Chapter 465: ธุรกิจ
จางเทีย ออกค้นหาทีม ซาบีน่า อยู่หลายชั่วโมงแต่เขาก็หาพวกเธอไม่เจอ เพราะ จางเทีย ไม่เห็นฉากนองเลือดที่เขากังวลไว้ เขาจึงได้สติ
เหมือนคำพูดที่พูดกันมา ‘ ยิ่งเรากังวลมากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งวุ่นวายกว่าเดิม ‘ หลังจากทำใจเย็นแล้ว จางเทีย ก็กลับไปที่แคมป์
บรรยากาศในแคมป์ก็ยังคงอุดอู้ จากนั้นคนอื่นๆเกือบทุกคนก็ได้กลับมา พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครคิดว่าทีม 20 คนจะโดนฆ่าแบบนี้ได้ ดังนั้นหลายคนจึงรู้สึกอึดอัดและมีเสียงตะโกนดังไปทั่วแคมป์
จางเทีย ไม่ได้คิดว่าเขาต้องรับผิดชอบอะไรกับพันธมิตร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หงุดหงิดและเจ็บปวดอะไรมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในสายตาของ จางเทีย แล้วคนที่ตายไปนี้ไม่ได้ต่างอะไรกับนักสำรวจที่ตายไป ของพวกนี้เตือนให้เขารู้ถึงขุมกำลังที่ซ่อนตัวในโลกใต้ดิน
“ พวก ซาบีน่า กลับมารึยัง ? “ - จางเทีย ถาม
“ ใช่ พวกเธอกลับมาแล้ว ! “
ในตอนที่เขาได้ยินข่าว จางเทีย ก็ได้รีบไปที่เต็นท์ของพวกเธอทันที
เมื่อเห็น ซาบีน่า ในชุดเกราะม่วง ในที่สุด จางเทีย ก็โล่งใจ แม้ว่าเธอจะไม่เป็นไรแต่ทหารกว่า 10 คนได้รับบาดเจ็บ ต้องขอบคุณที่มันไม่ได้สาหัส ตอนนั้น ซาบีน่า กำลังทำแผลให้กับทหารของเธออยู่
“ มีอะไร ? “
“ ข้าได้เจอนักสำรวจเถื่อน พวกนั้นรังแกเรา ดังนั้นเราจึงสู้กับพวกนั้น ! “ – ซาบีน่า ยืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา จางเทีย
“ พวกนักสำรวจพวกนั้นเป็นยังไง ? “
“ เราฆ่าทิ้งแล้ว ! “ – เธอมองมาที่ จางเทีย แล้วหัวเราะออกมา เธอขยับเข้ามาใกล้ที่อกของ จางเทีย – “ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ารีบไปหาข้าหลังจากที่เห็นศพของทหาร “
ซาบีน่า ใส่กำไลที่ทำขึ้นมาจากหินอมตะซึ่ง จางเทีย ให้ไว้
ในตอนที่ จางเทีย เจอเธอตะกี้ เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะมีอะไรพิเศษเลยแต่หลังจากที่ ซาบีน่า พูดพร้อมกับรอยยิ้ม จางเทีย ก็รู้สึกอายเล็กน้อย - “ เอิ่ม ... อันที่จริงข้าก็ห่วงเจ้านิดๆ ขอบคุณพระเจ้าที่เจ้าปลอดภัย ! “
“ เจ้านี่ไม่หน้าด้านเลยนะ ! “ - ซาบีน่า พอใจอย่างมากกับคำตอบของ จางเทีย เธอมองมาที่ จางเทีย ด้วยท่าทียั่วยวนกว่าเดิม
