px

เรื่อง : Castle of Black Iron
Chapter 464: ขุมกำลังที่ซ่อนตัว


Chapter 464: ขุมกำลังที่ซ่อนตัว
หลังจากคิดสักพัก แซม กับ เกอรี่ ก็ไม่ได้อยากจะทำการสำรวจต่อ

คนที่ยากจนมักจะเป็นคนที่ดิ้นรนที่สุดแต่ แซม กับ เกอรี่ นั้นไม่ได้จนอีกต่อไปแล้วเพราะ จางเทีย ได้สัญญาว่าจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่และหยกให้กับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอายกับเรื่องนี้แต่สุดท้ายพวกเขาก็ตกลงรับ ‘ รางวัล ‘ ของ จางเทีย ภายใต้คำขอที่น่าสนใจนี้

ตามการประเมินของธนาคารแล้วหินอมตะสองชิ้นมีค่ามากกว่า 40,000 ทอง ดังนั้นพวกเขาจึงขายพวกมันให้กับธนาคารทันที ตอนนี้เช็คมีค่ากว่า 40,000 ทองซึ่งเกินกว่าที่พวกเขาคาดเอาไว้ก็ทำให้ แซม กับ เกอรี่ ลังเล

สองวันมานี้ในตอนที่ออกไปกับ จางเทีย พวกเขามักจะเห็นศพนักสำรวจ เมื่อเห็นแบบนั้นพวกเขาก็รู้ถึงอันตรายที่อยู่ภายใต้เศษซากพวกนี้

แซม กับ เกอรี่ รู้ความแข็งแกร่งของตัวเอง เพราะพวกเขาอยู่ต่ำกว่าระดับ 6 ถ้าไม่ไปกับ จางเทีย แม้ว่าจะเจอหินอมตะอีกแต่พวกเขาก็ไม่สามารถเอามันออกมาได้ ถ้าพวกเขาเจอเงินเยอะๆก็ต้องมีพวกชั่วในหมู่นักสำรวจที่จัดการพวกเขา นี่ไม่ต้องพูดถึงพวกที่แข็งแกร่งเลย เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาในหมู่นักสำรวจ

แต่พวกเขาเองก็ได้รับอะไรกลับมามากมายกว่าที่คาดไว้ ดังนั้นพวกเขาจึงลังเล

แม้ว่าจะพบของดีและพบเซฟในเศษซากเหล่านี้แต่พวกเขาจะสามารถเอามันออกมาได้รึเปล่า ? แน่นอนว่าไม่  แต่ตอนนี้พวกเขาน่ะได้เช็คที่มีค่ามากกว่า 40,000 ทองซึ่งมีค่ากว่าทอง 1 ตันมาวางไว้ตรงหน้าพวกเขา

 จริงๆแล้วพวกเขาน่ะได้เงินมาแล้ว ตราบใดที่ไม่ใช้ชีวิตหรูหรา พวกเขาก็จะมีชีวิตที่ดีในตระกูลแบล็คซอนได้ ไม่ใช่ว่านี่คือสิ่งที่นักสำรวจทุกคนใฝ่ฝันถึงเหรอ ?
แต่ถ้าทั้งสองคนยืนกรานว่าจะเดินหน้าต่อ พวกเขาอาจเจอกับอันตรายและเป็นภัยต่อชีวิตได้ ถ้าเป้นแบบนั้นพวกเอาจจะไม่ได้มีโอกาสใช้เงิน 40,000 ทองนี่เลย  สิ่งที่แย่ที่สุดคือการที่ไม่สามารถใช้เงินที่ตัวเองมีได้

ถ้าพวกเขากลับไปตอนนี้ พวกเขาจะพลาดโอกาสในการขุดหาของดี สำหรับนักสำรวจมันก็เหมือนกับการที่พลาดสาวสวยไป

ทั้งสองคิดถึงความเป็นไปได้และความรู้สึกผิดต่างๆ พวกเขาไม่อยากจะยอมแพ้แต่เมื่อเห็นเช็คแล้วพวกเขาก็ต้องลังเล

