ตอนที่15 สัตว์ประหลาด
เมื่อเห็นหลี่ต้าลงมา เฉินฉู่ก็รีบเข้ามาถาม : “รุ่นพี่ เมื่อครู่ผมได้ยินพี่กับรองครูใหญ่ฟ่านทะเลาะกัน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม!”
“ไม่เป็นไร”หลี่ต้าหัวเราะและตบไหล่ของเฉินฉู่ “ฉันต้องไปแล้ว นายจะไปกับพี่ไหม?”
“ผม.....”
เฉินฉู่มีความลำบากใจเล็กน้อย เขามองไปที่หลี่ต้าและมองไปที่เพื่อนๆที่กำลังหิวไส้กิ่ว แสดงสีหน้าที่ลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“งั้นก็ช่างเถอะ”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ลำบากใจของเฉินฉู่ หลี่ต้าก็ยิ้มและตบไหล่ของเฉินฉู่เบาๆ ：“ถ้าอย่างนั้นก็ลากันตรงนี้นะ อาหารกับน้ำนายก็เอาไปหมดเลยละกัน หวังว่าต่อไปพวกเราจะได้เจอกันอีก”
“รุ่นพี่!”เฉินฉู่ตาแดง น้ำตาไหลออกมา
“เก็บไว้”หลี่ต้าหยิบขวานตัดไม้ที่เต็มไปด้วยเลือดและส่งให้เฉินฉู่ “การต้านทานไวรัสของนายต่ำเกินไป คงไม่มีทางได้วิวัฒนาการแล้ว เก็บขวานนี้เอาไว้ ปกป้องตัวเองให้ดี”
เฉินฉู่รับขวานมา ปาดน้ำตาตัวเองและพยักหน้าอย่างรับรู้
หลี่ต้าแบกหวังหยวนอู่ หวังซินเหยาตามข้างหลังมาติดๆ และทั้งสามคนก็ลงไปข้างล่าง
“ลุงหวัง ได้ยินว่าลุงแทงสัตว์ประหลาดตัวนั้นเหรอ รู้ไหมว่าตอนนี้มันอยู่ไหน?”
“ เจ้าสัตว์ประหลาดนั้น ?”สีหน้าของหวังหยวนอู่มีความงุนงง
“หมายถึงซอมบี้ปีนกำแพงตัวนั้นที่ทุกคนพูดกัน”หลี่ต้าอธิบายเพิ่ม
“ตอนนั้นฉันมาตามหาหวังซินเหยา แล้วก็ดันมาเจอมันที่ด้านบนของอาคาร”หวังหยวนอู่ไออย่างรุนแรงและพูดต่อ“ตอนนั้นไม่มีใครคิดว่าซอมบี้จะสามารถปีนจากกำแพงด้านนอกขึ้นมาด้านบนของอาคารได้ ฉันตั้งรับไม่ทันเลยถูกเล็บของมันโจมตี แต่ฉันแทงดาบสั้นเข้าไปที่คอของมันด้วย ตอนที่ฉันล้มลงเห็นมันกระโดดลงไปชั้นล่าง ดูเหมือนว่าจะเข้าไปในโกดังเก็บของ ”
“โกดังเก็บของ ?”
หลี่ต้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างและพยักหน้า
หลี่ต้าแบกหวังหยวนอู่ หวังซินเหยาคอยตามอยู่ด้านหลัง หลี่ต้าเปิดประตูหลังของรถขนเงิน ให้หวังหยวนอู่นอนราบในตู้รถและพูดกำชับหวังซินเหยาว่า : “เธอดูพ่อเธอให้ดี รอจนฉันกลับมา”
“พี่จะไปไหน?”
