Chapter 689: 15 วินาที
ในซอยมืดๆนั้น จางเทีย ยังคงได้กลิ่นเลือดเหมือนกับที่ลอยออกมาจากกล่องซึ่งคนธรรมดาไม่อาจจะรู้สึกได้ จากการรับรู้ของอัศวินแล้ว จางเทีย ได้พุ่งผ่านเข้าไปในซอยไล่ตามกลิ่นของเลือดนั้น
ตอนนั้น จางเทีย รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย หากเขารู้ว่า เรน นั้นจะไประบายใส่คนอื่น จางเทีย คงตัดหัวของมันตั้งแต่ในผับแล้ว
‘ ไอ้บัดซบนั่นน่าจะมีตำรวจในเมืองคอยจัดการให้ มันต้องมีพันธมิตรที่มีอำนาจแน่ ‘
ยังไงก็ตาม เรน มันคือคนที่ตายแล้วในใจ จางเทีย ถ้าใครกล้าที่จะขวางทางเขา จางเทีย ก็จะฆ่าไปพร้อมกันกับ เรน ด้วย
ด้วยความต้องการฆ่าที่แผ่มาจากตาของเขา จางเทีย ก็ได้ทำการตัดสินใจออกมา
...
ครึ่งชั่วโมงต่อมา จางเทีย ก็ได้มาถึงสลัมแห่งหนึ่งที่ซึ่งเขาเห็นบ่อเลือดและชุดกันฝนที่ฉีกขาด ‘ คนพวกนี้ต้องตัดมือเด็กที่นี่ ‘ จางเทีย ถอนหายใจอกมา เขาเห็นศพของเด็กชาย กลิ่นเลือดเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่ดูคราบเลือดได้สักพัก จางเทีย ก็เดินตามรอยมันไปและได้กลิ่นเลือดอีกอัน
หลังจากนั้น 15 นาที จางเทีย เห็นว่าเด็กชายนั้นอยู่ในที่ทิ้งขยะในสลัมห่างจากที่เขาเจอเด็กนี่มากว่า 1 ไมล์ทางทิศตะวันออก
เด็กชายตัวเปียกไปทั้งตัว ตอนนี้กำลังนอนขดอยู่ใต้ต้นไม้เล็กๆข้างบ่อขยะ
จางเทีย วิ่งเข้าไปหาและนั่งยองๆด้านหน้าเด็กชาย หลังจากนั้นเขาก็พลิกตัวเด็กชายขึ้นมา
ตาของเด็กชายปิดสนิทและกัดไปที่เหล็กเส้น หน้าและปากซีด เขายังมีแผลบนใบหน้าด้วย
หลังจากที่ตรวจสอบลมหายใจและชีพจรแล้ว จางเทีย พบว่าใจของเด็กชายนี้ยังคงเต้นอยู่เบาๆ ถ้าเขาไม่เจอเด็กนี่ เด็กนี่คงไม่รอดผ่านคืนนี้ จากนั้นเขาก็ได้เอามือวางที่อกของเด็กชายและเอายารักษารอบด้านสองขวดเติมเข้าไปในท้องเด็กชาย
มือขวาของเด็กชายนั้นโดนตัดออก เสื้อผ้านั้นชุ่มไปด้วยเลือด เส้นเหล็กนั้นรัดแน่นตั้งแต่มือที่ขาดจนเกือบตัดเข้าไปที่เนื้อ ต้องขอบคุณที่เส้นเลือดนั้นถูกรัดแน่นเอาไว้ทำให้เลือดนั้นหยุดไหล ที่ปลายอีกด้านของเส้นเหล็กนั้นอยู่ในปากของเด็กชายและปลายอีกด้านพันรอบมือซ้ายของเด็กชายเอาไว้
เมื่อเห็นแบนั้น จางเทีย เหมือนจะเห็นฉากที่เด็กชายดิ้นรนและเดินมาที่นี่ตามสัญชาตญาณและพบกับเส้นเหล็กที่นี่และมาซ่อนตัวด้านหลังต้นไม้ก่อนจะใช้เส้นเหล็กนี้ห้ามเลือด
นี่คือวิธีที่โหดร้ายที่สุดในการหยุดเลือดและอาจจะเป็นวิธีเดียวสำหรับเด็กชายที่จะช่วยตัวเองได้ในตอนนี้
