ตอนที่16 รูปแบบกรงเล็บ 25%!
“โฮกก!”
เมื่อสัตว์ประหลาดถูกกระสุนทำให้มันยิ่งดุร้ายมากขึ้น ร่างกายส่วนบนของมันยืดตัวขึ้น แขนสองข้างกางออกกว้าง เงยหน้าคำรามอย่างโกรธแค้น ทันใดนั้นแขนซ้ายของมันก็ตวัดลงมาและพุ่งไปทางหลี่ต้าอย่างโหดเหี้ยม
หลี่ต้ารีบถอยอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมที่จะใส่กระสุนเข้าไปในปืนลูกซอง แต่ยังไม่ทันรอให้เขาได้ยกปืนในมือขึ้นมา กรงเล็บซ้ายของสัตว์ประหลาดก็กวาดออกไป ตามมาด้วยกรงเล็บขวาตบลงไปอย่างแรง
“เชี่ยย!”
ในอดีตที่หลี่ต้าเล่นเกมเคยถูกการเคลื่อนไหวคลาสสิกของสัตว์ประหลาดหลอกมาแล้วไม่น้อย ในเกมความเสียหายที่ได้รับนั้นถือว่าไม่มาก แต่สิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนคือมันไม่มีที่สิ้นสุด มันจะโจมตีจนคุณตัวแข็งทื่อ ดังนั้นหลี่ต้าจึงตั้งฉายาให้พวกมันว่า‘สามระยำ’
แต่ในความเป็นจริง มันมีแต่จ้องจะเอาชีวิต
ขาหลังของสัตว์ประหลาดออกแรงพุ่งมาข้างหน้าไม่หยุด นิ้วเท้าที่แหลมคมของมันทำให้พื้นของโกดังเก็บของแตกกระจุย แขนหน้าที่กำยำของมันเร็วดั่งพายุจนเกิดเสียงดังสั่นสะเทือน
สัตว์ประหลาดโจมตีเข้ามาห้าครั้งภายในรวดเดียว ทำให้การหลบของหลี่ต้าเป็นไปอย่างยากลำบาก คุณสมบัติความเร็วของความแข็งแกร่งของเขาก็แค่เพียง4.5 ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่เพียงพอเมื่อเผชิญหน้าสัตว์ประหลาด ในการโจมตีครั้งที่ห้าเขาหลบช้าไปนิดเดียว จึงถูกปลายกรงเล็บของมันกรีดไปที่ด้านหลัง
กระเป๋าเป้ที่หลี่ต้าสะพายไว้ด้านหลังถูกฉีกเป็นกองผ้าในทันที วิทยุและไฟฉายข้างในหล่นกระจัดกระจายบนพื้น แต่ก็เป็นเพราะกระเป๋าใบนี้ที่ทำให้หลี่ต้ารอดชีวิตมาได้
เลือดสีแดงคล้ำโชกเต็มหลังของหลี่ต้า เขาเอาปืนยันตัวขึ้นมา อ้าปากค้างอย่างเหนื่อยหอบ เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วหยดลงบนพื้นติ๊งๆ เขารับรู้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้สูญเสียแค่เลือดที่ออกมาจากบาดแผล แต่ยังรวมถึงพลังในร่างกายของเขาด้วย
ชีวิต: 13 (70%)
และคุณสมบัติทุกด้านของเขาก็ลดหลั่นลงไปเล็กน้อย หากเขาไม่รีบหยุดเลือดในทันที พลังชีวิตก็จะยิ่งหายไปเรื่อยๆ
“บ้าจริง คิดถึงอุปกรณ์อาวุธทหารชะมัด”หลี่ต้านึกหงุดหงิด “ถ้าหากมีปืนไรเฟิล95อยู่ในมือ คงสั่งสอนไอ้หมาบ้านี่ได้ในไม่กี่นาที หรือต่อให้ไม่มีปืน สเปรย์ห้ามเลือดสักขวดก็ยังดี!”
ในใจเขารู้สึกเสียดายที่อวดดีเกินไป คิดผิดๆว่าทักษะ "การกลืนกิน" จะสามารถรักษาบาดแผลทุกอย่างได้ จึงไม่ไปโรงพยาบาล และก็ทำให้ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
“เฮ้อ!”
