px

เรื่อง : เกมสังหารวันอวสานโลก 末世虐杀游戏最新章节
ตอนที่ 26 พบกับแมววิวัฒนาการอีกครั้ง


ตอนที่ 26 พบกับแมววิวัฒนาการอีกครั้ง

            หลี่ต้าในตอนนี้ กลับสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในครอบครัวของพ่อลูกคู่นี้

            ลุงหวังที่มั่นคงหนักแน่น หวังซินเหยาที่น่ารักสดใสและมีชีวิตชีวา ในใจที่เย็นชาราวน้ำแข็งของเขานั้นสักนิดก็ไม่เคยละลายลงเลย ตั้งแต่เริ่มมีความสามารถก็เริ่มนึกถึงสายตาที่มีค่านั้น จนถึงตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามก็เหมือนเป็นคนสำคัญของตัวเองไปแล้ว นี่ก็คือการเปลี่ยนแปลงของเขา
            มองไปที่พ่อและลูกสาวสองคนที่รักและผูกพันธ์กัน หลี่ต้ายิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหัว สายใยครอบครัวงั้นเหรอ แม้แต่พระเจ้าในชีวิตนี้ก็ไร้ประโยชน์สำหรับเขา

            สายตานั้นค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกปรากฏให้เห็นดาววีนัสที่สว่างสไว ขณะที่ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว
            เดิมทีซอมบี้ที่ดุร้ายเป็นพิเศษก็เปลี่ยนไปเซื่องช้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาแต่ละคู่ๆที่ว่างเปล่าล่องลอยอยู่บนถนน มีเพียงแค่เสียงรถตำรวจที่ดังขึ้นมาในบางครั้ง ถึงจะทำให้นัยน์ตาของพวกมันดูเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง  มันพุ่งไปยังทิศทางของแหล่งกำเนิดเสียงอย่างบ้าระห่ำ ราวกับว่าหมาบ้าออกอาละวาด
            ที่กองขยะข้างถนน มีหมาดุร้ายหลายตัวที่กำลังมองหาอาหารอยู่ พวกมันกำลังแบ่งอาหารกับซอมบี้
            ทันใดนั้นหมาดุร้ายสองตัวก็กระตุกไปทั้งตัว ตามร่างกายปรากฏเส้นเลือดดำแดงพันกันละเอียดยิบ น้ำลายฟูมปาก ราวกับว่าโดนโรคลมชักเล่นงานเข้าแล้ว จากนั้นก็ล้มลงไป มีเลือดไหลออกปากออกจมูกของพวกมัน ในตาก็ปรากฏแสงสีแดงออกมาอย่างกระหายเลือด
            พวกมันติดเชื้อเข้าแล้ว

            ส่วนที่เหลืออีกสองตัว ส่งเสียงเห่าหอนไปอีกทางหนึ่ง เส้นเลือดดำแดงพุ่งพล่านไปทั้งตัว รูปร่างกลับกลายใหญ่ขึ้น อุ้งเท้ามีกรงเล็บแหลมคมงอกออกมา เส้นขนก็กลายเป็นแสงแวววาวเพิ่มขึ้นมา
            วิวัฒนาการ !

            มนุษย์อยู่ในเมืองที่อันตรายนี้ ในวาระสุดท้ายก็ต้องดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดกันเอง  พวกสัตว์เองก็กำลังดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดเหมือนกัน สติปัญญาของพวกมันไม่สูง มันไม่รู้หรอกว่าเลือดเนื้อของซอมบี้เป็นอาหารที่สามารถกินได้หรือไม่  เส้นทางที่พวกมันเผชิญมีเพียงแค่สองทาง คือถ้าไม่วิวัฒนาการกลายเป็นเหมือนพวกเดียวกันหรือไม่ก็ติดเชื้อกลายเป็นฝูงซอมบี้เร่ร่อนบนถนนนั้น
            ธรรมชาติของโลก ก็เลือดเย็นอย่างนี้แหละ
                        “ ปัง ! ”
            ใบหน้าไร้ความรู้สึกของหลี่ต้าพุ่งชนเข้ากับซอมบี้ที่ขวางทางจนลอยออกไป
            รถขนเงินที่ขับมาอย่างรวดเร็ว หมาดุร้ายที่เพิ่งจะวิวัฒนาการเสร็จสองตัวนั้นก็ตกใจกลัว ส่งเสียงหอนแล้วพุ่งเข้าในตรอกข้างถนนไป

