Chapter 539: พรที่ดีที่สุด
ในตอนที่แม่พูดทุกคนต่างก็มองไปที่ จางเทีย จางเทีย รู้สึกเครียดขึ้นมาทันที โดยเฉพาะเมื่อเห็นสายตาของพ่อแม่ จางเทีย ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรตอบกลับ
“ แต่งงานแล้วมีลูก ?” - เอาจิรงๆ จางเทีย คิดเรื่องนี้มาก่อนแต่มันยังเร็วเกินไปที่จะมาคิดเรื่องนี้
“ ไม่ต้องกังวลแม่ ข้าสัญญาว่าข้าจะมีหลานให้มากกว่าพี่ แม่กับพ่อน่ะเป็นตัวอย่างของข้า เพราะแม่กับพ่อได้ตกหลุมรักกัน ท่านไม่สามารถบังคับให้ข้าแต่งงานกับคนแปลกหน้าได้ ข้าจะมีอิสระที่จะเลือกคนรักของข้าเอง ข้าพูดถูกมั้ย พ่อ ? “- จางเทีย มองไปที่พ่อพร้อมกับยิ้ม
“ แน่นอน ตอนนั้น...” – ในตอนที่พ่อเริ่มตื่นเต้นและอยากจะพูดบาองย่าง เขาก็หงุดหงิดและได้ยิ้มแห้งๆออกมาเมื่อเจอแม่มอง
พี่สะใภ้หัวเราะออกมาพร้อมกับเอามือปิดปาก...
เมื่อเห็นท่าทีของ จางเทีย แล้วแม่ก็ได้ถอนหายใจออกมา...
จางหยาง รีบเปลี่ยนเรื่องและชี้ไปที่ข้างในยาน – “ จางเทีย เดาสิว่ายานลำนี้สร้างขึ้นจากที่ไหน ?”
จางเทีย มองไปรอบๆสักพักก่อนที่จะตอบกลับ – “ มันดูสวยดี มันมีอะไรพิเศษงั้นเหรอ ? “
“ เจ้าจำกลุ่มต่อยานที่พ่อเคยทำงานที่จินไห่ได้มั้ย ? “
“ อ่ะ ยานนี้ผลิตขึ้นโดยกลุ่มนั้นหรอกเหรอ ?”
“ ใช่ ! “ จางหยาง พูดพร้อมกับยิ้มออกมา – “ สองปีก่อน ข้าได้ซื้อบริษัทนั่นมาด้วยราคา 4 แสนทอง ตอนนี้บริษัทนั้นได้เปลี่ยนชื่อเป็นบริษัทการบินจินวูแล้ว พ่อกลายเป็นหัวหน้า นี่ต้องบอกว่ายานนี้เราผลิตขึ้นมาเอง มันเป็นแบบกลืนทะเลที่พ่อตั้งชื่อให้ ความทนของมันเทียบยานขนาดใหญ่ไม่ได้แต่มันเหมาะกับการบินระยะกลางกับสั้นภายใน 2000 กม. เพราะมันเล็กกว่าและเร็วกว่ายานระดับโทสะที่เขตไฮหยวนได้ผลิตขึ้นมา ยอดขายในตลาดจึงมีการตอบรับที่ดี ! “
จางเทีย ไม่คิดว่าพี่เขาจะคิดเหมือนกันกับเขา ก่อนหน้านี้เขาคิดที่จะซื้อบริษัทต่อยานเพื่อให้พ่อกับตัวเขาเองพอใจ
หลังจากที่ จางหยาง พูดจบ จางเทีย ก็ได้ลุกขึ้นและเดินดูรอบๆตัวยาน เอาจริงๆแล้วยานลำนี้ก็ไม่เลว การออกแบบอยู่ถึงระดับกลางจนถึงสูง อีกอย่างแล้วมันเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วอีก ดูเหมือนว่าพวกเขาได้สร้างมันขึ้นมาจากใจ
“ ยานนี่ราคาเท่าไหร่ ?” - จางเทีย ถาม จางหยาง
“ ประมาณ 14,000 สำหรับแบบธรรมดา มันสามารถตกแต่งได้ตามความต้องการของลูกค้า ! “
“ เราใส่อาวุธให้มันได้มั้ย ? “
“ แค่หน้าไม้เล็กๆ บนยาน ! สำหรับพลเมืองที่ใช้มันแล้ว มันไม่เหมาะที่จะใส่อาวุธมากมายนักแต่มันสามารถเพิ่มจุดใส่อาวุธได้ สำหรับการสู้รบก็ต้องคิดราคาเพิ่ม อีกอย่างแล้วจุดอาวุธนั้นก็ต้องเพิ่มเข้าไปอีก ! “ – พ่อเริ่มแนะนำยานให้กับ จางเทีย ด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าพ่อคึกคัก จางเทีย และ จางหยาง ก็ได้มองหน้ากันก่อนที่จะยิ้มออกมา --- ผู้ชายควรที่จะมีชีวิตที่มีรสชาติแบบนี้แหละ
...