หลี่ต้าถือมีดสั้นในมือและวิ่งไปข้างหน้าทันที ด้วยความเร็ว4.5 เท่าของคนธรรมดา มันเร็วเพียงพอที่จะทำลายสถิติโลก ราวกับลมพายุหมุน ภายในพริบตาหลี่ต้าก็ไปถึงตรงหน้าสัตว์ประหลาด
สัตว์ประหลาดสัตว์ประหลาดที่ไร้หลักการต่อสู้ มันจะไม่สังเกตการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติของหลี่ต้า มันกวาดกรงเล็บขนาดใหญ่ไปข้างหน้า แต่หลี่ต้าเหมือนกับปลาที่ไหลลื่น เขาลอดใต้แขนของมันและโผล่ไปด้านข้าง พลิกมีดในมือแทงเข้าไปในสมองด้านหลังมัน
การเอียงไปข้างหน้าของร่างกายของสัตว์ประหลาดทำให้มีดกรีดยาวไปถึงหลัง หลี่ต้ารู้สึกเหมือนกำลังแทงหนังวัว ความคมของมีดตัดกล้ามเนื้อขาด ระดับความลึกเกือบ5cm เลือดสีดำแดงพุ่งออกมาตามช่องเลือดของมีดสั้น
สัตว์ประหลาดคำรามด้วยความโกรธ กรงเล็บขนาดใหญ่ตวัดมาทางเขา หลี่ต้าเห็นท่าไม่ดี แม้แต่มีดสั้นยังดึงออกมาไม่ทัน รวมทั้งท่าทางตื่นตกใจหาที่หลบซ่อน และหน้าอกด้านหน้ายังคงมีรอยขีดข่วนของปลายกรงเล็บอันน่าสยดสยอง
ดูเหมือนหลี่ต้าจะเสียเปรียบเข้าให้แล้ว แต่เขากลับมีแผนของตัวเอง
จุดที่หลี่ต้าล้มลงเป็นจุดของเศษซากกระเป๋าเป้พอดี บนพื้นรอบๆเขามี แบตเตอรี่ วิทยุ ยาลดไข้ กระจายเต็มไปหมด
แต่ในมือของหลี่ต้ากลับคลำไปเจอไฟฉาย
ในเวลานี้สัตว์ประหลาดที่เกรี้ยวกราดส่ายหัวอย่างรุนแรง ส่งเสียงคำรามอย่างโกรธแค้น กางแขนทั้งสองข้างที่จะให้หลี่ต้าจดจำ“อ้อมแขนแห่งความตาย”เป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่าหลี่ต้าไม่มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ทั้งยังหัวเราะออกมา
“ กิ๊ก!”
เสียงเล็กๆดังขึ้น เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นลำแสงที่แยงตา
“โฮกก!”
เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดปรับตัวไม่ทันกับแสงจ้าที่มาอย่างฉับพลัน แขนข้างซ้ายมันยันกับพื้น และเอาแขนข้างขวามาบังแสง เหมือนต้องการหลบหนีจากแสงที่ส่องตา
ถึงจะเป็นแค่หนึ่งวินาที แต่มันก็เพียงพอแล้ว!
หลี่ต้าขว้างไฟฉาย แล้ววิ่งไปที่ด้านหน้าของสัตว์ประหลาดด้วยความเร็วสูง เขาไม่สนใจกรงเล็บที่ยกสูงขึ้นของสัตว์ประหลาด ปากกระบอกปืนจ่อไปที่ขมับของสัตว์ประหลาดและเกิดเสียงดังขึ้นทันที
“ปังง!”
