ตอนที่ 22 แจ้งความ
“ ตำรวจคนนั้น ! คุณพาฉันไปด้วยสิ ! ”
ในขณะเดียวกันนี้ ทันใดนั้นเฉียนต้าฟู่ลุกขึ้นมา เขามองเจ้าซินยวี่และหลี่ต้า สีหน้าไม่พอใจ ： “ ฉันจะแจ้งความพวกเขา เด็กหนุ่มสองคนนี้เป็นพวกบ้าพลัง นายลองดู.... ”
เขาชี้ไปที่แก้มบวมๆของตัวเอง พูดพลางร้องไห้ ： “ ก็หนุ่มน้อยหน้าขาวนั่นต่อยเอา ”
เขาชี้ไปที่หลี่ต้าแล้วชี้ไปที่หลี่ต้าอีก ： “ ยังมีเขาอีกนะ เขาถือปืนผิดกฎหมาย ยังข่มขู่ฉันอีก ไม่เพียงเท่านั้นเติมน้ำมันก็ไม่ให้เงิน ยังหยิบปืนจ่อมาที่หัวฉันด้วย ”
แต่อย่างไรก็ตาม ตำรวจคนนั้นกลับแสดงท่าทางเย็นชาอย่างน่าแปลก
“ อ้อ เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว ”
ตำรวจพยักหน้ารับ “ คุณตำรวจคุณกลับไปก่อนเถอะ ทีมของพวกเราคนเต็มแล้ว ไม่สามารถพาคุณไปด้วยได้จริงๆ ”
“ พวกคุณไม่ใช่ตำรวจเหรอ ! ”
ได้ยินว่าตำรวจจะไม่พาเขาไป เฉียนต้าฟู่ตื่นตระหนก “ ฉันขอร้องล่ะคุณพาฉันไปด้วยเถอะ ฉันกลับไปก็โดนพวกเขาซ้อมแน่ ”
“ ขอโทษ ”
เฉียนต้าฟู่เดินกลับมาอย่างกับไร้วิญญาณ สีหน้าตื่นกลัว
“ กูจะเอาเรื่องแม่ง แจ้งความกูเหรอ ! กูจะให้มึงแจ้งความ ! ”
เห็นตำรวจคนนั้นเดินไปไกลแล้ว เจ้าซินยวี่ผลักเฉียนต้าฟู่เข้าไปในห้องโถง ขึ้นไปก็เตะต่อยไปยกนึง เลือดไหลนองอาบหน้า เขาร้องขอความเมตตาซินยวี่ ในห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องโหยหวนของเฉียนต้าฟู่
หลี่ต้ากลับไม่สนใจ “ คนทรยศ ” คนนี้ เขาจุดบุหรี่สูบมวนหนึ่ง ยื่นให้หวังหยวนอู่อีกมวนด้วย หวังหยวนอู่ปฏิเสธ
“ ลุงหวัง ลุงดูออกหรอ ? ”
“ อื้ม ! ”
หวังหยวนอู่พยักหน้า
หวังซินเหยาที่อยู่อีกข้างหนึ่งได้ยินก็งงงวย ถามไปว่า ： “ พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ ! ”
“ คนคนนั้นไม่ใช่ตำรวจ ” หลี่ต้าพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวงกลมอย่างสวยงาม
“ คุณว่า จริงๆแล้วเขามีจุดประสงค์บ้าอะไร ? ” หวังหยวนอู่ถาม
“ กลับกันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ! ”
หลี่ต้ากำลังดับไฟก้นบุหรี่ที่คีบอยู่ ยิ้มอย่างเรียบเฉยอยู่ซ้ำๆ บนท้องถนน ตำรวจคนนั้นรีบเดินอย่างไวอยู่นั้นพยายามหลบซอมบี้เร่ร่อนหลายตัวอย่างระแวดระวัง เดินเข้าในห้างขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
