Chapter 592: อดทนไว้
เสียงเพี๊ยะดังขึ้นที่หลังของ ฮูเวน พร้อมกับที่เขากรีดร้องออกมา ในเวลาเดียวกันก็ได้มีรอยแผลเกิดขึ้นที่หลังของเขา
หินในมือ ฮูเวน เกือบจะหล่นลงมา จางเทีย ที่อยู่ข้างๆรีบเอื้อมมืออกไปรับมันได้เอาไว้
“ เจ้าบัดซบนี้ อย่าคิดอู้เชียว เร็วเข้า รีบจัดการที่นี่ซะ ... “ - หัวหน้าทาสด่านออกมาดังๆ –“ ถ้าหาพวกที่หนีไปไม่เจอให้ข้าแล้ว พวกเจ้าทุกคนก็ทำงานกันที่นี่กันไปจนตายนั่นแหละ... “
จางเทีย หันกลับมาแล้วมองไปที่หัวหน้าทาสคนนั้น หัวหน้าทาสฟาดแส้ใส่ จางเทีย แล้วมองมาที่เขา – “ ไอ้หนู ถ้าเจ้ามองข้าอีกรอบ ข้าจะควักตาเจ้าทิ้งซะ.. “
จางเทียทนแส้ที่ฟาดตอนอยู่เมืองสวรรค์ได้ มันคงไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ การลงโทษที่หนักหนาสำหรับคนอื่นๆน่ะเป็นแค่การตบไล่แมลงหวี่สำหรับ จางเทีย
นี่ไม่ใช่ตอนที่เขาจะมาเถียงกับพวกนี้ จางเทีย ไม่พูดอะไรและก้มหน้าแล้วทำท่าแบกหินหนัก 50 กก.แล้วเอาไปโยนทิ้งที่อื่นเหมือนกับคนอื่น
“ ขอบคุณ.. “ -ฮูเวน ถอนหายใจออกมา
ทั้งสองคนเดินลงจากทางชันแล้วไปโยนหินทิ้งด้วยกัน ฮูเวน มองไปที่หัวหน้าทาสและเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจพวกเขา ดังนั้นแล้วเขาจึงแอบเอาขวดน้ำออกมาจากเสื้อแล้วส่งให้กับ จางเทีย – “ ดื่มสักหน่อย นี่มันก็ 10 ชม.แล้วแต่เจ้ายังไม่ได้ดื่มน้ำเลยสักนิด.. “
“ ขอบคุณแต่ข้าไม่ต้องการหรอก .. “
“ อ่ะ เจ้านี่แข็งแรงจริงๆ.. “ – ฮูเวน มองมาที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าชื่นชม เขารีบเปิดขวดน้ำแล้วกินเข้าไป หลังจากที่เนทาสที่ใส่ฟันคนเดินมาหาพวกเขา เขาก็รีบซ่อนขวดน้ำแล้วเดินไปที่กองหินต่อพร้อมกับ จางเทีย
พวกทาสที่ใส่ฟันคนเดินเข้ามาหาพร้อมกับหินที่เล็กกว่า แม้ว่าพวกนี้จะมาทำงานด้วยแต่จะได้รับการดูแลพิเศษ บางครั้งพวกนี้ยังได้พักด้วย อีกอย่างแล้วยากที่หัวหน้าทาสจะฟาดพวกนี้
“ อยู่ให้ห่างจากคนพวกนั้น. ..” - ฮูเวน กระซิบกับ จางเทีย ในตอนที่คนพวกนั้นเดินผ่าน – “ พวกนั้นเริ่มกินเนื้อคนแล้วกลายเป็นสัตว์ไปแล้ว ตราบใดที่พวกนั้นรอดไปได้ พวกนั้นจะยอมทำทุกอย่าง เมื่อคนพวกนี้กลายเป็นหัวหน้าทาสแล้ว พวกเขาจะดูแลเราแย่ยิ่งกว่าพวกปิศาจอีก...”