สัตว์ประหลาดคำรามอย่างโหยหวน ร่างกายหนักอึ้งของมันทรุดไปข้างหลัง เนื้อและเลือดบนหน้าอกนั้นเริ่มเลือนลาง เศษซากอวัยวะแผ่กระจาย เลือดสีดำแดงพุ่งออกมาจากปาก กรงเล็บขนาดใหญ่คู่นั้นร่วงลงอย่างอ่อนแรง
กระสุนในปืนลูกซองถูกยิงจนหมด แต่หลี่ต้าก็ไม่ถอยหนี เขาเหยียบร่างของสัตว์ประหลาดที่ล้มลง หยิบกระสุนสองนัดสุดท้ายออกมาอย่างรวดเร็ว ใช้มือข้างหนึ่งถือกระบอกปืน สองนิ้วในมือซ้ายใส่กระสุนสองนัดลงในปลอกกระสุนปืนอย่างรวดเร็ว เล็งไปที่หัวของสัตว์ประหลาดที่ยังคงพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง และยิงเข้าไปสองนัด
วิธีการใส่กระสุนที่รวดเร็วแบบนี้ใช้ได้กับผู้มีประสบการณ์ในการใช้ปืนเท่านั้น ถ้าหากผลีผลามใส่กระสุน จะยิ่งทำให้ยัดกระสุนลงไปไม่เข้าและไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่คาดหวัง
กระสุนสองนัดที่เข้าสมองนี้ทำให้ตัดโอกาสรอดชีวิตของสัตว์ประหลาดไป ครึ่งหัวของสัตว์ประหลาดถูกยิงด้วยกระสุนจนพรุน ร่างกายของมันกระตุกเล็กน้อยและหลังจากนั้นไม่นาน มันก็ไม่ขยับอีกต่อไป
หลี่ต้าแกะกระสุนในกระบอกปืนและถอนหายใจยาว มันใช้ไม่ได้อีกต่อไป เขาวางปืนไปบนพื้น และทรุดตัวลงบนร่างของสัตว์ประหลาด
บาดแผลร้ายแรงทั้งสองบนหน้าอกและข้างหลังของมันมีเลือดสีแดงคล้ำไหลออกมาไม่หยุด พลังชีวิตลดลงถึงระดับอันตราย 25% มันไม่ใช่ร่างติดเชื้อที่มีคุณสมบัติหัวไม่ระเบิดไม่ตาย จุดจบของการสูญเสียเลือดมากเกินไปก็คือความตาย พูดได้เลยว่าถ้าหากไฟฉายไม่ทำงาน คนที่ล้มลงไปตรงนั้น อาจจะเป็นหลี่ต้า
สิ่งมีชีวิตในความมืด เมื่อสัมผัสกับแสงจ้า รูม่านตาก็จะหดลง เพื่อป้องกันแสงอย่างอัตโนมัติ หลี่ต้าใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ทำให้ฆ่ามันได้สำเร็จ
เมื่อเห็นร่างขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาด หลี่ต้าก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจ
“ฮ่าๆ! ไอ้สัตว์ประหลาด! ในที่สุดฉันก็ฆ่าแกได้จริงๆ!”
เมื่อหลี่ต้าหัวเราะ เลือดจากมุมปากก็ไหลลงมา ในเวลานี้ผิวหนังบนร่างกายของเขาเผยให้เห็นเลือดสีแดงดำที่ดูเจ็บปวด : “ถ้าอย่างนั้น! รูปแบบกรงเล็บของแก ฉันจะรับไว้เอง!”
“กลืนกิน!”
ตั้งแต่แขนทั้งสองข้างของหลี่ต้า หน้าอกและหลังของเขา มีกลุ่มเลือดประหลาดระเบิดออกมาเจ็ดแปดครั้ง เส้นเลือดพันวนกันและควบแน่นเป็นสายโซ่สีดำแดง โซ่เลือดสีดำแดงพวกนี้คมมาก ผิวหนังของสัตว์ประหลาดถูกฉีกขาดในพริบตาและมีเส้นเลือดสีดำแดงนับไม่ถ้วนเข้ามาในร่างกายและเริ่มวนไปทั่วร่างของมัน
“ย้ากก!”