ด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับ เด็กชายนั้นไม่ต่างอะไรจากลูกหมา ในตอนที่เขาพันแผลตัวเองเสร็จ เขาก็ตกอยู่ในอาการโคม่าแล้ว
จางเทีย ได้เอาเด็กชายพิงกับขาของเขาและเอาเส้นเหล็กออกมาจากปากของเด็กชายและใช้ยาของเขาในการจัดการกับบาดแผล
ด้วยผลจากยารักษารอบด้าน เด็กชายก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ พวก..พวกเขาถามข้าว่า...ท่านอยู่ที่ไหน...ท่าน...ท่านเป็นดี ..ข้า...ไม่ได้บอกพวกเขา... “
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ตาของ จางเทีย ก็มีน้ำตาไหลออกมา
“ เจ้ามีครอบครัวรึเปล่า ? “ - จางเทีย ถามออกมาเบาๆ
“ ไม่มี..พ่อกับแม่ข้าตายไปเมื่อปีก่อน...ระหว่างทางที่มายังเมืองอัพตันกับข้า เราได้เจอกับภัยจากปิศาจ ! “ - เมื่อพูดถึงครอบครัว เด็กชายก็ได้ร้องไห้ออกมา – “ พวกเขาบอกว่าจะพาข้าไปยังทางใต้..แต่พวกเขาตายระหว่างทาง..แม่....บอกให้ข้ารอดต่อไป...เพราะท่านเป็นดี....ท่านจึงบอกให้ข้าเป็นคนดีด้วย.... “
“ เจ้าเป็นคนดี ! “ - จางเทีย น้ำตาไหลออกมา...
เด็กชายเผยรอยยิ้มพอใจออกมา – “ ข้า..ข้าจะตายรึเปล่า ? ...ข้า...ข้าจะได้เห็นพ่อกับแม่หลังจากที่ตายไปแล้วมั้ย ? “
“ เจ้าไม่ตายหรอก ! “
“ ท่านโกหก...ข้ารู้...ข้ารู้สึก...ง่วง....มีคนบอกว่าคนเรา...จะตายหากรู้สึกง่วงในตอนนี้ “
“ ข้าพูดความจริง เชื่อใจข้าได้ นอนซะ ในตอนที่เจ้าตื่นขึ้นมา เจ้าจะพบว่าเจ้าอยู่ในที่ใหม่แล้ว ! “
“ ใช่..สวรรค์รึเปล่า ? “
“ ใช่ ทุกคนต่างก็เป็นคนดี ไม่มีใครทำร้ายเจ้าอีก ! “
“ อ่ะ แล้วมือข้า...จะงอกออกมารึเปล่า...ข้า..ข้าไม่ต้องการให้พ่อกับแม่...เห็น...ว่าข้าไม่มีมือ..ถ้าไม่งั้น...พวกเขา..คงเสียใจกับเรื่องนี้ ! “
“ เชื่อใจข้าได้ มือของเจ้าจะงอกออกมา ! “
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ จางเทีย เด็กชายก็ปิดตาแล้วหลับลงไปอีกครั้ง
เมื่อรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่ใกล้พวกเขา จางเทีย ก็ได้เอามือวางไว้ที่บนหน้าผากของเด็กชายและส่งเขาเข้าไปใน Castle of Black Iron ทันที...
...
เนื่องจาก Castle of Black Iron ได้ทำการขยับขยายในครั้งที่แล้ว คนที่อยู่ในเมืองจึงบูชาพระเจ้าของพวกเขามากกว่าเดิม แท่นบูชาเล็กนี้มักจะเต็มไปด้วยผู้คน
คืนนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในเมือง เพื่อที่จะทำให้ผู้อาศัยพอใจกับความต้องการ ด้วยการเจรจาจากคนทั้งเมือง พวกเขาได้ตัดสินว่าจะทำรูปปั้นพระเจ้าขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนจะได้เอารูปปั้นกลับบ้านได้...
