ตอนที่ 20 โรงแรม
รถสามคันเรียงแถวอย่างกระจัดกระจายและออกจากปั๊มน้ำมัน
แน่นอนว่าที่นำหน้าสุดคือรถขนเงินของหลี่ต้า ไม่ต้องพูดถึงเจ้าซินยวี่และเฉียนต้าฟู่สองคนที่ขี้ขลาด จะมาขับนำหน้าแบบนายทหารหลี่ต้านั้นไม่เห็นด้วย ถ้าหากเข้าไปในดงซอมบี้ คันที่ตามหลังสุดมีหวังถูกฆ่าตาย
คันที่สองคือรถซูเปอร์มาเซราติของเจ้าซินยวี่รถหรูรุ่นนี้แรงม้าที่ไม่จำกัดอธิบายถึงความหมายของการเอาแต่ใจของคนมีเงินได้อย่างสมบูรณ์ แต่เสียงดังขนาดใหญ่จากห้องคนขับ มันจะทำให้เป็นสนใจ ถ้าแขนของซอมบี้ยาวพอ ก็สามารถดึงคนขับในรถออกมาได้
อย่างไรก็ตามของเล่นนี้มีแรงม้าขนาดใหญ่ วิ่งได้อย่างรวดเร็ว ถ้าหากวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด ต่อให้เป็นนักต่อสู้คุณสมบัติความเร็วระดับ10 ก็ต้องตามรั้งท้ายอยู่ด้านหลัง
คันที่สามคือรถจี๊ปออฟโรดของเฉียนต้าฟู่ แน่นอนว่า รถคันนี้ไม่ใช่ของเฉียนต้าฟู่ แต่เป็นรถที่เขาเอามาจากข้างถนน เหตุผลที่เขาเลือกรถคันนี้ทั้งหมดเป็นเพราะราคามันแพงมาก สิ่งที่เขาคิดก็คือ ยังไงซะก็ไม่ต้องจ่ายเงิน ขับออกจากเมืองมันก็กลายเป็นของเขาแล้ว
ตำแหน่งรั้งท้ายนี้แน่นอนว่าเฉียนต้าฟู่ไม่ได้สมัครใจ เพื่อที่จะแย่งตำแหน่งรถตรงกลางเขาและจ้าวซินหวี่ถึงขนาดทะเลาะกัน และแน่นอนว่า จากการเรียงลำดับของรถ ก็เพียงพอที่จะเห็นจุดจบของการต่อสู้ครั้งนี้
“ หลี่ต้า ปืนที่นายแบกอยู่ เป็นของจริงไหม? ” หวังซินเหยามองปืนลูกซองที่หลังของหลี่ต้า อดไม่ได้ที่จะสนใจอย่างมาก “ ขอฉันดูหน่อยได้ไหม ”
ปืนลูกซองนี้เดิมทีสร้างขึ้นเพื่อความน่าเกรงขาม รูปร่างที่ขรุขระ ปากกระบอกปืนขนาดใหญ่ คือการทำให้พวกโจรตกใจ แม้ว่าประสิทธิภาพนั้นจะธรรมดา แต่รูปร่างนั้นไม่ต้องพูดถึง
“ เธอชอบเหรอ? ”
หลี่ต้าวางปืนลูกซองลงอย่างไม่สนใจ และโยนให้หวังซินเหยา “ เธอชอบก็ให้เธอเลยละกัน ”
“ ไม่ได้ ” หวังหยวนอู่ขมวดคิ้วและหยิบปืนออกจากมือของหวังซินเหยา “ หลี่ต้านายทำอะไร? ปืนนี้สามารถใช้ประสิทธิภาพได้สูงสุดก็ต่อเมื่ออยู่ในมือของนาย หวังซินเหยาเป็นแค่เด็กผู้หญิงถือไว้แบบนี้มันอันตรายเกินไป ”
“ ก็แล้วแต่เลย! ”
หลี่ต้าตอบอย่างหัวเราะ “ ยังไงซะมันก็ไม่มีกระสุน ”
“ ไม่ ไม่มีกระสุน ”
ไม่เพียงแต่หวังซินเหยา แม้แต่หน้าผากหวังหยวนอู่ยังเกิดรอยย่นสีดำสองเส้น
ฮะ! เป็นไปได้อย่างไร! ไม่มีกระสุนอยู่ชัดๆ ยังแกล้งทำเป็นแสดงออกอย่างมั่นใจ ใครให้ความมั่นใจกับนายให้เอาปืนลมไปทำให้ชายอ้วนคนนั้นกลัว......