หลี่ต้าโอดโอยอย่างพอใจ เนื้อและเลือดจำนวนมากถูกนำพาโดยเลือดดำเปลี่ยนเป็นเนื้อและพลังเลือดบริสุทธิ์ พุ่งเข้าไปในร่างกายของหลี่ต้าอย่างบ้าคลั่ง และร่างกายขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาดบนพื้นได้หดตัวลงครึ่งหนึ่งและร่างกายส่วนบนทั้งหมดก็หายไปอย่างช้าๆ
หลังจากกลืนไปครู่หนึ่ง เลือดสีดำสีแดงที่วนเวียนรอบ ๆ ร่างของสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายก็ค่อยๆลดลง หลี่ต้าถอนหายใจอย่างโล่งอกและค่อยๆยืนขึ้น
“รูปแบบกรงเล็บถูกปลดล็อค โปรดตรวจสอบแถบคุณสมบัติตัวละครเพื่อดูความคืบหน้า”
เมื่อได้ยินว่า“รูปแบบกรงเล็บถูกปลดล็อค” ในใจของหลี่ต้าก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที รอจนประโยคนั้นพูดจบลง ราวกับว่ามีน้ำเย็นเทลงบนหัวดับความรุ่มร้อนในหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์
[ตัวละคร]: หลี่ต้า
[สถานะ]: วิวัฒนาการ
[ระดับ]: ระดับ 1
[วิวัฒนาการ]: 22%
ชีวิต: 15 (75%)
พลัง: 3.5
การป้องกัน: 2.3
พละกำลัง: 5
ความเร็ว: 5
ต้านทานไวรัส: ∞
[รูปแบบการต่อสู้]: รูปแบบกรงเล็บ (ความก้าวหน้า: 25%)
[ความสามารถ]:
1, การกลืนกลืน LV2: 1)การปลอมตัว LV1
[ทักษะ]: ยังไม่ปลดล็อค
[คะแนนทักษะ]: 1
“แม่มึงตายเหอะ!”
หลี่ต้าสบดคำหยาบออกมา เขาพยายามฆ่าสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังอย่างยากลำบาก แต่เขากลับได้ความก้าวหน้าเพียง 25%
ครั้งนี้สามารถฆ่าสัตว์ประหลาดได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว กระสุนเจ็ดนัดถูกใช้จนหมด ถ้าหากมันมาอีก ก็ไม่รู้ผลลัพธ์จะเป็นยังไง
ส่วนสำคัญในร่างกายสัตว์ประหลาดถูกกลืนกินจนหมด พลังชีวิตของหลี่ต้าเพิ่มขึ้นมา2ส่วน คุณสมบัติด้านอื่นได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยเฉพาะความเร็วของสัตว์ประหลาด หลังจากกลืนกิน ความเร็วของหลี่ต้าเพิ่มขึ้นมาเป็น5
หลี่ต้าหยิบมีดสั้นขึ้นมาจากกองเลือด เขาคลำหาไฟฉายอีกครั้ง และเปิดมันขึ้น
เมื่อมองเห็นกองลูกบาสเก็ตบอลกองอยู่ตรงมุมกำแพง หลี่ต้าก็เบนสายตาไปที่ธนูที่แขวนอยู่บนกำแพง
โรงเรียนยวี่ฉายในความทรงจำของเขา มีนักเรียนกีฬาจำนวนมาก และมีชมรมกีฬาไม่น้อย ซึ่งถ้าเป็นโรงเรียนอื่นคงหาได้ยาก โรงเรียนให้ความสำคัญกับการออกกำลังกายและสนับสนุนชมรม และโกดังเก็บของนี้ ก็กลายเป็นสถานที่จัดเก็บอุปกรณ์จำนวนมาก
หลี่ต้าเอื้อมมือหยิบคันธนูและลูกออกมา และพยายามดึงมันออกมาอย่างช้าๆ
“ป๊อก!”
คิดไม่ถึงว่าแค่ออกแรงเพียงเล็กน้อย ธนูและลูกธนูที่จะลองฝึกฝนก็หักดังป๊อก
“หืม?”