แค่มองสีหน้าพวกนี้ จางเทีย ก็รู้ว่าพวกนี้คิดถึงภาระอันหนักอึ้งของตน
“ เราเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นข้าเคารพการตัดสินใจของพวกเจ้า ถ้าเจ้าเลือกที่จะยืนยันแบบเดิม ข้าจะพยายามอย่างที่สุดในการปกป้องพวกเจ้า ! “- จางเทีย ไม่ได้สัญญาว่าจะปกป้องพวกนี้ให้ปลอดภัย เขารู้ความแข็งแกร่งของตัวเอง แม้ว่าเขาจะฆ่านักสู้ระดับ 10 ได้ง่ายๆแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหยิ่งทะนง หลังจากที่เห็นความแข็งแกร่งของอาจารย์ตัวเอง เขารู้ว่าเขาน่ะแค่คนตัวเล็กๆ เขาจะกล้าไปยืนยันความปลดภัยของคนอื่นได้ยังไงที่ซึ่งที่นี่มีแม้แต่อัศวินและปราชญ์ดาบลงมาด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  ทั้งสองคนก็ได้ตัดสินใจออกมาทันที หลังจากที่ร่วมมือกันมานาน พวกเขารู้การตัดสินใจของอีกฝ่ายได้ด้วยแค่การมอง

“ ความสำเร็จที่มีตอนนี้เกินกว่าที่เราคาดเอาไว้แล้ว เราต่อรองเรื่องนี้กันมาหลายวันแต่เราก็ยังทำการตัดสินใจไม่ได้ ตอนนี้หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าแล้ว เราจะตัดสินใจ ! “

“ โอ้ ? เจ้าตัดสินใจแล้วเหรอ ? “

“ จริงๆแล้วเรามีความคิดหนึ่ง ! “ – เกอรี่ ตอบกลับด้วยท่าทีอายๆ

“ ว่ามาสิ ! “ - จางเทีย ถามด้วยท่าทีสนใจ

“ ถ้าเจ้าคิดจะไปสำรวจคนเดียว  แซม กับข้าก็จะยอมแพ้ในการหาเรื่องให้กับเจ้าและทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายแต่ถ้าพันธมิตรตามเจ้าไป เราสองคนก็จะไปด้วย สำหรับข้อมูลของของดีนั้นมันเป็นของเจ้าแล้ว เจ้าใช้มันได้ตามใจเจ้าเลย !  “

“ ฮี่ฮี่ ..เจ้าสองคนนี่มันช่าง.. “ - จางเทีย ส่ายหน้าและยิ้ม เขาไม่คิดว่าสองคนจะมีแผนแบบนี้ – “ ฮี่ฮี่..พวกเขานี่เจ้าเล่ห์กันจริงนะ พวกเขาได้ให้สิทธิข้อมูลกับข้า ถ้าข้าพาพันธมิตรไป พวกเขาก็จะไปด้วย  ผลก็คือพวกเขาจะปลอดภัยแต่ถ้าข้าไปคนเดียว พวกเขาก็จะกลับ “

“ ปีเตอร์ เจ้ามีแผนว่าไง ?” - เมื่อเห็น จางเทีย ไม่ได้โกรธ  แซม จึงได้ถามออกมา

จางเทีย จับคางและมีหน้าของ โอลอร่า และ ซาบีน่า โผล่มาในหัว -  “ ข้าต้องลองไปดูก่อน ถ้ามันมีของดีที่นั่นจิรง ข้าจะคิดแผนทีหลัง ! “

จริงๆแล้ว จางเทีย ไม่ได้รู้สึกว่าเขาต้องพึ่งพันธมิตร แม้ว่าจะมีของดีอยู่จริงๆแต่ จางเทีย ตั้งใจที่จะให้ผลประโยชน์กับ โอลอร่า ที่ต้องการจะทวงคืนเผ่าอินทรีย์เทาและ ซาบีน่า ที่ต้องการจะกำหนดโชคชะตาของเธอ  เขาไม่คิดว่าจะให้ผลประโยชน์กับคนอื่น อีกอย่างแล้ว จางเทีย น่ะกังวลเรื่องการเข้าไปใน Castle of Black Iron  สิ่งที่ เฮลเลอร์ บอกเขาเมื่อสามวันก่อนทำให้เขาแทบบ้า  ถ้าเช็คข้างในไม่ได้ เขาก็นอนหลับไม่สนิท

หลังจากที่มองหน้ากันแล้ว แซม กับ เกอรี่ ก็ได้พยักหน้า

“ กลับแคมป์กันก่อน ! “
...
ในตอนที่ทั้งสามคนกลับมาที่แคมป์ พวกเขาก็ได้เห็นว่าคนส่วนมากได้กลับมาแล้ว

แคมป์นี้ใหญ่กว่าเมื่อสามวันก่อน ทหารเกือบทั้งหมดได้มารวมตัวกันด้านใน

ในตอนที่ จางเทีย กลับมา  เขาพบว่ามีสิ่งผิดปกติเพราะมีคนจำนวนมากได้ไปรวมกันในที่แคบๆ ดูเหมือนว่าพวกนั้นกำลังดูบางอย่างอยู่