จางเทีย พยักหน้า ตราบใดที่มีคนยอมแพ้ให้กับปิศาจ พวกนั้นก็จะทำเรื่องเลวร้าย พวกนี้จะแสดงด้านมืดของตัวเองออกมา ปิศาจและพวกกลุ่มสามตาน่ะใช้การแบ่งแยกกับทาสและทำให้พวกเขาต้องมาสู้กันเองเพื่อให้ความแข็งแกร่งของคนน้อยลงไป
ภายใต้กฎของที่นี่ ทาสต้องทำงานกว่า 10 ชม.แต่พวกเขาก็ยังหาอุโมงค์รึที่ซ่อนไม่ได้เลย จางเทีย พบว่าพวกซอมบี้พากันแห่เข้ามาเพื่อหาพวกทาสที่หายไป
จางเทีย รู้ว่าพวกมันคงไม่มีทางหาคนที่หายไปได้ นี่คือข่าวดีสำหรับ จางเทีย อย่างน้อยก็หมายถึงไม่มีใครรู้ในสิ่งที่เขาทำ
เพราะพวกซอมบี้ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ ทั้งแคมป์ของพวกซอมบี้เลยว่าง ก่อนที่จะออกจากที่นี่ จางเทีย คิดจะสร้างเรื่องแปลกใจให้กับพวกตระกูลซีเนลสักหน่อย
...
เห็ดไฟที่ดูหมือนเห็ดธรรมดามีอยู่ตามพื้น เพราะเป็นสีแดงเห็ดไฟจึงดูเหมือนร่มสีแดงเล็กๆ ในชั้นใต้ดินนี้โดยเฉพาะที่ที่เปียกและมืดแบบนี้ ช่องว่างระหว่างหินมักจะมีเห็ดเกิดขึ้นมาใน 1-2 วัน
ก่อนหน้านี้มีเห็ดมากมายในชั้นใต้ดินแต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว เหตุผลสำคัญที่สุดคือทาสเก็บมันไปกินโดยไม่สนขนาดของมัน แม้ว่าเห็ดไฟจะยังไม่สุกแต่ก็ยังถูกเก็บไปซึ่งทำให้มันไม่สามารถขยายพันธุ์ได้ต่อ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากที่ขนหินแล้ว จางเทีย ก็ได้เห็นเห็ดสีแดงในดิน
ก่อนที่ จางเทีย จะได้ขยับ ฮูเวน และทาสคนอื่นๆก็พุ่งเข้ามาหาแล้วเอาเห็ดและดินนั่นเข้าไปในปาก ฮูเวน ได้มาด้วยและรีบเคี้ยวมันทันที ระหว่างทางเขาก็ได้ส่งเห็ดให้ จางเทีย อันหนึ่งด้วย
“ เร็วเข้า กินซะ .. “
เมื่อเห็นพวกนี้กินเห็ดกันเข้าไป จางเทีย เองก็เอาเห็ดเข้าไปในปากด้วย มันรสชาติขมและเย็นเหมือนของยังไม่สุก
“ พวกห่านี่ ทำงาน.. “ – เมื่อเห็นความวุ่นวายหัวหน้าทาสคนหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาพร้อมกับฟาดแส้มาใส่กลุ่มคนพวกนี้
...
หลังจากทำงานมากว่า 7-8 ชม.ในตอนที่ทาสกว่า 80% ไม่มีแรงที่จะเดินต่อแม้ว่าจะโดนฟาดแรงแค่ไหนก็ตาม งานที่น่าขมขื่นนี้ก็ได้หยุดลง
แม้ว่าทาสหลายคนจะหนีไปได้ซึ่งทำให้พวกคนจากตระกูลซีเนลหงุดหงิดแต่เพื่อที่จะให้คนที่เหลือมีชีวิตต่อไป พวกเขาต้องให้พวกนี้ไปพักผ่อน
จางเทีย กลับมาที่ถ้ำพร้อมทาสอีกกว่า 40 คนรวมไปถึง ฮูเวน ด้วย พวกเขารีบนอนลงที่พื้นก่อนจะหอบหายใจออกมา
คนอื่นๆเหมือนไม่สนว่ามีอีกคนเพิ่มเข้ามาในถ้ำ ดูเหมือนว่าจำนวนคนในถ้ำนี้จะเปลี่ยนไปอยู่ตลอด
จางเทีย รู้สึกว่าถ้ำนี้เหมือนกับคุกใต้ดินของเมืองแบล็คฮ็อต อากาศในถ้ำมีกลิ่นแปลกๆ แสงสีแดงจากลาวาสะท้อนเข้ามาในถ้ำซึ่งทำให้ที่นี่สว่างขึ้นมาเล็กน้อย
หลังจากพักได้สักหน่อยบางคนก็พอมีแรงฟื้นคืนกลับมาและเริ่มเดินออกไปหน้าถ้ำเพื่อไปหาอาหาร บางคนเอาอะไรแปลกๆ,อาหารจากเสื้อผ้าและเริ่มกินมัน
