Chapter 512: สัญญาศักดิ์สิทธิ์
บางทีพ่อทุกคนอาจจะรู้สึกอึดอัดในตอนที่เห็นลูกสาวกลับมาบ้านพร้อมกับผู้ชาย จางเทีย รู้สึกได้ว่าพ่อของ เบเวอร์รี่ ไม่ชอบเขา แม้ว่าเขาจะควบคุมตัวเองได้แต่สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ
หลังจากมื้อเย็น เบเวอร์รี่ และแม่ได้ไปล้างถ้วยในครัวเหลือไว้แค่ จางเทีย กับพ่อของเธอที่ห้องนั่งเล่น ก่อนที่จะไปในครัว เบเวอร์รี่ มองมาที่ จางเทีย ด้วยสายตากังวล จางเทีย ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ เบนนี่ พูดถึงเจ้าตลอด ข้ารู้ว่าเธอชอบเจ้า ! “ – พ่อเริ่มมองไปตามชุดสุดแพงของ จางเทีย ด้วยสายตาที่ซับซ้อนผ่านแว่นหนาๆเหมือนกับดูบัญชี นักบัญชีมักจะเป็นแบบนี้ที่ต้องสนใจรายละเอียดเหตุผลต่างๆ – “ ข้ารู้ว่าคนรวยใช้ชีวิตกันยังไง ข้าอาจจะไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าแบบเจ้าได้แม้ว่าทำงานมาหลายปี ข้ารู้ท่าทีของคนรวยที่มีต่อผู้หญิง เจ้าน่ะต้องตอบข้าแค่นี้ เจ้าจะแต่งงานกับลูกข้ามั้ยในอนาคต ? “
ไม่นานหลังจากที่ถามก็ได้มีเสียงดังในครัว จานเหล็กใบหนึ่งได้ตกลงไปที่พื้น
บ้านของ เบเวอร์รี่ มีพื้นที่ไม่ถึง 100 ตร.ม. มีห้องนอนสามห้อง,ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้อง พ่อของเธอไม่ได้ลดเสียงลงเลย เขาไม่ได้ถามคำถามนี้ที่โต๊ะกินข้าวต่อหน้า เบเวอร์รี่ และแม่เพราะเขาอาจจะไม่อยากให้ เบเวอร์รี่ ต้องอาย อีกอย่างแล้ว เบเวอร์รี่ เองก็พอจะรู้ความคิดของ จางเทีย ด้วย
จางเทีย ไม่ได้เตรียมตัวมาตอบคำถามแบบนี้ เขาเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่อย่างชัดเจน ทำไมพ่อถึงต้องเชื่อในคนไร้สาระที่ไม่สามารถแสดงความรับผิดชอบต่ออนาคตของลูกสาวและออกจากเมืองนี้ไปด้วย ?
จางเทีย เงียบไปสักพัก เสียงในครัวกลับไปเป็นปกติแต่ จางเทีย รู้ว่า เบเวอร์รี่ ต้องเครียดมากแน่ๆ
“ โจน บางทีท่านอาจจะไม่เชื่อคำพูดของข้า แต่ข้าไม่สนว่าเสื้อผ้าที่ข้าใส่ มีค่าเท่าไหร่ มันไร้ความหมายสำหรับข้า มันไม่ใช่เพราะข้ามีเงินพอแต่เพราะข้าสนเกี่ยวกับการเอาตัวรอด ! “
ในตอนที่ จางเทีย อ้าปากพูด พ่อของ เบเวอร์รี่ ก็ต้องอึ้ง การเคลื่อนไหวในห้องครัวเองก็ช้าไปเช่นกัน
“ ก่อนที่จะมาแบล็คฮ็อตเมื่อสองเดือนก่อน ข้าเกือบตาย ข้าโดนนักสู้ระดับ 10 ไล่ล่า บางทีท่านอาจจะไม่เข้าใจความแข็งแกร่งของคนระดับ 10 ตามที่ข้ารู้มาก่อนจะออกจากเมืองนี้และได้เข้าร่วมกับอาณาจักรนอแมน มีนักสู้ระดับ 10 ไม่ถึงห้าคนในเมือง ข้าเอาชนะเขาไม่ได้ ดังนั้นข้าโดดจากยอดเขาซึ่งสูงเป็นพันๆเมตร โชคดีที่ข้าไม่ได้ตาย ในตอนที่ข้ากลิ้งลงมาต้องขอบคุณกิ่งไม้และเถาวัลย์ข้างใน สุดท้ายข้าก็ตกลงไปในบ่อและรอดมาได้...”