“ ลูกกระสุนใช้ตอนต่อสู้กับซอมบี้กรงเล็บหมดแล้ว ”
หลี่ต้าอธิบายและหัวเราะ “ แต่ว่ามันก็ยังมีประโยชน์มาก ลุงดูสิ แค่ฉันเอามันไปจ่อที่หัวของชายอ้วน เขาก็เชื่อฟังแล้ว ถ้าหากเจอกับสถานการณ์อะไร ซินเหยาเธอก็เอาปากประบอกปืนไปจ่อคนนั้น ตราบใดที่เธอยืนยันว่านี่คือปืนจริง เขาก็จะไม่กล้าทำอะไร ”
“ กลยุทธ์ทางจิตวิทยา สามารถเอาชนะความเป็นความตาย ” หวังหยวนอู่สีหน้าชื่นชม “ สุดยอดจริงๆ ”
ซูเปอร์คาร์ที่ตามหลังของรถขนเงิน จ้าวซินหวี่ที่สีหน้าประจบสอพลอนั้นหายไปนานแล้ว แต่กลับเข้าแทนที่ด้วยใบหน้าชั่วร้าย
“ หลี่ต้ามันกล้ามากที่ทำแบบนี้ รอจนถึงเขตทหารนอกเมืองก่อน คอยดูว่าฉันฆ่าแกได้อย่างไร ” ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย ส่วนอีกข้างจับบนหน้าอกของหลี่เหมิงและบีบอย่างต่อเนื่อง ”
“ ยังมีไอ้อ้วนเฉียนต้าฟู่ กล้ามาตีฉัน ฉันจะต้องทำให้มันเสียใจที่ได้เกิดในโลกนี้ ”
ในฐานะเมืองเล็ก ๆ ทางตอนใต้ เมืองม่อโจวมีเศรษฐกิจที่พัฒนาและมีความหนาแน่นของประชากรเป็นจำนวนมาก จากเขตเมืองทางใต้ที่รกร้างเข้าสู่ย่านใจกลางเมือง จำนวนรถราที่ถูกทิ้งร้างบนท้องถนนเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซอมบี้สองสามตัวเดินระหว่างรถที่ถูกทำลาย ราวกับกษัตริย์ในสมัยโบราณ พวกมันสแกนพื้นดินของตัวเองและไม่ปล่อยสิ่งมีชีวิตทุกชนิด
หลี่ต้าจำเป็นต้องเหยียบเบรก
ถนนด้านหน้าเต็มไปด้วยรถยนต์ที่กระจัดกระจาย โครงรถขนาดใหญ่บางส่วนขวางอยู่บนถนน บางจุดถึงขนาดมีไฟลุกขึ้นมา โดนกระทบเล็กน้อยก็คงระเบิด
หลี่ต้าขมวดคิ้วมองรถที่ขวางทางอยู่สิบกว่าคัน และมองที่กันชนของรถขนเงินที่ผิดรูปไปนานแล้ว ได้แต่ส่ายหัวอย่างจนปัญญา
“ พวกผู้ชายทั้งหมดจัดการสิ่งกีดขวางบนถนน ส่วนพวกผู้หญิงรออยู่ในรถ ”
หลี่ต้าตะโกนใส่รถสองคันที่ตามมา
“ อะไรนะ? ให้ฉันลงไปยกรถ? ”
เจ้าซินยวี่ชี้ตัวเอง และมีสีหน้าไม่พอใจ : “ ฉันพูดเลยนะพี่ต้า เว้นฉันไปเถอะ ฉันไม่เคยสู้กับซอมบี้ ถ้าเกิดโดนกัดขึ้นมาจะสร้างความลำบากให้ทีมเปล่าๆ ”
สีหน้าของเฉียนต้าฟู่ที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ยินยอม เขาตะโกนประท้วง ： “ ใช่ ! ในรถพวกนั้นยังมีซอมบี้อยู่! มันอันตรายเกินไป! พี่ต้าถ้าอย่างนั้นพวกเราอ้อมไปอีกทางเถอะ! ”