ใช้เวลากว่า 3 ชม.ในการเดินทางจากเมืองเทียนมายังยีแยง หลังจากที่มาถึง จางเทีย ได้เห็นยานมากกว่าเมื่อหลายปีก่อนเยอะ ตอนนั้นเขตไฮหยวนไม่ได้รับผลจากสงคราม มันกลับรุ่งเรืองไปมากกว่าเดิม
ด้วยการที่ห่างไกลจากพวกปิศาจและติดกับทะเล ยีแยงจึงกลายเป็นท่าที่สำคัญของทวีปไว่ ที่นี่น่ะยังเป็นศูนย์กลางการแลกเปลี่ยนของทวีป จากที่นี่ผู้คนสามารถออกจากทวีปไว่ได้ ด้วยประชากรที่แห่กันเขามาจากสงคราม การแลกเปลี่ยนและการพัฒนาที่นี่จึงเพิ่มขึ้นไปตาม ยีแยงได้กลายเป็นเมืองที่วิเศษขึ้นมา
ยานของครอบครัว จางเทีย ไม่ได้ลงไปจอดที่ลานของเมืองแต่มันมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของเมืองแทน
หลังจากที่ลงมาจากยาน จางเทีย ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆเมื่อเห็นคนรับใช้และพี่เลี้ยงที่ยุ่งเพราะการมาถึงของยานและเขาก็ต้องตะลังกับตึกที่หรูหราด้านหลังป่า
“ ไปกันเถอะ เราทำความสะอาดห้องเจ้าไว้แล้ว ตอนเจ้าอยู่ด้านนอก แม่น่ะมักจะทำความสะอาดห้องเจ้าทุกอาทิตย์และรอเจ้ากลับมา ! “
ทั้งคฤหาสน์มีพื้นที่กว่า 26,000 ตร.ม.ซึ่งเป็นสองเท่าของแมนชั่นที่จินไห่ สนามพลังฉีของคฤหาสน์นี้มากกว่าแมนชั่นที่เก่า แน่นอนว่าคฤหาสน์นี้มีค่ามากกว่าและดูสวยกว่าที่เมืองจินไห่
เมื่อเห็นที่แบบนั้น จางเทีย ก็เข้าใจจุดประสงค์ของ จางหยาง --- นี่ก็เพื่อหน้าตาของพ่อเขา
ด้วยการที่มี่คนรับใช้จำนวนมากติดตาม ครอบครัวของ จางเทีย ก็ได้มาถึงที่ประตูหน้า ก่อนที่วนรอบบ่อน้ำที่หน้าประตู จางเทีย ก็ได้เห็น มิสไดน่า ที่ทำให้เขาขนลุกไปทั่วตัว
มิสไดน่า ยังคงสวยด้วยผมสีน้ำตาลและตาสีฟ้า ผมของเธอสั้นกว่าแต่ก่อนแต่เธอดูเป็นผู้หญิงมากกว่าเดิม เธอสวมชุดแนวตะวันตก เธอนั่งยองๆที่ตรงหน้าสระและอ้าแขนให้กับ จางเชียง และเด็กคนอื่นๆ เด็กพวกนั้นร้องออกมาอย่างดีใจในตอนที่วิ่งไปหา มิสไดน่า
“ มิสไดน่า เป็นครูส่วนตัวที่เราจ้าง ! “ – จางหยาง มองไปที่ จางเทีย ก่อนที่จะอธิบาย – “ ด้วยความช่วยเหลือจากยา น้องชายเธอเลยหายดีตั้งแต่สองปีก่อน ตอนนี้เขาทำงานให้กับองค์กรจินวู ! “
มิสไดน่า ยืนขึ้นและมองมาที่ จางเทีย พร้อมกับยิ้ม ฉากนี้เป็นฉากที่สวยงามในสายตาของ จางเทีย หลังจากที่เก็บความคิดนั้นไว้ จางเทีย ก็ได้ยิ้มตอบกลับแล้วเดินเข้าไปหา – “ มิสไดน่า... “
“ ข้าอยากขอบคุณเจ้ามาตลอดแต่ข้าไม่มีโอกาส แม้ว่าข้าจะไม่ได้ข้อความเจ้ามาหลายปีแต่ข้าเชื่อว่าเจ้ายังปลอดภัย ! “ - มิสไดน่า มองไปที่ จางเทีย
เมื่อเห็นเธอ จางเทีย รู้สึกว่าจิตใจเขาปลอดโปร่งกว่าเดิม – “ ฮ่าฮ่า...มิสไดน่า สอนครอบครัวข้าถึงสองรุ่น นี่ก็ถือว่าเป็นการขอบคุณแล้ว ข้าพบว่า เชียง และ ชีหยู ชอบท่านมาก ! “
“ จริงๆแล้วมันก็สบายกับการสอนเด็กพวกนี้ ข้าเองก็มีความสุขในการอยู่กับพวกเขา ! “
“ มิสไดน่า หมายความว่าข้าดื้อรึไงตอนที่อยู่โรงเรียน ...”
มิสไดน่า ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม.....
...