“ หลังจากนั้นนักสู้ระดับ 10 สองคนได้ไล่ล่าเอาค่าหัวของข้าที่มีค่า 5000 ทอง ข้าเกือบที่จะตาย ! “
“ ข้าได้เข้าร่วมแคมป์เหล็กโลหิตทีม 39 และอยู่ที่นั่นหนึ่งปี ระหว่างช่วงนั้นข้าเกือบที่จะตายหลายรอบ ข้าโดนลูกดอกที่มีพิษน้ำแข็งฟ้ายิงและเกือบตาย ในคารัวล์แคมป์เหล็กโลหิตโดนล้อมโดยกองทัพพปีกแสงของราชวงศ์อาทิตย์ แม้ว่าเราจะฝ่าวงล้อมออกมาได้แต่ข้าก็เกือบตายที่นั่นเช่นกัน ตอนนั้นข้าได้แผล 186 แผลและกระดูกหัก 47 ซี่ทั่วตัว สุดท้ายข้าก็โดนโจมตีโดยนักสู้ระดับ 8 ผลก็คืออวัยวะภายในของข้าเสียหายหลายที่จนพวกเขาต้องส่งพวกเขาไปโรงพยาบาล ในตอนที่หมอเห็นข้า เขาบอกเพื่อข้าว่าข้าน่ะตายไปแล้ว พี่น้องในแคมป์ถึงกับเอาดาบมาจ่อคอหมอบังคับให้เขาช่วยข้า ! สุดท้ายข้าก็รอดมาได้ ข้าคิดว่าข้าโชคดี หลังจากนั้นข้าก็พบว่าเจ้าหน้าที่ที่ข้าเคารพได้เสียสละตัวเองเพื่อข้า ! “
“ ในตอนที่ข้ากลับไปที่จินหยวน ข้าเกือบตายอีกสองครั้ง ครั้งแรกข้าโดนทรยศและโดนล่าโดยนักฆ่าในถ้ำมังกร ข้าเกือบโดนโยนลงไปในลาวา ต้องขอบคุณอาจารย์ข้าที่ช่วยข้าไว้ อีกครั้งคือในเมืองสวรรค์ ท่านอาจจะได้ยินเรื่องนี้มา เพราะคือคนที่เข้าร่วมเหตุการณ์นี้ ข้ารู้ว่ามันรู้สึกยังไงตอนที่กองทัพโดนซอมบี้นับล้านรุมล้อม ท่านไม่รู้ว่ามันเสี่ยงแค่ไหนหากโดนซอมบี้นับหมื่นๆล้อมเอา พวกมันไม่กลัวเจ็บรึตายเหมือนกับเครื่องจักร ซอมบี้เหล่านั้นได้ทิ้งแผลไว้บนตัวข้า 137 ที่ มันหายดีไม่กี่วันก่อนนี้เอง ! “
จางเทีย ใจเย็นอย่างมากราวกับพูดเรื่องของคนอื่นอยู่
“ ข้าไม่ได้จะอวด ข้าแค่บอกสิ่งที่ข้าผ่านและเสี่ยงมา นั่นคือสิ่งที่ข้าเผชิญในชีวิต เอาจริงๆแม้ว่าข้าจะนั่งที่นี่และคุยกับท่าน ข้าไม่แน่ใจว่าข้าจะยังมีชีวิตและพูดคุยกับท่านและ เบเวอร์รี่ ในอีกครึ่งปีนี้รึเปล่า เพราะข้าไม่รู้ว่าอันตรายนั้นคืออะไร ข้าไม่มั่นใจว่าข้าจะรอดไปได้ทุกครั้ง ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าจะตอบท่านยังไง ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าจะยังมีชีวิตถึงตอนนั้นรึเปล่า “