“ แบะๆๆ เอาคำพูดไร้สาระมาจากไหนนัก! ”
เมื่อเห็นว่าคนสองคนนี้ไม่ยอมที่จะลงจากรถ หลี่ต้าก็เริ่มไม่พอใจ “ สิบวินาที ฉันให้เวลาพวกนายแค่สิบวินาที ถ้าใครไม่กล้าลงมา ก็รีบไสหัวไปซะ ”
พูดจบ เขาก็ไม่กลับไปมองสองคนนั้นอีก เขาร่วมมือกับหวังหยวนอู่ออกแรงผลักรถที่กั้นถนนไปไว้ด้านข้าง
คำพูดที่ไม่ไว้หน้าของหลี่ต้า ทำให้เจ้าซินยวี่และเฉียนต้าฟู่โกรธอย่างมาก แต่เพราะพลังที่แข็งแกร่งของอีกฝ่าย พวกเขาจึงไม่กล้าพูดอะไร ลงจากรถไปช่วยอย่างไม่เต็มใจ
เฉียนต้าฟู่พาเด็กปั๊มเสี่ยวโจว ช่วยออกแรงเพื่อเอารถคันเล็กๆออก เมื่อเห็นเจ้าซินยวี่ที่ออกแรงผลักรถแต่ก็ผลักไม่ไป แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย
“ ไอ้ลูกผสม มาเป็นแรงงาน เป็นยังไงล่ะ ขายหน้าสินะ? ”
เจ้าซินยวี่ที่โดนดูถูกไม่พูดอะไร ผลักรถต่อไปอย่างเหงื่อเต็มหน้า เห็นสีหน้าเยาะเย้ยของเฉียนต้าฟู่ยิ่งสุดจะทน
“ ให้ตายเถอะ ไอ้อ้วนเฉียน ฝากไว้ก่อน รอให้ฉันถึงเขตทหารก่อน จะเอาแกให้ตาย ” เจ้าซินยวี่กัดฟันอย่างเกลียดแค้น
“ โอ้โหห กลัวจังเลยย ” เฉียนต้าฟู่ทำหน้าตาโอเวอร์ และหัวเราะอย่างเยาะเย้ย “ ตอนนี้สังคม มันเละวุ่นวายไปหมด ไม่แน่พ่อของนายอาจจะตายไปแล้ว ”
“ แก! ”
เจ้าซินยวี่โกรธสุดขีด เขาถลกแขนเสื้อขึ้นและพุ่งเข้าไป หลี่ต้าขมวดคิ้วมองอยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้ง เขาก็ตวาดด่าออกไป : “ ทำอะไรน่ะ รีบๆผลักรถเร็วเข้า ซอมบี้ล้อมเข้ามาแล้ว ถ้าพวกนายอยากตายเร็วกว่านี้ฉันจะช่วยเอง ”
“ หลี่ต้า นายทำแบบนี้จะทำให้พวกเขายิ่งเกลียด อย่ามองว่าพวกเขาดูเหมือนเชื่อฟังว่าง่าย แต่ในใจเขากำลังด่านาย ”
หวังหยวนอู่ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจวิธีการของหลี่ต้า
“ ฮ่าๆ พวกเขา? ” หลี่ต้าหัวเราะอย่างไม่เห็นด้วย “ แค่กลุ่มของพวกตัวตลก ตามฉันมาต้อยๆอย่างไม่พูดอะไร ถ้าใครกล้ามาขัดขา ฉันใช้มือเดียวก็จัดการพวกเขาได้แล้ว ”
เฉียนต้าฟู่ผลักรถที่กำลังลุกไหม้ไปที่หญ้าข้างทาง และปาดเหงื่อบนหน้าผาก
“ ให้ตายเถอะ! ” เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ระยะห่างกับหลี่ต้ามาก จึงด่าออกมาอย่างขุ่นเคือง “ จะให้ขว้างอะไรนัก สัสเอ้ย คิดว่าฆ่าซอมบี้ได้มันเก่งนักรึไง? ให้มันถูกซอมบี้กัด กลายเป็นซอมบี้ไปซะสิดี ”