จางเทีย รู้ว่าไม่ว่าเรื่องรักระหว่างเขากับผู้หญิงคนนี้จะเริ่มจากเรื่องตลกรึแม้แต่การเอาเปรียบกันแต่เขาตกหลุมรักเธอจริงๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนสมาชิกคนอื่นๆในพันธมิตรถ้ารู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย เขาน่ะรอไม่ได้เผื่อว่าจะมีข่าวร้าย
ตอนนี้สองคนในป่าน้ำแข็งหิมะที่สนิทกับ จางเทีย มากที่สุดคือผู้หญิงสองคน เมื่อรู้แบบนั้น จางเทีย ก็ถามตัวเอง – “ ข้ามันตัณหาเยอะรึไง ? “
“ นายหญิง ยาของเราไม่พอ เราไปยืนจากแคมป์เผ่าหมีได้รึเปล่า ? “ - โซล่า หนึ่งในคนที่ ซาบีน่า เชื่อใจได้เดินเข้ามาหาแล้วพูดออกมาเบาๆ
ในฐานะหัวหน้าทีมของทหารกลุ่มนี้ ซาบีน่า มักจะแสดงท่าทีเกเรต่อหน้าคนอื่น แต่ไม่คิดว่าในตอนที่เจออันตรายแบบนี้มันกลับเป็นไปได้ว่าพวกเธอน่ะขาดยา ก่อนที่จะลงมา น้อยคนนักที่จะคิดว่าทหารของพันธมิตรจะโดนฆ่า เพราะผู้หญิงมักจะระมัดระวัง ซาบีน่า และทหารของเธอจึงเอายารักษาและผ้าพันแผลมาด้วยแต่ จางเทีย รู้ว่าสาวๆบางคนน่ะไม่ได้เอาอย่างอื่นมานอกจากอาหารและอาวุธที่จำเป็น
“ เราต้องการเท่าไหร่ ? “
“ ไม่มาก ! ประมาณ 2 คน ! “
“ ไม่จำเป็น ใช้นี่ดู ! “- เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็ได้เอายารักษารอบด้านสองขวดออกมาจากซองยาเอาให้กับ โซล่า
ในตอนที่เขาเอามันออกมา ของเหลวสีเขียวทองและยี่ห้องของมันก็ทำให้สาวๆสนใจขึ้นมาทันที
ในป่าน้ำแข็งหิมะ ยาแบบนี้น่ะหายากที่สุด ป่าน้ำแข็งหิมะน่ะล้าหลังทุกด้าน ข้อมูลและการเดินทางก็ถูกตัดขาด คนทำยาน้อยคนนักที่จะมาที่นี่ คนทำยาในเผ่าต่างๆน่ะเทียบไม่ได้กับพวกที่อยู่บนทวีป ผลก็คือแม้แต่ยาธรรมดาก็ยังถูกใช้ได้แค่พวกระดับสูงของแต่ละเผ่า สำหรับคนธรรมดาและนักรบแล้วพวกเขาอาจจะไม่สามารถใช้ยาได้เลยทั้งชีวิต ดังนั้นเมื่อเห็นยาสองขวดนี้แล้ว สาวๆต่างก็ทึ่ง
แต่ ซาบีน่า คือคนที่ทึ่งที่สุด
“ ยารักษารอบด้าน? “ - ซาบีน่า จำมันได้ทันทีที่เห็นยี่ห้อบนขวดยา
จางเทีย มองไปที่เธอด้วยสีหน้าทึ่ง – “ เจ้ารู้จักด้วยเหรอ ? “
“ ผู้จัดการ ซูเตา ได้แนะนำยาแบบนี้เมื่อหลายวันก่อน เจ้าเองก็อยู่ด้วยวันนั้นแต่เจ้าออกไปก่อน ดังนั้นเจ้าจึงไม่ได้ฟังมัน.. “ - ซาบีน่า อธิบายแล้วเอายารักษารอบด้านออกมาจากซองยาของเธอ หลังจากที่เอาไปเทียบกับยาของ จางเทีย แล้วเธอพบว่ามันเหมือนกันเป๊ะ – “ ซูเตา บอกว่ายานี่น่ะโด่งดังอย่างมากด้านนอก ราคาของแต่ละขวดอยู่ที่ประมาณ 30 ทอง เทียบกับยาอื่นๆแล้วแม้ว่ามันจะไม่ได้แพงแต่มันหาซื้อในตลาดไม่ได้ แม้แต่ธนาคารเองก็ได้มันมาไม่มาก พวกเขาเอาให้ข้าแค่ขวดเดียว แต่ทำไมเจ้าถึงได้มีมันด้วย ?”