“ เป็นยังไง ? ”
เห็นเขาเดินเข้ามา คนหน้ารอยแผลที่หลับตาอยู่นั่งอยู่บนโซฟาลืมตาทั้งสองขึ้น
“ พี่ใหญ่ ทั้งหมดราบรื่นดี ทุกอย่างชัดเจนแล้ว ”
ตำรวจปลอมคนนั้นทำไมถึงมีท่าทางที่สุภาพอย่างนั้นในก่อนหน้านี้ ท่าทางที่เปลี่ยนไป พูดว่า ： “ ทั้งหมด 7 คน ชาย 5 หญิง 2 อาวุธมี 1 อัน ”
“ แกนนำของพวกเขาเป็นคนที่สูงใหญ่คนหนึ่ง ส่วนสูงราว 2 เมตร ร่างกายแข็งแรงกำยำ มองดูๆไปก็โหดเหี้ยมมาก ยังมีวัยรุ่นอีกหนึ่งคนดูดีทีเดียว จากปากของพวกเขาได้ยินว่ามีพลังการต่อสู้ที่แข็งแรงมาก ”
“ ที่เหลืออีกไม่กี่คนไม่ได้น่ากลัว ผู้ชายคนหนึ่งอายุ 30 คนหนึ่งอ้วน ยังมีหนุ่มน้อยจอมกะล่อนอีกคน ”
ในสายตาของตำรวจปลอมนั้นนำมาซึ่งความดุร้าย ยิ้มอย่างเยือกเย็นออกมา ： “ แต่ สองสาวนั้นก็สดใสดีนะ ! พี่ใหญ่ ฉันขอร้องฉันขอชิมพวกเธอก่อน ”
“ เจี่ยถู คุณทำได้ดี ！” คนหน้ารอยแผลยืนขึ้น เขาค่อยๆยกกำปั้นขนาดใหญ่ขึ้นอย่างช้าๆ สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “ ส่งเนื้อหมูของตัวเองไปที่ประตู ที่แห่งนี้ที่ไหนก็เป็นภัยธรรมชาติ เป็นของขวัญจากบนฟ้าจริงๆ ”
เส้นเลือดดำแดงที่ปกติเป็นเกลียวเหมือนงูบนวงกำปั้น เขาปล่อยหมัดออกไปเหมือนกับราชาปีศาจไม่มีผิด
แต่ในตอนนั้นเอง
กลุ่มคนในโรงแรมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีอันตรายอยู่ใกล้ๆ นอกจากเฉียนต้าฟู่ที่หน้าบวมเจิ่งจนไม่มีหน้าจะไปเจอใคร และเสี่ยวโจวที่หลบอยู่บนตึกไม่กล้าออกมาแล้ว สีหน้าของคนอื่นๆก็แสดงออกมาว่าตื่นเต้น
“ ได้เวลาอาหารแล้ว ! ”
หวังซินเหยาที่ผูกผ้ากันเปื้อนอยู่ ยิ้มพร้อมกับวางสุกี้หม้อไฟลงที่กลางโต๊ะ
ผักกาดขาว, เต้าหู้, เนื้อแพะ, เส้นหมี่....。
หลี่ต้ามั่นใจได้ อาหารมื้อนี้จะเป็นอาหารมื้อที่ดีที่สุดที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสในโลกนี้เลย
“ ซินเหยา คิดไม่ถึงจริงๆเลย ! ” หลี่ต้าชื่นชมจากใจจริง “ คิดไม่ถึงเลยคุณก็อายุยังน้อย ฝีมืออาหารกลับเชี่ยวชาญอย่างมาก ”
“ ที่ไหนกัน ! ”
ถูกหลี่ต้าชื่นชมเกินไป หวังซินเหยาแสดงความนอบน้อม เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สีหน้าแดงก่ำ ： “ เป็นเพราะฉันและพี่เหมิงทำด้วยกัน ”