เมื่อเห็นคนคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเคี้ยวหางหนู จางเทีย ก็เกือบจะอ้วก
หลังจากพักได้สักหน่อย ฮูเวน ก็ออกจากถ้ำไปด้วย จากนั้นเขาก็เอาน้ำไปตักน้ำจากแหล่งน้ำด้านนอก
ฮูเวน เองก็ออกไปหาอาหาร ในตอนที่เขากลับมา ดูจากสีหน้าแล้ว จางเทีย รู้ว่าเขาไม่ได้อะไรกลับมา ต้องขอบคุณที่เขาได้กินเห็ดไปและไม่รู้สึกหิว
จางเทีย รู้สึกว่าเห็ดพวกนี้รสชาติเหมือนกับชานอ้อยที่ขยายตัวในท้องของเขาซึ่งทำให้เขารู้สึกอิ่มแต่เขาไม่ได้สารอาหารจากมันมากมายนัก
“ ปีเตอร์ เจ้าคิดว่าจะมีอุโมงค์ลับที่นี่จริงๆเหรอ ?” – ฮูเวน ถาม
“ อาจจะ ! “ - จางเทีย ตอบกลับสั้นๆ – “ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ออกไปจากที่นี่แล้ว ! “
“ ถ้าเราหามันเจอห้ามบอกให้ใครรู้ .. “ - ฮูเวน กระซิบ
จางเทีย พยักหน้าแล้วมองไปที่อีกฝ่าย
“ เราหาเห็ดและของกินได้ที่นี่ ข้าสงสัยว่าเราจะรอดไปได้มั้ยพรุ่งนี้ ! “ - ฮูเวน พูดด้วยท่าทีหนักใจ
“ เจ้าไม่เชื่อเหรอว่าเจ้าจะรอดไปต่อได้ ? “
“ นอกซะจากว่าเป็นลูกน้องของปิศาจและสัตว์อสูรที่กินเนื้อคนกันเอง ไม่มีใครออกจากที่นี่ได้หรอก “ - ฮูเวน พูดขึ้นมาพร้อมกับเอาของชิ้นเล็กๆสีน้ำตาลดำให้กับ จางเทีย – “ ข้าเตรียมไว้ให้ตัวเอง เพราะข้าได้มาแล้วอันหนึ่ง เจ้าเอามันไปอีกอันก็ได้ ! “
“ นี่คืออะไร ? “
“ เห็ดธนูพิษ ข้าเจอมันโดยบังเอิญเมื่อหลายวันก่อน มันมีพิษร้ายแรง ถ้าเจ้ากินมันแม้แต่ชิ้นเล็กก็จะตายได้ในเวลาไม่กี่นาที อีกอย่างแล้วหลังจากที่เจ้าตายศพของเจ้าจะมีพิษ พวกสัตว์นั่นจะไม่กินศพเจ้า ดังนั้นเจ้าจะมีสภาพอยู่ดีหลังจากที่ตาย ในตอนที่เจ้าต้องตายก็ค่อยกินมัน เจ้าจะได้เจ็บน้อยลง ! “
“ เจ้ารู้ได้ยังไง ? “ - จางเทีย ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ ข้าเป็นนักพฤกษศาสตร์.... “ - ฮูเวน ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น
จางเทีย รีบมันมาก่อนจะบี้เป็นชิ้นๆต่อหน้า ฮูเวน ก่อนจะเป่ามันทิ้ง..
“ เจ้า.. “ - ฮูเวน มองไปที่ จางเทีย
“ ข้าสัญญา เจ้าจะไม่ต้องใช้มัน ข้าเองก็ด้วย ! “
“ ยังไง ? “ - ฮูเวน มองไปที่ จางเทีย ราวกับเห็นสัตว์ประหลาด
“ เจ้าเชื่อในปาฏิหาริย์รึเปล่า ? “
“ ปาฏิหาริย์ตายไปตั้งแต่เรามาที่นี่แล้ว ! “
“ บางทีตอนที่เจ้าลืมตาขึ้นหลังจากที่หลับไป เจ้าจะได้เห็นปาฏิหาริย์ เจ้าไม่ควรทิ้งความหวังและความฝันของเจ้า ! “
“ นอนเถอะ เก็บแรงไว้พรุ่งนี้.. “ - ฮูเวน ถอนหายใจออกมาและรีบนอนลงไปที่พื้น
จางเทีย เองก็นอนลงไปด้วย หลังจากที่กินยารักษารอบด้านและน้ำจาก Castle of Black Iron เขาก็ค่อยๆปิดตาเพื่อฟื้นฟูแรงและพลังวิญญาณของเขา ในขณะเดียวกันเขาก็สร้างรูนขึ้นมาในใจเพื่อให้เขาอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด จากนั้นเขาก็รอให้คนส่วนมากหลับไปก่อน...