จางเทีย มองไปที่ตาอันเป็นประกายของเธอ เขาจำได้ว่าเขาได้ยิน ซูเตา พูดถึงยาวิเศษในตอนที่เขาออกมาจากยานแต่เพราะเขาต้องการไปหา โอลอร่า เขาจึงออกมาก่อน เขาไม่คิดว่าธนาคารจะเอายารักษารอบด้านของเขามา
แน่นอน จางเทีย ไม่คิดจะบอกเธอว่าเขาเป็นคนทำมันขึ้นมา มันไม่ได้แตกต่างกับการหาเรื่องเข้าตัว หลังจากที่คิดสักพักแล้ว จางเทีย ก็ได้คำตอบ แม้ว่า จางเทีย จะไม่อยากโกหกเธอแต่เขาจำเป็นต้องทำมัน
“ เจ้ารู้จักอาเมสรึเปล่า อาณาจักรทหารน่ะ ? ข้ามีเพื่อนในกลุ่มทอร์ พวกเขาได้ยานี่ไปตอนที่ไปยังจินหยุนเมื่อหลายวันก่อน ข้าเลยได้มันมาจากพวกเขา ! “
“ หือ ! “ – ซาบีน่า ไม่ได้สงสัยในตัว จางเทีย
เมื่อได้ยินว่ายานี่ล้ำค่า แม้แต่ ซาบีน่า ก็มีแค่ขวดเดียว โซล่า จึงลังเล เธอจึงมองไปที่ยาสองขวดในมือ
“ นายหญิง นี่มัน.. “
“ ไม่เป็นไร เอามันไปเถอะ ข้าติดหนี้เขา ข้าได้ยินมาว่าการใช้ยาแบบนี้จะไม่ทำให้เหลือรอยแผลเป็นด้วย ! “- ซาบีน่า เองก็เอายาของเธอให้กับ โซล่า ด้วย
ทหารสาวต่างก็มองมาที่ จางเทีย และ ซาบีน่า ด้วยท่าทีขอบคุณ ด้วยสิ่งนี้ จางเทีย รู้สึกถึงความฉลาดของ ซาบีน่า แม้ว่ายาสองขวดจะไม่ได้มีค่าสำหรับ จางเทีย แต่เมื่อได้ยินคำพูดของ ซาบีน่า แล้วสาวๆเริ่มภักดีกับเธอมากกว่าเดิม
“ เจ้าไม่สนแน่นะ ? “ - ซาบีน่า กระซิบ
จางเทีย ยิ้มแล้วตบก้นของเธอ – “ มันวุ่นวายเล็กน้อยที่นี่ หลายคนและกองกำลังอื่นก็มาเกี่ยวข้องด้วย พวกเขาอาจไม่สนฐานะขอเจ้าในเผ่าหมี ดังนั้นเจ้าไม่ควรวิ่งไปรอบๆ ถ้าเจ้าว่างก็กลับขึ้นไปเถอะ มันจะปลอดภัยกว่า ! “
“ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเจอกองหินอมตะแบบเจ้าได้นิ แม้ว่าเจ้าจะโดนล่าตัวอยู่แต่เจ้าก็ยังมีกลุ่มทะเลฟ้าคอยช่วย ใครกันจะไปโชคดีแบบเจ้าได้ ? แม้แต่ข้าก็ต้องสังเกตสายตาคนอื่นก่อนจะตัดสินใจ ในเผ่าสิ่งที่พวกเราได้มาก็ได้มาด้วยตัวเอง ถ้าไม่ใช่ของที่แม่ข้าทิ้งไว้ให้ ข้าคงไม่มีทางเป็นอิสระ ! “
“ จริงๆแล้วมันง่ายมากที่จะหาเงิน เจ้าไม่ต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองที่นี่หรอก ! “ - จางเทีย บอกกับเธอ
“ เจ้ามีแผนอะไร ? “
“ คำพูดของเจ้าเพิ่งเตือนข้า ถ้ายานี่มีค่ามากในป่าน้ำแข็งหิมะ เจ้าขายยาที่นี่เลยสิ ! “ - จางเทีย ยืนยันความคิด – “ ข้ามีความสัมพันธ์กับเพื่อนในกลุ่มทอร์ ข้าช่วยเจ้าจัดหามันได้ ข้าคงเอายามาให้เจ้าแต่ละปีได้ ! “
เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย ตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที - “ เจ้าแน่ใจนะ ?”
