Chapter 414: หนูปิศาจ
ในตอนที่ จางเทีย ตื่นขึ้นมา เขารู้สึกว่ากระดูกทั้งตัวของเขาแตก เพราะความเจ็บปวด เขาจึงต้องร้องออกมา
นอกจากความเจ็บปวดนั้นแล้วเขายังรู้สึกมีความสุขด้วย – “ ฮาฮา ข้ายังมีชีวิตอยู่ ! “
แม้ว่าการต่อสู้นี้จะกินเวลาไม่นานแต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจข้อได้เปรียบของนักสู้ระดับ 10 ที่เหนือว่านักสู้ระดับ 7 อย่างเขา – “ ดอร์สัน ไอ้ห่านั่นพูดถูก นักสู้ระดับ 10 แข็งแกร่งจริงๆ ! “ - จางเทีย พึมพำ
เทียบกับครั้งที่แล้วที่เขาโดนนักสู้ระดับ 10 ไล่ตามที่ถ้ำมังกร จางเทีย ได้ก้าวหน้าขึ้นมาอย่างมาก จากต้นจนจบ จางเทีย และ ดอร์สั้น ได้ใช้ท่าออกมากว่า 10 ท่า ในกระบวนการทั้งหมด จางเทีย โจมตีและป้องกันได้อย่างคล่องแคล่ว นอกจากเกือบจะฆ่า ดอร์สัน ได้ด้วยดาบของเขาแล้ว จางเทีย ก็ยังทำลายพลังฉีต่อสู้ของอีกฝ่ายได้หลายครั้งด้วยหมัดเปล่าของเขา ในฐานะนักสู้ระดับ 7 แล้ว จางเทีย น่าจะภูมิใจกับเรื่องนี้
เขาเกือบจะหนีมาได้อย่างปลอดภัยแม้ว่าอีกฝ่ายจะใช้ลูกปัดสีดำนั่นเข้าใส่เขา
แต่ จางเทีย ไม่คิดว่า ดอร์สัน จะโยนของได้ด้วยความเร็วเสียงด้วย
ต้องขอบคุณผลของ Iron-Body Fruit ตัวของ จางเทีย จึงทนการโจมตีได้เป็นอย่างดี ถ้าไม่งั้นแล้วแม้ว่า จางเทีย จะรอดมาได้แต่เขาก็ต้องเคลื่อนไหวไม่ได้ไปสักพัก
จางเทีย ไม่รู้ว่า ดอร์สัน ใช้อะไรแต่เขารู้ว่าอาวุธนั้นปกคลุมไปด้วยพลังฉีต่อสู้ ในตอนที่ จางเทีย โดนอัด เขารู้สึกได้ถึงการระเบิดของพลังฉีต่อสู้ ในเสี้ยววินาที จางเทีย รู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณของเขาได้แตกเป็นชิ้นๆ ในตอนวิกฤตนั้นเขาไม่สามารถเข้าไปใน Castle of Black Iron ได้ ดังนั้นแล้วเขาจึงต้องตัดสินใจทางที่อันตรายที่สุดแล้วเดินหน้าต่อ
หลังจากที่ได้สติ จางเทีย ก็ค่อยๆหลับตาลง เขารู้สึกว่าการฟื้นฟูร่างกายระดับต้นของเขานั้นกำลังทำงาน บาดแผลและอาการบาดเจ็บต่างๆเริ่มฟื้นตัวขึ้นทีละนิดๆ
จากที่เขาสัมผัสได้แล้ว จางเทีย รู้ว่าตอนนี้มันมืดแล้ว เพราะการฟื้นตัวของเขาน่ะแสดงผลดีกว่าเดิมในตอนกลางคืน
แม้ว่าการฟื้นตัวนี้จะทำงานแต่พลังวิญญาณนั้นเหมือนจะยังใช้งานไม่ได้ มันเหมือนกับเรือที่ไม่อาจแล่นไปต่อได้ ดังนั้นผู้โดยสารจึงไม่อาจขึ้นไปในเรือลำนั้นได้
สำหรับ จางเทีย เขาอยากจะเข้า Castle of Black Iron แต่เพราะพลังวิญญาณที่พัง เขาจึงไม่สามารถทำเรื่องง่ายๆแม้แต่การกินและดื่มได้
“ เหี้ย ! “- จางเทีย ด่าในใจ ดอร์สัน แน่นอนว่าต้องไม่ได้โจมตีด้วยอาวุธลับธรรมดา อาวุธทั่วไปน่ะไม่มีผลแบบนั้นหลังจากที่โจมตี ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่ยังรวมถึงพลังวิญญาณด้วย
