Chapter 508: น่าแปลกใจ
หลังจากผ่านมาหนึ่งปี เบเวอร์รี่ ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิมในวัย 18 ปี
ผมสีบรอนด์ของเธอกระจายไปทั่วหมอน เธอหายใจถี่ๆ ในตอนที่เธอหลับใบหน้าที่สวยงามของเธอดูสงบเยือกเย็น
เบเวอร์รี่ ที่นอนอยู่ไม่รู้ว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องของเธอ
เตียงของเธอเต็มไปด้วยของเล่น แม้ว่าจะหลับแต่เธอก็ยังกอดตุ๊กตาหมาอยู่
จางเทีย เห็นแหวนทับทิมที่นิ้วนางของเธอซึ่งเขาเป็นคนเอาให้
จางเทีย ค่อยๆเดินไปที่เตียง ในตอนที่เขาก้มตัวลงและต้องการจะจูบเธอเขาก็เห็นสิ่งหนึ่งข้างๆหมอนของเธอ ด้วยการช็อกไปสักหน่อย เขาก็เอามันออกมา
มันคือถุงผ้าเล็กๆสีขาวที่ดูน่าเกลียด จางเทีย บิดมันไปมาและเห็นว่ามันมีผลมัลเบอรี่สีดำที่เขาเก็บมาจากป่า ถึงเล็กๆนี้ทำขึ้นมาจากเสื้อของเขา
จางเทีย ไม่คิดว่า เบเวอร์รี่ จะหวงมันมากจนเอามันวางข้างหมอนแทนที่จะใช้มัน
ถุงน่าเกลียดนี่ต่างจากแต่ก่อน มีคำสามคำที่ปักเอาไว้ – ข้ารักเจ้า !
เบเวอร์รี่ ไม่เคยพูดมันกับเขาเลยแต่เธอปักมันเอาไว้บนถุงนี้
เมื่อเห็นแหวนและถุงนี่ จางเทีย ก็เข้าใจมันทันที ตาของเขาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา
เขาวางถุงนั้นลงที่เดิมและห่มผ้าให้กับเธอ หลังจากนั้นเขาก็ได้กลับไปที่กำแพง เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้มองดูเธอหลับราวกับมองดูภาพวาด
...
ในเช้าวันที่สองก็ได้มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นมาในห้องของ เบเวอร์รี่
“ เบนนี่ มีอะไรรึเปล่า ?” - แม่ของ เบเวอร์รี่ ถามขึ้นมาจากนอกห้อง
หลังจากที่เงียบไปสองวินาที เบเวอร์รี่ ก็ตอบกลับ – “ ไม่มีอะไรแม่ แค่แมลงสาบตัวใหญ่แอบมาจากระเบียงเมื่อคืนนี้ ! “
“ ดี งั้นแม่จะทำมื้อเช้าให้ ลูกอยากกินอะไร ? “
“ แม่ ข้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ข้าอยากนอนต่ออีกนิด ข้าจะไม่กินมื้อเช้า ! “
“ ตามใจ โรงพยาบาลหยุดอยู่ พักผ่อนแล้วกัน ! “
“ อื้ม ! “
การพูดคุยระหว่างแม่กับลูกจบลง
...
เมื่อเห็นท่าทีแปลกใจของเธอและได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับแม่ จางเทีย ก็ได้ยิ้มออกมา
เบเวอร์รี่ ดีดตัวขึ้นจากเตียง ในตอนที่เธอคิดว่าเธอจะเข้ามากอดเขา รอยยิ้มของเขาก็นิ่งไปในตอนที่เธอวิ่งเข้าห้องน้ำแทน
“ ผู้หญิงนี่จริงๆเลย ! “ - จางเทีย ยิ้มออกมา...
สามนาทีต่อมาหลังจากที่ล้างหน้าและมัดผมแล้ว เบเวอร์รี่ ก็ได้ออกมาจากห้องน้ำ จางเทีย นั่งเท้าคางอยู่ เธอมองมาที่ จางเทีย ด้วยตาที่เป็นประกาย เธอไม่พูดอะไรและก้มตัวลงมากัดที่คอของ จางเทีย อย่างแรง
“ โอ๊ยยย.. “ - จางเทีย ร้องออกมา
หลังจากนั้นสักพักพวกเขาก็ยิ้มให้กัน แม้ว่าจะไม่ได้เห็นกันมากว่าหนึ่งปีแต่หลังจากที่จูบกัน พวกเขาก็รู้สึกว่าเพิ่งจากกันแค่ไม่กี่วัน จางเทีย ไม่ได้เปลี่ยนไป เบเวอร์รี่ เองก็ด้วย
“ เจ้ากลับมาตอนไหน ? “
“ เข้าเพิ่งกลับมาจากบาปีโดยรถไฟเมื่อคืนนี้ ! “
“ เจ้ากลับมาได้ยังไง ? เจ้ายังเป็นที่ต้องการตัวของตำรวจลับอยู่ ! “ – เบเวอร์รี่ พูดออกมาเบาๆและพิงไหล่ จางเทีย และฟังเผื่อว่าแม่เธอจะได้ยิน
“ ช่างเถอะ ข้าน่ะไร้ตัวตน ถ้าข้าไม่ไปสร้างปัญหารึประกาศว่าข้าคือ จางเทีย ก็ไม่มีใครมาหาเรื่องข้า.. “
“ ทำไมเจ้าถึงกลับมา ? “
“ พาเจ้าออกไปจากแบล็คฮ็อต ! “
“อะไรนะ ? แต่ทำไมล่ะ ?”
“ เพราะที่นี่กำลังจะกลายเป็นที่ที่อันตราย ! “
“ เพราะสงครามงั้นเหรอ ? “
“ เรื่องมันยาว... “
...