หลี่เหมิงที่อยู่อีกฝั่งได้ยินคำพูดนี้ ยิ้มอย่างเหนียมอาย เธอช่วยพูดเน้นย้ำเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าพูดช่วยหรือสร้างความยุ่งยากกว่ากันประมาณนั้น นอกจากสีหน้าไม่อยู่กับร่องกับรอยแล้ว เธออะไรก็ทำไม่ถูกเลย
“ ไม่ต้องพูดเยอะ ต้องฉลอง ” เจ้าซินยวี่เปิดขวดเบียร์ เทเบียร์เต็มแก้ว ยื่นให้หลี่ต้า “ ไม่ ”
หลี่ต้าส่ายหัวพอประมาณ ： “ พวกคุณตามสบายเถอะ วันนี้ตอนเย็นฉันและลุงหวังยังมีธุระ ก็เลยไม่ดื่มน่ะ ”
เจ้าซินยวี่ยกแขนค้างไว้ที่กลางอากาศ แสดงท่าทางเก้ๆกังๆ
“ พี่ต้า พี่นี่ไม่ให้เกียรติกันเลยนะ ! ” เจ้าซินยวี่หน้าชา “ พี่หลี่ต้า ฉันเรียกว่าพี่ถือว่ายกย่องพี่ พี่อย่าให้เสียน้ำใจเลยนะ ”
“ ห้ะ ? ”
หลี่ต้าตอกไข่หนึ่งฟอง กินไปพลางเหลือบมองเขาไปพลาง ： “ วันนี้คุยโวอวดนายเข้าหน่อยนายคิดจริงๆเหรอ ? ไม่พอใจก็ออกไปให้พ้น ”
“ พี่ ! ”
สายตาเจ้าซินยวี่เย็นชา มองออกเลยว่า ในใจของเขากดอารมณ์โมโหอยู่
“ ฉันคนนี้ก็เป็นอย่างนี้ ” หลี่ต้าโบกมือไล่ “ ถ้านายรู้สึกว่าทนไม่ได้ล่ะก็ อย่างนั้นก็รีบไป เพราะนายเองร้องไห้ตะโกนขอให้ฉันพานายมา ไม่ใช่ว่าฉันขอร้องนายสักหน่อย ”
“ พอ！ พอ ！ พอ ！”
เจ้าซินยวี่กัดฟันกรอดพูดออกมา 3 คำคำว่า “ พอ ” ทิ้งตะเกียบลงพื้น สีหน้านิ่งขรึมขึ้นตึกไป
หลี่เหมิงท่าทางไม่เหลือความเก้กัง เธอยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น มองหลี่ต้า แล้วก็มองเจ้าซินยวี่ตามทิศทางที่จากไป แล้วก็ทิ้งตะเกียบตามขึ้นไป
“ แมลงวันที่น่ารำคาญไปละ พวกเราเริ่มกินได้ ”
หลี่ต้าพูดไปพลาง กินสุกี้หม้อไฟอย่างสำราญไปพลาง
“ เฮ้อ ความรู้สึกอย่างนี้ไม่ดีเลย ” หวังซินเหยาส่ายหัว ก็ไม่พูดมากอะไร เธอรู้ตำแหน่งของตัวเอง สำหรับการตัดสินใจของหลี่ต้า เธอไม่ต้องแทรกแซงเพิ่มอีก เธอเข้าใจดี ถ้าไม่ใช่การอนุมัติของหลี่ต้า ที่เป็นเพราะความแข็งแกร่งของพ่อ เธอก็ยังเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งได้ตลอดเวลา
“ ต้องบอกว่า อาหารรสชาติดีกว่าซอมบี้จริงๆ ！”
หลี่ต้ากินไปพลาง ถอนหายใจไปพลาง
“ หลี่ต้า คำพูดนี้นายพูดได้ไงกัน ? นายเคยกินซอมบี้เหรอ ? ”
สีหน้าของหวังหยวนอู่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามประโยคนี้เหมือนล้อเล่น
“ ความสามารถพิเศษของฉัน ”
