Chapter 642: ข้อความและการจากลา
จางเทีย รู้ว่าเขากลายเป็นพ่อคนในวันที่ 25 ตอนเช้า
นี่เป็นความรู้สึกที่ต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ในตอนที่แนวป้องกันของเซลเนสกำลังจะถล่ม จางเทีย จำได้ว่าเขาไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวมาหลายวัน ดังนั้นหลังจากที่หาสัตว์ได้สองตัวเมื่อคืนนี้ เขาก็ได้เอาคริสตัลที่พี่ชายมอบให้ออกมาในตอนที่ตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา ในตอนที่ จางเทีย ใส่พลังวิญญาณเข้าไปในคริสตัล ไม่นานเขาก็รู้สึกได้ถึงการสั่นจากอีกด้านของความถี่เดียวกัน จางเทีย สงสัยว่าพี่ชายเขากำลังใช้มันรึเป็นคนอื่น เพราะเขาอยู่ในเซลเนา เขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูที่คริสตัลนั้น ดังนั้น จางเทีย จึงมักจะติดต่อ จางหยาง ตามที่ตัวเองต้องการนอกซะจากว่าพี่ชายได้กำหนดเวลาติดต่อเอาไว้ล่วงหน้า
ไม่นาน จางเทีย ก็ส่งข้อความลับที่ตกลงไปกับพี่ชายเพื่อพิสูจน์ตัวตนของอีกฝ่าย หลังจากนั้นหลายสิบวินาที จางเทีย ก็ได้รับข้อความตอบกลับเป็นภาษาลับแบบเดียวกัน มันคือ จางหยาง
ดังนั้นฐานะของทั้งสองฝ่ายจึงได้รับการยืนยัน
หลังจากนั้นแก่นคริสตัลก็ได้สั่นไหนด้วยความถี่ต่างๆกันไป
จางเทีย จำความถี่ไว้แล้วถอดรหัสเนื้อหาออกมาตามวิธีที่พี่ชายเขาบอกเอาไว้
---- เจ้าเป็นพ่อแล้ว ลินดา,เบเวอร์รี่ และ ฟิโอน่า คลอดลูกผู้ชาย 3 คนในวันที่ 22 เดือนนี้ ลินดา คนแรก, เบเวอร์รี่ คนที่สองและ ฟิโอน่า คนที่สาม
หลังจากที่คุ้นกับการใช้คริสตัลสื่อสาร พวกเขารู้สึกว่ามันสะดวกในการติดต่อกันแม้ว่าจะไม่ได้ทำการพูดคุยกันก็ตาม ตราบใดที่ยังสื่อสารกันได้ นี่มันเหมือนกับที่คนเราใช้โทรศัพท์รึโทรเลขก่อนภัยพิบัติแต่เทียบกับโทรศัพท์แล้ว คริสตัลคู่นี้แพงเกินไปที่แม้แต่คนรวยหลายคนก็ไม่อาจที่จะซื้อมันได้ ในหลายองค์กรของมนุษย์ทั่วตระกูลแบล็คซอน คริสตัลสื่อสารนี้คืออุปกรณ์สำหรับหน่วยงานระดับสูง มีแค่องค์กรขนาดใหญ่, ตระกูลชั้นสูงรึตัวแทนที่ได้รับหน้าที่พิเศษอย่างธนาคารโกเด้นร็อกที่จะมีมัน
หลังจากที่ได้รับข้อความจาก จางหยาง ใจของ จางเทีย ก็เต้นรัว หลังจากนั้นกว่า 1 นาที จางเทีย ก็ส่งข้อความกลับไป
---- ทั้งสามคนเป็นยังไงบ้าง ?
----- พวกเธอปลอดภัยดี เจ้าล่ะ ? พ่อกับแม่กังวลเรื่องเจ้าอย่างมาก
----- ข้าสบายดีแต่ข้ากลัวว่าแนวป้องกันในเซลเนสคงจะถล่ม
----- งั้นก็กลับมา !
---- ข้ากลับไปไม่ได้ ข้ามีวิธีปกป้องตัวเอง ข้าปลอดภัยเสมอ
----- วังไฮหยวนได้ส่งคนมาที่บ้านเรา
----- เรื่องอะไรกัน ?
