px

เรื่อง : เกมสังหารวันอวสานโลก 末世虐杀游戏最新章节
ตอนที่14 ขอให้แกเสียสละตัวเอง


ตอนที่14 ขอให้แกเสียสละตัวเอง


แกตัดสินได้ยังไงว่าเขาจะกลายเป็นซอมบี้?มุมปากของหลี่ต้าแสดงรอยยิ้มที่ครุ่นคิด

[คู่มือ]
ชื่อ: มนุษย์
สถานะ: วิวัฒนาการ
ระดับ: 1
ชีวิต: 18 (30%)
พลัง : 3
การป้องกัน: 2
พละกำลัง : 5
ความเร็ว: 3
การต้านทานไวรัส: 2.5
ความสามารถพิเศษ:
1 ความแข็งแกร่ง พลังของร่างกายที่วิวัฒนาการ เมื่อโจมตีค่าพลังจะเพิ่มขึ้น25%
2
ไม่ทราบ
3 ไม่ทราบ
การประเมินประสิทธิภาพของการต่อสู้ : ?


หวังหยวนอู่ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับการติดเชื้อ และในความโชคร้ายมีความโชคดีอยู่ เขาวิวัฒนาการแล้ว

นี่เป็นร่างวิวัฒนาการคนแรกที่เขาเคยเห็นนอกจากตัวเขาเอง ความสามารถพิเศษสามอย่าง แต่เนื่องจากสถานะของเขาคือ กำลังวิวัฒนาการคุณสมบัติทั้งหมดของหวังหยวนอู่ยังถือว่าไม่สูง อีกอย่างตอนนี้เขาไม่มีแรงต่อสู้ การประเมินประสิทธิภาพของการต่อสู้ก็เป็น ?”
หวังหยวนอู่สามารถวิวัฒนาการได้โดยค่าการต้านทานไวรัสที่สูงถึง1.5 และหลังจากวิวัฒนาการ การต้านทานไวรัสของเขาเพิ่มขึ้นอีก1


ไม่ติดเชื้อ? เธอไม่เห็นแผลของเขาเหรอ!”
ฟ่านจินเป่าโกรธมากและชี้ไปที่รอยเล็บขนาดใหญ่บนแผ่นอกของหวังหยวนอู่ :“จะช้าจะเร็วก็ต้องกลายเป็นซอมบี้อยู่ดี ไม่สู้กำจัดทิ้งตั้งแต่ตอนนี้ซะ
ไอ้อ้วนฟ่าน! แกมัน!”หวังซินเหยาด่าทั้งน้ำตา ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉันยอมเสี่ยงแทงซอมบี้ตัวนั้น พวกคุณคงตายไปนานแล้ว แต่แก กลับทำกับพ่อเช่นนี้
คำพูดของหวังซินเหยา เหมือนกับเข็มอันแหลมคมแทงลึกเข้าไปในจิตใจของทุกคน เด็กผู้ชายพวกนั้นรวมถึงหัวหน้าเฟิงต่างหดหัวไปด้วยความละอาย


ฉันทำเพราะเห็นแก่ส่วนรวมฟ่านจินเป่าทำหน้าตาขรึม

หลี่ต้าแค่ยิ้ม ไม่พูดอะไร เขาหยิบมีดสั้นและกรีดไปอย่างแรงที่แขนของฟ่านจินเป่า
ในเมื่อรองครูใหญ่ของพวกเราทำเพื่อส่วนร่วมขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้แกก็ติดเชื้อแล้วล่ะ
หลี่ต้ายิ้มและตบหลังอ้วนๆของฟ่านจินเป่ามีดด้ามนี้เคยฆ่าซอมบี้มา......
ว่าไงนะ! แก! แกมันบ้า!”


บนหน้าผากของฟ่านจินเป่าเส้นเลือดปูดขึ้นมา เหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วแตกพลั่กไหลลงมาจากหน้าผาก แขนที่เป็นแผลของเขาเริ่มสั่นและเลือดสีดำแดงค่อยๆแพร่กระจาย
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฟ่านจินเป่า ทุกคนรอบๆก็ถอยห่างจากเขาตามๆกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
ทางด้านหัวหน้าเฟิงชี้ไปที่หลี่ต้าอย่างตัวสั่น : “เธอมันปีศาจร้าย! เธอทำกับเขาขนาดนี้ เธอจะต้องตกนรก!”
ฮ่าๆ ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็หัวหน้าเฟิง

 

หลี่ต้าหัวเราะ เหล่าเฟิงหัวหน้าแนะแนวคนนี้ ถึงแม้จะเป็นคนล้าสมัย แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเลวอะไร หัวหน้าเฟิง! คุณสอนในโรงเรียนนี้มาก็หลายปีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอ้อ้วนนี่มันทำไว้คุณน่าจะรู้ดียิ่งกว่าผมการแสดงออกของหลี่ต้ากลับมาจริงจัง ห้าปีก่อน เขาทำเด็กผู้หญิงท้อง จนทำให้เธอต้องกระโดดตึก เรื่องของคนตายที่มีสองชีวิต ผมว่าคุณคงจะจำได้
แกมีหลักฐานอะไร!