หลี่ต้าคิดแล้วคิดอีก ยังคงตัดสินใจที่จะพูดความสามารถที่เรียกได้ว่าไม่ใช่มนุษย์ทั่วๆไปข้อนี้ออกมา ถ้าปกปิดต่อหวังหยวนอู่ต่อไป อาจจะพลาดระดับวิวัฒนาการไปมากเลย
“ ก็เหมือนอย่างนี้ ”
หลี่ต้าพูดไปพลาง คายเส้นเลือดดำแดงที่บิดเป็นเกลียวเหมือนงูไปทั้งตัวออกมาไปพลาง “ กลืนซอมบี้ที่พื้น แล้วเพิ่มพลังอีกครั้ง ”
“ จะอ้วกอะ ”
มองทั้งตัวของหลี่ต้าที่ไม่ปกตินั้น หวังซินเหยากุมท้องกั้นอาเจียนไม่อยู่ สีหน้าแสดงออกว่าไม่ชอบ
“ เป็นความสามารถที่มีประโยชน์ ”
หวังหยวนอู่ก็ยื่นแขนไป บนแขนแสดงถึงเส้นเลือดแดงดำที่พันกันเป็นเส้นหญ้า : “ ฉันเองก็ยังทำไม่ได้อย่างนี้สักนิด ”
ผลของการกลืนสำหรับหลี่ต้านั้นมีการพูดถึงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันเป็นการปิดบังความสามารถย่อยตามมา เขาไม่ได้อธิบายอะไร
ทั้งสามคนกินอย่างเบิกบานใจ ส่วนเจ้าซินยวี่ที่ในห้องชั้นสอง กลับแสดงความโมโหโทโส
“ เหี้ย ! ”
เจ้าซินยวี่ยกเท้าขึ้นอย่างโหดเหี้ยม เตะไปบนชั้นวางทีวีอย่างเดือดดาลจนล้มลงถึงพื้น เสียงจอ LCD ดังขึ้น ชิ้นส่วนต่างๆกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
“ หลี่ต้า ！หลี่ต้า ！”
เจ้าซินยวี่รื้อข้าวของในห้องอย่างคนเป็นโรคประสาท เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชิ้นแตกกระจุยกระจาย ： “ นายรอให้ฉันได้ไปที่ฐานทัพทหารก่อนเถอะ ฉันจะฆ่านาย คนอย่างนายมัน... ”
เขาเห็นหลี่เหมิงสีหน้าหวาดกลัวยืนอยู่หน้าประตู
“ เข้ามา นังแพศยา ”
เจ้าซินยวี่จิกหัวของหลี่เหมิงอย่างทารุณ จนเธอเกือบจะล้มไปข้างเตียง เขาฉีกเสื้อผ้าของหลี่เหมิงอย่างหยาบคาย แลบลิ้นออกมาเลียไปบนตัวของหลี่เหมิง
“ แผล็บ ! ”
ตามเสียงครางที่หู เจ้าซินยวี่สีหน้าตกตะลึงมองไปที่ดวงตาของหญิงสาว จากนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ
“ หลี่เหมิง ! นังแพศยา กล้าดียังไงตีฉัน ! เธอเชื่อไหมแรงพวกนี้ฉันสามารถขว้างเธอไปนอกหน้าต่างได้เลย ให้ซอมบี้ทักทายเธอซะหน่อย ! ”
เจ้าซินยวี่กัดฟันกรอด ตบหน้าหลี่เหมิงอย่างโหดเหี้ยม ใบหน้าที่ถูกตบพลิกกลับไปบนเตียง
“เจ้าซินยวี่ฉันทนนายไม่ไหวแล้ว ! ”
ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของหลี่เหมิงในตอนนั้นเอง เครื่องสำอางบนใบหน้าก็ดูฟกช้ำไปหมด เธอเหมือนเป็นภรรยาบ้าคลั่งคนหนึ่งที่ข่วนเจ้าซินยวี่: “ เธอคิดว่าตอนนี้จะเหมือนเมื่อก่อนหรอ ? เธอมีดีอะไรถึงกับต่อรองกับฉันอย่างนี้ ”