“ แน่นอน ! “
“แต่ข้าได้ยินมาว่ามันยากนิที่จะหายานี้ได้ ข้ากลัวว่าแม้แต่กลุ่มทอร์ก็คงได้มันมาไม่เยอะ ! “
“ ถ้ากลุ่มทอร์หามันมาไม่ได้ งั้นแปลว่าช่องทางการแจกจ่ายน่ะยังไม่ปิดสนิท ถ้าเราหาคนขายและคนผลิตได้ เราก็จะได้ยานี่มาเอง ! “
“ แล้ว โอลอร่า ล่ะ ? คนรักคนนั้นของเจ้าดูเหมือนต้องการเงินมากด้วย ! “ – ซาบีน่า กรอกตาใส่ก่อนจะถามเขา
“ ตลาดยาในป่าน้ำแข็งหิมะ เจ้าคิดว่ามันจะใหญ่แค่ไหน ? “
“ ถ้ายานี่ดีเหมือนที่ ซูเตา ได้อธิบายเอาไว้ ความต้องการของมันต้องเกินกว่ากำลังผลิตแน่ ไม่ว่าจะมีเท่าไหร่ ตราบใดที่ราคาไม่สูงเกินไป มันก็โดนซื้อหมดแน่ ! “ - ซาบีน่า ตอบกลับหลังจากที่คิดมาสักพัก
“ นั่นแหละ ถ้าเป็นแบบนั้นเจ้ากับ โอลอร่า ก็รับผิดชอบในธุรกิจนี้ ข้ามั่นใจว่าพวกเจ้าคงได้เงินกัน 1-2 แสนทองต่อปีแน่ !” - จางเทีย พูดอย่างมั่นใจ
“ ถ้าข้าทำเงินได้ 3-5 หมื่นทอง ข้าก็พอใจแล้ว นี่ไม่ต้องพูดถึงแสนๆหรอกแต่ข้ากลัวว่าคนรักของเจ้าจะไม่ตกลงนี่สิ ! “ - ซาบีน่า ยิ้ม
“ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ข้าจะกล่อมเธอเอง ! ถ้าเจ้าตัดสินใจแล้ว เจ้าก็ควรกลับขึ้นไปดีกว่า ! “
“ แล้วเจ้าล่ะ? “
“ ข้าอาจจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย ! “
“ งั้นหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ทหารของข้าและข้าคงต้องพักกันที่นี่สักหน่อย! “
...
จางเทีย ได้เดินไปยังเต็นท์ของเผ่าอินทรีย์เทา ระหว่างทางเขารู้สึกว่าความเห็นของเขาวิเศษมาก ซาบีน่า เจ้าเล่ห์แต่ก็เก่งเรื่องหาสร้างมิตร ส่วน โอลอร่า แข็งแกร่งและทะเยอทะยาน พวกเธอสมบูรณ์ในเรื่องบุคลิกและความสามารถ มันเหมาะอย่างมาที่จะทำงานด้วยกันในฐานะตัวแทนของการขายยารักษารอบด้านในป่าน้ำแข็งหิมะ
เพราะ โอลอร่า มีการตัดสินใจที่แน่วแน่และยึดมั่นในตัวเอง ถ้าเขาให้เงินกับเธอโดยตรง เธอจะไม่รับมันแต่ถ้าเขาแนะนำธุรกิจให้เธอได้ จางเทีย เชื่อว่าเธอคงไม่ปฏิเสธ
เมื่อเห็น จางเทีย มันแตกต่างจากท่าทีของ ซาบีน่า โอลอร่า แค่มองเขาก่อนจะฮึดฮัดออกมาแล้วหันกลับก่อนจะเดินออกไป
เมื่อเห็น โอลอร่า เดินออกไปด้านนอก จางเทีย ก็รีบตามไปทันที ในตอนที่ไปที่มุมเงียบด้านนอกแคมป์ จางเทีย ก็จับมือของเธอเอาไว้
โอลอร่า สะบัดมือแต่เธอก็สลัดไม่หลุด บวกกับท่าทียิ้มแย้มของ จางเทีย แล้ว โอลอร่า เลยไม่ได้อารมณ์เสียอีกต่อไป
“ ปล่อยมือข้า เจ้าอันธพาล... “
“ เจ้าโกรธรึไง ? บอกข้ามาว่าใครหาเรื่องเจ้า ข้าจะสั่งสอนเขาเอง ! “ - จางเทีย ทำท่าหงุดหงิดแล้วม้วนแขนเสื้อ
“ อย่ามาเสแสร้ง ตะกี้เจ้าไปหาเธอมาไม่ใช่รึไง ? ทำไมถึงมาหาข้าอีก ? “