เพราะพลังวิญญาณที่อ่อนแอลงนี้ จางเทีย จึงไม่สามารถเข้าไปใน Castle of Black Iron นอกจากนี้การมองกลางคืนนั้นก็หายไปด้วย จางเทีย พบว่าการมองเห็นของเขาได้กลับมาอยู่ในระดับปกติ
เมื่อพูดถึงร่างกาย จางเทีย พบว่าเขานอนอยู่ในน้ำ หันหน้าสู้ฟ้าแล้วรู้สึกได้ถึงความสบายในน้ำอุ่นๆ
หลังจากที่ตระหนักได้ว่าเขาอยู่ในน้ำ จางเทีย ก็ได้ขยับร่างกายเบาๆ แต่ปากและจมูกของเขานั้นมีน้ำไหลเข้ามาทำให้เขาสำลัก
จางเทีย รู้สึกอึดอัดอย่างมาก ในตอนที่เขาขยับ เขารู้สึกเจ็บไปทั่วตัว น้ำที่นี่ลึกนิดหน่อย อย่างน้อยก็แตะก้นบ่อด้วยเท้าไม่ได้ ด้วยความสามารถในการว่ายน้ำที่เขาได้สร้างขึ้นมา จางเทีย ได้พยายามอย่างมากในการว่ายไปที่ฝั่งแม้ว่าจะอึดอัดและเจ็บปวดอย่างมากก็ตาม หลังจากที่สะบัดมือไปมา เขาพบว่าเสื้อผ้าของเขานั้นมีกิ่งไม้เกี่ยวอยู่ เขาได้ดึงเถาวัลย์แล้วว่ายกลับไปหาหินสีดำซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึง 10 ม.ตรงหน้า
ถ้าเป็นแต่ก่อน จางเทีย คงไปถึงที่นั่นในเสี้ยวพริบตาแต่ตอนนี้เขาน่ะต้องใช้แรงทั้งหมดของเขา
พื้นที่ 2 ตร.ม.จากหินในน้ำ มีเถาวัลย์รอบหินนั้น มันรอยเหนือน้ำและ จางเทีย ก็ได้กลิ่นโคลน ดังนั้นเขาจึงได้ใช้แรงทั้งหมดดึงตัวเองขึ้นไปบนหิน หลังจากที่ทำแบบนั้นเขารู้สึกว่าตัวของเขานั้นหมดแรง ในขณะเดียวกันเขาก็หอบออกมาอย่างหนัก
หลังจากที่นอนอยู่กว่า 10 นาที จางเทีย พบว่าเมฆปิดพระจันทร์สองดวงนั้นหายไป หลังจากที่ฟื้นตัวขึ้นมาได้นิดหน่อย จางเทีย ก็สามารถนั่งบนหินได้และสังเกตรอบๆ
ที่นี่เป็นหุบเขาที่ลึกอย่างมาก ที่หลุมนั้นกว้างกว่าเดิม เมื่อเงยหน้าขึ้นไปดู จางเทีย รู้สึกเหมือนมองขึ้นไปบนฟ้า หน้าผาที่สูงไม่สิ้นสุดทั้งสองฝั่งของผา ด้วยแสงจันทร์ที่สาดมา จางเทีย เห็นเถาวัลย์มากมายตามหน้าผา
เพื่อที่จะได้แสงมากพอ เถาวัลย์พวกนั้นพยายามที่จะเรียงตัวไปด้านบนและด้านนอกโดยทับกันไปมา จางเทีย เดาว่าเถาวัลย์ในน้ำก็คงร่วงลงมาจากด้านบน
เมื่อเห็นเถาวัลย์เหล่านั้น จางเทีย รู้ว่าเขาถูกพวกนี้ช่วยเอาไว้ ต้นไม้พวกนี้คงรับน้ำหนักในตอนที่เขาตกลงมา ต้องขอบคุณที่เขาตกลงมาในน้ำ ไม่งั้นแล้วเขาคงตายไปแล้ว
จางเทีย มองไปรอบๆน้ำและพบว่านี่เป็นบ่อน้ำที่ใหญ่มีพื้นที่กว่า 7000 ตร.ม. หินอยู่ตรงกลางบ่อ มีบ่อมากมายแบบนี้ในหุบเขา พวกมันมีไปทั่วหุบเขา บางอันเชื่อมต่อกันบางอันก็ไม่ ภูมิประเทศที่นี่มันแปลกจริงๆ
จางเทีย จำได้ถึงหมอกในตอนที่เขาผ่านมาในตอนกลางวัน มันเกิดขึ้นจากการที่น้ำลอยขึ้นมาแล้วไปเจอกับอากาศเย็นๆ
นอกจากบ่อน้ำในหุบเขาและเถาวัลย์ที่ผาแล้ว จางเทีย เห็นหินที่แตกกระจายรอบๆ โดยเฉพาะที่ใกล้ๆบ่อซึ่งทำให้ จางเทีย สงสัยขึ้นมาเล็กน้อย