            ที่กล่าวถึงก็คือ หลี่ต้ากลืนกินร่างวิวัฒนาการของเด็กหนุ่มผมยาวคนนั้นไปแล้ว ระดับวิวัฒนาการก็เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย ภายใต้คุณสมบัติในตัวเขาตอนนี้ :

            พลังงาน :  3.7

            การป้องกัน : 2.5
            พละกำลัง : 5.3

            ความเร็ว : 5.2

            คุณสมบัติเพิ่มขึ้นไม่มากนัก แต่มากพอที่จะรับความสามารถพิเศษของ “ ร่างเกราะ ” ชุดหนึ่ง ซี่งทำให้หลี่ต้าพอใจมากแล้ว
            จนกระทั่งตอนนี้ ทิศทางของความสามารถก็เป็นจุดอ่อนของเขา
            นอกจากการ “ กลืนกิน ” ที่เรียกได้ว่าเป็นทักษะขั้นเทพนั้นแล้ว เขาก็ไม่มีทักษะอะไรอีกเลย แม้ว่าเขามีทักษะการต่อสู้ที่อยู่ในระดับสูง แต่ในบรรดาผู้ที่มีคุณสมบัติพิเศษ เมื่อเผชิญกับความสามารถที่เพิ่มขึ้น ก็ไม่ได้มีค่าขึ้นมาแม้แต่น้อย
            ในใจของหลี่ต้าคิดวิเคราะห์และมุ่งหน้าไปยังทางไปโรงพยาบาลต่อ
            ในระหว่างนั้นเอง บางสิ่งสีขาวก็ตกลงมาบนกระโปรงหน้ารถในทันที เขามองไปที่ของสิ่งนั้นแวบหนึ่ง หลี่ต้าก็ขนลุกขนพองไปทั้งตัว ฝ่าเท้าเหยียบเบรกอย่างกะทันหัน ตัวรถหยุดชะงักทันที หวังซินเหยาที่อยู่ในรถไม่ทันตั้งตัว ชั่วพริบตาเดียวก็ล้มลงไปกองกันพื้นไปในรถนั่นทันที
            หลี่ต้าถามตัวเองในใจ จะเป็นนักรบที่กระโดดขึ้นมาบนรถก็ไม่น่าจะใช่ท่าทางอย่างนี้ แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตสีขาวตัวนี้แม้ว่าจะไม่ใช่นักรบ จริงๆแล้วยิ่งไปกว่านั้นก็คือมันยังมีความกลัวอยู่
            แมววิวัฒนาการ ! เป็นแมววิวัฒนาการตัวนั้นที่เจอที่ชั้นสองของโรงแรมนั้นนี่นา !
            หลี่ต้าคิดไม่ออกเลยจริงๆ ความกลัวที่มีอยู่ของแมววิวัฒนาการระดับ 3 ตัวนี้ ทำไมถึงจ้องเขม่งมาที่เขา

            ถ้าเพียงแค่เพราะลักษณะภายนอกที่ดูไม่เป็นอันตรายกับสิ่งมีชีวิตนั้น ถ้าคิดว่ามันกินเจและนับถือศาสนาพุทธอย่างนั้นล่ะก็ ถือว่าก็คิดผิดไปมากเลยล่ะ ศพไร้สมองหลายศพที่โรงแรมชั้นสองนั้น ก็อธิบายความร้ายกาจของมันได้อย่างชัดเจนแล้ว
            ในดวงตาสีฟ้าหยกทั้งคู่ของแมววิวัฒนาการนั้นเงียบสงบอย่างบอกไม่ถูก มันนอนราบอย่างเกียจคร้านบนหน้ากระโปรงรถนั้นและมองหลี่ต้าอย่างสงบเงียบ
                        “ หลี่ต้า เป็นอะไรไป ? ”
            หลี่ต้าเบรกรถกะทันหัน หวังซินเหยาที่ล้มระเนระนาด ใบหน้าของเธอแสดงซึ่งความตื่นตกใจออกมา : “ ใช่ซอมบี้มั้ย ? ”

            หลี่ต้าไม่ได้พูดอะไร มีแต่เหงื่อที่ฝุดออกมาเต็มหน้าผากและสบตากับแมววิวัฒนาการนั้น     แม้ว่าแมววิวัฒนาการตัวนี้ไม่ได้จะมาแสดงตัวเป็นปริปักษ์ แต่ไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าเมื่อไหร่มันจะดุร้ายขึ้นมา พอมันกางกรงเล็บก็สามารถเอาชีวิตของหลี่ต้าไปได้ การเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่อยู่ยงคงกระพันอย่างนี้ หลี่ต้าไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวมั่วซั่วเลย
            “ นี่คือ ? แมว ! ”

