เมื่อเห็นหลี่ต้าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็โบกแขนอันเรียวบาง คำรามและพุ่งเข้าใส่เขา
แม้ในใจของหลี่ต้าจะทนไม่ค่อยได้ แต่การเคลื่อนไหวในมือของเขาไม่หยุดยั้ง เกิดแสงเย็นวาบหนึ่ง และหัวกะโหลกที่สวยงามก็หล่นไปบนพื้นทันที เลือดสีดำพุ่งขึ้นจากคอ สาดกระเซ็นไปบนพื้นคอนกรีต
บนรถการแสดงออกของเฉินฉู่จากเดิมทีที่ตื่นตระหนกหวาดผวาค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นช็อก ตอนแรกเขาคิดว่าโดนห้อมล้อมด้วยซอมบี้สิบกว่าตัว หลี่ต้าต้องตายแน่ๆ แต่ทว่าชายคนนี้ได้รีเฟรชข้อจำกัดมุมมองทั้งสามของเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง คนหนึ่งคนกับซอมบี้สิบกว่าตัว ใช้เพียงแค่คมขวานจัดการเพียงรวดเดียว เวลาเพียงแค่หนึ่งนาทีเสียงร้องกังวานของซอมบี้ตัวสุดท้ายก็หยุดลง ร่างของมันล้มไปที่พื้นทันที และการต่อสู้จำนวนมากขนาดนี้ก็จบลงด้วยชัยชนะของหลี่ต้า
คุณสมบัติที่ได้รับการเพิ่มระดับของหลี่ต้านคือจำนวนหลายเท่าของซอมบี้ระดับ 0 เมื่อเผชิญหน้ากับพวกนี้ที่ไม่มีอะไรนอกจากพละกำลังมันก็เหมือนกับการตัดหญ้าง่ายๆ ยิ่งกว่านั้นเขายังมีคุณสมบัติต้านไวรัสซึ่งเป็นคุณสมบัติที่คล้ายบั๊ก เขาไม่จำเป็นต้องห่วงว่าจะติดเชื้อ ในการต่อสู้กับซอมบี้เขาก็ไม่ต้องระวังหรือกังวลอะไร
เมื่อมองไปที่ศพบนพื้นกับหลี่ต้าที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เฉินฉู่ก็กลืนน้ำลายลำบาก : “รุ่นพี่ ถึงแม้พี่จะเก่ง ไม่กลัวพวกซอมบี้หน้าไหน แต่ซอมบี้จำนวนมากขนาดนี้พี่ฆ่าไม่หมดหรอก เราเดินไปตามกำแพง จะมีกองขยะคอยกำบังอยู่ ช่วยให้เข้าไปในอาคารเรียนได้ง่ายขึ้น”
“ไม่ต้องห่วง”
หลี่ต้าโบกมือเป็นสัญญาณ เขามองซอมบี้ที่กำลังวิ่งเข้ามาจากไกลๆ : “ฉันจะล่อซอมบี้ไปทางอื่น นายรออยู่บนรถอย่าไปไหน”
หลี่ต้าวิ่งไปที่ลานจอดรถด้านข้าง เลือกมอเตอร์ไซค์วิบากคันที่มีเสียงดังที่สุด
“หวึ่งง!”
มอเตอร์ไซค์วิบากไม่ได้ติดตั้งเครื่องเก็บเสียง เสียงเครื่องยนต์ดังราวกับเครื่องบินกำลังจะออกตัว
ไม่เพียงแต่ซอมบี้ที่อยู่ใกล้ลานจอดรถเท่านั้น แม้แต่ซอมบี้ในอาคารเรียนก็ยังตื่นตระหนก ซอมบี้หลายตัวส่งเสียงกรีดร้องอย่างเกรี้ยวกราดและรีบวิ่งไปที่หลี่ต้าด้วยความบ้าคลั่ง
หลี่ต้าเข้าเกียร์และเหยียบคันเร่ง มอเตอร์ไซค์วิ่งออกไปพร้อมกับเสียงดังแตกแก้วหู ดูเหมือนว่าเขาจะกระตุ้นพวกมันไม่พอ เขาเปิดลำโพงของรถ เสียงเพลงแนวเฮฟวี่เมทัลดังสนั่นราวกับฆ้องแตกที่ส่งเสียงดัง
หลี่ต้าบิดคันเร่งเต็มแรงพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ที่แล่นออกไปด้วยเสียงดัง เขาขี่วนรอบโรงเรียนไปหลายรอบ พ่วงท้ายมาด้วยกลุ่มซอมบี้ที่คำรามอย่ามเกรี้ยวกราดวิ่งออกนอกประตูโรงเรียน
เฉินฉู่ที่อยู่บนรถมองอย่างตะลึงงัน จนถึงวันนี้เขาเพิ่งจะเข้าใจขีดจำกัดสูงสุดของคำว่า “รนหาที่” ว่ามันคืออะไร หลี่ต้าพาซอมบี้นับพันออกไป แทบจะกำจัดซอมบี้ทั้งโรงเรียนออกไปหมด เขามองหัวดำทะมึนของซอมบี้พวกนั้นจนหวาดกลัว
เสียงดังสะเทือนของมอเตอร์ไซค์ไม่เพียงแต่ดึงดูดซอมบี้ แม้แต่ผู้รอดชีวิตในอาคารเรียน อาคารหอพักและทุกๆมุมของโรงเรียนต่างตื่นตระหนกและเกาะตรงหน้าต่าง ต้องการดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“พระเจ้า! พี่คนนี้เป็นใครกัน! สุดยอดจริงๆ เขาพุ่งรถผ่าฝูงซอมบี้และยังไปอย่างสง่าผ่าเผยไม่สะทกสะท้าน”เด็กชายคนหนึ่งในอาคารหอพักพูดอย่างเต็มไปด้วยความนับถือ
“ฉันเดิมพันด้วยขนมปังก้อนนี้ คนคนนี้ไม่มีทางได้กลับมาอย่างสมบูรณ์”
เด็กผู้ชายข้างๆเบ้ปาก “กลุ่มซอมบี้จากทุกทิศทุกทางขนาดนั้น เขาคิดว่ากำลังเล่นเกมอยู่หรือไง?”