“ ข้าไม่ต้องการให้ครอบครัวของข้าต้องอยู่ด้วยความกลัวและความกังวล ภรรยาที่กังวลกับการสูญเสียสามี เด็กที่กังวลว่าพ่อตัวเองจะไม่กลับมา ! ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้ชาย,สามีคือต้องไม่ให้ครอบครัวตัวเองต้องอยู่กับความกลัว น่าเสียดายที่ข้าทำแบบนั้นไม่ได้ ! “
“ ตราบใดที่ข้ามีชีวิต ตราบใดที่ข้าอยู่กับ เบนนี่ ข้าจะทุ่มเทสุดตัวเพื่อปกป้องเธอ,หวงแหนเธอและรักเธอ ตาบใดที่ข้าอยู่กับเธอ เธอจะไม่มีวันโดนคนอื่นรังแก ข้าจะให้เธอมีความสุขและดูแลความสุขกับรอยยิ้มของเธอราวกับมันเป็นสมบัติและเกียรติของข้า ข้าสัญญากับท่านว่าถ้าข้ายังมีชีวิตอยู่ในอนาคต ในตอนที่ข้ารู้สึกว่ามีสิทธิที่จะเป็นสามีได้ ข้าสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอถ้าเธอต้องการที่จะแต่งงานกับข้าในตอนนั้น ข้าจะมีความสุขหากได้ เบนนี่ มาเป็นภรรยา “
ในตอนที่ จางเทีย กลับไป เบเวอร์รี่ ได้มาส่ง จางเทีย ที่ชั้นล่างด้วยตาที่แดงกล่ำ เธอกอด จางเทีย เอาไว้แน่นแล้วกดหน้าตัวเองเข้าที่หน้าอกของเขาอยู่นานก่อนจะปล่อยเขาไป
ถ้า จางเทีย นอนที่บ้านของเธอคืนนี้ เขาคงทำให้พ่อแม่ของเธอต้องอาย มันไม่เหมาะถ้า เบเวอร์รี่ จะไปพร้อมกับ จางเทีย เบเวอร์รี่ โกหกพ่อแม่ของเธอว่าจะไปเล่นกับเพื่อนเมื่อคืน เพราะเธอโตแล้ว พ่อแม่จึงไม่เข้มงวดมากนักแต่ถ้า เบเวอร์รี่ ไม่กลับมาในคืนนี้ด้วยข้อแก้ตัวแบบเดิม เธอคงประมาทความคิดของพ่อแม่เธอเกินไป
...
หลังจากที่ออกจากที่นั่น จางเทีย ได้นั่งอยู่ในรถคนเดียวและมองดูเมืองแบล็คฮ็อต เขาต้องผ่านคืนนี้คนเดียวในห้องพักสุดหรูในโรงแรม
ในตอนที่เขากลับมาที่โรงแรม จางเทีย ก็เห็นเงาที่คุ้นเคยเดินออกมาจากรถม้าด้านนอกโรงแรม ดูจากผมสีดำสั้นและใบหน้าที่สวยของเธอแล้ว จางเทีย จำเธอได้ทันที
ในตอนที่ จางเทีย ลงมาจากรถ ร้อยโทคนนั้นก็เห็น จางเทีย หลังจากนั้นทั้งคู่ได้ยิ้มให้กัน พวกเขาไม่พูดอะไร จางเทีย ยื่นมือให้เธอเข้ามาหาและให้เธอคล้องแขนของเขาเอาไว้
“ ร้อยโทจางเทีย เจ้านี่กล้าจริงๆ เจ้ากล้าอยู่ในแบล็คฮ็อตอนนี้ได้ยังไง ? “ - เธอถามออกมา
เมื่อได้ยินคำถาม ในที่สุด จางเทีย ก็รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้มาหาเขาเมื่อวาน เธอต้องรู้เรื่องของเขาแล้วแน่ๆ เธอต้องเป็นคนรอบคอบแน่
...