            เห็นลักษณะภายนอกที่ดูน่าเอ็นดูของแมววิวัฒนาการตัวนั้น  ใบหน้าของหวังซินเหยาก็แสดงท่าทีชื่นชอบมันออกมา แต่อย่างไรก็ตามเธอมองแล้วมองอีกก็อดถอนหายใจใส่พ่อไม่ได้ ในแววตาที่แสดงออกว่าชื่นชอบแมวก็ค่อยๆจางลง

            เห็นหลี่ต้าหยุดรถ เจ้าซินยวี่ที่ตามมาด้านหลังก็หยุดตาม
                        “ พี่ต้า เกิดอะไรขึ้น ? ” เจ้าซินยวี่พาแฟนของเขาลงรถ วิ่งมาถามด้านหน้าหลี่ต้า
                        “ ว้าว ! เจ้าแมวเหมียวช่างน่ารัก ! ”
            ลักษณะภายนอกที่น่าเอ็นดูของแมวเหมียววิวัฒนาการนั้นสามารถกระตุ้นความต้องการการปกป้องของสัตว์เพศเมียใดๆ หลี่เหมิงมองไปที่ตามันครั้งแรก ในแววตาก็ดูประกายเป็นดวงดาวดวงน้อยๆเลยล่ะ
                        “ เจ้าฉ่าว พวกเราเก็บมันไปเลี้ยงเถอะ ” หลี่เหมิงพูดไปอ้อนวอนไป
                        “ เลี้ยงกับผีหน่ะสิ ! ” เจ้าซินยวี่ตวาด สบถคำหยาบ “  เธอน่ะแม้แต่ตัวเองยังเลี้ยงไม่รอดแล้วยังอยากจะเลี้ยงสัตว์ประหลาดอีกเหรอ ? ”
            สองคนนี้ถกเถียงกัน ทำให้เดิมทีสายตาแมววิวัฒนาการที่สงบนิ่งมองขวางขึ้นมา มันมองไปทางเจ้าซินยวี่และหลี่เหมิง ในดวงตาของมันแสดงความโกรธออกมา !
                        “ แคว๊ก ! ”
            รถขนเงินที่เป็นรถกันกระสุนนั้นยังถูกแมววิวัฒนาการใช้กรงเล็บแหลมคมข่วนอย่างบ้าคลั่งจนเป็นรอยลึก ในสายตาของหลี่ต้าแสดงถึงความกลัว กรงเล็บที่ซ่อนอยู่ในอุ้งเท้านั้นค่อยๆโผล่ออกมา ท่าทางอย่างนี้ มันเริ่มโกรธแล้วสินะ 
            แต่อย่างไรก็ตาม สองคนที่อยู่ข้างๆรถยังไม่รู้ตัว ยังคงถกเถียงกันอยู่ ไม่รู้เลยว่าอันตรายใกล้เข้ามาแล้ว
                        “เจ้าซินยวี่ ! ” หัวคิ้วที่งดงามของหลี่เหมิงนั้นก็ขมวดขึ้น “ ฉันแค่จะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงแล้วเป็นมันยังไง !  เธอจะไม่มีความเมตตาสักหน่อยเลยเหรอ ทุกวันเธอเอาแต่นอน อะไรก็ให้ฉันไม่ได้ เธอในตอนนี้ ก็ไม่ได้ดีเด่อะไรเลย ! ”
                        “ นังนี่ ! สารเลวนัก ! เธอยังกล้าต่อปากต่อคำอีกเหรอ ” เจ้าซินยวี่จิกหัวของหลี่เหมิง ง้างแขนเตรียมจะตบหน้าเธอ
                        “ พอได้แล้ว ! ” หลี่ต้าตวาด ทำให้สองคนนั้นหยุดทะเลาะกันทันที
                        “ พี่ต้า ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่ม เจ้าซินยวี่เขาบ้าไปแล้ว ”
            หลี่เหมิงชี้ไปที่เจ้าซินยวี่แล้วพูดจาหยาบคาย “ พี่ต้า พี่ให้ฉันขึ้นรถพี่เถอะ หลังจากนี้ฉันจะเป็นผู้หญิงของพี่เอง ”
            เจ้าซินยวี่ที่ได้ยินประโยคนี้ โกรธจนใกล้จะเป็นลมไปแล้ว
                        “ นังแพศยา ! ตอนนั้นเธอบำเรอฉันอย่างหน้าไม่อาย ตอนนี้เธอจะเมินฉันเหรอ ? ”
            เจ้าซินยวี่เหมือนคนบ้าไปแล้ว เขาใช้เท้าข้างหนึ่งถีบหลี่เหมิงล้มลงไปบนพื้น ยกกำปั้นอย่างโหดเหี้ยม
                        “ ไป !ไปให้พ้นจากฉันซะ ! ”
            หน้าผากของหลี่ต้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ อารมณ์ของแมววิวัฒนาการตรงหน้าแสดงความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟออกมาอย่างชัดเจน กรงเล็บในอุ้งเท้านั้น โผล่ออกมาหมดแล้ว
            สองคนยังไม่รู้อีกว่าความเป็นความตายอยู่ข้างตัวแล้ว !
            คำพูดของเจ้าซินยวี่และหลี่เหมิง แม้แต่ประโยคเดียวหลี่ต้าก็ไม่ได้ฟังเลย ตาของเขามองไปที่แมววิวัฒนาการตาปริบๆ เขากลัวว่าถ้าไม่ระวังจะถูกแมววิวันาการตบสมองแตกละเอียดด้วยความโกรธ
                        “ อะ อะไร ? ”
            เจ้าซินยวี่ไม่รู้เลยว่าหลี่ต้าโกรธอะไร มือทั้งสองข้างของเขาชี้ไปที่หลี่ต้าอย่างตัวสั่น “ ฉันเป็นตระกูลเจ้า นายกล้าทำกับฉันอย่างนี้เลยเหรอ นายรอก่อน ฉันจะให้นายดูเอง ”
            เขาหมุนตัวกลับไป ก้าวขายาวๆออกไป สายตาดูลุกลี้ลุกลนของหลี่เหมิง รถ SUV คันนั้นขับพุงตรงมาที่รถขนเงิน อย่างไม่สนใจอะไร
            สองคนที่ทะเลาะกันส่งเสียงดังเอะอะโวยวายเดินออกไป ทำให้แมววิวัฒนาการกลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง นอนราบไปบนหน้ากระโปรงรถและนิ่งไปพลางมองหลี่ต้าอย่างเกียจคร้าน
                        “ แล้วยังไงล่ะ ? ”
            เห็นท่าทางแมววิวัฒนาการอย่างนั้น ในใจของหลี่ต้าก็คิดอะไรประหลาดๆออกอย่างหนึ่ง                  “ ซินเหยา เธอหาเสบียงของพวกเราให้หน่อยสิ ยังพอมีไส้กรอกเหลืออยู่มั้ย  ”       

