px

เรื่อง : Castle of Black Iron
Chapter 541:  ครอบครัว II


Chapter 541:  ครอบครัว II
สำหรับหลายคนเวลาคือสิ่งโหดร้ายพอๆกับมีดที่จะเปลี่ยนของสวยงามและมีความหมายให้กลายเป็นสิ่งที่ไม่น่าสนใจขึ้นมา เมื่ออยู่ต่อหน้ามีดเหล่านั้นเหล่าสาวสวยก็จะแก่และวีรบุรุษก็จะจางหายไป

บางครั้งมีดนั่นก็เหมือนกับการหมัก ด้วยยีสต์ที่ใส่เข้าไป ผลไม้ที่หวานก็จะส่งกลิ่นหอมและความนุ่มของมันออกมา

จางเทีย ดื่มด่ำผลไม้นั้นทั้งคืน

เช้าวันต่อมาตอนที่ ลินดา, ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีหมดแรง พวกเธอก็ไม่พบว่ามีใครอยู่บนเตียงแล้ว พวกเธอเกือบคิดว่านั่นเป็นความฝัน มันเป็นภาพลวงตา ในเวลาเดียวกันพวกเธอก็ได้ยินเสียงมีดจากในครัวและกลิ่นหอมของอาหาร  นี่บ่งบอกว่ามันไม่ใช่ความฝัน มันคือความจริง ผู้ชายคนนั้นได้กลับมาจริงๆ

ลินดา คนที่โตที่สุดและสวยที่สุดในสามคนนี้ ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาและเห็นสภาพของ ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ เธอก็รีบเอาผ้าปูห่มตัวเองและโดดลงจากเตียงเพื่อเก็บเสื้อผ้าและใส่มัน

ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ มองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา หลังจากนั้นพวกเธอก็ลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าก่อนจะเดินไปที่ครัวด้วยกัน

ในตอนที่มาถึงครัว พวกเธอก็เห็น จางเทีย กำลังตัดมันฝรั่งเพื่อไปต้ม ทั้งครัวเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของซุป

เมื่อเห็น จางเทีย กำลังทำอาหารอยู่ในครัว สาวๆทั้งสามคนก็รู้สึกแปลกๆ

ลินดา เป็นคนแรกที่เดินเข้าไปกอดเอวของ จางเทีย จากด้านหลัง ในเวลาเดียวกันเธอก็เอาหน้าแนบหลังของ จางเทีย ไว้พร้อมกับหลับตา ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่มั่นใจว่านี่คือ จางเทีย ตัวจริงรึเปล่าหากเธอไม่ทำแบบนี้

จางเทีย หันกลับมาและจูบที่หน้าผากอของเธอ จากนั้นก็ได้ยิ้มออกมา – “ เราจะกินมื้อเช้าในอีกไม่กี่นาที ข้าไม่ได้ทำอาหารมาหลายปีแล้ว หวังว่าอาหารของข้าจะไม่ได้แย่ลง ! หลังจากมื้อเช้า เจ้าพาข้าไปที่ร้านพวกเจ้าหน่อย หลังจากนั้นก็กลับบ้านไปพร้อมกับข้า ! “

“ อ่ะ กลับบ้านเจ้างั้นเหรอ ? “ - ฟิโอน่า อึ้ง

“ แน่นอน แม่กังวลว่าข้ายังไม่มีแฟนตอนที่ข้ากลับไปบ้านเมื่อวานนี้ ข้าจะพาพวกเจ้ากลับไปที่บ้านวันนี้ ! “- จางเทีย พูดออกมา

สาวๆทั้งสามคนรู้ว่า จางเทีย หมายถึงอะไร  ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ อุทานออกมาทันที หลังจากนั้นพวกเธอก็ได้หันกลับไปและรีบไปอาบน้ำ  จางเทีย รู้สึกว่า ลินดา ที่อยู่ใกล้ๆตัวแข็งขึ้นมา

“ ขะ...ข้าต้องไปที่นั่นด้วยเหรอ? เจ้าเอาแค่ ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ ไปที่นั่นไม่ได้รึไง ..” - ลินดา ถามออกมาเบาๆ – “ ข้าน่ะพอใจมากกับเรื่องนี้แล้ว ! “