----- ลูกของเจ้าน่ะแตกต่างจากคนอื่นตอนที่เกิดมา พวกเขามีอาการผิดปกติ ทั้งสามคนได้ปลุกสายเลือดอมตะ,สายเลือดบรรพบุรุษและร่างกายที่ไม่รั่วไหลตอนที่เกิดมาซึ่งทำให้เกิดความตกใจไปทั่วเมืองฟู่ไห่ ข่าวนี้กระจายไปทั่วเขตยิงซู เราไม่กล้าแม้แต่ออกจากบ้าน หลายคนมาเยี่ยมเราทุกวัน
การตอบของ จางหยาง นั้นยาวมากซึ่งทำให้ จางเทีย ช็อก จางเทีย ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับความสามารถในการเปลี่ยนสีนัยน์ตาและการโยนที่แม่นยำแต่มันเกินกว่าที่ จางเทีย คาดไว้ที่ร่างกายที่ไม่รั่วไหลก็ได้ส่งต่อไปด้วย จางเทีย เดาว่านี่อาจจะเกี่ยวข้องกับ Leakless Fruit ที่เขาได้กินไป ‘ มันเข้าใจได้ว่าข้ามีร่างกายที่ไม่รั่วไหลหลังจากที่กิน Leakless Fruit เข้าไปจำนวนมากแต่ลูกๆมีร่างกายนี้ได้ยังไงเมื่อพวกเขาไม่ได้กิน Leakless Furit เข้าไป ? ‘ จางเทีย เริ่มสงสัย จากนั้นเขาก็ได้ถาม เฮลเลอร์ ออกมาตรงๆ
“ สถานะไม่รั่วไหลของเด็กทั้งสามสืบต่อมาจากท่าน มันคือผลของ Leakless Furit มันทำการคัดลอกและตอบสนองต่อสภาวะร่างกายท่านแต่ร่างกายของเด็กทั้งสามนั้นแตกต่างจากท่าน ตามความคิดของทวีปตะวันออก ร่างไม่รั่วไหลของพวกเขานี้หมายถึงมันไม่ง่ายที่จะเสียงพลังวิญญาณและออร่าไป แตกต่างจากร่างกายของท่านที่หมายถึงไม่มีพลังงานที่ส่งผลจาก Manjusaka Karma Fruit Tree รั่วไหลออกไปได้ สถานะไม่รั่วไหลของท่านนั้นเหนือชั้นกว่าของลูกๆหลายขั้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้กิน Leakless Fruit แต่ร่างของพวกเขาก็ทำให้สุขภาพนั้นพัฒนาขึ้นและมีความต้านทานมากขึ้น ผลดีจากเรื่องนี้คือพวกเขาสามารถบ่มเพาะทักษะต่อสู้และความรู้ลับได้มากมาย พูดง่ายๆคือเด็กทั้งสามนั้นมีคุณสมบัติในการบ่มเพาะสูงกว่าเดิม ! “
“ สูงกว่าข้าด้วยรึเปล่า ? “ - จางเทีย ถาม
เฮลเลอร์ เงียบไปสักพกัก่อนจะตอบกลับด้วยสีหน้าเฉยเมย – “ เจ้าของปราสาท ท่านนี่ตลกจริงๆ ! “
“ ลูกของข้าจะมีร่างไม่รั่วไหลแบบนั้นในอนาคตด้วยรึเปล่า ? “
“ ใช่ ! “
ในตอนที่ จางเทีย คุยกับ เฮลเลอร์ จางหยาง ก็ได้ส่งข้อความมาอีก
---- เจ้ารู้เรื่องนี้อยู่แล้วงั้นรึ ?
----- ใช่ !
จางเทีย ตอบกลับตามตรง เขาคิดว่าพี่ชายคือคนที่เขาเชื่อใจที่สุดในโลกนี้
จางหยาง เงียบไปสักพัก เขาไม่ได้ถามว่าทำไม หลังจากที่กิน Fruit of Plunder ที่ จางเทีย มอบให้ไป เขาก็รู้ว่าทำไม จางเทีย ถึงมีความลับมากมาย
----- วังไฮหยวนกำลังตามหาตัวเจ้า ข้าไม่ได้บอกพวกนั้นว่าข้าติดต่อเจ้าได้ยังไง พวกนั้นหวังว่าเราจะย้ายไปยังเมืองไฮหยวน
----- เจ้ามีแผนยังไง ?
