ในไม่ช้าการสอบครั้งสุดท้ายก็เริ่มขึ้น... อดีตจะผ่านไปเร็วหรือช้าก็ไม่สำคัญ... เมื่อพิจารณาถึงหลักการของหลี่ยี่ เขารู้ดีในใจว่าเขาไม่ได้มีความหวังมาก และสิ่งที่เขาทำได้มากที่สุด คือการขว้ามาด้วยใบรับรองการสำเร็จการศึกษา
15 กรกฎาคม ราชาแห่งแพนธีออนเริ่มเปิดเบต้าอย่างเป็นทางการ เนื่องจากเหตุการณ์เกิดกับชูหนาน ทำให้หลี่ยี่ไม่ได้เข้าเกม ในช่วงเวลาที่เป็นไปได้ครั้งแรกในชีวิตก่อนหน้านี้ เขากลับเข้ามาในเกมตลอดทั้งปีหลังจากเกมเริ่มการทดสอบ
"ฉันเหลืออีกสิบวัน...มาดูกันว่าฉันจะได้ถังทองคำก้อนแรกหรือเปล่า ถ้าฉันทำไม่ได้ฉันจะหางานเหมือนคนที่ซื่อสัตย์ และไปทำงานด้วยแรงของฉันอย่างมั่นคง!"
ร่างอันบอบบางเปล่งประกายผ่านใจเขา เมื่อคิดถึงความเสียใจ จากชีวิตที่ผ่านมาหัวใจของหลี่ยี่ก็เจ็บปวดอีกครั้ง แม้ว่า เขาจะยังคงเล่นเกมเหมือนครั้งที่ผ่านมา มุมมองของเขาในครั้งนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
"ป้า...พี่ชายของหลี่ยี่อยู่ที่บ้านเหรอ?"
เสียงรอดออกมาจากด้านนอกประตู ทันทีที่เขาได้ยินเสียงนั้น ร่างกายทั้งหมดของหลี่ยี่ก็สั่น และเขาก็วิ่งออกไปข้างนอกด้วยความเร็วเต็มที่
"โอ้!นั้นคือเฉินหยาง เข้ามา...พี่ชายของหลี่ยี่อยู่ที่บ้าน "
ทันทีที่เฉินหยางมาพร้อมกับหัวอ้วนๆ และหูขนาดใหญ่ของเขาเดินผ่านประตู หลี่ยี่รีบวิ่งไปจับมือของเขาปฏิเสธที่จะปล่อย
เขามีคำขอโทษยาวๆ ที่เขาอยากจะพูดกับไออ้วนคนนี้ แต่คำพูดนั้นติดอยู่ที่ขอบปากของเขา และเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย
"น้องชาย...นายกำลังทำอะไรอยู่หลี่ยี่? นายดูทำตัวแปลกๆนะ? ฉันค่อนข้างแน่ใจว่า ฉันจะคืนเงินที่ฉันติดหนี้นายมานานแล้ว "
"ไม่มันไม่มีอะไรเลย" หลี่ยี่แสดงอาการตื่นตัว และเขาตบไหล่ของเฉินหยางอย่างหนัก
ไออ้วนคนนี้ที่ไม่โดดเด่นต่อหน้าเขา ในตอนนี้คือเพื่อนของหลี่ยี่ตั้งแต่วัยเด็ก มีแผลเป็นจากมีดบาดแผลบนท้องของเขา ซึ่งอยู่ในสถานการณ์ที่หลี่ยี่ก็อยู่ด้วย ย้อนกลับไปเมื่อพวกเขาอยู่ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้น พวกเขาได้ยั่วกลุ่มคนร้ายโดยไม่ตั้งใจ ในเวลานั้นหลี่อี้จับมีดของใครบางคนและแทงไปรอบ ๆ อย่างไม่แยกแยะ แต่เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งที่จะตามมา มีดตรงมาที่เขา แต่ไออ้วนคนนี้ก็เข้าไปรับอย่างกล้าหาญ
มันจะไม่เป็นการพูดเกินจริงที่จะกล่าวว่า พวกเขาผูกพันกับชีวิตและความตาย แต่เมื่อหลี่ยี่อยู่ในจุดสูงสุดของความร้อนแรงของเขา กับเกมนี้ไออ้วนคนนี้ได้ขอความช่วยเหลือจากเขา ในเวลานั้นหากหลี่ยี่เพิ่งตกลงที่จะช่วยเหลือ เขาจะสามารถแก้ปัญหาของไออ้วนเฉิงหยางได้แน่นอน แต่เขา ... จากเรื่องนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็สลายไปอย่างสิ้นเชิง