หวังซินเหยาเริ่มรู้สึกไม่ดี เธอมองหลี่ต้าอย่างร้อนใจ : “พี่บ้าไปแล้วเหรอ! พี่คงจะไม่ได้ไปตามหาซอมบี้ปีนกำแพงตัวนั้นจริงๆใช่ไหม”
“แน่นอน นี่คือเป้าหมายที่ฉันมาที่นี่”
หลี่ต้ายิ้มเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะรูปแบบกรงเล็บที่เป็นสิ่งล่อใจ เขาคงไม่ลำบากมาตามหา
“ นายยังไม่รู้ความน่ากลัวของมัน”
หวังหยวนอู่ไออย่างรุนแรง พร้อมทั้งพยายามห้ามปรามหลี่ต้า : “หลี่ต้า ฉันไม่รู้ว่านายไปเจออะไรมา ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ แต่ว่าซอมบี้ตัวนั้น มันเกินกำลังของมนุษย์ที่จะไปต่อกรกับมัน”
“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันบังเอิญเกือบทำมันเกือบตาย มันบาทเจ็บหลบหนีไป นายคงจะมาพบฉันเป็นศพแล้ว ฉันขอเตือนนาย ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ”
หลี่ต้ายิ้มอย่างเจื่อนๆ ตัวเขาเองไม่มีทางรนหาที่ตาย แต่สำหรับเหตุผลของเขาแล้ว สองพ่อลูกคงจะไม่เข้าใจ
เมื่อปิดประตูหลังของรถขนเงินแล้ว หลี่ต้าก็มองไปทางโกดังเก็บของ ที่อยู่ไกลๆ เขาจับปืนลูกซองที่สะพายอยู่บนไหล่
เป็นเพราะก่อนหน้านี้หลี่ต้าพาพวกซอมบี้จำนวนมากออกไป ภายในโรงเรียนจึงเหลือแค่ซอมบี้เร่ร่อนบางตาสิบกว่าตัว มีบางตัวที่รูปร่างพิการวิ่งอยู่ไม่ไกล
เมื่อเห็นหลี่ต้าเดินมา ซอมบี้ตัวหนึ่งที่ท่อนล่างขาดหายก็คำรามขึ้น มันตวัดแขนที่เห็นกระดูกไปมาและดิ้นรนคลานมาทางหลี่ต้า
หลี่ต้าขมวดคิ้ว เดาได้ว่าซอมบี้ตัวนี้ก่อนจะมาเป็นซอมบี้ มันคงได้รับความทรมานมาก ร่างของมันถูกกัดกินหายไปครึ่งตัว เมื่อไส้มันสัมผัสกับพื้นก็ปรากฏรอยเลือดตามมาเป็นทาง
ซอมบี้ครึ่งตัวนี้นอนอยู่อีกด้าน ลากลำไส้ที่เต็มไปด้วยโคลน ตะเกียดตะกายคลานมาทางหลี่ต้า
“ผัวะ!”
หลี่ต้าเหยียบไปบนหัวของมัน และสุดท้ายมันก็ตายอย่างอนาถ เมื่อเห็นกองเลือดและซากสมองบนพื้น หลี่ต้าไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกสะอิดสะเอียน ตรงข้ามเขากลับมีความคิดอยากกินมันเข้าไปด้วยซ้ำ
“นี่! หรือว่านี่เป็นผลข้างเคียงของระบบต้นแบบสังหารโหด?”
หลี่ต้ากกะปรี้กะเปร่าไปทั้งตัว หลังจากที่เขาใช้ทักษะ“การกลืนกิน”ซอมบี้ เขากลับมีความรู้สึกอิ่ม เหมือนกับว่าแหล่งพลังงานของเขามันไม่ใช่ท้อง แต่เป็นไวรัสแสงสีดำในร่างกาย
“บางทีนี่อาจเป็นผลพลอยได้จากพละกำลังสินะ”
หลี่ต้าสูดหายใจเข้าลึกๆ ยับยั้งความคิดการอยากกินในหัวของเขาไว้
หลี่ต้าเดินไปตามทางเล็กๆในโรงเรียน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงโกดังเก็บของของโรงเรียนมัธยมยวี่ฉาย
“ซี้ดด!”