---- มันสร้างความตกใจอย่างมาก บางทีเราอาจจะไปตั้งรกรากกันที่เมืองไฮหยวนในเวลาไม่กี่ปี หลังจากผ่านไปสักพักในตอนที่เด็กๆโตพอและฐานขององค์กรจินวูในไทเซียเริ่มมั่นคง เราจะสร้างเมืองส่วนตัวในไทเซียและออกจากการดูแลของพวกตระกูลจาง จากนั้นเราก็ไม่ต้องพึ่งคนอื่นอีก
----- นั่นเป็นความคิดที่ดี !
‘ ข้าไม่คิดว่าพี่ชายข้าจะมีความทะเยอทะยานในการสร้างเมืองหลังจากที่ไปถึงไทเซียได้ไม่นาน ดูเหมือนว่าไทเซียนั้นจะเหมาะสำหรับการทำเรื่องแบบนี้ ‘ จางเทีย เริ่มคึกขึ้นมา
----- เจ้าได้ตั้งชื่อลูกรึยัง ?
----- ให้พ่อของเราจัดการ
----- เราจะติดต่อกันอีกตอนไหน ? “
----- วันที่ 25 เดือนหน้า มันอาจจะวุ่นวายนิดหน่อยในเดือนนี้
---- ได้ ดูแลตัวเองด้วย !
----- เจ้าเองก็ด้วย !
จางเทีย เก็บคริสตัลของเขาลงไป
มันเกินกว่าที่ จางเทีย คาดไว้ที่วังไฮหยวนกำลังตามหาตัวเขาแต่มันก็มีเหตุผลพอเพราะ จางเทีย รู้ว่าผู้อาวุโสของวังไฮหยวนให้ความสำคัญกับสายเลือดอย่างมาก ‘ ตอนวิกฤต ข้ายังมีไพ่ตายในวังไฮหยวน ‘ ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่ปีก่อน จางเทีย ฝันที่จะมีวันนี้แต่ตอนนี้ จางเทีย ตระหนักได้ถึงหลายอย่างว่าสำคัญมากกว่าความฝันแบบเดิม
‘ ยังไงก็ตาม ข้าไม่เชื่อว่าพวกนั้นจะหาข้าได้ ในตอนที่พวกนั้นหาข้าไม่พบ พวกนั้นก็จะละทิ้งความคิดนี้ไป มันขึ้นอยู่กับว่าเมื่อไหร่ที่ข้ากลับไปยังทวีปตะวันออกและวังไฮหยวน ‘
‘ ข้าสงสัยว่า หลานหยุนซี จะคิดยังไงเมื่อเธอรู้ว่าข้าเป็นพ่อคนแล้ว ‘ จางเทีย เอามือลูบหน้าพร้อมกับใบหน้าที่ขมขื่น ‘ ยังไงก็ตาม รอจนกว่าข้าจะพบกับเธอ โอ้ ข้าควรที่จะถามเรื่อง หลานหยุนซี จากพี่ชาย ข้าคงต้องทำมันในครั้งหน้า ‘
ในสถานการณ์ที่วิกฤตของเมืองม็อกโก จางเทีย ไม่ได้กังวลเลยสักนิด เพราะเขารู้ว่าด้วยความสามารถของเขา เขาไม่ต้องกังวลใดๆ จางเทีย เป็นนักสู้ระดับ 10 ขั้น 5 ถือว่าเป็นฟันเฟืองอันเล็กๆในการต่อสู้ขนาดใหญ่แบบนี้ที่ตัดสินชะตาชีวิตของคนนับล้านในตระกูลแบล็คซอน มีผู้แข็งแก่รงจำนวนมากอยู่ฝั่งเขา มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะพลิกสถานการณ์ได้ เขาแค่ต้องสนใจเรื่องตัวเองเท่านั้น
ในตอนที่เขาคิดถึงพวกตระกูลซีเนลที่เขาเห็นด้านนอกเมืองเมื่อคืนนี้ ความต้องการฆ่าก็แสดงออกมาในตาของ จางเทีย บางทีเขาอาจจะเอาชนะ คอส ระดับ 16 รึ สกาล่า ระดับ 14 แบบสู้ต่อหน้าไม่ได้ในตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวกับพวกนั้น ตราบใดที่เขาฆ่าพวกนั้นได้รึทำให้พวกนั้นไม่พอใจ เขาก็ไม่ได้สนอะไรมาก ตอนนั้น จางเทีย ได้เตรียมตัวที่จะสร้างปัญหาขึ้นมาแล้ว