ไม่ทันรอให้หัวหน้าเฟิงได้พูด ฟ่านจินเป่าก็กระโดดลุกขึ้นมา เขายื่นมืออวบอ้วนมาเหมือนจะคว้าคอเสื้อของหลี่ต้า แกมันฆาตกร! ฉันจะฆ่าแก!”
ก็แล้วแต่แก! หลี่ต้ายิ้มอย่างเหยียดหยาม เท้าข้างหนึ่งถีบฟ่านจินเป่าล้มไปกับพื้น ลืมบอกแกไป ยิ่งแกดิ้นรนมากเท่าไหร่ การติดเชื้อก็จะยิ่งแพร่กระจายเร็วขึ้นเท่านั้น
พอได้ยินดังนั้น ฟ่านจินเป่าก็ตกใจจนไม่กล้าขยับ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

 

สีหน้าของหัวหน้าเฟิงเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก เขาถอนหายใจออกมา : “หลี่ต้าเอ้ย! เธอใจเย็นก่อน แม้ว่ารองครูใหญ่ฟ่านจะมีความผิดจริง แต่ก็ควรส่งให้หน่วยงานตำรวจเป็นคนจัดการ ไม่ใช่ให้เธอมาลงโทษซะเอง
 

ฉันคิดว่าพวกเธอคงจะไม่เข้าใจระดับความน่ากลัวของหายนะครั้งนี้หลี่ต้ามองไปรอบๆและพูดว่า การช่วยเหลือจากกองกำลังทหารงั้นเหรอ พวกเธอไม่จำเป็นต้องคิดแล้ว เขตทหารคงจะถูกหายนะครั้งนี้ตายและบาดเจ็บไปแล้วครึ่งหนึ่ง สายฝนสีเขียวได้เกิดขึ้นทั่วโลก หากพวกเขาสามารถจัดการค้นหาและช่วยเหลือได้ เงื่อนไขข้อแรกคือฝนต้องไม่ตกในค่ายทหาร
 

สำหรับคนอย่างไอ้อ้วนฟ่านหลี่ต้ามองไปที่ฟ่านจินเป่าที่กำลังหอบเฮือกใหญ่อยู่บนพื้น และยิ้มอย่างเหยียดหยาม มันสมควรแล้วที่จะไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้
 

หัวหน้าเฟิงอ้าปาก ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ และส่ายหัวอย่างหมดปัญญา
 

เมื่อเห็นหัวหน้าเฟิงไม่คัดค้าน พวกเด็กนักเรียนรอบๆก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม คิดไม่ถึงว่ารองครูใหญ่ที่ปกติดูเกรงขาม น่าเคารพนับถือ ที่แท้กลับเป็นคนแบบนี้!
 

แก! แก! แก!.....ฟ่านจินเป่าชี้ไปที่หลี่ต้าอย่างโมโห จนพูดคำว่าแกติดต่อกันสามครั้ง แกมาใส่ร้ายฉัน....เว้นแต่ว่าแกจะเอาหลักฐานมายืนยัน ไม่อย่างนั้นฉันจะพาแกขึ้นศาล

 

 “ถ้าอย่างนั้นแกก็ยอมโดนกล่าวหาอย่างผิดๆไปก่อนละกันหลี่ต้าแบมือและยักไหล่อย่างไม่สนใจยังไงซะแกก็ติดเชื้อแล้ว และฉันก็ไม่มียาแก้พิษให้แก

ฉันขอร้องล่ะ! ช่วยฉันเถอะ!”
 

เมื่อโน้มน้าวหลี่ต้าไม่สำเร็จ ผู้คนรอบๆพากันถอยห่างจากเขาอย่างตื่นกลัว ฟ่านจินเป่าจึงเริ่มหวาดกลัว คุกเข่าอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าหลี่ต้า
 

แกขอร้องฉันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหลี่ต้าพูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อครู่แกพูดว่าอะไรนะ? ยอมเสียสละตัวเองเพื่อเห็นแก่ส่วนรวม ถ้างั้นตอนนี้ ก็ขอให้แกเห็นแก่ส่วนรวมแล้วโดดตึกลงไปซะ
 

ฉันมันพูดไม่คิด! ฉันพูดโดยไม่มีหลักฐานอะไร! ฉันมันไม่ใช่คน!”
 