20 นาทีต่อมาหน้าของร้อยโทก็แดงกล่ำหลังจากที่ดื่มไวน์และได้พิงกับโซฟาในบาร์ที่ห้องสุดหรูซึ่งทำให้เหมือนว่าเธอกำลังรอให้ จางเทีย เข้าไปหา จางเทีย ใช้มือข้างหนึ่งกอดเธอไว้ มืออีกข้างถือแก้วแล้วกระดกมันจนหมด
ไวน์และสาวสวย จางเทีย ไม่รู้ว่าเขาจะใช้ชีวิตสุขสบายแบบนี้ไปได้นานแค่ไหน เขาดูผ่อนคลาย ทุกคำพูดที่เขาพูดที่บ้าน เบเวอร์รี่ คือความจริง หลังจากที่ผ่านอันตรายมามากมายและเป็นส่วนหนึ่งของคนที่รอดและตาย จางเทีย ไม่รู้จริงๆว่าเขาจะมีชีวิตต่อไปอีกครึ่งปีได้รึเปล่า ในฐานะคนผลิตยารักษารอบด้านแล้ว จางเทีย ไม่มั่นใจว่าจะมีอัศวินเข้ามาฆ่าเขารึเปล่า
ตอนนี้ในที่สุด จางเทีย ก็เข้าใจความคิดของพวกเจ้าหน้ที่ที่ใช้เวลากับพวกสาวๆและเหล้าในตอนที่พวกเขาว่าง
มันเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหน ตราบใดที่มีชีวิตอยู่ พวกเขาจะต้องสนุกกับชีวิตให้เต็มที่
“ เจ้า..หมายความว่ายังไงตอนที่ถามข้าในห้องรับรอง ? “
“ อะไร ? “ - จางเทีย กระดกไวน์ก่อนที่จะโยนมันลงไปที่พรม
“ เจ้าถามว่า...ข้าแต่งงานรึยัง ? “ - เธอหันมามอง จางเทีย – “ ผู้ชายนี่ชอบหยอกจริงๆ ข้าคิดว่า....ข้าคิดว่าเจ้าล้อเล่นกับข้า..จริงๆแล้ว..จริงๆแล้วข้าน่ะแต่งงานมาแล้ว...”
เธอรออีกหนึ่งนาทีและไม่มีเสียงตอบกลับ ครึ่งนาทีต่อมเธอก็พบว่า จางเทีย ได้ช่วยเธอเก็บเสื้อผ้าและเอามือออกจากเธอ
เธอหันกลับมาและพบว่า จางเทีย นั่งไปที่โซฟาข้างๆและหอบหายใจ เขาเปิดเหล้าขวดใหม่และเทครึ่งหนึ่งเข้าไปในปาก
“ มีอะไร ? “ - เธออึ้ง เธอไม่เข้าใจว่าทำไม จางเทีย ถึงหยุดในช่วงสำคัญ
“ มันดึกแล้ว เจ้าควรที่จะกลับบ้าน “ - จางเทีย เงยหน้าขึ้นมาและกินเหล้าส่วนที่เหลือ
“ อ๊า ! แต่ทำไม ?”
“ เจ้าไม่เข้าใจ ! “ - จางเทีย ส่ายหน้า เขาไม่อยากอธิบาย เขาดึงเชือกระฆังข้างๆตัว ไม่นานก็มีบริการมายืนด้านนอกประตูห้อง
หลังจากที่เห็นแบบนั้นเธอก็ได้แต่หันกลับมาและลุกขึ้นนั่ง เธอใส่เสื้อผ้าตัวเองและมอง จางเทีย ด้วยท่าทีสับสน
“ นายท่าน ให้ข้าช่วยอะไรดี ?”
“ เอารถไปส่งผู้หญิงคนนี้ที่บ้าน ! “
“ เชิญ นายหญิง..” – บริการผายมือให้อย่างสุภาพ หลั่งจากที่มองมาที่ จางเทีย ด้วยท่าทีอายๆ เธอก็ได้หันกลับแล้วหยิบเสื้อคลุมของเธอก่อนจะเดินออกไป
หลังจากนั้นหนึ่งนาทีบริกรก็กลับมาใหม่ – “ นายท่าน ข้าไปส่งเธอแล้ว ท่านต้องการอย่างอื่นรึเปล่า ?”