หลังจากที่ตัดมันฝรั่งอันสุดท้ายเสร็จ จางเทีย ก็ได้หยุดและไปล้างมือ หลังจากที่เช็ดมือแล้วเขาก็หันกลับมาแล้วจับหน้า ลินดา เงยขึ้นมาและมองไปที่ตาของเธอ – “ เจ้ากังวลอะไร ? “

ลินดา หลบสายตาด้วยท่าทีเขินอาย – “ ข้า...ข้าแก่กว่าเจ้าเยอะ  ตามธรรมเนียมจีนแล้ว..ข้า..ข้าไม่เหมาะ....! “

“ เจ้าพูดเรื่องอะไร ? ในจีน ถ้าผู้หญิงแก่กว่าผู้ชาย 3 ปี เธอจะนำทองมาให้กับผู้ชาย เพราะเจ้าแก่กว่าข้า 10 ปี เจ้าจะเอาทองมาเป็นภูเขาให้ข้าแน่ๆ  ข้าต้องแต่งงานกับผู้หญิงแบบเจ้า  เจ้าจะได้เอาเงินมาให้ข้าและจัดการที่บ้านข้าได้ “ - เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็โอบเอวของเธอก่อนจะบีบไปที่ก้นของเธอ  หลังจากนั้นก็กัดหูของ ลินดา เบาๆ – “ ผู้หญิงที่มีก้นแบบนี้น่ะให้ลูกได้ง่าย เจ้าน่ะมีหน้าอกที่ใหญ่ด้วย เพราะแม่ข้ามีตาที่เฉียบคม  เธอจะรู้ว่าเจ้าให้ลูกที่แข็งแรงกับข้าได้เมื่อเห็นเจ้า เธอน่ะจะชอบเจ้าแน่นอน ไปเถอะ ไปอาบน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าสวยๆซะ... “

เมื่อได้ยินแบนั้น ลินดา ก็หน้าแดงทันที หูเธอถึงกับแดงไปด้วย ดูเหมือนว่านี่ทำให้เธอนึกถึงหลายๆอย่าง หลังจากที่มองไปที่ จางเทีย ด้วยท่าทีเขินอายแล้ว  ลินดา ก็ได้พยักหน้าด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้นมา  หลังจากที่จูบกับ จางเทีย แล้ว เธอก็ได้ไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
...
จริงๆแล้วในตอนที่ผู้หญิงแต่งตัวกันอย่างเอาจริงเอาจังนี่จะเสียเวลาไปเยอะ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง จางเทีย ก็ทำอาหารเช้าเสร็จแต่สาวๆทั้งสามยังคงอยู่ในห้อง ดังนั้น จางเทีย จึงได้เดินเข้าไปในห้อง

“ เบเวอร์รี่ กระโปรงสีม่วงนี่เหมาะกับข้ารึเปล่า? รองเท้าล่ะ ? ข้าชอบรองเท้าสีน้ำตาลนี่แต่สีมันไม่เข้ากับกระโปรง...มันดูไม่น่าพอใจ...” - ฟิโอน่า ที่ยืนอยู่หน้ากระจกใส่แต่บราและกางเกงในกำลังถือกระโปรงตรงหน้าเธอ

เตียงเต็มไปด้วยเสื้อผ้ามากมาย ตู้เสื้อผ้าทุกอันถูกเปิดออก เบเวอร์รี่ ค้นตามลิ้นชักของเธอ – “ อ่ะ เจ้าเห็นต่างหูเสี้ยวพระจันทร์ข้ารึเปล่า ? “

“ มันอาจจะอยู่ลิ้นชักชั้นสองของตู้ข้า ! “ - ลินดา ตอบกลับและใส่ถุงน่องสีแดงซึ่งเผลยให้เห็นขาเรียวๆของเธอ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้และใส่ถุงน่องของเธออยู่

จางเทีย สนุกกับการดูสามสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง หลังจากผ่านมาหลายปี ฟิโอน่า และ เบเวอร์รี่ ดูสวยและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม พวกเธอโตเต็มวัยตอนอายุประมาณ 20 เพราะผลของยารักษารอบด้านทำให้ ลินดา ไม่ได้ดูแก่ขึ้นกว่าสามปีที่แล้วเลย อีกอย่างแล้วผลจากยาทำให้พวกเธอสุขภาพดีและดูมีน้ำมีนวลขึ้นอีก --- ตาที่เป็นประกาย, ผมเงางาม, ผิวเนียนและขาวขึ้นไม่มีจุดด่างดำ