หลี่ยี่เพียงแค่ตบไหล่ของไออ้วนต่อคำขอโทษ...คนทั้งพันคนก็ไม่ได้พูดอะไร มันให้ความรู้สึกราวกับว่า...คำพูดของพวกเขาติดอยู่ในลำคอของเขา
"หลี่ยี่! นายโอเคไหม ??"เฉิงหยางพูดจาอย่างตกใจเล็กน้อย
"ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอก ไม่เป็นไรแล้ว" หลี่ยี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ
เมื่อเห็นว่าหลี่ยี่สบายดี เฉิงหยางก็ผ่อนคลายและลูบแขนอันใหญ่ในขณะที่เขาพูดว่า "นั้นแหละ...ฉันมาที่นี่เพื่อถามนาย ว่าการวางแผนที่จะเล่นราชาแห่งแพนธีออนเบต้าได้หรือไม่? ฉันได้ยินมาว่านายสามารถหารายได้จากเกมนี้ "
"ใช่ถูกต้อง"
คำตอบของหลี่ยี่ค่อนข้างรวดเร็ว
เฉิงหยางลูบมืออย่างตื่นเต้น "เยี่ยมมากฉันวางแผนจะลุยและฆ่าที่นั่น ฉันยังไม่ได้เลือกระดับของฉันเลย เอลฟ์เรนเจอร์สีขาวที่สามารถเรียกคืน HP 1 และสมบูรณ์แบบคาถากายภาพ "
"อย่าใช้เรนเจอร์ แน่นอนว่าชั้นเรียนของ"เรนเจอร์"มีรายได้เป็นตัน แต่หากต้องการความแข็งแกร่งเหมือนเรนเจอร์ นายจะต้องมีอุปกรณ์ที่ดี และนายจะต้องรอจนกว่าจะถึงระดับ100! นั่นเป็นวิธีที่ยาวเกินไปสำหรับนาย วิธีที่ฉันเห็นคือ นายควรไปเส้นทางของซัมมอนเนอร์ คลาสซัมมอนเนอร์ ที่มีพร้อมทั้งกำลังร่างกาย และการป้องกันมากมายจะเหมาะกับนายอย่างสมบูรณ์แบบ "
มีอีกอย่างที่หลี่ยี่ไม่พูดซึ่งก็คือ การเล่นเป็นเรนเจอร์ เป็นการทดสอบทักษะการควบคุมของตัวนาย ด้วยมาตรฐานการเล่นเกมของเฉิงหยาง เขาจะไม่สามารถเชี่ยวชาญด้านอาชีพเรนเจอร์ได้เลย แม้หลังจากผ่านไปสามปีแล้ว
ในความเป็นจริงในช่วงชีวิตที่ผ่านมาตัวละครของเฉิงหยาง คือเอลฟ์เรนเจอร์สีขาว อย่างไรก็ตาม....ลืมที่จะรับเงินนั้น เขาแทบจะไม่สามารถเพิ่มระดับได้เลย เขาเข้าสู่ราชาแห่งแพนธีออนตลอดทั้งปี ก่อนที่หลี่ยี่จะไป...แต่หลี่ยี่ใช้เวลาครึ่งเดือนกว่าจะก้าวข้ามระดับ สำหรับอุปกรณ์ของเขา…ผู้เล่นที่โกงไม่เคยขาดอุปกรณ์เลย
เฉิงหยางตกตะลึง "จริงเหรอเนี่ย? นายรู้ได้ยังไง"
เพื่อเลือกระดับที่ดีเฉินหยาง ต้องตรวจสอบหน้าอย่างเป็นทางการทุกวัน เพื่อค้นหาข้อมูล ตอนนี้เขาได้ยินเหตุผลของหลี่ยี่ เขาก็รู้สึกกังวลนิดๆ
"เห้!... เชื่อใจฉันไหม ถ้าเป็นเช่นนั้นให้เลือกระดับแบบซัมมอนเนอร์ สำหรับระดับของนาย… คนแคระเป็นตัวเลือกที่ดี ความสามารถตามธรรมชาติอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาคือสิ่งทีด่ี ด้วยวิธีนี้ถ้านายไม่สามารถเอาชนะพวกมันได้ นายก็จะต้องวิ่ง ... "
เฉิงหยางร้องจ๊ากก"ความสามารถโดยธรรมชาติจากซัมมอนเนอร์จริงเหรอ? ทำไมนายถึงรู้จัก ความสามารถโดยธรรมชาติ ของเผ่าพันธุ์เหล่านี้?"