            เห็นพฤติกรรมผิดปกติของหลี่ต้าแบบนั้น หวังซินเหยาก็มึนงงอยู่บ้าง เธอพยักหน้าเหมือนเครื่องจักร  : “ ได้ ฉันจะลองหาดูก่อนนะ ”
            เธอเปิดกล่องกระเป๋าเดินทางที่เอามาจากในร้านสะดวกซื้อของโรงเรียน ควานหาไปมา
                        “ ยังมีอีกห่อนึง ”
                        “หยิบมาหมดเลย ! ”
                        “ อื้อ ” ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าหลี่ต้าจะทำอะไร แต่หวังซินเหยาก็ยื่นไส้กรอกไปให้
            หลี่ต้าถือไส้กรอกไว้ และลงจากรถอย่างระมัดระวัง
            เขาถอดเสื้อนอกออก หั่นไส้กรอกเรียบร้อย และวางลงบนพื้น
                        “ ฟู่ว ! ”
            หลี่ต้าสัมผัสถึงลมโชยอ่อนๆ สายตาเห็นสายฟ้าสีขาว พอมองอีกครั้ง เดิมทีแมววิวัฒนาการที่นอนราบอย่างเกียจคร้านอยู่บนกระโปรงหน้ารถนั้นก็มาปรากฏตัวอยู่บนพื้นด้วยความเร็วสูง กรงเล็บทั้งสองข้างตะครุบไส้กรอกไว้ และกินมันลงไปในคำเดียว
            หนึ่งห่อมี 10 แท่ง หลี่ต้าหั่นทีละชิ้นๆเรียบร้อย วางลงด้านหน้าแมววิวัฒนาการ แมววิวัฒนาการค่อยๆกินลงไปทีละชิ้น
            ถ้าในตอนนี้ถ้ามีตากล้องจับภาพมองอยู่ แน่นอนว่าอาจจะอดใจไม่ได้ที่จะถ่ายมัน แล้วก็ต้องถอนหายใจให้กับมนุษย์และธรรมชาติที่อยู่ท่ามกลางจุดจบของโลกนี้ แต่อย่างไรก็ตามร่างกายของหลี่ต้าที่มีกล้ามเนื้อแข็งแกร่งไปทั้งตัวดูเหมือน เตรียมตัวรับมือกับการต่อสู้อันดุเดือดไว้แล้ว  
            แมววิวัฒนาการกินไส้กรอกอย่างพออกพอใจ เหยียดกายยาวยืดอย่างเกียจคร้าน กระโดดไปมาครั้งหนึ่ง แล้วก็กระโดดขึ้นไปบนชั้นสองของร้านค้าข้างถนน เมื่อหลี่ต้าเงยหน้าขึ้นไป ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของมันแล้ว
                        “ เฮ้อ..... ”