เพราะนี่เป็นวันที่ 25 ของเดือน ดูจากศพของซอมบี้ด้านนอกเมืองแล้ว พวกมันสามารถที่จะฝ่าเข้ามาในเมืองได้ใน 24 ชม. ในตอนวิกฤตแบบนี้ จางเทีย เริ่มใจเย็นลงแทนที่จะกังวล
มันยังมีฟืนและอาหารในครัวของอพาทเมนต์นี้ที่ รินฮาท ให้เขามา แม้ว่าท่อน้ำนั้นจะไม่มีน้ำแล้วแต่ถังน้ำในห้องน้ำยังคงเต็มไปด้วยน้ำซึ่งเก็บไว้เมื่อหลายวันก่อน
จางเทีย จุดไฟและทำมื้อเช้า หลังจากนั้นเขาก็ได้ถอดเสื้อผ้าแล้วไปอาบน้ำในห้องน้ำ ในตอนที่เขาออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดหัวอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงกระดิ่งที่ประตู เขาเปิดประตูออกแล้วพบว่านั่นคือ รินฮาท
รินฮาท ใส่ชุดเกราะซึ่งเต็มไปด้วยคราบเลือด ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะออกจากสนามรบมา เมื่อเห็น จางเทีย ที่ดูเหมือนกับมาพักวันหยุด เขาก็อ้าปากค้าง
“ อ่ะ หัวหน้า เข้ามาสิ อยากกินอะไรหน่อยมั้ย ? ข้าเพิ่งทำมื้อเช้าเอง “ - จางเทีย เอียงตัวเชิญ รินฮาท เข้ามา
รินฮาท เดินเข้าไปในห้องแล้วดมกลิ่นมื้อเช้าในครัว ถ้าไม่ใช่เพราะ จางเทีย ทำการสู้กับซอมบี้บนกำแพงหลายวันมานี้ รินฮาท คนงสงสัยว่าเขามาผิดที่แน่ๆ
“ เจ้าอาบน้ำในตอนนี้เนี้ยนะ ? “
จางเทีย ยิ้มออกมา – “ ไม่ว่ายังไงก็ตามเมืองนี้น่ะทนไม่ได้นาน ดังนั้นข้าจึงอาบน้ำก่อนที่เมืองจะถล่ม เอาเป็นความทรงจำแล้วกัน น่าเสียดายที่ไม่มีร้านตัดผมที่เปิดตอนนี้ ข้าอยากจะตัดผมสักหน่อย “
มีไม่กี่คนที่ยังใจเย็นในตอนวิกฤตได้ สีหน้าอึ้งของ รินฮาท เปลี่ยนเป็นชื่นชม บางครั้งการกระทำของนายพลที่ยิ่งใหญ่คงหมายถึงคนที่รู้สึกสบายในการทำอาหารเช้าในตอนที่เมืองกำลังจะถล่ม
“ ในตอนที่ม็อกโกถล่ม กองทัพคันไถเหล็กของอาณาจักรนอแมนจะฝ่าออกไป เจ้าต้องการไปกับเราด้วยรึเปล่า ? “- รินฮาท ถามออกมาตรงๆ...
“ ข้าต้องอยู่ที่เมืองและฆ่าปิศาจต่อ ข้าไม่ต้องการออกจากเมืองจนกว่าเมืองนี้จะกลายเป็นซากโดยสมบูรณ์ ! “ - จางเทีย ตอบ
รินฮาท มองด้วยสีหน้าจริงจังสักพัก เขามองเห็นความมั่นใจในดวงตาของ จางเทีย
“ ได้ งั้นเจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย ! “
“ ท่านเองก็ด้วย ! “
ทั้งสองคนกอดกันแน่นแล้วตบหลังและไหล่กันอย่างแรง หลังจากนั้น รินฮาท ก็ได้เดินออกไป
จางเทีย รู้ว่ามันไม่แน่นอนว่าพวกเขาจะกลับมาเจอกันอีกรึเปล่า ในตอนที่สงครามปะทุ ความเป็นความตายและความรู้สึกผิดมักจะเกิดขึ้นกับเพื่อน,พี่น้องและญาติ !
หลังจากที่เห็น รินฮาท ออกไปแล้ว จางเทีย ก็ได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกลับไปที่โต๊ะ หลังจากที่มองไปยังมื้อเช้าที่เหลือ เขาก็นั่งลงที่โต๊ะอย่างใจเย็นแล้วเริ่มกินมัน....