จางหยาง นี่เข้าใจ จางเทีย จริงๆ แม้ว่า จางเทีย จะไม่อยู่มาหลายปีแต่ จางหยาง ก็ยังเอายามาให้พวกเธอได้อยู่

เบเวอร์รี่ เป็นคนแรกที่เห็นว่า จางเทีย ยืนพิงประตูห้องและมองมาที่พวกเธอด้วยตาที่เป็นประกาย – “ อ่ะ อย่ามาแอบดูเรานะ ! ”

“ ฮ่าฮ่า เจ้ากลัวอะไรกัน ? ข้าน่ะเห็นมาหมดแล้วนิ ! “ - จางเทีย ยิ้ม

“ อ๊า ออกไปเลย....ออกไป...”
จางเทีย โดนไล่ออกมาจากห้องโดย ลินดา  เขาออกมายืนอยู่หน้าประตู  จางเทีย ลูบหัวตัวเองก่อนจะตะโกนออกมา – “ มื้อเช้าเสร็จแล้ว...”

“ เดี๋ยวเราไป..”

หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงนตอนที่ จางเทีย เกือบจะทำอาหารรอบที่สองเสร็จ สาวๆทั้งสามคนก็ได้ออกมาจากห้อง  เมื่อเห็นทั้งสามคน ตาของ จางเทีย ก็เป็นประกายยิ่งกว่าเดิม พวกเธอทั้งสวย,เป็นผู้ใหญ่,ดูกระตือรือร้นและมีเสน่ห์ !
...
ในตอนบ่าย จางเทีย ได้ไปร้านของพวกเธอในซอยเงียบๆเล็กๆในยีแยง ร้านและตึกรอบๆเป็นร้านระดับสูง ร้านเสื้อผ่านี้มีพื้นที่กว่า 200 ตร.ม. ซึ่งใหญ่กว่าร้านที่ ลินดา เคยเปิดมากแต่สินค้าข้างในน่ะแทบจะเหมือนกัน นอกจากสามคนนี้ พวกเธอยังจ้างคนขายสี่คนและช่างเย็บผ้าอีกสองคนด้วย

พวกเธอขายเสื้อผ้าของผู้หญิงระดับกลางที่พวกเธอออกแบบและทำด้วยตัวเอง ธุรกิจนี้ไม่ได้ดีรึแย่เกินไป นอกจากค่าใช้จ่ายในร้านแล้ว พวกเธอก็พอหาเงินเลี้ยงตัวเองได้  ที่ยิ่งกว่านั้นพวกเธอหาจุดขายของธุรกิจนี้ขึ้นมาได้เอง

จางเทีย รู้สึกว่ามันไม่ได้แย่ ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนบนโลกที่เป็นเหมือน หลานหยุนซี ที่ซึ่งทั้งหน้าตาดีและแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ชาย รึไม่ใช่แบบ โอลอร่า ที่ดุดัน ถ้าผู้หญิงทุกคนเป็นแบบนั้น งั้นผู้ชายก็มีหน้าที่แค่ผลิตลูกอย่างเดียว

บางทีความคิดนี้อาจจะดูตลกแต่ จางเทีย น่ะคิดจริงๆว่าผู้หญิงธรรมดาน่ะแค่แต่งตัวดีๆ,รักษาสุขภาพและดูแลสามีและครอบครัวก็ดีแล้ว ถ้าเป็นไปได้เธอน่ะก็จะมีลูกน้อง ผู้หญิงน่ะไม่ต้องคิดอะไรมากด้วยซ้ำ

หลังจากที่มาที่ร้านที่พวกเธอทำงานและรู้ว่าพวกเธอมีชีวิตการเป็นอยู่ยังไงในสามปีมานี้ จางเทีย ก็พาพวกเธอกลับบ้าน