แต่แล้วขนมปังของเขาก็ถูกกำหนดให้แพ้พนัน สิบนาทีต่อมา หลี่ต้าขี่มอไซค์กลับมาอย่างช้าๆ
“พี่ พี่คือพี่ชายแท้ๆของผม!”
เฉินฉู่ชื่นชมและนับถือสำหรับความกล้าหาญของหลี่ต้า เขาลงมาจากรถ และวิ่งมาตรงหน้าหลี่ต้า เมื่อเห็นว่าบนร่างกายของหลี่ต้าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
แต่ในเวลานี้อารมณ์ของหลี่ต้านั้นแย่มากๆ เขาวนไปรอบโรงเรียนหลายรอบ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคู่ต่อสู้ นั่นหมายความว่าเขามาที่นี่อย่างเปล่าประโยขน์
“เฉินฉู่ พวกซอมบี้ถูกฉันพาไปป่าด้านตะวันออกแล้ว ไม่น่าจะกลับมาอีกซักพัก นายรีบกลับไปหาเพื่อนนายเองนะ ฉันไปล่ะ”
ไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ไปไหนแล้ว หลี่ต้าเกิดความอยากรู้
“เดี๋ยวก่อน!”
เมื่อเห็นว่าหลี่ต้าจะไป ทันใดนั้นเฉินฉู่ก็หวาดกลัว “รุ่นพี่ อย่าไปเลย ไปกับพวกเราด้วยกันเถอะ! คนเยอะก็ยิ่งมีพลังมาก พวกซอมบี้ออกไปหมดแล้ว พวกเราแค่ปิดประตูโรงเรียน ก็สามารถรอคอยการช่วยเหลือได้อย่างปลอดภัยแล้ว”
“ช่วยเหลือ? เหอะ!”หลี่ต้ายิ้มมุมปากและส่ายหัว “ฉันยังมีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ ลากันตรงนี้แหละ”
“ถ้าเรื่องของพี่ไม่ด่วนมาก ผมอยากให้พี่ไปเจอเพื่อนๆผม”เฉินฉู่อ้อนวอน “ตอนออกมาพวกเราไปกันสิบกว่าคน แต่ถ้าผมกลับไปคนเดียว กลัวว่ารองครูใหญ่ฟ่านจะสงสัยเอา”
“รองครูใหญ่ฟ่าน?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ เท้าของหลี่ต้าก็หยุดชะงัก และหันกลับไปอีกทาง ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะเกิดความเคียดแค้น
ฟ่านจินเป่า รองครูใหญ่โรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย คุณครูสูงสุดของสหพันธรัฐ ผู้ชนะรางวัลการศึกษาระดับศตวรรษ ผู้ใจบุญที่มีชื่อเสียง นักการศึกษา นักกวี
แต่อย่างไรก็ตามเบื้องหลังเกียรติยศที่เต็มไปด้วยดอกไม้และเสียงปรบมือเหล่านี้ แท้ที่จริงแล้วมันคือคนต่ำทรามที่โลภในทรัพย์สินเงินทอง กามราคะและใจดำอำมหิต
คนอย่างฟ่านจินเป่า ก็เหมือนกับแมลงของสังคม ภายใต้รูปลักษณ์ที่หรูหรา มันมีจิตวิญญาณที่น่าเกลียด
ครูคนอื่นๆรับเงินเดือนอันน้อยนิด ขี่จักรยานไปกลับทำงาน แต่บ้านของฟ่านจินเฟ่าสร้างเป็นตึกแถวสองชั้น นั่งรถเบนซ์ กองทุนการศึกษาที่ได้รับการอนุมัติจากจังหวัดก็ถูกมันอมเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง เดิมทีอาคารทดลองนี้ควรจะมีสะพานเชื่อม แต่จนหลี่ต้าเรียนจบมาห้าปีแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เค้าโครง
สิ่งที่ทำให้หลี่ต้าจำฝังใจมากที่สุดก็คือ ฟ่านจินเป่าข่มขืนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จนทำให้เด็กคนนั้นต้องกระโดดตึกฆ่าตัวตาย เหตุการณ์นี้ทำให้ฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองม่อโจว แต่เพราะหลักฐานไม่เพียงพอ เรื่องจึงจบลงอย่างค้างคา แต่หลี่ต้ารู้ความจริงของเรื่องนี้อย่างชัดเจน เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนโต๊ะข้างๆของเขา
หลี่ต้าเมื่อก่อนนั้นไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เขาในฐานะสมาชิกกองกำลังพิเศษ สำหรับสัตว์เดรัจฉานที่หุ้มหนังมนุษย์เช่นนี้ มุมปากของหลี่ต้าฉีกยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม คำคำเดียวที่คู่ควร .... ฆ่า
เมื่อเห็นว่าจู่ๆหลี่ต้าก็มีการแสดงออกที่แปลกประหลาดไป เฉินฉู่ก็ตกใจจนสั่น : “เอ่อ รุ่นพี่ เอ่อ พี่จะกลับเข้าไปกับผมไหม”
“กลับเข้าไป? อ๋อ แน่นอน”
หลี่ต้ายิ้มมุมปาก นิ้วมือลูบมีดสั้นที่พกติดมาอย่างไม่รู้ตัว