เมื่อเห็นรูขนาดใหญ่บนประตูเหล็กม้วนของโกดังเก็บของหลี่ต้าก็ตกใจจนสูดลมหายใจเย็นๆ
รูขนาดใหญ่ของประตูเหล็กม้วนและรอยขาดของขอบประตูดูเหมือนจะถูกทำลายอย่างรุนแรงโดยสัตว์ขนาดใหญ่บางชนิด โดยเฉพาะรอยเล็บเรียบสี่แฉกด้านบนของรู ยิ่งทำให้ดูน่าตกใจในอานุภาพของเจ้าของกรงเล็บนี้
หลี่ต้าแอบถอนหายใจเงียบๆ โดนกรงเล็บของสัตว์ประหลาดนี้แล้วยังไม่ตาย หวังหยวนอู่นับว่าโชคดีจริงๆ
“คลิ๊ก!”
หลี่ต้าจับปืนลูกซองและใส่กระสุนเข้าไป เขาก้มลงหยิบหินบนพื้น โยนมันเข้าไปที่รูในโกดัง
“เป้งง!”
หินกระทบกับอุปกรณ์เหล็กบางอย่าง จึงเกิดเสียงเบาๆ
“โฮกก!”
มีเสียงคำรามอย่างโมโหดังออกมาในความมืด จากนั้นเงาดำก็รีบวิ่งไปที่แหล่งกำเนิดเสียง แล้วก็กระโดดขึ้นไปที่กำแพง หายเข้าไปในความมืด
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วย!” หัวใจของหลี่ต้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาบุกเข้าไปในโกดังอย่างรวดเร็วผ่านช่องโหว่ขนาดใหญ่ และม้วนตัวกลิ้งเข้าไป
“ตึ้งง!”
ห่างกันไม่ถึง1วินาที หรือแค่ชั่วพริบตาที่หลี่ต้ากลิ้งเข้าไป สัตว์ประหลาดสีแดงที่เหมือนกับกบขนาดใหญ่โดนถลกหนังก็โดดลงมาบนพื้นอย่างแรง กรงเล็บขนาดใหญ่คู่นั้น พุ่งเข้ามาทางตำแหน่งของหลี่ต้าทั่วทุกทาง
หลี่ต้าพลิกตัวหลบ ไม่ทันได้คิดอะไร ยิงปืนเข้าไปตรงตำแหน่งเมื่อครู่
“ปังง”
ตามมาด้วยเสียงปืนดัง เม็ดกระสุนร้อน ๆ หลายสิบเม็ดถูกพ่นออกมาจากปากกระบอกปืน สัตว์ประหลาดที่ลงมาบนพื้นยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็โดนของแข็งพุ่งเข้าไปที่ร่างกาย
ระยะทางไม่กี่เมตรทำให้การแสดงอานุภาพของปืนลูกซองไปถึงจุดสูงสุด สัตว์ประหลาดโดนโจมตีจนสั่นไหวอย่างรุนแรง ทั่วทั้งร่างกายฟุ้งไปด้วยหมอกเลือดหนาแน่น
หลี่ต้าปลดปอกกระสุนและใส่กระสุนเข้าไปด้วยความรวดเร็ว ระดมยิงอีกหนึ่งนัด แต่ภายใต้การเสียเปรียบของสัตว์ประหลาด มันพยายามกระโดดขึ้นสูงแล้วปีนขึ้นไปบนกำแพง กระสุนนัดนี้จึงไปโดนประตูเหล็กม้วน จนเกิดรูเล็กๆจำนวนมาก
หลี่ต้าหลบเข้าที่กำแพงอย่างรวดเร็ว ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่มืดมิดอย่างช้าๆ ในสภาพแวดล้อมอันมืดมิดนี้ การยิงปืนของเขาอาศัยจากสัญชาตญาณทั้งหมด
“น่าเสียดายที่กระสุนพวกนี้เป็นกระสุนลูกซองเม็ดเล็กๆ”หลี่ต้าแอบเสียดายเบาๆ“ถ้าหากว่าเป็นกระสุนหัวเดียว เพียงแค่นัดเดียวก็สามารถจัดการกับสัตว์ประหลาดได้”