คนพวกนั้นยืนอยู่สองฝั่งข้างดาง ดังนั้น จางเทีย จึงลองเดินเข้าไปดู

เมื่อเห็น จางเทีย เดินเข้ามา หลายคนจึงหลีกทางให้กับเขา

มันมีศพในหมู่คนที่มุงอยู่กว่า 20 ศพ  มันนอนชิดติดกัน ภายใต้แสงตะเกียงแล้วหน้าซีดๆนั้นดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

หลายวันมานี้หลังจากที่รู้ถึงพวกกองกำลังที่ซ่อนตัวในเศษซากนี้ แคมป์ก็ได้สั่งคำสั่งออกมาให้พวกสำรวจเดินทางกันออกไปเป็นทีม ทีมหนึ่งมีคน 20 คน ดังนั้นศพที่นอนอยู่นี้ก็บ่งบอกได้ว่าไม่มีใครในทีมนี้ที่รอดมาได้

พวกคนที่มามุงดูนี้หงุดหงิดอย่างมาก

“ มันต้องเป็นนักสำรวจแน่ ! “

“ เรียกคนของเรามา  เราต้องฆ่าหนูพวกนี้ทิ้งซะ ! “

 “ ใช่ แก้แค้น เราต้องแก้แค้น... “

แม้ว่าจะมีบางคนตะโกนออกมาแต่พวกมีอำนาจบางคนไม่ใช่คนโง่

“ หุบปาก ! “ – เมื่อได้ยินเสียงหัวหน้าของเผ่าหมี  พวกคนที่มุงดูอยู่นั้นต่างก็เงียบและมองมาที่ จางเทีย

“ นี่เป็นโลกที่ไม่ยุติธรรม คนเราจะออกแล้วหาของกลับมาได้โดยที่คนอื่นต้องตายงั้นเหรอ ? “ - ตอนนั้นความคิดนั้นก็แว๊บขึ้นมาในหัวของหลายคน

จางเทีย ทำการตรวจสอบศพอย่างถี่ถ้วน สักพักเขาก็นั่งยองๆลงแล้วมีสีหน้าที่น่ากลัวกว่าเดิม
แผลทั้งหมดอยู่ที่คอ พวกมันเรียบยาวอย่างกับวาดโดยปากกา อาวุธนั้นต้องแหลมคมและรวดเร็วมากแน่ๆ

“ ไปเจอศพนี้ที่ไหน ? “

“ ในถ้ำด้านตะวันออกของซาก  ทีมนี้ถูกส่งไปทีนั่นเพื่อตรวจสอบภูมิประเทศแต่พวกเขากลับมาไม่ตรงเวลา ดังนั้นเราจึงส่งคนไปดูแต่ก็พบศพในถ้ำแทน  ! “- เสียงหัวหน้าตอบกลับ

“ เจ้าติดต่อไปยังหัวหน้าของเจ้าผ่านทางคริสตัลได้ใช่มั้ย ? “

หลังจากที่เงียบสักพักคนๆนั้นก็ได้พยักหน้า

“ เจ้าจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ ถ้าเจ้าต้องการแก้แค้น เจ้าควรจะติดต่อไปหาหัวหน้าของเจ้า พวกเขาจะส่งคนแข็งแกร่งลงมาที่นี่เอง ! “ - จางเทีย พูดออกมาเบาๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  พวกคนที่มุงดูนั้นต่างก็เปลี่ยนสีหน้ากันเล็กน้อย – “ ปีเตอร์  เจ้า...เจ้า..เจ้าเองก็คิดแบบนนั้นเหรอ ? “

“ คนร้ายน่ะเป็นนักดาบ เขาได้ฆ่าพวกนี้ด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว ดูสิ พวกนี้ยังไม่ทันได้ชักดาบออกมาเลยก็ตายแล้ว เจ้าน่ะจัดการคนแข็งแกร่งแบบนี้ไม่ได้หรอก ! “ - จางเทีย ส่ายหน้า

“ แม้แต่เจ้า..”

จางเทีย มองไปที่อีกฝ่ายที่กลืนน้ำลาย...

ถ้าทีม 20 คนเข้าไปในถ้ำโดยระยะทางของทีมยาวได้ 10 ม.  จางเทีย รู้ว่าเขาเองก็จัดการพวกนี้ในเวลาอันสั้นไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่อยู่ๆเขาก็นึกถึง ซาบีน่า

“ ซาบีน่า กลับมารึยัง ? “

“ ยัง เราได้ส่งคนไปหาตัวเธออยู่ ! “

เมื่อได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็เปลี่ยนสีหน้า ความคิดแย่ๆแว๊บขึ้นมาในหัวของเขาทันที
 

รีวิวผู้อ่าน