หลี่ต้าตะลึงงัน เขาก้มลงไปแล้วค่อยๆลูบหัวธนูและลูกธนูที่หักอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็พบว่าเป็นเพราะวัสดุไม่ดี ไม่ใช่เพราะเขาออกแรงมากไป
“ของเหล่านี้มีไว้สำหรับให้คนธรรมดาใช้ สำหรับฉันในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นพลังหรือความแข็งแกร่งเห็นได้ชัดว่ามันต่างกันมาก”
หลี่ต้าลองคาดเดาอยู่ในใจ พลางเอื้อมมือไปหยิบหอกด้านข้างๆ เมื่อแขนทั้งสองข้างออกแรง หอกด้ามนี้ก็แตกเป็นสองท่อนทันที
หลี่ต้ายิ้มแห้งและส่ายหัว ล้มเลิกความคิดที่จะหาอาวุธ
เขาหากระเป๋าเป้สะพายหลังที่บรรจุลูกเทนนิสอยู่ เก็บข้าวของที่กระจัดกระจายบนพื้นอีกครั้ง และเดินออกจากโกดังเก็บของ
ในเวลานี้บนตู้ของรถขนเงิน เมื่อเห็นหลี่ต้าหายไปนานและไม่กลับมาสักที หวังซินเหยาก็คิดว่าเขาคงตายไปแล้ว
“พ่อ! พี่คนนี้เขาพาตัวเองไปตายชัดๆ!”หวังซินเหยาหน้าบู้ สีหน้าของเธอโมโหมาก เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมบนโลกนี้ถึงมีคนบ้าประสาทแดกแบบนี้ สำหรับพวกซอมบี้ คนอื่นล้วนกลัวและมีแต่จะหลีกเลี่ยงมัน แต่เขากลับไปหาปัญหาใส่ตัวเองแท้ๆ
ตอนนี้อาการบาดเจ็บของพ่อหนักขนาดนี้ ควรที่จะรีบพาไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดเพื่อจะรับความช่วยเหลือจากหมอ แต่เขาทำแบบนี้ได้ยังไง เขากลับทิ้งพวกเราสองคนและหายไปแบบนี้ได้ยังไง
“แอ่กแอ่ก! ซินเหยา ลูกประคองพ่อขึ้นที”หวังหยวนอู่ไอออกมาสองสามที เขาเอามือยันไว้กับพื้น ดูเหมือนจะลุกขึ้นนั่ง “ตอนนี้ไม่ว่าสุดท้ายเขาจะพาตัวเองไปตายหรือไม่ก็ตาม แต่ที่แน่ๆคือ ร่างกายของเขามันมีความ......แปลกประหลาด”
“แปลกประหลาด?”
หวังซินเหยาเกิดความสงสัย : “พ่อ เขามีอะไรผิดปกติเหรอ?”
“ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาเข้ามาในร้าน พ่อก็รู้สึกว่าเขามีอะไรไม่ชอบมาพากล”
“เมื่อก่อนหลี่ต้าเด็กคนนี้เป็นคนเงียบๆ ใบหน้ามีแต่ความหม่นหมอง แต่ในเวลานั้น ใบหน้าเขากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ สายตาคู่นั้น พ่อเคยเห็นแค่ในตาของหัวหน้ากองกำลังพิเศษเท่านั้น”
“ในเวลานั้นพ่อก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่งวันนี้ เขากลับมีความกล้าที่จะขี่มอเตอร์ไซค์ล่อพวกซอมบี้ จากนั้นยังสามารถรอดชีวิตมาได้อย่างปลอดภัย วิธีการแบบนี้ พ่อจินตนาการไม่ออกจริงๆว่าจะมีคนมีความสามารถที่ไหนทำได้”
“และยังมีฉากที่เขาโยนรองครูใหญ่ลงไปจากตึก จนทำให้คนขนลุกขนพองไปหมด สีหน้าของเขาในเวลานั้นดูเรียบเฉยไม่มีความตกใจใดๆ ราวกับที่ฆ่าอยู่นั่นไม่ใช่คน แต่เป็นมดที่บดขยี้ตาย พ่อไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าจะเป็นคนคนเดียวกับที่ชอบชักดาบพ่อและจ่ายค่าเช่าห้องไม่ไหว”
หวังหยวนอู่พยักหน้า : “ได้มาอยู่กับคนแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่”