หลังจากที่พักบนหินกว่าครึ่งชั่วโมง จางเทีย ก็ฟื้นตัวขึ้นมาได้นิดหน่อยเพราะผลของการฟื้นตัวระดับต้น อีกอย่างแล้วความปวดก็เริ่มทุเลาลง มันน่าจะหนาวนิดหน่อยในตอนกลางคืนโดยเฉพาะคนที่ใส่เสื้อผ้าเปียกๆ จางเทีย ไม่ได้รู้สึกหนาวนั่นเป็นการต้านทานความหนาวเย็นของเขา
ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งแว๊บขึ้นมาในหัว –“ ที่นี่มีมอนเตอร์รึเปล่า “ - ในตอนที่ จางเทีย คิดแบบนั้นเขาก็ตัวสั่น ตามที่ ดอนเดอร์ บอกมา สัตว์ที่น่ากลัวมักจะอยู่ในที่ที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่น
จางเทีย เบิกตากว้างมองไปรอบๆแล้วกลืนน้ำลาย จางเทีย ปลอบใจตัวเอง – “ จะเป็นแบบนั้นได้ไง ? ข้าไม่ตายหลังจากที่กลิ้งลงมาจากผา ข้าไม่คิดว่าข้าจะเจอเรื่องแปลกกว่านี้แล้ว พระเจ้าไม่น่าจะให้ข้าเป็นอาหารของมอนเตอร์ นอกจากลามกแล้ว ข้าไม่ได้ทำชั่วอะไรเลย ข้าทำเรื่องดีตั้งเยอะ แม้ว่าจะฆ่าคนไปเยอะแต่พวกนั้นน่ะสมควรตายหมด แม้ว่าจะไม่ใช่คนดีมากแต่ก็มักจะช่วยคนจากอันตรายตลอด อีกอย่างแล้วก็ยังได้ค่าความดีตั้งเยอะใน Castle of Black Iron “
ในตอนที่ จางเทีย ปลอบใจตัวเองว่าจะไม่เจออะไรแปลกๆนั้นก็ได้มีประกายไฟสีแดงโผล่มาที่มุมมืดด้านล่างผา
ตอนแรกมีประกายไฟแค่นิดหน่อยเพราะแสงที่น้อยและระยะทางที่ห่าง จางเทีย คิดว่าพวกมันคือหิ่งห้อยแต่แสงสีแดงเหล่านั้นเริ่มโผล่มาทุกที่ จางเทีย เห็นว่ามันผิดปกติ – “พวกมันไม่ใช่หิ่งห้อยแต่เป็นตาของสัตว์ ! “
ในที่สุดแสงสีแดงเหล่านั้นก็เริ่มบินมาเหมือนกับคลื่นพร้อมกับส่งเสียง ‘ ซี่ซี่ ‘
เมื่อเห็นแสงสีแดงเหล่านั้นเข้ามาที่บ่อและก้มหัวเพื่อกินน้ำ ในที่สุด จางเทีย ก็รู้ว่ามันคือตัวอะไร
ในตอนที่ จางเทีย เห็นมันได้อย่างชัดเจน เขาก็ต้องขนลุกทันที
พวกมันคือหนู ! แสงสีแดงเหล่านี้คือตาของหนู
แน่นอน จางเทีย ไม่ได้กลัวหนูแต่หนูตรงหน้าเขาน่ะผิดจากที่เขารู้จักกับสิ่งที่เขาเรียกว่าหนู เพราะ จางเทีย ไม่เคยเห็นหนูตัวใหญ่แบบนี้มาก่อน
มีฟันแหลมคมโผล่ออกมาจากปากและตาสีแดงเลือด จางเทีย อาจจะเบาใจถ้ามันมีแค่ตัวเดียวแต่นี่มันมาเป็นฝูงซึ่งทำให้เขาต้องขนลุก
พวกมันน่ะเตือน จางเทีย ให้รู้ถึงสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวในป่าน้ำแข็งหิมะ หนูปิศาจ
พวกมันเป็นสัตว์ที่น่ากลัวอย่างมาก นอกจากหินและเหล็กแล้วพวกมันจะกินทุกอย่างรวมถึงศพของสัตว์และพวกต้นไม้ ในตอนที่พวกมันโผล่มาเป็นฝูง สัตว์อื่นๆมักจะหนี
ตอนที่มีแค่ตัวเดียว จางเทีย ไม่ได้รู้สึกยากในการรับมือโดยมันไม่ต่างกับการจัดการหมาป่าแต่เมื่อมาเป็นฝูงมากกว่า 20 ตัว แม้แต่หมาป่า 20 ตัวก็เอาชนะพวกมันไม่ได้ ในตอนที่มีมากกว่า 50 ตัว พวกมันสามารถกินสัตว์ตัวไหนก็ได้ ในตอนที่มาเป็นพันตัว พวกมันสามารถกวาดล้างได้ทั้งหุบเขา