ก่อนถึงมื้อเย็น มิสไดน่า ก็ได้ทำหน้าที่ในวันนี้เสร็จและตั้งใจที่จะกลับ จางเทีย ได้เดินไปกับเธอด้านนอกคฤหาสน์
พวกเขาเดินไปตามทางที่มีร่มเงา พวกเขาคุยกันแค่เล็กน้อยในตอนแรกแต่พวกเขาก็เงียบกันมาได้สักพัก
พวกเขาแค่เดินไปต่อและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกันดี
หลังจากนั้นสักพัก มิสไดน่า ก็ได้พูดขึ้นมา – “ จางเทีย ขอบคุณ...”
“ ไม่เป็นไร ครู การพาท่านจากแบล็คฮ็อตมาน่ะคือสิ่งที่มีความหมายที่สุดที่ข้าได้ทำมาตั้งแต่เกิด ! “
“ เจ้ารู้ว่าสงครามจะมาถึงในไม่ช้าเหรอในตอนนั้น ? “
“ ใช่ ! “
มิสไดน่า เงียบไปอีกครั้ง หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ได้มองมาที่ จางเทีย และถามออกมา – “ ก่อนที่เจ้าจะกลับไปที่แบล็คฮ็อต เจ้าไม่รู้จักหมอไบโอนี่ใช่มั้ย ? หมอบอกข้าว่าเป็นเจ้าที่บอกให้เขาพูดแบบนั้น “
หลังจากที่เงียบไปไม่นาน จางเทีย ก็มองไปที่ มิสไดน่า – “ ใช่ ! “
จากนั้นทั้งคู่ก็ได้หยุดเดินพร้อมกัน ไดน่า มองไปที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าซับซ้อน นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย ได้มอง มิสไดน่า อย่างกล้าหาญ เขาเกือบได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นด้วยซ้ำ
“ มิสไดน่า...ข้า...อยู่ระดับ 9 แล้ว ! “
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ จางเทีย เธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย เธอกระพริบตาไปมาแล้วยิ้มออกมาก่อนที่จะไปกอด จางเทีย และจูบที่หน้าผากเขา – “ สัญญากับข้า เป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของข้า ตกลงมั้ย ? ข้าได้เจอคนที่ข้ารักในเมืองนี้แล้ว ข้าต้องการแต่งงาน ถ้าไม่งั้นข้าคงจะแก่ไปจริงๆ ข้ามักจะรอโอกาสจะบอกเรื่องนี้กับเจ้า ! “
จูบนี้แทบทำให้ จางเทีย บินได้แต่คำพูดที่ตามมาของเธอทำให้ จางเทีย ได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลาย
หลังจากที่เงียบไปสักพัก....
“ ฮาฮา..ข้าแค่ล้อเล่น ข้าจะกลายเป็นนักสู้ระดับ 9 ได้ยังไงกัน....” - จางเทีย หัวเราะออกมาทันที เขาถึงกับยิ้มให้กับ มิสไดน่า – “ นักเรียนทุกคนบอกว่าคำสัญญาของท่านนะโกหก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพูดถูก แต่ข้าก็ได้จูบจากท่านมา ข้าดีใจที่รู้ว่าท่านกำลังจะแต่งงาน มิสไดน่า ชายคนนั้นต้องหล่อมากแน่ๆ ! “
“ อืม เขาเป็นหมอที่หล่อ แล้วก็ช่างคิดด้วย ! “ - มิสไดน่า ยิ้มออกมา
“ น่าเสียดายที่ข้าต้องออกจากเขตไฮหยวนไปในไม่กี่วัน ไม่งั้นข้าต้องไปงานท่านแน่ๆ !”
“ เจ้ายังอยากไปอีกเหรอ ? “
“ อืม ข้าต้องกลับไปที่เซลเนส ...” - จางเทีย ยักไหล่
...
หลังจากที่ไปส่ง มิสไดน่า แล้ว จางเทีย ก็ยืนนิ่งที่หน้าประตูและมองเธอจากไป
แค่มองไปไม่กี่นาทีมันราวกับหลายปีสำหรับ จางเทีย ระหว่างช่วงนี้ จางเทีย เข้าใจว่ามีหลายอย่างดีๆในชีวิตที่เขาไม่อาจได้รับมา !
ถ้าเจ้าได้มัน เจ้าจะมีความสุข ถ้าเจ้าเสียมัน เจ้าจะเติบโต
ไม่ว่าจะมีความสุขรึเติบโต มันก็ล้วนถือว่าเป็นพร !
“ ข้าไม่ใช่พระเจ้า โลกน่ะไม่ได้หมุนรอบตัวข้า พยายามเข้าพวก ! “
จางเทีย เอามือลูบหน้าตัวเองจนหน้าแดงพอๆกับตาของเขา เขาต้องการให้น้ำตามันไหลกลับเข้าไป จากนั้นเขาก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆและฝืนยิ้มออกมาก่อนจะเดินกลับไป
“ พ่อแม่ยังรอข้าไปกินมื้อเย็นด้วยอยู่ “