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงความวิกฤตวนเวียนเข้ามา เหมือนมีร่างบางอย่าง หลี่ต้าไม่แม้แต่คิด เขาเอียงหัวอย่างรวดเร็ว แต่แขนของเขาหลบไม่ทัน เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่บ่าของเขาราวกับถูกผ่าตัดด้วยมีดปลายแหลม และมีเลือดออกมาจำนวนมาก
หลี่ต้าพยายามอดทนกับความเจ็บปวด หยิบมีดสั้นออกมาจากเอว แทงเข้าไปที่หลังของสัตว์ประหลาด แล้วรีบถอยกลับอย่างว่องไว
ในเวลานี้ตาของหลี่ต้าปรับกับสภาพแวดล้อมมืดๆได้แล้ว อาศัยแสงสว่างที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง มองเห็นสัตว์ประหลาดที่น่าสยดสยองหมอบอยู่ตรงหน้าเขา
[คู่มือ]
ชื่อ: ซอมบี้กรงเล็บ
สถานะ: กลายพันธุ์
ระดับ: 2
ชีวิต: 25 (60%)
พลัง : 5
ป้องกัน: 3
พละกำลัง : 10
ความเร็ว: 8
ความสามารถพิเศษ:
1. การติดเชื้อ: ความสามารถพิเศษของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อ ในการแพร่เชื้อผ่านการกัดนั้นไม่ได้ผลกับสิ่งมีชีวิตที่มีการต้านทานสูง
2 กรงเล็บแหลมคม : กรงเล็บแหลมคมขนาดใหญ่ เมื่อโจมตีจะทำให้เกิดรอยฉีกขาดที่น่าสยดสยอง ระยะการโจมตี + 25%, พลัง + 10%
3 ไม่ทราบ
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 2 ดาว
รูปร่างของซอมบี้ตัวนี้มีความสูงสองเมตร มองไกลๆเหมือนกับกบที่โดนถลกหนัง แขนหน้าของมันได้รับการพัฒนาอย่างมาก ส่วนบนของเอวเป็น 70% ของร่างกายทั้งหมด แขนใหญ่ล่ำของมันใหญ่กว่าขาของหลี่ต้าเป็นเท่าตัว กล้ามเนื้อสีแดงของหลังและหน้าอกแน่นกระชับ หัวโตๆโล้นๆ สันจมูกโด่ง ตาสองข้างสีแดง ปากขนาดใหญ่ที่มีฟันแหลมคมยาวไปถึงหู หลี่ต้าไม่แปลกใจเลย ที่มันจะสามารถกลืนกินคนมีชีวิตเข้าไปได้ทั้งคน
สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือกรงเล็บปลายแขนของมันที่เปล่งประกายด้วยแสงเย็นๆ นิ้วมือของมันกลายพันธุ์อย่างสมบูรณ์แบบ ถูกแทนที่ด้วยกรงเล็บหนาแหลมคมทั้งแปดนิ้ว มีความยาวถึง30cm หวังหยวนอู่โดนแค่ปลายเล็บของมัน ก็ถูกสร้างบาดแผลที่น่าตกตะลึงไว้บนหน้าอกแล้ว ถ้าหากถูกมันโจมตีโดยตรง ร่างทั้งร่างคงจะถูดตัดขาดออกเป็นหลายส่วน
ตรงกันข้ามขาหลังที่“ผอมแห้ง”ผอมแห้งในที่นี้คือเล็กกว่าแขนหน้ามันเท่านั้น แต่เทียบสำหรับมนุษย์ธรรมดา มันก็ยังใหญ่กว่าหลายเท่า มันหมอบร่างต่ำๆ ใช้แขนขาทั้งสองข้างให้เป็นประโยชน์ ค่อยขยับมาตรงหน้าของหลี่ต้าไม่หยุด ปากคำรามเสียงขู่ต่ำๆออกมา
จู่ๆจิตใจของหลี่ต้าก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ การยิงในระยะใกล้ บวกกับดาบสั้นของหวังหยวนอู่ก่อนหน้า พลังชีวิตของสัตว์ประหลาด คงจะลดลง 40% การลดลงของคุณสมบัติยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่
“คลิ๊ก!”