ยิ่งมีหนูมากเท่าไหร่ ยิ่งน่ากลัวมากเท่านั้น
ที่นี่มีอย่างน้อยพันตัว
จางเทีย กลัวอย่างมาก เขาไม่คิดว่านี่คือรังของหนูปิศาจ
“ พวกเจ้าไม่เห็นข้า พวกเจ้าไม่เห็นข้า “ - จางเทีย ภาวนา
น่าเสียดาย ตามคำพูดเก่าๆบอกเอาไว้ว่ายิ่งกังวลก็ยิ่งจะเกิดขึ้น ตอนนั้นหนูปิศาจได้เงยหน้าขึ้นมาและเห็น จางเทีย ทันที
จางเทีย และหนูได้มองหน้ากัน
“ เพื่อน... ข้าขอร้อง ! อย่ากรีดร้อง ! ข้าติดหนี้เจ้า ข้าสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวเจ้า !” - จางเทีย ก้มลงไปที่หินแล้วสวดภาวนาเงียบๆ
หนูตัวนั้นกระพริบตาและส่งเสีงออกมา – “ ซี่....ซี่....ซี่....”
“ เหี้ย ! “ - จางเทีย ด่าออกมาอย่างหงุดหงิด
เสียงนั้นดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขา เมื่อได้ยินคำเตือนหนูทุกตัวก็ได้เปลี่ยนทิศทางทันที พวกมันได้เข้าล้อมบ่อของ จางเทีย ในเวลาแค่ 10 วินาที แม้ว่า จางเทีย ก็นับไม่ได้ว่ามีหนูที่นี่กี่ตัวกันแน่
ตอนนั้นเมื่อโดนฝูงหนูมอง จางเทีย รู้สึกว่าเป็นเนื้อบนโต๊ะอาหาร
ตาสีแดงของหนูนั้นไม่ได้ซ่อนความบ้าคลังและความต้องการฆ่าของมัน มันต้องการเลือดและเนื้อของ จางเทีย
หลังจากที่นิ่งอยู่สักพักก็ได้มีหนูตัวหนึ่งกระโดดลงมาในน้ำหลังจากที่ลอยอยู่บนอากาศกว่า 10 ม. แม้ว่าจะตัวใหญ่กว่าหนูธรรมดาหลายเท่า แต่หนูพวกนี้น่ะเร็วกว่าหนูธรรมดาหลายเท่า มันเริ่มว่ายน้ำเข้ามาหา จางเทีย โดยไม่ลังเลจากที่ห่างออกไป 20 ม.
เมื่อเห็นแบบว่าหนูมันว่ายน้ำได้ – “ ตอนที่เสือหมอบที่พื้น มันจะโดนดูถูกโดยหมา ! แต่พ่อคนนี้โดนหนูดูถูก ! เหี้ยเอี้ย ! แม้ว่าหนูยังกล้าหาเรื่องข้าในน้ำได้ “ - จางเทีย ถอนหายใจออกมาและเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า หลังจากนั้นเขาก็ตบเอวดึงเอาดาบคู่ออกมา
ในตอนที่หนูตัวแรกเข้ามากล้และได้พุ่งเข้าใส่ จางเทีย หัวของมันก็โดนตัดออก
เขาจับตัวมันขึ้นมา จางเทีย เงยหน้าขึ้นและอ้าปากก่อนจะเทเลือดลงไปในปาก ในตอนที่เลือดอุ่นๆเข้าไปในท้อง จางเทีย ก็รู้สึกว่ามีแรงขึ้นมานิดหน่อย การฟื้นฟูร่างกายระดับต้นนี้ไม่ใช่แค่ทำให้เขาฟื้นตัวได้เร็วแต่ยังทำให้เขาได้รับสารอาหารได้มากที่สุดด้วย
“ มาสิ...” - จางเทีย โยนศพไปข้างๆและร้องออกมา ในเลาเดียวกันเขาก็เช็ดเลือดที่หน้าและมองไปยังหนูที่ต้องการจะมากินเขา – “ มาดูกันว่าใครจะชนะ ! “
หนูปิศาจเริ่มโวยวายออกมาทันที หลังจากที่พวกมันคุยกันก็ได้มีหนูกว่า 7-8 ตัวโดดลงมาในน้ำและได้ว่ายมาหา จางเทีย ในทิศทางต่างๆ
การต่อสู้อันดุเดือดเริ่มต้น...