Chapter 588: แผนการของปิศาจ
ไม่นาน จางเทีย ก็รู้ข้อมูลมากมายจากคนคนนั้น ชื่อเขาคือ ลอร์ สมาชิกคนหนึ่งของแคว้นไททานิค หลังจากที่กองทัพซอมบี้ได้มายึดแคว้นแล้ว พวกมันก็จับตัวเขาไว้ เขาถูกนำมาพร้อมกับคนมากมายมาที่นี่โดยพวกซอมบี้และกลายเป็นทาสและอาหารให้พวกมัน
หลังจากที่โดนจับแล้ว มนุษย์ได้รับการปฏิบัติแบบน่าสงสาร พวกเขาต้องทำงานหนักกว่า 10 ชม.ต่อวัน พวกที่หมดแรงรึได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจทำงานต่อได้อีกจะถูกซอมบี้กิน
“ งานหลักของที่นี่คืออะไร ? “ - จางเทีย ถามความสงสัยที่เขามีออกมา
“ หน้าที่ของเราหลักๆคือการสร้างอุโมงค์ที่นี่ มีอุโมงค์ที่นี่สองแห่ง อันหนึ่งไปทางเหนือ อีกอันไปทางใต้ อุโมงค์ไปทางเหนือน่ะทะลุไปแล้ว มันเชื่อมต่อกับเขตที่ปิศาจได้ยึดเอาไว้ อุโมงค์ไปทางใต้นั้นถูกขุดมาได้หลายสิบกิโลแล้ว !” – ลอร์ ตอบ
ใจของ จางเทีย เต้นรัว เขาเข้าใจงานของพวกซอมบี้ที่นี่ทันที
เพราะความได้เปรียบของกองทัพยานมนุษย์บนฟ้าและอันตรายจากระเบิดนักเล่นแร่แปรธาตุ ปิศาจจึงวางแผนที่จะขุดอุโมงค์ผ่านไปยังที่ราบเซลเนส หากปิศาจไปโผล่ด้านหลังแนวป้องกันได้ แนวป้องกันได้แตกแน่
นี่ไม่ใช่แค่วิธีเดียวที่ปิศาจใช้ในเซลเนสแต่มันเป็นวิธีที่คุ้มค่ามาที่สุด สำหรับปิศาจแล้วพวกมันแค่ต้องเอากองทัพซอมบี้และคนมาที่นี่จัดการแผนนี้ นี่น่ะไม่ได้ให้พวกปิศาจต้องทุ่มเทอะไรมากมายแต่ตราบใดที่สำเร็จ มันจะช่วยพวกมันได้อย่างมาก
“ มีซอมบี้ที่นี่เท่าไหร่ ? “
“ ประมาณ 3 แสน “
“ พวกคนล่ะมีเท่าไหร่ ? “
“ ประมาณ 1 แสน สักพักพวกมันก็จะพากันคนมาจากอุโมงค์ทางเหนือเพื่อเป็นอาหารและคนงานให้ปิศาจ “
ในตอนที่ได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็รู้ว่าการตัดสินใจของศูนย์พันธมิตรเกี่ยวกับป่านี้น่ะไม่ได้ถูกต้อง พวกที่ซ่อนตัวในป่าน่ะไม่ใช่แค่ซอมบี้ 3 แสนตัวแต่ยังมีมนุษย์ที่ถูกขนมาที่นี่ด้วย โลกใต้ดินที่ จางเทีย อยู่นี้กลายเป็นสถานีสำหรับปิศาจเพื่อแผนการนี้ไปแล้ว
“ ข้อมูลนี้สำคัญมาก ข้าต้องบอกเรื่องนี้กับศูนย์ เราต้องหยุดปิศาจจากการทำแผนการนี้ให้ได้ “
“ ใครกันที่ร่วมมือกับพวกซอมบี้ ? “
เมื่อพูดถึงคนพวกนั้น ลอร์ ก็ได้แสดงสีหน้าเกลียดชังออกมา – “ พวกกลุ่มสามตา หลังจากที่ปิศาจยึดแคว้นไททานิคเอาไว้แล้ว พวกกลุ่มสามตาก็ได้มาร่วมมือกับพวกปิศาจในการดูแลที่นี่ ภายใต้การปกครองของพวกมัน บางคนถึงกับสาบานว่าจะจงรักภักดีกับพวกมันเพื่อที่ให้ตัวเองรอด ! “
“ สถานการณ์ของเขตที่โดนปิศาจยึดตอนนี้เป็นยังไง ? “