“ เธอดูสภาพเธอตอนนี้สิ ยังมีตรงไหนดูดีบ้าง รถผุพังคันนั้นไม่สามารถกันฝนกันลมได้แล้ว ความปลอดภัยแบบพวกหลี่ต้าอยู่ที่ไหน ”
หลี่เหมิงข่วนเจ้าซินยวี่ย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นจนเลือดออกเป็นคราบ
“ เมื่อก่อนเธอพูดว่าชอบรถสปอร์ตคันนี้ที่สุด ทำไม ตอนนี้เธอรังเกียจแล้วล่ะ ! ” เจ้าซินยวี่จิกหัวของหลี่เหมิง มือขวาตบไปมา จมูกที่ถูกตีของเธอเลือดกำเดาไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ เธอก็แค่ของเล่นเน่าๆของฉัน ฉันมองไปทางเธอแล้วเหมือนสายตาของหนุ่มน้อยคนนั้น หลี่ต้ามึง หลี่ต้ามึง ! ”
เจ้าซินยวี่กดหลี่เหมิงให้อยู่ใต้ตัวอย่างโหดเหี้ยม โจมตีไปบนตัวเธออย่างทารุณ สำหรับความโกรธของหลี่ต้า ระบายอารมณ์ทั้งหมดลงไปกับการทุบตีเธอ
——————
หลี่ต้ายังคงตบหน้าท้อง ยืนขึ้น
“ พระเจ้า พวกคุณสองคนทำไมกินเยอะขนาดนี้ ”
หวังซินเหยาในตอนนั้นสีหน้าตื่นตระหนก สุกี้หม้อไฟ 1 หม้อต่อคน 7 คน หมั่นโถว 30 กว่าลูก ถูกหลี่ต้าและหวังหยวนอู่กินจนเรียบ
หลี่ต้ายิ้มเล็กน้อย： “ ที่ฉันกินไปยังไม่ตกถึงท้องเลย พวกวิวัฒนาการอย่างพวกเรา มีความสามารถพิเศษในการย่อยอาหารได้อย่างรวดเร็ว ฉันกินอาหารลงไป เวลาผ่านไปครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นพลังงานแล้ว ”
“ ท้องฟ้าไม่สว่างแล้ว ซินเหยาเธอไปนอนเถอะ ” ใบหน้าของหวังหยวนอู่เต็มไปด้วยความรัก เขาลูบไปที่หัวของหวังซินเหยา “ หลี่ต้า ดึกวันนี้ฉันเฝ้ายามเอง คุณก็ไปพักผ่อนเถอะ ”
“ ไม่ ฉันและพ่อจะเฝ้าด้วยกันเอง ”
หวังซินเหยาพึมพำอย่างมีอารมณ์ ใบหน้าเรียวสวยนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ เชื่อพ่อ ” หวังหยวนอู่พูดขึ้น หวังซินเหยาอดทน กลับห้องไปพักผ่อน
เห็นหวังซินเหยาเดินไป หลี่ต้าตบไหล่หวังหยวนอู่ ： “ รบกวนลุงหวังด้วยนะ ดึกวันนี้อาจจะมีสถานการณ์อะไร ลุงต้องระวังนะ ”
“ เหอะเหอะ ไม่เป็นไร ”
หวังหยวนอู่ยิ้มอย่างมั่นใจในตัวเอง : “ ถ้าไม่ปืน ตอนนี้ฉันก็ไม่กลัวใครทั้งนั้น ”
“ ระวังตัวดีๆล่ะ ”
หลี่ต้าขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาค่อยๆพูด “ ต้องรู้ไว้นะ ทหารรับจ้างของสหพันธรัฐโนอาห์ พกปืนอยู่ด้วย ”