หน้าหลักอย่างเป็นทางการระบุเพียงแปดอาชีพหลักและระดับคลาส แต่ไม่มีการแนะนำของความสามารถโดยธรรมชาติหรือทักษะต่างๆ สำหรับการทดสอบเบต้าแบบปิด 10ปีที่ถูกกล่าวหา ถึงแม้ว่าข่าวลือนี้แพร่กระจายอย่างกว้างขวางในหมู่ผู้เล่น แต่ก็ไม่มีใครแน่ใจได้ว่ามันจริงหรือไม่ เพราะไม่มีข้อมูลจากเกมรั่วไหลออกมา
สำหรับผู้เล่นนอกเหนือจากบิตและในส่วนเกมบางอย่าง ในหน้าอย่างเป็นทางการทุกอย่างเกี่ยวกับเกม ราชาแห่งแพนธีออนยังคงเป็นตำนาน
“ ไม่ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่ นายรู้หรือไม่ว่านายจะลองใช้เมื่อเกมเริ่มทดสอบ? เมื่อคนายสร้างตัวละครของนาย ระบบจะบอกว่า ความสามารถโดยธรรมชาติของแต่ละอาชีพมีอะไรบ้าง "
ดวงตาของเขาแคบลง และเฉิงหยางลูบคางไปมา "เอาล่ะถ้าถึงเวลาแล้วและมันก็เป็นอย่างที่นาย พูด ฉันจะเลือกคนแคระของอาชีพซัมมอนเนอร์"
"ฉันเดาว่า ฉันควรจะเข้าใจวิธีการสวมหมวกป้องกัน เฮ้อฉันมีเงินมากพอ...แต่หมวกป้องกันมันหมดไปแล้ว บริษัทที่อยู่เบื้องหลังราชาแห่งแพนธีออนนี้ ก็เป็นบริษัทที่แปลกเช่นกัน ทั้งหมดที่เราได้รับคือหน้าหลักประกาศอย่างทางการ ไม่มีใครรู้ว่าที่อยู่ของบริษัทนี้อยู่ที่ไหน "
หลี่ยี่กำมือออกมา "นั่นเป็นวิธีที่ง่าย ให้เงินกับฉัน และนายสามารถมารับหมวกป้องกันจากฉันได้ในวันพรุ่งนี้ "
"จริงๆเหรอ?เฉิงหยางเริ่มตื่นเต้น!
"ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งครอบครัวเป็นผู้ขายโดยตรงของเกมในหมวกราชาแห่งแพนธีออน"
"เยี่ยมมาก!"เฉิงหยางรู้สึกดีใจมาก
"ใช่แล้วนายจะไปเรียนคลาสอะไร"
"นายจะรู้เมื่อถึงเวลา" หลี่ยี่ยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
...
วันต่อมา...ก่อนที่ไออ้วนเฉิงหยางจะมารับหมวก หลี่ยี่ก็ส่งหมวกป้องกันมาหาเขาก่อน
การสอบครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงแล้ว และสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือการรวบรวมใบรับรองการสำเร็จการศึกษาที่ค่อนข้างไร้ประโยชน์ นอกจากนั้นหลี่ยี่ไม่ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว
สิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว และหลี่ยี่ก็ได้เตรียมการที่จำเป็นทั้งหมดให้เสร็จสิ้น ก่อนที่เกมจะเริ่มต้นเขาสวมหมวกป้องกันเสมือนจริงและรออย่างเงียบ ๆ
ดิ่งงงง! เสียงกระดิ่งดังขึ้น
มีเสียงที่คมชัดและแสงต่อหน้าต่อตาเขาค่อยๆสว่างขึ้น
"หนึ่งแสนสามหมื่นหกร้อยปีก่อนเทพเจ้าโบราณสร้างโลกนี้ขึ้นมา ย้อนกลับไปตอนนั้นโลกสงบสุขอย่างสมบูรณ์ ... "
[ข้าม!]