เจ้าอ้วนฟ่านสูดปากตัวเองเต็มแรง จนเลือดไหลออกมาจากมุมปาก และพูดอย่างอ้อนวอน เมื่อครู่แกก็บอกแล้ว ว่าคนที่ถูกซอมบี้กัดก็ไม่แน่เสมอไปว่าจะต้องติดเชื้อ แกดูฉันสิ ภูมิคุ้มกันฉันแข็งแรงมาก ปกติฉันออกกำลังกายเป็นประจำ ไม่ต้องโยนฉันลงไปหรอก
 

หลี่ต้ายิ้มมุมปากและส่ายหัว บางทีเชื้อไวรัสบนมีดสั้นอาจจะไม่สูงมาก คนธรรมดาสามารถผ่านมันไปได้อย่างไม่เป็นอะไร แต่ฟ่านจินเป่า

แถบการต้านทานไวรัสของเขา ขึ้นอย่างเด่นชัดว่า 0”
 

ชายอ้วนคนนี้ใช้ชีวิตสุขสบายจนชิน อาหารการกินไม่เคยขาด เป็นลูกค้าประจำของคาราโอเกะและโรงอาบน้ำ จนร่างกายกลวงโป๋ไปหมด การต้านทานไวรัส0 นั้นหมายความว่าเขาสามารถติดเชื้อด้วยเลือดซอมบี้เพียงนิดเดียวได้ทันที เหมือนกับระเบิดที่ลงในครั้งเดียว ต่อให้หลี่ต้าไม่จัดการเขา เขาก็คงหนีซอมบี้ในจุดจบโลกนี้ไม่ได้ไม่กี่วัน
 

ขอโทษด้วยหลี่ต้าสีหน้าเรียบเฉยและเตรียมถีบเขาลงไป เพื่อความปลอดภัยของทุกคน ขอให้แกยอมเสียสละตัวเอง และโดดลงไปซะ
 

ฟ่านจินเป่าในเวลานี้สีหน้าซีดเผือด เขาหอบอย่างรุนแรง เลือดสีแดงดำบนแขนแผ่กระจายไปถึงคอ พอเขาอ้าปากก็มีเลือดดำกลิ่นเหม็นทะลักออกมา
 

ไม่ ไม่ ฉันไม่ติดเชื้อแน่นอน ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง!”
 

ฟ่านจินเป่าร้องไห้ จนน้ำตาน้ำมูกไหลมารวมกัน ฉันยังเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ แกทำแบบนี้กับฉัน มันถือว่าผิดกฏหมาย!”
 

เมื่อเห็นไอ้อ้วนนอนนิ่งเป็นกองโคลนอยู่บนพื้น เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมขยับ หลี่ต้าก็เริ่มหงุดหงิด เขาหยิบปืนลูกซองที่เหน็บอยู่ข้างหลัง จับให้มั่นและใส่กระสุนเข้าไป
 

รีบเสียสละตัวเองซะ ถ้าแกไม่โดด ฉันจะทำให้สมองแกกลายเป็นแตงโมเละๆ
 

ฟ่านจินเป่าร้องไห้ จนจะกลายเป็นคนตาบวม เขาถูกปืนของหลี่ต้ามาจ่ออยู่ที่หัว เดินไปด้านราวเหล็กอย่างอืดอาดยืดยาด พูดยังไงก็ไม่ยอมก้าวไปข้างหน้า

หลี่ต้า ผ่อนปรนได้ก็ผ่อนปรนเถอะ หัวหน้าเฟิงที่อยู่ข้างๆทนดูต่อไปไม่ไหว จึงขอร้องขึ้น
จะได้ยังไงกัน เพื่อส่วนรวม รองครูใหญ่ฟ่านที่พวกเราเคารพก็ต้องยอมเสียสละตัวเองสิหลี่ต้าไม่สนใจใช้กระบอกปืนจ่อเข้าไปที่หัวของฟ่านจินเป่า ถ้าไม่กล้าโดดงั้นฉันช่วยแกเอง
 

แกมันบ้า ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็จะลากแกไปลงนรกด้วยกัน!”
 