จางเทีย อึ้งไปสักพัก เขาไม่คิดว่าเธอจะอิจฉา ซาบีน่า เขายิ้มออกมาแล้วกอด โอลอร่า เอาไว้แน่น เพราะพวกเขาตัวติดกันมา โอลอร่า เลยไม่ได้ตอบโต้อะไรรุนแรง เธอแค่ผลักเขานิดหน่อยเท่านั้น
จางเทีย เอื้อมมืออกมาถอดหน้ากากของเธอ โอลอร่า ขัดขืนโดยการเอียงหัวแต่สุดท้าย จางเทีย ก็ถอดหน้ากากของเธอได้
นี่คือสีหน้าอันเย็นชาที่สวยงาม แต่ละครั้งที่ จางเทีย เห็นหน้าเธอ เขาจะชื่นชมมันสักพัก ผิวเรียบเนียน, จมูกที่โด่ง,นัยน์ตาที่ใสและปากที่สง่าราวกับงานศิลปะ
ไม่ว่า โอลอร่า จะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่อย่างน้อย จางเทีย ก็รู้ว่าเธอไม่ได้แตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปที่ตกหลุมรักผู้ชายเป็นครั้งแรก สาวๆในกลุ่มกุหลาบอาจจะรู้จักผู้ชายดีกว่าเธอซะอีก
ใน 20 ปีที่ผ่านมา โอลอร่า ถูกขังอยู่ในสังคมแคบๆ เธอไม่ได้มีโอกาสจะไปไหนมาไหนอิสระได้เลย ด้วยความต่างกับ ซาบีน่า ที่ต้องการจะหนีจากกรงขังของเผ่าหมี โอลอร่า น่ะคิดจะขังตัวเองไว้ในเผ่าแทน
เมื่อเห็นท่าทีอายเล็กน้อยของเธอ จางเทีย ก็เริ่มสงสารเธอ เพราะหัวใจที่เปลี่ยนไปของเขา สายตาของเขาจึงเริ่มชื้นขึ้นมา ภายใต้สายตาอันอบอุ่นของเขา โอลอร่า ตัวแข็งทื่อไปทันที
“ เจ้าอิจฉารึไง ? “
โอลอร่า เชิดหน้าหนีไม่สนใจเขา
จางเทีย ยิ้ม – “ เจ้าไม่เห็นคนที่ตายไป 20 คนเหรอ ? “
เมื่อได้ยินคำถามของ จางเทีย เธอก็ได้หันกลับมา - “ ใช่ มันต้องเป็นผู้แข็งแกร่งที่ใช้ดาบ อย่างน้อยนักสู้ระดับ 10 ขั้น 5 รึไม่ก็นักสู้ระดับ 11 ! “
“เจ้ามีโอกาสเอาชนะได้มั้ย ?”
“ ไม่ แต่ข้าหนีพอได้ !” - โอลอร่า พูดออกมาตรงๆ – “ แล้วเจ้าล่ะ ? “
“ ระยะใกล้ไม่มีโอกาสเลยแต่ข้าอาจจะจัดการเขาด้วยหอกได้ ไม่งั้นข้าก็หนีได้ ! “
โอลอร่า คิดสักพักก่อนจะมองไปที่ จางเทีย – “ เจ้ากลับไปดีกว่า นี่น่ะไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรจะอยู่ ! “
จางเทีย คิดสักพักก่อนจะกอดเธอแน่นกว่าเดิม – “ มันคือสิ่งที่ข้าต้องการจะบอกเจ้า ! “
“ นี่คือโอกาส ! “ - โอลอร่า ส่ายหน้าอย่างดื้อด้าน
“ เจ้าหมายถึงเศษซากนี่น่ะเหรอ ?”
โอลอร่า ช็อก – “ เจ้ารู้ด้วย ? “
“ ใช่ ข้ารู้ ทหารที่ตายไปอาจจะถูกส่งไปเพื่อหาของดี ข้าคงโง่ถ้าไม่รู้แผนของพันธมิตร ! “ - จางเทีย ยิ้ม
“ นั่นแหละข้าถึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ ! “ - โอลอร่า มองมาที่ จางเทีย – “ ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการพูดอะไรแต่ข้าไม่เอาเงินของเจ้า ! “
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จางเทีย ก็กลืนคำพูด เขาได้แค่เปลี่ยนสีหน้า – “ มีวิธีมากมายในการหาเงิน ข้ารู้ว่าเจ้าต้องใช้เงินอย่างมากในตอนนี้แต่เจ้าหาเงินได้เร็วกว่าในการทำธุรกิจมากกว่าการมาหาโอกาสที่นี่ !”