สาวๆทั้งสามดูเครียดเล็กน้อย เบเวอร์รี่ เคยไปที่บ้าน จางเทีย และเจอพ่อกับแม่ตอนที่อยู่เมืองแบล็คฮ็อตในฐานะเพื่อนที่เรียนด้วยกันแต่ฐานะของเธอตอนนี้แตกต่างจากครั้งนั้น
อีกอย่างแล้ว จางเทีย ได้พาไปพร้อมกันถึงสามคน ต้องขอบคุณที่ จางเทีย บอกพี่ชายกับพ่อแม่ไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นพ่อแม่จึงไม่แปลกใจเมื่อเห็นสาวๆทั้งสาม
กลับกันพี่สะใภ้ทั้งสามคนช็อกกับผู้หญิงที่ จางเทีย พามาบ้านราวกับเห็นสัตว์ประหลาดที่ซึ่ง จางเทีย ไม่ได้สนใจการตอบรับของพวกเธอเลย

ตั้งแต่ที่แม่เห็น จางเทีย ทำเรื่องอย่างว่ากับสาวๆกลุ่มกุหลาบที่เมืองแบล็คฮ็อต เธอก็ทำใจไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้

หลังจากที่เปิดร้านเสื้อผ้าและอยู่ในเขตไฮหยวนมากว่าสามปี ทั้งสามคนพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว ในตอนที่พวกเธอพูดกับพ่อแม่ของเขาได้อย่างคล่องแคล่วนั้นทำให้พ่อแม่พอใจอย่างมาก

ที่เกินกว่าที่ จางเทีย คาดไว้คือพ่อแม่ได้ถามอายุ ลินดา ที่แก่กว่าพี่สะใภ้ทั้งสามคนแต่ความสวยและนิสัยของ ลินดี ก็ทำให้พ่อแม่ประทับใจโดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าทั้งสามคนได้รอ จางเทีย มาตอลดสามปี พ่อแม่ของ จางเทีย ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาอีก

เย็นวันนั้นสาวๆทั้งสามได้นอนอยู่ที่บ้านของ จางเทีย ....
...
“ เจ้าจริงจังรึเปล่า ? “ - จางหยาง ถามกับ จางเทีย ตอนที่อยู่กันแค่สองคนในห้อง

“ จะกี่ปีที่ผู้หญิงจะสวยที่สุด ? ข้าไม่อยากไล่ตามรักลมๆแล้งๆอีกแล้ว ข้ารู้สึกว่าพวกเธอทุ่มเทให้กับข้ามาก “ - จางเทีย ดูซึ้งเมื่อมองไปที่พี่ชาย – “ ข้ารู้สึกว่าทั้งสามคนควรได้รับการดูแลที่ดีจากข้า ข้ารู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับพวกเธอ ข้าไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง ในตอนที่เราย้ายไปไทเซีย เราต้องพาพวกเธอไปด้วย ตราบใดที่พวกเธอไม่ยอมแพ้ในตัวข้า ข้าก็จะไม่ทิ้งพวกเธอ ! “

จางหยาง มองไปที่ จางเทีย ก่อนจะพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจัง
...
ตอนเที่ยงคืน จางเทีย ได้ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องพวกเธอ ไม่คาดคิดว่าทุกคนล็อคห้องหมด แม้ว่า จางเทีย จะเรียกชื่อพวกเธอแล้วแต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ สุดท้าย จางเทีย ก็ทำได้แค่กลับไปที่ห้อง หลังจากที่บ่มเพาะได้ไม่กี่ชั่วโมงเขาก็หลับไป
...
เช้าวันต่อมาในตอนที่ครอบครัวมากินข้าวเช้าด้วยกันกับทั้งสามคน แม่ที่ซึ่งกินข้าวต้มอยู่ก็ได้ถาม จางเทีย – “ มีแมวที่บ้านเรารึเปล่าเมื่อคืนนี้ ? ข้าได้ยินเสียงแมวข่วนประตู ! “

หลังจากที่ได้ยิน พี่สะใภ้ทั้งสามได้ก้มหน้าพยายามที่จะไม่หัวเราะออกมา  ลินดา,เบเวอร์รี่ และ ฟิโอน่า มองมาที่ จางเทีย ที่กำลังอายแต่ จางเทีย ก็ทำท่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น – “ อ่ะ จริงเหรอ ? ข้าไม่เห็นรู้เลย ! “

“ แน่นอนว่ามี ! “ - ก่อนที่แม่จะตอบกลับ  เชียง ที่นอนกับย่าเมื่อคืนนี้ก็เงยหน้าขึ้นมาและพูดด้วยท่าทีจริงจัง – “ ย่าบอกว่ามีแมวข่วนประตูเมื่อคืน ย่าบอกว่าแมวน่ะจะมาขโมยปลาทอง แมวนี่มันแย่จริงๆ....”