จางเทีย อยู่ในห้องของ เบเวอร์รี่ ทั้งเช้า และในตอนที่แม่ของเธอออกไปซื้อผักเพื่อทำมื้อเที่ยง จางเทีย ก็ได้แอบออกมา
หลังจากนั้น จางเทีย ก็ได้เรียกรถม้าด้านหน้าตึกและมุ่งหน้าไปที่โรงแรมทองคำดำ เขาใช้บัตรที่พันโทให้มาแล้วเปิดห้องหรูซึ่งต้องใช้เงิน 15 ทองต่อวันและรอฟังข้อความที่นั่น
จางเทีย ไม่ชินกับของหรูหราแต่ครั้งนี้เขาต้องทำตัวหรูหราเพราะในสายตาของคนธรรมดาส่วนมาก คำพูดของคนที่สามารถจ่ายเงิน 15 ทองต่อคืนได้น่ะน่าสนใจกว่าคนที่จ่ายได้แค่ 1.5 เงินต่อคืน โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องการตัดสินใจ มันสำคัญอย่างมากที่จะกระตุ้นพวกเขาให้ตัดสินใจได้
นี่ไม่ใช่สนามรบที่ทุกอย่างแก้ได้ด้วยหมัด ถ้ามันแก้ด้วยหมัด มันคงง่ายกว่านี้เยอะแต่ถ้าเขาต้องการที่จะกล่อมคนอื่นโดยเฉพาะครอบครัวของเพื่อน เขาต้องใช้ทักษะระดับสูง
ในตอนที่ จางเทีย มาถึงโรงแรม แบร์ลี่ และ ชอร์วิน ก็ได้รวบรวมคนมา หนึ่งครอบครัวตามชื่อที่ จางเทีย ให้มา นอกจากครอบครัวของคนในองค์กรเขาแล้ว ชื่อที่ จางเทีย ให้มายังรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆอย่าง บลู, พอตเตอร์และคนในกลุ่มพระเจ้าด้วย
จางเทีย ได้ให้ แบร์ลี่ บอกพวกนั้นว่าเขาอยากเจอ เพราะเขาเป็นที่ต้องการตัวของตำรวจลับ พวกคนที่ไม่รู้วความจริงจึงคิดว่ามันเสี่ยงมากในการมาหาเขา
ถ้าคนพวกนี้กล้าที่จะมาหาเขาโดยเอาตัวเองมาเสี่ยง จางเทีย ก็จะบอกความจริงพวกนี้และให้พวกนี้เลือก ถ้าพวกนี้ตกลงที่จะออกไป จางเทีย ก็จะช่วยและพาพวกนี้ออกไป มันคือสิ่งตอบแทนสำหรับมิตรภาพและความภักดี
แน่นอนถ้าคนพวกนี้ไม่มา เขาก็จะไม่บ่นเรื่องนี้ ในโลกนี้เราบังคับคนให้เปลี่ยนใจไม่ได้ ในความเห็นของคนจีนถ้าคนสองคนมีโชคชะตาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน พวกเขาก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี
เบเวอร์รี่ เองก็ยุ่ง จางเทีย บอกให้เธอไปหาสาวๆกลุ่มกุหลาบ เขาต้องการเห็นว่าจะมีสาวๆกี่คนที่อยากจะเจอเขา ถ้าพวกเธอมา จางเทีย ก็จะรับผิดชอบในฐานะอัศวินผู้พิทักษ์ ไม่อย่างนั้นแล้วสิ่งที่พวกเขาเคยทำแต่ก่อนคงกลายเป็นแค่ความฝันที่บ้างคลั่ง
หลังจากที่สหพันธ์ที่ดูแลเมืองได้หายไปจากสายตาคนธรรมดา น้อยคนนักที่จะมาพักในโรงแรมหรูแบบนี้ แม้แต่ช่วงเวลาที่สหพันธ์ได้ดูแลเมืองนี้ก็น้อยคนนักที่จะใช้เงิน 10,000 ทองต่อคืนในโรงแรมแบบที่ จางเทีย ทำ
เพราะแบบนี้ จางเทีย จึงถือว่ารวยอย่างมาก ตราบใดที่ จางเทีย ต้องการ คนจำนวนมากก็จะพาแห่กันมารับใช้ทันที
...
ในบ่อน้ำซึ่งกว้างกว่า 200 ตร.ม. หลังจากที่ล้างมือและบอกบริกรให้ออกไป จางเทีย ก็ได้ถอดชุดคลุมแล้วลงไปในบ่อ เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ
“ มิสไดน่า เป็นยังไงบ้าง ? “
“ ข้าเป็นใคร ? ข้าจะทำยังไงให้ มิสไดน่า เชื่อในคำพูดข้าและออกจากเมืองไปกับข้า ? คิดไปแล้วข้าก็แค่นักเรียนธรรมดาของเธอ เธออาจลืมชื่อของข้าไปแล้วก็ได้ ข้าไม่มีสิทธิที่จะให้เธอเลือกกับเรื่องสำคัญแบบนี้ “
จางเทีย คิดกับคำถามนี้กว่าหนึ่งชั่วโมงในสระน้ำ เขาถึงกับคิดที่จะลักพาตัวเธอออกจากที่นี่ด้วย สุดท้ายเขาก็คิดว่ามันคงไม่ได้ผล
...
ในตอนที่ จางเทีย ได้ออกมาจากสระน้ำ บริการและสาวใช้กว่า 30 คนก็รอแต่งตัวให้เขา พวกเขารอตัวเลือกของ จางเทีย ชุดทั้งหมดเป็นของชั้นสูงในเมืองแบล็คฮ็อต...