“ ธุรกิจ ธุรกิจอะไร ?? “ – เมื่อได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็กำลังจะอธิบายธุรกิจให้เธอฟัง
“ ยารักษารอบด้าน ! “
จางเทีย พูดสิ่งที่เขาได้บอก ซาบีน่า ไปก่อนหน้านี้ให้ โอลอร่า ฟัง
“ เจ้าอยากให้ข้ากลับไปตอนนี้งั้นเหรอ ? “ – เมื่อรู้จุดประสงค์ของ จางเทีย เสียงของเธอก็นุ่มนวลขึ้น
“ ใช่ ยิ่งเร็วยิ่งดี ! “
“ แล้วเจ้าล่ะ ? “
“ ข้าต้องอยู่อีกสักหน่อยแต่คงไม่นานเกินไป! “
“ แล้วสาวเจ้าล่ะ? เจ้าได้สัญญาแบบเดียวกับเธอรึเปล่า? “ - โอลอร่า มองไปที่ จางเทีย โดยไม่กระพริบตา
จางเทีย ไม่คิดว่า โอลอร่า จะตอบโต้ได้เร็วแบบนี้
“ ใช่ ข้าได้สัญญากับเธอแบบเดียวกัน ! “ - จางเทีย ตอบออกมาหลังจากที่คิดสักพัก เพราะเรื่องนี้มันปิดไม่ได้ เขาเลยพูดออกมาตรงๆ – “ จริงๆแล้วเธอไม่เหมือนที่เจ้าคิดเอาไว้ ! “
โอลอร่า เงียบ นี่ทำให้ จางเทีย กังวลว่าเธอจะหงุดหงิดขึ้นมาจนปฏิเสธความหวังดีของเขา
หลังจากนั้นไม่กีวินาทีในที่สุด โอลอร่า ก็ได้ถอนหายใจออกมา – “ ได้ ข้าตกลง ! “
เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ จางเทีย ก็มีความสุขยิ่งกว่าการเจอกองมรกตอีก – “ เจ้าตกลงงั้นเหรอ ? “
“ แน่นอน ทำไมข้าต้องแบ่งส่วนแบ่งข้าให้นังนั่นด้วย ? ฮึ่มฮึ่ม... เธอคงรอให้ข้าปฏิเสธไม่ไหว ข้าจะไม่ให้เธอพอใจ ! ถ้าเธอทำได้ ข้าเองก็ทำได้ ! “ – โอลอร่า เหมือนกับเด็กที่ไม่เชื่อฟัง
จางเทีย ยิ้มออกมา เขาพบว่าท่าทีโกรธของเธอน่ะมีเสน่ห์ ดังนั้นไม่นานหลังจากที่เธอพูดจบ จางเทีย ก็จูบเธอ...
หลังจากนั้นสิบนาที จางเทีย ก็หน้าแดงกล่ำ เขาหอบหายใจอย่างแรง โอลอร่า ผลักเข้าออกและบังคับให้มือของเขาออกจากหน้าอกของเธอ
“ เจ้าชอบคนไหนมากกว่า ข้ารึนังนั่น ? “
ตอนวิกฤตนี้ จางเทีย ก็สับสนอีกครั้ง หลังจากที่คิดอยู่สองวินาที จางเทีย ก็พูดขึ้นมา
“ ข้าชอบทั้งสอง ! “
เมื่อได้ยินคำตอบนี้ โอลอร่า ก็ผลัก จางเทีย ออกอีกครั้ง หลังจากที่ใส่หน้ากากแล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปที่แคมป์
เมื่อเห็นแผ่นหลังของเธอและจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้ จางเทีย ก็ก้มหน้าแล้วยิ้มขมขื่นออกมา หลังจากนั้นเขก็ได้เอามือล้วงเข้าไปในกางเกงแล้วกลับไปในแคมป์ด้วย
...
บรรยากาศในแคมป์วันนี้แปลกอย่างมาก ไม่มีใครสนใจว่าทำไม โอลอร่า และ จางเทีย ถึงได้กลับมาตามกัน
ในตอนที่ โอลอร่า กลับมา เธอได้รับแจ้งเตือนว่าต้องเข้าร่วมประชุม เพราะ จางเทีย เป็นคนนอก เขาจึงไม่มีสิทธิที่จะเข้าประชุมได้ เขาไม่ได้สนเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไปที่เต็นท์ตัวเองและเริ่มทำการบ่มเพาะ
ไม่ว่ายังไงถ้า โอลอร่า และ ซาบีน่า กลับไปข้างบน เขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นในโลกใต้ดินนี้
ตอนนี้ทุกอย่างังไม่ได้ผ่อนคลาย การเดินทางนี้เต็มไปด้วยอันตรายที่คิดไม่ถึงในโลกใต้ดิน มันจะดีกว่าถ้าผู้ชายรับมือมัน
ที่ซึ่ง จางเทีย ไม่รู้ว่ามี่หลายอย่างมากมายที่เกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้ !