เมื่อเห็นหลี่ต้ามองเขาเหมือนคนไม่มีทางรอด ฟ่านจินเป่าจึงปลุกความกล้าขึ้นมา ตะโกนออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว พุ่งเข้าหาหลี่ต้าอย่างโหดเหี้ยม
 

ผัวะ!”หลี่ต้าอาศัยทักษะอันคล่องแคล่ว ใช้กระบอกปืนทุบไปที่หัวเขา ทันใดนั้นหัวเขาก็แตกและเลือดไหลออกมา ล้มไปกับพื้นคร่ำครวญไม่หยุด

 

 “ด้วยพละกำลัง0.5ของแก  แกกล้าเข้ามาได้ยังไง หน้าไม่อายหลี่ต้ายิ้มอย่างเหยียดหยาม และดึงคอเสื้อชองฟ่านจินเป่า น้ำหนักสามร้อยโลของฟ่านจินเป่าสำหรับเขาแล้วมันเบาราวกับปุยนุ่น หลี่ต้าหิ้วคอเสื้อเขายังกับหิ้วไก่ตัวเล็กๆ และเดินไปถึงราวเหล็กด้านบนของตึก ทันทีที่ปล่อยมือฟ่านจินเป่าก็ตกลงไปทันที

เมื่อได้ยินเสียงโอดครวญของฟ่านจินเป่าดังก้อง ทุกคนต่างตกใจสะดุ้งโหยง มองไปที่สายตาของหลี่ต้าและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเห็นสายตาที่หวาดกลัวของทุกคน หลี่ต้าก็ยักไหล่ และเหน็บปืนไว้ข้างหลัง ย่อตัวลงไปตรงหน้าหวังหยวนอู่ : “ลุงหวัง รู้สึกยังไง?

ฉันรู้สึกหนาว อ่อนแรงไปทั้วตัว เหมือนกับถูกมดนับไม่ถ้วนกำลังกัดกินร่างกายหวังหยวนอู่พูดอย่างแผ่วเบา ฉันใกล้จะไม่ไหวแล้ว แม้ฉันจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วนายเป็นคนอย่างไร แต่ฉันหวังว่านายจะเห็นแก่เรื่องในอดีต ต่อไป ฝากดูแลลูกสาวฉันด้วย

วางใจได้!”หลี่ต้ายิ้มเล็กน้อย ตบไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ ลุงจะไม่เป็นไร ผมจะพาลุงออกไปเอง

พาฉันไป?
 

สีหน้าของหวังหยวนอู่ประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด นายไม่กลัวฉันกลายเป็นซอมบี้ระหว่างทาง?


หลี่ต้ายักไหล่เบาๆ เขาไม่สามารถพูดเรื่องข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นของระบบต้นแบบสังหารโหด ที่เขาสามารถตรวจสอบสถานะของคนอื่นได้ตลอดเวลา

หวังซินเหยา เธอช่วยประคองพ่อเธอขึ้นที

หลี่ต้าหันหลังให้หวังหยวนอู่ หวังซินเหยาประคองให้เขาขึ้นขี่หลังของหลี่ต้าอย่างลุกลี้ลุกลน แม้ว่าการแสดงออกของหลี่ต้าจะดูใจดีกับพวกเขา แต่เธอก็ยังหวั่นกลัวกับหลี่ต้าที่เป็นฆาตกรคนนี้

หลี่ต้าแบกหวังหยวนอู่ขึ้น มองไปทางหัวหน้าเฟิง : “ไอ้อ้วนฟ่านเนื้อร้ายก้อนนี้ฉันจัดการให้แล้ว ต่อไปนักเรียนที่เหลือพวกนี้ก็ต้องพึ่งคุณแล้วล่ะ

หลี่ต้า นายจะไม่อยู่ต่อเหรอ?

เมื่อได้ยินว่าหลี่ต้าจะไป สีหน้าของหัวหน้าเฟิงก็ดูผิดหวังเล็กน้อย ถึงแม้หลี่ต้าจะฆ่าคน ทำให้เขาหวาดกลัว แต่เขาก็รู้ว่า มีเพียงคนที่เด็ดขาดในการฆ่า และมีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งแบบนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถปกป้องพวกเขาได้

แน่นอนหลี่ต้าตอบอย่างไม่ลังเล ฉันยังมีเรื่องอื่นต้องไปทำ

งั้นก็ได้หัวหน้าเฟิงถอนหายใจ
 

หลี่ต้าถือขวานที่เต็มไปด้วยเลือด เสื้อบนตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีดำ ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งการฆ่า นักเรียนโดยรอบพากันออกห่าง สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เหมือนกับหลบเทพเจ้าโรคห่า

รีวิวผู้อ่าน