จางเทีย โบกมือ จากนั้นบริการก็ได้กลับออกไปเงียบๆ จางเทีย นั่งอยู่ในห้องคนเดียวแล้วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขารู้ว่าถ้าสิ่งที่เขาทำในคืนนี้ถูกพูดขึ้นมา บางคนคงด่าว่าเขาโง่แน่ๆ บางทีผู้ชายคนอื่นคงจะไม่หยุดแต่เขาน่ะได้ข้ามเส้นที่เขาขีดไว้ไปแล้ว
ในยุคนี้หลายคนไม่ได้คิดว่าเรื่องแต่งานเป็นเรื่องจริงจัง ไม่มีใครปฏิบัติต่อคู่แต่งงานคนอื่นจริงจังแต่ จางเทีย ถือเรื่องการแต่งานว่ามันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สุดระหว่างมนุษย์ ในความเห็นของเขาการแต่งงานคือพิธีศักดิ์สิทธิ์ระหว่างคนสองคน
ความเห็นของ จางเทีย เกี่ยวกับการแต่งงานมาจากพ่อแม่ของเขา พ่อแม่ได้สร้างครอบครัวขึ้นมาผ่านการแต่งงาน แม้ว่าพ่อกับแม่จะใช้ชีวิตธรรมดาในเมืองแบล็คฮ็อตแต่บางครั้งพวกเขาก็มีเรื่องทะเลาะกันและไม่พูดกันหลายวัน เรื่องพวกนี้ไม่ได้ส่งผลต่อมุมมองของ จางเทีย ในเรื่องการแต่งงาน
จางเทีย คิดภาพไม่ออก ถ้าหากพ่อแม่ผิดคำสัญญากันระหว่างผ่านมากว่าสิบปีแล้วมันจะเป็นยังไง สำนวนจีนได้บอกไว้ว่า อย่าไปบังคับคนอื่นในสิ่งที่ตัวเองไม่ต้องการ ก็คล้ายๆกันเขาไม่อยากให้ครอบครัวตัวเองต้องมาเผชิญหน้ากับการบังคับของคนอื่น
ในสายตาของ จางเทีย สัญญาระหว่างชายหญิงนั้นศักดิ์สิทธิ์เหนือกฎหมาย เขาเลือกที่จะฝ่าฝืนกฎหมายและข้อบังคับดีกว่าจะมาทำลายคำสัญญาณนั้น
ดังนั้นไม่ว่าเขาจะชอบผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมากแค่ไหนแต่เขาก็จะไม่แตะต้องเธอ เพราะ จางเทีย คิดว่าเธอได้รับการปกป้องจากสัญญาศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่าสัญญานั้นจะเป็นเรื่องเล็กในสายตาคนอื่นที่สร้างมันขึ้นมาแต่ จางเทีย คิดว่ามันมีค่าอย่างมาก
อีกอย่างแล้วแม้ว่า จางเทีย จะไม่ได้เจอสามีของเธอ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา,งาน,ประสบการณ์และพรสวรรค์ จางเทีย รู้สึกว่าชายคนนั้นควรที่จะได้รับความเคารพ แม้ว่าจะไม่รู้จักกันรึเป็นศัตรูกัน ด้วยความเคารพนี้ ผู้ชายจะไม่แย่งสิ่งของของอีกฝ่าย ไม่ว่ายังไงผู้ชายก็ต้องมีของมีค่าแบบนั้น
จางเทีย ไม่ได้คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น ตั้งแต่แรกเขายังรู้สึกว่าเขาน่ะเป็นผู้ชายที่มีจิตใจ ดังนั้นเขาจึงหยุดในช่วงสำคัญ มีผู้หญิงมากมายในโลกแต่ จางเทีย ไม่ใช่ราชาแห่งรัก เขาจะไม่แตะต้องผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว ถ้ามันเป็นสิ่งน่าพอใจ งั้นมันก็ไม่ควรที่จะให้คนอื่นต้องเจ็บปวด
นี่คือการให้ความเคารพทั้งคนอื่นและตัวเขาเอง
จางเทีย ลงไปแช่สระน้ำกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าจะได้สติ
จางเทีย ได้ทำการบ่มเพาะเงียบๆอยู่คนเดียวในคืนปีใหม่ในห้องสุดหรูที่แสนโดดเดี่ยว
...