“ แต่ว่า เถ้าแก่ ” เสี่ยวโจวที่อยู่ด้านข้างกระซิบเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเขาขาดความมั่นใจบางอย่าง “ ถ้าหากไม่มีพี่ต้า พวกเราก็ไม่สามารถออกจากเมืองได้ ”
“ เหลวไหล! ”
เฉียนต้าฟู่ในเวลานี้กำลังอารมณ์ไม่ดี เสี่ยวโจวเห็นได้ชัดว่าเหมือนผีเจาะปากมาพูด เขาจึงด่าออกไปอย่างโหดเหี้ยม : “ ใครบอกว่าฉันไม่สามารถออกไปจากเมืองด้วยตัวเองได้? แกหน่ะเหรอ! แกมันไอ้โง่! ”
ในความเป็นจริงวิธีการของหลี่ต้านั้นมีมนุษยธรรมอยู่มาก เขาและหวังหยวนอู่เปิดทางจัดการพวกซอมบี้เร่ร่อนระหว่างทาง เฉียนต้าฟู่และพวกแค่อยู่ด้านหลังผลักรถลงไปข้างถนน แค่นี้มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิต แต่ก็ยังถูกคนทั้งสองเกลียดแค้น
“ ไม่เลวไม่เลว ” หลี่ต้าตบไหล่ของเจ้าซินยวี่ “ ทำต่อไป ”
“ เอ่อ พี่ต้า ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ถ้าหากจะไปต่อเราควร...... ”
ใบหน้าของเจ้าซินยวี่ดูลำบากใจ “ ควรหาที่พักสักคืนก่อนดีไหม! ”
“ ใช่แล้วพี่ต้า! ” เฉียนต้าฟู่ด้านข้างก็พูดต่อ “ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง พวกเราผลักรถออกแรงอย่างมาก หิวจนเดินไม่ไหวแล้ว พวกเราหาที่พักกินข้าวเถอะ ”
“ เอ่อ...... ” หลี่ต้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืด และมองไปที่หวังซินเหยาที่รออยู่บนรถ เขาคิดในใจว่าตัวเองนั้นไม่มีทางหิว แต่ลืมคิดถึงคนธรรมดาที่เหลือ
“ โอเค ” หลี่ต้าพยักหน้า “ ตามทางไปก่อน หาที่พักที่ซอมบี้น้อยหน่อยค้างคืน ”
รถทั้งสามคันค่อยๆไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ผ่านถนนหลายสิบชื่อที่ผ่านการทำความสะอาด และเลี้ยวไปทางโททางขวาอย่างช้าๆ
รถยนต์บนทางโท เห็นได้ชัดว่าน้อยกว่าทางหลักมาก ฝั่งที่เขาขับชิดเป็นแถบร้านค้าเล็กๆ เมื่อเปรียบเทียบกับอาคารสูงตรงข้าม ฝั่งนี้ชำรุดทรุดโทรมอย่างมาก
ความทรุดโทรมมันก็สื่อถึงธุรกิจที่ซบเซามาก ร้านค้าหลายแห่งได้ปิดตัวลง เหลือเพียงบางร้านที่ยังเปิดอยู่
“ เอี๊ยด! ”
รถขนเงินค่อยๆมาจอดหน้าประตูโรงแรมแห่งหนึ่ง
ป้ายนีออนของโรงแรมแห่งนี้แขวนอยู่บนกำแพงครึ่งหนึ่ง ผ่านแดดร้อนลมฝนมาหลายปี ลายตัวอักษรด้านบนจึงมองไม่ชัดแล้ว แต่ยังพอเห็นตัวอักษรไม่กี่คำว่า “ โรงแรมฮว๋าหลง ” อยู่ลางๆ