หลี่ยี่เคยได้ยินคำแนะนำเมื่อเข้าสู่เกมหลายร้อยครั้งแล้ว เกมเพิ่งเริ่มต้นดังนั้นทุกวินาทีจึงมีค่า สำหรับเขาการฟังการแนะนำนี้ที่เขารู้ มันเป็นการเสียเวลาอย่างมาก
[ตัวละครในเกมสามารถแบ่งออกเป็นแปดอาชีพคือ มนุษย์ คนแคระ เรนเจอร์ มนุษย์หมาป่า ราชินีโจรมืด นักธนู ยักษ์และ ออร์ค เนื่องจากการแข่งขันมีความแตกต่างกัน ดังนั้นจึงมีความสามารถในการก่อกำเนิด ... ]
[ข้าม!]
[ข้าม!]
หลี่ยี่ยังคงกดปุ่มข้ามจนกระทั่ง ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าตัวละครที่เลือก
นักรบเกราะที่สูงและแข็งแกร่ง"พาลาดิน"ล้อมรอบด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์พ่อมดที่ควบคุมกฎธาตุ ตัวละครที่มีชีวิตชีวาเหล่านี้แต่ละคนเปล่งประกาย ผ่านดวงตาของเขาไปทีละตัว
เกือบทุกคนที่ไม่คุ้นเคยกับเกมนี้ อาจใช้เวลานานบนหน้าจอนี้
[อาชีพ: มนุษย์ การปรับลักษณะที่ปรากฏ: ไม่มี คลาส: ธนู ชื่อ: นายขมังธนู!]
[ยืนยัน!]
ในชีวิตก่อนหน้านี้ตัวละครที่เขาเลือกคือ ราชินีโจรมืด คราวนี้เขาเลิกเป็นโจรแล้วและเลือกที่จะเป็น มนุษย์ธนูแทน เฉพาะชื่อของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
มีแสงสีขาววาบต่อหน้าต่อตาของเขา และหลี่ยี่สวมเสื้อผ้าฝ้ายและถือมีดพกปรากฏขึ้นยืนในที่ว่าง นอกหมู่บ้านสามเณรหมายเลข 103
มีหมู่บ้านสามเณรหลายหมื่นในเกมราชาแห่งแพนธีออน หมู่บ้านสามเณรที่คุณถูกเกิดมาถูกกำหนด โดยเพศของคุณก่อนและจากการแข่งขันของคุณ
[ระดับ 1]
[ชื่อ: นายขมังธนู]
[อาชีพ: มนุษย์]
[คลาส: ธนู]
[HP: 20]
[MP 2 : 10]
[STR 3 : 15]
[DEF 4 : 5]
[AGI 5 : 17]{/0
[SPD 6 : 5]
"พวกหมูป่าตัวเล็กพวกนั้น...พวกมันกินข้าวบาร์เลย์หน้าหมู่บ้านอีกครั้ง เฮ้อ, มีใครช่วยฉันกำจัดพวกมันได้ไหม?"
หัวหน้าหมู่บ้านหมายเลข 103 กุมมือของเขาไว้ด้านหลัง และเขามองไปที่ทุ่งข้าวบาร์เลย์นอกหมู่บ้านอย่างใจจดใจจ่อ
ระดับความสมจริงมากกว่า 90%
หลี่ยี่วิ่งขึ้นไปหาเขาและยอมรับภารกิจแรกเริ่มคือฆ่าหมูป่า 10 ตัว เขารีบวิ่งไปที่วิ่งเหยาะๆวิ่งตรงไปยังชานเมือง
หลังจากผู้เล่นปรากฏตัวในหมู่บ้านสามเณร และในพริบตาสถานที่ก็เต็มไปด้วยผู้คนและยุ่งเหยิงวุ่นวาย
เกมที่สมจริงอย่างสมบูรณ์จะไม่อนุญาตให้ผู้เล่นเพียงแค่เดินผ่านคนอื่นอย่างเดียว ราชาแห่งแพนธีออนนั้นสมบูรณ์ที่สุดในการดำเนินการในด้านนี้ เพื่อป้องกันบางสิ่งที่ไม่ดีเท่าที่ผู้ชายและผู้หญิง พวกเขาได้แยกผู้เล่นชายและหญิงออกเป็นหมู่บ้านสามเณรที่แตกต่างกันเมื่อเข้าสู่เกม หมู่บ้านสามเณรที่แปลกเลขคี่ไปด้วยผู้ชาย ในขณะที่หมู่บ้านสามเณรเลขคู่นั้นไม่มีใครนอกจากผู้หญิง ...