            หลี่ต้าถอนหายใจยาวๆพลาง เช็ดเหงื่อบนใบหน้า สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ ในใจของเขาก็ค่อยชุ่มชื้นขึ้นมาหน่อย
                        “ หลี่ต้า คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีเมตตาขนาดนี้ ”
            ในดวงตาของหวังซินเหยาดูเป็นประกายอย่างอธิบายไม่ได้ เธอพูดด้วยเสียงเบาๆว่า
“ ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าเธอโหดเหี้ยมและใจร้ายมาก แต่ฉันเข้าใจเธอผิดไป ”
                         “ ใครว่าฉันมีเมตตากันหล่ะ ” หลี่ต้าหัวเราะแห้งๆ “ เจ้าแมววิวัฒนาการนี่เป็นสายพันธุ์ที่สามารถจะพรากชีวิตมนุษย์ได้ตัวหนึ่งเลยทีเดียว ”
                        “ เอ๋ ? เจ้าแมวเหมียวน้อยน่ารักอย่างนั้นเนี่ยนะ ? ”
หวังซินเหยาไม่มีทางเข้าใจเลย  ว่าทำไมสิ่งมีชีวิตสังหารโหดนี่รูปลักษณ์ภายนอกของมันไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยเมื่อติดเชื้อ และเราไม่มีทางรู้เลยว่าสัตว์พวกนี้เป็นอันตรายจนกระทั่งมันกลายร่างวิวัฒนาการเป็นระดับ 3  
            รถเริ่มเคลื่อนที่มุ่งไปข้างหน้าต่อไป
                        “ เอ๋ ? เจ้าซินยวี่พวกเขาไปแล้ว ? ”
            หลี่ต้ามองกระจกหลัง พบว่ารถ SUV คันนั้นของพวกเจ้าซินยวี่ที่เคยขับตามเขาซึ่งตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว
                        “ ไม่ใช่ว่าถูกหลี่เหมิงไปแล้วล่ะ ”
            หวังซินเหยาถอนหายใจ “ ฉันรู้สึกว่าเธอทำเกินไปจริงๆ ”
                        “ เกินไปหรอ ? ฉันไม่เห็นรู้สึกเลย ” หลี่ต้าส่ายหัว
                        ——————

            เจ้าซินยวี่ขับรถ ผ่านสี่แยกตรงหน้าไป  เขาในตอนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
                        “ หลี่ต้า นายรอฉันก่อนเถอะ ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้ ”
                        “ เหอะเหอะ ไม่มีใครเก่งที่สุด แค่เบื้องหลังนายอาจจะพูดสนุกปากเท่านั้น ” หลี่เหมิงยิ้มเยาะเย้ย สีหน้าเหยียดหยาม “ ถ้ามีคนที่แข็งแรงได้สักครึ่งหนึ่งของหลี่ต้า ฉันก็พอใจแล้ว แต่มองนายตอนนี้ดูท่าทางไม่มีอะไรดีเลย ก็ทำให้ในใจฉันรู้สึกรังเกียจนายมากๆ ”
                        “ เธอไปให้พ้นฉันเลย
ลงจากรถฉันไปให้พ้น ” เจ้าซินยวี่ตวาด อาละวาดเหมือนหมาบ้าตัวหนึ่ง

            แต่ตอนที่เขาเห็นฉากตรงหน้านั้น ใบหน้าของเขากลับแสดงความรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา

รีวิวผู้อ่าน