ในตอนที่ จางเทีย และเพื่อนในองค์กรพี่น้องทะยานฝันได้กลับมาอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างก็เดินหน้าไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เจอกับ จางเทีย พ่อของ แบร์ลี่ เป็นคนแรกที่คิดจะออกจากเมืองแบล็คฮ็อต สมาชิกครอบครัวของ ดั๊ก, ฮิสต้า และ ลิซ ก็ตกลงหลังจากที่มาเจอ จางเทีย แม้ว่าบางคนจะยังลังเลแต่สุดท้ายพวกเขาก็ตัดสินใจในตอนที่ จางเทีย บอกพวกเขาว่าคิดซะว่าเป็นวันหยุดไปเที่ยวทะเล หากไม่ชอบที่จะออกไปค่อยกลับมาในอีกสามเดือนก็ได้ แม้แต่พ่อแม่ของ เบเวอร์รี่ ก็ยังตกลงที่จะไปที่จินหยวน ถ้าไม่ชินกับที่นั่น พวกเขาก็จะกลับมาในอีกสามเดือน
ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี หลังจากที่นักสืบในเมืองได้บอกกับ จางเทีย เกี่ยวกับเรื่องของ มิสไดน่า จางเทีย ก็ได้แผนที่ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
จนกระทั่ง จางเทีย ได้รู้ว่า มิสไดน่า โตมาในครอบครัวที่มีแต่พ่อ หลังจากที่พ่อเธอตาย คนเดียวที่เธอเหลือคือน้องชายที่นอนอยู่บนเตียงมาหลายปี เพราะน้องชายของเธอ เธอจึงไม่ได้แต่งงานมาหลายปี เธอแค่ต้องหาเงินในการรักษาน้องของเธอ
มันต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษาน้องของเธอและจ้างคนสองคนมาดูแลเขา ดังนั้นแม้แต่ในวันหยุด มิสไดน่า ก็ยังไปทำงานสองอย่าง
งานแรกคือเป็นครูให้กับคนรวย อีกงานคือเป็นผู้แนะนำให้กับโรงเรียนแห่งที่สี่ในวันหยุด
ด้วยสองงานนี้เธอจึงได้เงินมา 2 ทอง 74 เงิน รายได้จากโรงเรียนแห่งที่เจ็ดในฐานะครูรวมกันแล้วเธอจะได้เงิน 40 ทองต่อปีแต่เธอต้องใช้เงินไปกว่า 30 ทองกับน้องชายของเธอ
แม้ว่าเธอจะดูสง่าราวกับเทพธิดาแต่เธอใช้ชีวิตการเป็นอยู่ที่ไม่ดีนัก เธอต้องทนความกดดันจากการใช้ชีวิตแต่เธอไม่ได้ระบายมันกับใคร เธอแค่ทนมันเก็บไว้แต่คนเดียว เธอฝังปัญหาทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม เธอดูสง่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ จางเทีย เห็นเธอ
หลังจากที่รู้เรื่องเธอแล้ว จางเทีย ก็คิดว่า มิสไดน่า นั้นน่าเคารพ นอกจากจะสวยและไม่พึ่งพาใคร เธอยังมีจิตใจที่เข้มแข็งและใจดีด้วย
ในวันที่ 5 มกราคม บรรยากาศของการฉลองปีใหม่ก็หายไป ในวันเดียวกัน จางเทีย ได้พบกับ ซูซาน และ ฟิโอน่า ของกลุ่มกุหลาบ
ในตอนที่พวกเธอเห็น จางเทีย อีกครั้ง สองสาวไม่ได้ยิ้มแต่กลับเอาแหวนมากมายมาใส่ไว้ในมือ จางเทีย
----- ให้ที่รักของข้า แองเจล ---- จางเทีย
----- ให้ที่รักของข้า ชาราโปว่า ---- จางเทีย
----- ให้ที่รักของข้า ฮิลติน่า ---- จางเทีย
----- ให้ที่รักของข้า เนีย ---- จางเทีย
----- ให้ที่รักของข้า เมีย ---- จางเทีย
เมื่ออ่านคำในแหวนด้านใน จางเทีย รู้สึกว่าจะมีอะไรแย่ๆเกิดขึ้น – “ เกิดอะไรขึ้น ? “
“ พวกเธอตายแล้ว ! “ - ซูซาน และ ฟิโอน่า ร้องไห้ออกมาทันที –“ ก่อนที่จะตาย แองเจล บอกให้เราส่งมันให้กับเจ้า เธอบอกว่าเจ้าจะเข้าใจมัน ! “
‘ ตาย ? ‘ จางเทีย อึ้งไปสักพักก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ พวกเธอตายได้ยังไง ? บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น ?” - จางเทีย พูดออกมาด้วยเสียงที่น่ากลัวพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลอาบลงมา
“ ไม่นานหลังจากที่เจ้าจากเมืองนี้ไป คฤหาสน์อาจารย์เอเบียนได้รับผู้ช่วย หลังจากที่ได้ยินเรื่องค่าจ้างที่นั่น พวกเธอก็ไปรับงานด้วยเงื่อนไขที่น่าพอใจ.. “ - ฟิโอน่า ปาดน้ำตาพร้อมกับบอกสิ่งที่เกิดขึ้นให้ จางเทีย ฟังซึ่งทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้นมาสำหรับ จางเทีย...