ไม่แออัดจนเกินไป แต่มีคนจำนวนมากเกินไป ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะปิดกั้นวิสัยทัศน์ของกันและกัน เพิ่มความจริงที่ว่าพวกเขามาหมู่บ้านสามเณรที่นี่ และสถานการณ์จะเป็นอย่างไรได้นอกจากความวุ่นวาย?
ในขณะที่ผู้เล่นหลายคนยังคงอยู่ต่อกันและตะโกนใส่กัน หลี่ยี่ได้วิ่งออกไปจากหมู่บ้าน และใช้มีดพกในมือของเขาเพื่อแทงหมูป่าเล็ก แทงไปเจ็ดหรือแปดตัวจนตาย
ในยุคแรก ๆ ของราชาแห่งแพนธีออนระบบจะปฏิบัติต่อทุกชั้นอย่างเท่าเทียมกัน เนื่องจากพวกเขาเพิ่งเข้ามาในเกมทุกชั้นจึงติดตั้งชุดเสื้อผ้าฝ้ายสามเณร DEF 1–1 และมีดพกขนาด 1–1 ATK
หมูป่าตัวเล็กนั้นง่ายมากที่จะฆ่าเพราะมีแค่ 50 HP และพลังโจมตีที่เบามาก เขาต้องแทงหลายครั้งเพื่อฆ่ามัน
ทันทีที่เขาฆ่าหมูป่าตัวเล็กสิบตัว ร่างกายของหลี่ยี่ก็ส่องแสงสีทอง เขาอัพเลเวลเขาขึ้นมา
...
การเพิ่มระดับให้กับ AP 7 เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย และหลี่ยี่ไม่ได้ให้ความคิดที่สอง ก่อนที่เขาจะเพิ่มเข้าไปใน STR ของเขา
สำหรับนักธนูคุณสมบัติสองอย่างนี้สำคัญที่สุดอันดับแรกคือ STR และ AGI ที่สอง STR สามารถเพิ่มความเสียหายของพวกมันในขณะที่ AGI ส่งผลต่ออัตราการหลบหลีกเช่นเดียวกับ SPD
ในช่วงแรกเขาไม่จำเป็นต้องมี ค่าการหลบหลีก หรือ SPD จริงๆ วิธีที่ดีที่สุดคือการตัดผ่านสัตว์ประหลาดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ด้วยการฆ่าหมูป่าตัวน้อยสิบตัว เขาได้รับเนื้อหมูป่าตัวเล็กขึ้นมา แม้ว่า....เขาจะทำภารกิจของหัวหน้าหมู่บ้านสำเร็จ แต่หลี่ยี่ก็ไม่ได้กลับมาทันที แต่เขายังคงฆ่าหมูป่าตัวเล็กๆ ต่อไปจนกระทั่งเขาเก็บเนื้อหมูป่าได้มากมาย จากนั้นเขาก็หยุดพอใจ และจากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปในป่าเล็กๆหน้าหมู่บ้าน
ป่าเล็กๆ หน้าหมู่บ้านไม่ได้วางไข่สัตว์ประหลาดไว้ ผู้เล่นสามเณรจำนวนมากที่วิ่งมาที่นี่ก็มองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะวิ่งออกไปอีกครั้ง
หลี่ยี่วางเนื้อหมูป่าๆ สิบชิ้นรอบ ๆ ป่าแล้วซ่อนตัวในเงามืดรออย่างอดทน
หลังจากนั้นไม่นานสุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น มันดมกลิ่นขณะเดินและในไม่ช้าก็พบเนื้อชิ้นแรก หลังจากสูดดมมันสองสามครั้งสุนัขก็กลืนมันเข้าไป ตามด้วยชิ้นที่สองอย่างที่สาม…หลังจากกินเนื้อสัตว์ทั้งสิบชิ้นเสร็จ ในที่สุดสุนัขตัวใหญ่ก็เห่าไม่กี่ครั้งก่อนนอนลงใต้ต้นไม้และหลับไป
หลี่ยี่เดินไปหามันและสัมผัสกับสุนัขตัวใหญ่ด้วยมือของเขา การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา: [คุณต้องการที่จะจับ เจ้าสุนัขตัวสีเหลืองหรือไม่?]
"ใช่!"