“ มันซับซ้อนมาก ปิศาจได้ใช้กฎอันโหดร้ายออกมาในเขตนั้น ในขณะเดียวกันพวกมันก็เริ่มแบ่งแยกมนุษย์เป็นชนชั้น พวกคนที่ไม่ทำตามคำสั่งก็จะถูกเปลี่ยนให้เป็นซอมบี้ พวกคนที่ยอมเป็นทาสจะมีชีวิตอย่างน่าอนาถ พวกกลุ่มสามตากลายมาเป็นตัวแทนของปิศาจและได้รับการดูแลแบบชนชั้นสูง ทุกคนที่อยากเป็นชนชั้นสูงต้องเป็นกลุ่มสามตาเพื่อได้รับสถานะนั้น อีกอย่างแล้วชีวิตและสิทธิก็จะได้รับการรับรอง พวกมันมีทาสได้ด้วยและมีซอมบี้เป็นลูกน้องได้อีก ! “
จางเทีย ตะลึงกับข้อมูลนี้ เขาคิดว่าปิศาจในเขตที่ถูกยึดนั้นจะเผาทุกอย่างเหมือนกับทำในตอนสงครามครั้งที่สอง เขาไม่คิดว่าปิศาจนั้นจะฉลาดกว่าเดิม พวกมันเริ่มทำลายมนุษย์จากด้านในแล้วตั้งกฎใหม่ขึ้นมา ด้วยกฎแบบนี้เขตที่ถูกยึดนั้นจะเริ่มให้การสนับสนุนพวกปิศาจ ในอนาคตมนุษย์อาจจะต้องมาสู้กันเอง
สงครามครั้งนี้อาจกินเวลากว่าร้อยปี การเตรียมการของปิศาจนี้บ่งบอกว่าพวกเขาต้องสู้กับปิศาจเป็นเวลานาน
“ เจ้ามีอาหารมั้ย ? “ - เมื่อเห็น จางเทีย คิดบางอย่าง ลอร์ ก็กลืนน้ำลายและมอง จางเทีย ด้วยสีหน้าอ้อนวอน
จางเทีย ส่งเนื้อแห้งและขวดน้ำให้ – “ ทาสที่นี่กินอะไรกัน ?”
ในตอนที่เห็นเนื้อแห้งกับขวดน้ำ ลอร์ ก็รีบคว้าไปกินทันที ในเวลาเดียวกันเขาก็ตอบกลับ – “ เห็ดและต้นไม้ เรา..กินพวกมัน..และก็มีแมลงกับหนู..แต่เราน่ะหามันไม่ค่อยได้แล้ว...พวกปิศาจบังคับ...ให้เรา...กินกันเอง...บางคนทนไม่ได้....สุดท้ายก็ไปฆ่าตัวตายที่ลาวา...นี่น่ะเกิดขึ้นทุกวัน...ข้าไม่เคยกินเนื้อคน..ข้าต้องการที่จะหนี...เมียกับลูกข้าอยู่ที่นี่...ข้าต้องหาทางให้พวกเขาหนีให้ได้.. “
จางเทีย เงียบ เขาถอนหายใจในใจเพราะสงสารคนที่นี่ ตั้งแต่ที่มาที่นี่พวกทาสนั้นมีโชคชะตาที่ต้องพบเจอกับความตาย น้อยคนนักที่จะทนมันได้ไปนานๆ
“ กองทัพคน...จะมา...ช่วยพวกเราเหรอ ? “ - ลอร์ ถาม จางเทีย ในตอนที่เขากำลังกินเนื้อแห้ง
เมื่อมองไปยังสีหน้าคาดหวังของ ลอร์ จางเทีย ก็รู้สึกอายที่จะบอกว่าเขามาที่นี่คนเดียว
เมื่อรู้ความหมายของการเงียบของ จางเทีย ลอร์ ก็หยุดกินทันทีและมอง จางเทีย ด้วยสีหน้าตะลึง – “ จะ...เจ้ามาที่นี่คนเดียวงั้นเหรอ ? “
“ ใช่ ข้ามาที่นี่คนเดียว ! “ - จางเทีย ตอบกลับอย่างใจเย็น
ลอร์ อ้าปากค้าง ความหวังที่มีก่อนหน้านี้หายไปทันที อาหารเขายังเหลืออีก 2/3 หลังจากที่กลืนน้ำลายไปสองรอบ เขาก็เอากระดาษมาห่อมันไว้
“ ข้าต้องการ...ต้องการหาทางออกไปจากที่นี่...และพาเมียกับลูกข้าออกไปด้วย ! “ - เขาบอกกับ จางเทีย
“ เจ้าทำไม่ได้ มีซอมบี้เดินลาดตระเวนอยู่ตำแหน่งสำคัญจากที่นี่จนไปถึงทางเข้า มันเป็นไปได้หากเจ้ามีความแข็งแกร่งและการตอบสนองเท่ากับนักสู้ระดับ 9 ถ้าเจ้ายังฝืนไปต่อ เจ้าจะเป็นได้แค่อาหารของพวกซอมบี้ แม้แต่ข้าก็ยังต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะมาที่นี่ได้ “