หลี่ต้าค่อยๆบรรจุลูกกระสุนเข้าไป นำปืนลูกซองยันไว้กับไหล่ สบตากับสัตว์ประหลาด เขารู้ว่า การเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่มีความเร็วสูงแบบนี้ หากลังเลเพียงเล็กน้อย ก็อาจจะถึงชีวิต
หนึ่งคนกับหนึ่งตัวประหลาดจ้องมองกับเกือบสิบวินาที ในที่สุดสัตว์ประหลาดก็ระงับอารมณ์ต่อไปไม่ไหว คำรามด้วยเสียงอันเกรี้ยวกราด ร่างของมันก็กระโดดขึ้นสูง แขนหน้าสองข้างกางออกเข้าหาหลี่ต้าในท่า“อ้อมแขนแห่งความตาย!”
แต่หลี่ต้าไม่มีทางยอมรับการต้อนรับเช่นนี้ของสัตว์ประหลาด เขาพลิกตัวไปทางขวาอย่างรวดเร็ว และโจมตีด้วยกระสุนปืน
กรงเล็บของสัตว์ประหลาดจับได้เพียงอากาศ กำแพงด้านหลังของหลี่ต้าถูกตวัดจนมีเศษอิฐก้อนใหญ่ร่วงลงมา ตอนนี้มันดูเหมือนหมดแรง หลี่ต้าจึงอาศัยจังหวะนี้ได้พอดี
“ปังง!”
กระสุนลูกซองจำนวนมากพุ่งมาจากกระบอกปืน แต่ยังไงก็ตามสัตว์ประหลาด เคยเสียเปรียบกับปืนลูกซองมาแล้ว มันจึงพร้อมป้องกัน แขนหน้าสองข้างที่กำยำมาสกัดกั้นไว้ข้างหน้า กระสุนนับสิบเม็ดพุ่งเข้าไปในเนื้อของมัน
ค่าชีวิตของสัตว์ประหลาดลดลง7%ในทันที แต่หลี่ต้าก็ไม่ได้ลำพองใจ กลับรู้สึกกังวลด้วยซ้ำ หากว่ามันยังกั้นกระสุนแบบนี้ต่อไป กระสุนทั้งหมดเจ็ดนัดก็คงฆ่าไอ้ตัวประหลาดนี้ไม่ตาย
หลังจากที่สัตว์ประหลาดใช้ท่า“อ้อมแขนแห่งความตาย”ออกมา ความสามารถพิเศษอย่างที่สามของมันก็ปรากฏขึ้น
พุ่งโจมตีอย่างบ้าระห่ำ : ซอมบี้กรงเล็บใช้ขาหลังที่แข็งแรงกับร่างกายที่กำยำ แขนสองข้างตัดสลับกัน ทำให้ศัตรูที่อยู่ในอ้อมแขนของมันได้รับความปวดร้าว เมื่อโดนโจมตี ความเจ็บปวดจะเพิ่มขึ้น100%
สมกับที่เป็นซอมบี้กลายพันธุ์ ความสามารถของสัตว์ประหลาดนี้เพียงพอที่จะทำลายซอมบี้ธรรมดาตามท้องถนนได้หลายสาย สัตว์ประหลาดสามารถเลือกที่จะต่อต้านบรรดากระสุนของหลี่ต้า แต่ถ้าหลี่ต้ายิงเข้าเป้าได้มากกว่านี้ การต่อสู้ครั้งนี้ก็จบลงแล้ว