“ พรืด...”- จางหยาง แทบสำลักเมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนั้น เขารีบเอาผ้ากันเปื้อนมาปิดปากลูกทันที

“ อย่าพูดไร้สาระ เร็วเข้า กินข้าวเช้าซะ ...” – พี่สะใภ้รีบป้อนอาหารให้ลูกแม้ว่าพยายามกลั้นหัวเราะอยู่ก็ตาม
“ ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ ถ้าแม่ไม่เชื่อข้า แม่ถามน้าก็ได้ น้าต้องได้ยินแน่เมื่อคืนนี้ ! “ - เชียง พูดออกมาก่อนที่จะมองไปที่ จางเทีย – “น้า พ่อบอกว่าท่านน่ะเก่ง ท่านช่วยข้าจับแมวตัวนั้นทีได้มั้ย  ไม่อยากให้มันขโมยปลาของเราไป ! “

จางเทีย คิ้วขมวดพร้อมกับพยักหน้า – “ เชื่อใจข้าได้เลย เชียง น้าคนนี้จะตีก้นมันให้เจ้าเอง ! “

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ จางเทีย คนในโต๊ะก็หัวเราะกันออกมา
...
หลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จ พ่อบ้านก็ได้เข้ามา เขาโค้งให้แล้วมองมาที่ จางหยาง และมากระซิบบางอย่าง

“ มีอะไร ? “ - จางเทีย ถาม จางหยาง

“ มีผู้ช่วยบาทหลวงจากกลุ่มศาลา และรถคันหนึ่ง เขาต้องการพาเจ้าไปที่นั่น...” - จางหยาง พูดออกมาตรงๆ

ในตอนที่ได้ยินเรื่องนั้นพ่อแม่ของ จางเทีย ก็เปลี่ยนสีหน้า  ผู้ช่วยบาทหลวงคนนี้เป็นคนใหญ่โต ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ พวกเขาคงไม่มาที่นี่ด้วยตัวเอง

“ อ่ะ มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ?” – พ่อเริ่มกังวล เขากลัวกลุ่มศาลานี้นิดๆเพราะเรื่องของเขากับภรรยา

“ ไม่เป็นไร พ่อ ข้าจะออกไปดูเอง ! “ - จางเทีย เช็ดปากก่อนจะลุกขึ้นยืน

ในห้องนั่งเล่นของบ้าน จางเทีย และ จางหยาง เห็นผู้ช่วยบาทหลวงนั่งอยู่ เขาอายุได้ 50 ปีใส่ชุดดำและดูสง่าอย่างมาก

ในตอนที่ทั้งคู่เข้าไป ชายคนนั้นก็ได้มองมาที่ จางหยาง ทันทีก่อนที่จะหันไปสนใจ จางเทีย เขาจ้อง จางเทีย ราวกับเห็นเพชรซึ่งทำให้ จางเทีย กลัวนิดๆ

“ เหี้ย โรคจิตรึไง ? “ - จางเทีย ด่าในใจ...

“ เจ้าคือ จางเทีย ใช่รึเปล่า ? “ – ชายคนนั้นถาม

“ ใช่ ! เจ้าเป็นใคร ?”

“ ข้า จางจิน จากตระกูล ! “- เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็ได้เอาบัตรออกมาและแสดงให้กับ จางเทีย และ จางหยาง ดู

หลังจากที่ตรวจสอบบัตรนั้นแล้ว จางหยาง ก็ได้พยักหน้าให้กับ จางเทีย

“ ข้าขอรู้ได้มั้ยว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ?”

“ ผู้นำต้องการพบเจ้า ..”

“ ผู้นำต้องการพบข้างั้นเหรอ ? “ - จางเทีย อึ้งไปทันที...
 

รีวิวผู้อ่าน