“ ไม่จริงไช่ไหม! พี่ต้า คืนนี้พวกเราจะพักที่นี่? ”
ใบหน้าของเจ้าซินยวี่นั้นแสดงออกอย่างโอเวอร์ เขามองไปที่กองขยะที่เหม็นเน่าหน้าประตูโรงแรม ： “ พี่ต้า ฝั่งนี้สกปรกมาก พวกเราไปฝั่งตรงข้ามเถอะ ”
เขาชี้ไปที่ตึกสูงตระหง่านทางฝั่งตรงข้าม ตัวตึกนั้นงดงาม และมีตัวอักษรสีทองบนด้านหน้าของประตูหินแกะสลักว่า “ โรงแรมฟู่เหาต้า ” ก็มีความพิเศษมาก
“ ใช่ใช่! ” ครั้งนี้ ความเห็นของเฉียนต้าฟู่และเจ้าซินยวี่กลับตรงกันอย่างน่าแปลกประหลาด เขาพูดแทรกขึ้น “ ยังไงซะมันก็ไม่ต้องใช้เงิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงพักไม่ไหว แต่ตอนนี้ก็ควรจะลองไปสัมผัสสักหน่อย ”
“ อ๋อ! ” หลี่ต้าพยักหน้าอย่างสีหน้าเรียบเฉย และโบกมือ “ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญทั้งสอง ไม่ส่งล่ะ ฝันดี ”
“ เอ่อ...... ”
เจ้าซินยวี่และเฉียนต้าฟู่มองหน้ากัน สีหน้าแดงๆซีดๆ จ้าวซินหวี่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาระงับอารมณ์ในใจและถามออกไป ： “ พี่ต้า นายหมายความว่ายังไง พักโรงแรมห้าดาวก็ไม่ได้หมายความว่าฉันพักคนเดียว ที่นั่นมีอาหารมากมาย แม้แต่อ่างน้ำร้อน ถึงแม้นายจะไม่อยากไป แต่ก็ดูความเห็นทุกคนสิ! ”
หลี่ต้าหันไปมอง แม้แต่หวังหยวนอู่สองพ่อลูกใบหน้ายังเต็มไปด้วยความหวัง เขาถอนหายใจออกมา ： “ ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามพวกนาย มีใครมั่นใจบ้างว่าจะสามารถหนีซอมบี้พ้น? ”
เจ้าซินยวี่และเฉียนต้าฟู่สบตากัน และส่ายหัว ： “ พี่ต้า นายล้อเล่นสินะ! พวกนั้นมันยังกับเครื่องจักร วิ่งเร็วและไม่เหนื่อยล้า พวกเราคนธรรมดาแบบนี้ จะไปวิ่งหนีพวกมันพ้นได้ยังไง ”
“ งั้นนี่ก็ไม่จำเป็น ”
หลี่ต้าแบมือ ： “ ตอนนี้ไฟดับ ลิฟต์ก็ใช้ไม่ได้ โรงแรมนั้นมียี่สิบกว่าชั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำความสะอาดสภาพแวดล้อมให้ปลอดภัยหมด หากพวกนายไม่ต้องการจะสัมผัสกับซอมบี้ในตอนกลางคืน ก็ยอมมาพักโรงแรมนี้ซะ ”
เขาชี้ไปที่กองขยะเหม็นเน่าอีกครั้ง : “ รู้ไหมว่าทำไมซอมบี้ที่นี่น้อยกว่าที่อื่น? กลิ่นเหม็นจะช่วยปกปิดกลิ่นร่างกายของเราได้ดี ดังนั้นฉันเลือกที่จะพักที่นี่ ”