จางเทีย รู้สึกว่าเขาไม่สามารถพา ลอร์ ออกจากที่นี่ได้โดยไม่ทำให้พวกซอมบี้รู้ตัว ถ้าซอมบี้เจอพวกเขา ซอมบี้จำนวนมากจะเข้ามาในถ้ำแล้วล้อมกรอบพวกเขาไว้ ถ้าเป็นแบบนั้น จางเทีย คงยืนยันความปลอดภัยของ ลอร์ ไม่ได้
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ลอร์ ก็ได้นอนลงกับพื้นอย่างกับคนหมดแรง
“ เจ้ามีครอบครัวที่นี่มั้ย ? “
“ มี เมียกับลูก..” - ลอร์ เริ่มสะอื้นออกมาเบาๆ เขาลูบผมตัวเอง – “ ข้ามองพวกนั้นโดนกินไม่ได้..ข้าทนไม่ได้ที่จะเห็นคนอื่นกินพวกนั้น...เห็ดและต้นไม้ก็เริ่มน้อยลงแล้ว...ถ้าเป็นแบบนั้น...พวกนั้นคง...คง... “
ลอร์ ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกแต่มันทำให้ใจของ จางเทีย เต้นรัว ตอนนั้นเขาแค่ต้องการหาตำแหน่งของพวกซอมบี้ เขาทำงานของเขาเสร็จแล้ว เขาสามารถออกจากที่นี่ตอนไหนก็ได้
แต่เมื่อมองสีหน้าสิ้นหวังของชายตรงหน้าที่เป็นทั้งสามีและพ่อพร้อมกับคิดถึงกองกระดูกและฉากต่างๆที่เห็นมา จางเทีย ก็เริ่มที่จะรู้สึกสงสารพวกนี้
บางทีไม่นานเขาก็จะเป็นพ่อคน ดังนั้น จางเทีย จึงเข้าใจบทบาทและความรับผิดชอบของผู้ชาย ถ้าพ่อไม่สามารถเปลี่ยนสถานการณ์เลวร้ายที่เมียกับลูกต้องเจอ เขาคงเป็นบ้าจากความสิ้นหวัง
จางเทีย กัดฟันแน่น – “ บัดซบ ช่างมันเถอะ.. “
จางเทีย เอามือวางที่ไหล่ของ ลอร์ แล้วกระซิบ – “ เมียกับลูกเจ้าอยู่ไหน ? เจ้าพาพวกนั้นมาที่นี่ได้รึเปล่า ? “
ลอร์ เงยหน้าขึ้นมอง จางเทีย ด้วยสีหน้าสับสน – “ เจ้าต้องการอะไร ? “
“ ข้าอาจจะพาพวกเจ้าออกจากที่นี่ได้ ! “
“ จริงเหรอ ? “ - ลอร์ แทบจะดีดตัวขึ้นจากพื้น จางเทีย รีบกดอีกฝ่ายลงแล้วเอามือปิดปากอีกฝ่าย หลังจากนั้นเขาก็มองไปยังพวกซอมบี้และพวกกลุ่มสามตาด้านล่าง – “ ต้องขอบคุณที่พวกมันไม่เห็นเรา “
“ ข้าพาเจ้าไปที่อื่นได้ มันค่อนข้างพิเศษ หลังจากที่เข้าไปแล้ว เจ้าอาจจะไม่ได้ออกมา ! “
“ อ่ะ ? เจ้าหาที่ซ่อนอื่นในโลกใต้ดินนี้ได้เหรอ ? “ - ลอร์ ถามออกมาด้วยความทึ่งและตาที่กลับมาเป็นประกายอีกครั้ง
“ ก็เกือบแบบนั้น ! “ - จางเทีย ตอบกลับสั้นๆ - “ ที่นั่นน่ะก็เหมือนกับที่โลกใต้ดินนี้แต่มันใหญ่กว่า มันเป็นที่ปิดแต่เจ้าจะมีอาหารและสภาพแวดล้อมดีๆที่นั่น ยิ่งกว่านั้นปิศาจเข้าไปที่นั่นไม่ได้ เจ้าอยากจะไปมั้ย ?"
“ อยากสิ...ข้าอยาก .. “ – ลอร์ รีบพยักหน้า – “ ตราบใดที่ข้าไม่ต้องเป็นสัตว์อสูรรึอาหารของพวกปิศาจ เรายอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้า “
“ เจ้าเอาคนในครอบครัวมาที่นี่ได้รึเปล่า ?”
“ ข้าทำได้ .. “ – ลอร์ กัดฟันแน่น...
...
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ลอร์ ก็ได้ก้มตัวลงแล้วคลานออกไป จากนั้น จางเทีย ก็ไปรอในที่ที่นัดเอาไว้...
...
หลังจากนั้น ลอร์ ก็กลับมาพร้อมกับคนกว่า 30 คนแทนที่จะเป็นแค่ 2 คน...