นี่คือบทสวด รายละเอียดนั้นได้ส่งต่อคำอธิบายถึงความรู้ของคนในเมืองนี้รวมถึงวัตถุดิบของรูปปั้นนี้ด้วย ขั้นตอนการผลิตและการอัญเชิญรูปปั้นเข้าไปในบ้านของตน ไม่มีช่องโหว่ให้เห็นเลยสักอัน
เด็กชายตัวน้อยที่หลับอยู่นั้นอยู่ๆก็ได้โผล่มาที่เท้าของรูปปั้นพระเจ้าซึ่งทำให้ผู้คนนั้นต่างก็เฮฮากันขึ้นมา
“ อ่ะ พระเจ้าของเราได้ส่งเด็กน้อยที่น่าสงสารอีกคนเข้ามาที่สวรรค์แล้ว ! “ – บางคนอุทานออกมา
ทุกคนต่างก็แห่กันเข้าไปแบกเด็กน้อยเอาไว้
“ เร็วเข้า พาเด็กนี่ไปทำแผล เตรียมกรรไกร,ผ้าพันแผลและน้ำร้อนเอาไว้ด้วย.. “ – ผู้อาวุโสคนหนึ่งพูดขึ้นมา...
...
10 นาทีต่อมาหลังจากที่วาร์ปเด็กชายเข้าไป จางเทีย ได้ถูกขวางทางด้วยชายชุดดำคนหนึ่งในสลัมที่ซึ่งในมือมีกงเล็บเหล็กแปลกๆ ในตอนที่ จางเทีย ต้องการจะผ่านซอยนั้น คนนั้นก็ได้โผล่มาที่ทางเข้าซอยอย่างกับผีและมอง จางเทีย ด้วยความต้องการฆ่า
ดูจากพลังฉีซึ่งแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกบัดซบที่ จางเทีย เคยเจอมาก่อน จางเทีย ตระหนักได้ว่าชายคนนี้อยู่อย่างน้อยระดับ 10
จางเทีย ยังคงยืนนิ่งและมองไปที่อีกฝ่าย
ดูจากพลังฉีของ เรน แล้ว จางเทีย รู้ว่ามันเป็นนักสู้ระดับ 9 ดังนั้นชายคนนี้ไม่ใช่ลูกน้องของ เรน แน่ๆ หมาบ้าระดับ 9 ไม่มีทางมีนักสู้ระดับ 10 คอยทำตามคำสั่งแต่ดูจากความต้องการฆ่าของชายคนนี้แล้ว จางเทีย ตระหนักได้ว่าคนนี้ถูกส่งมาโดยคนที่หนุนหลัง เรน ‘ ดูเหมือนว่าการตายของตำรวจด้านนอกผับนั้นจะส่งถึงคนที่หนุนหลัง เรน แล้ว เพื่อที่จะจัดการกับปัญหา เขาได้ส่งคนที่แข็งแกร่งมาเพื่อฆ่าข้าให้เร็วที่สุด ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้คนอื่นๆกลัวได้ ---- ช่างเป็นคนที่เด็ดขาดจริงๆ ! ‘
ตอนนั้น จางเทีย ได้ยินเสียงเท้าอีกเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังและมีคนอีกคนปรากฏตัวออกมาที่อีกด้านของซอยห่างจาก จางเทีย ไป 20 ม.
จางเทีย ไม่ได้หันกลับไปมอง เขารู้สึกได้ถึงพลังฉีของคนด้านหลัง --- นักสู้ระดับ 10 อีกคน เขารู้สึกได้ว่านักฆ่าคนที่สองนั้นมีดาบเหมือนกับเขา ดาบนั้นเหมือนจะระดับสูงกว่าด้วย
‘ น่าเสียดายจริงๆ ! ‘ จางเทีย ส่ายหน้าเบาๆ ‘ มันจะดีกว่าที่พวกระดับสูงไปฆ่าปิศาจในสนามรบดีกว่ามาตายในโลกที่วุ่นวายแบบนี้ ‘ แต่ จางเทีย รู้ว่าคนพวกนี้แตกต่างจากคนอื่นๆ เ พราะความโลภและความต้องการที่มี ผู้คนที่มีพรสวรรค์เหมือนกันอาจจะเลือกเส้นทางที่ต่างกันหลายเท่าตัว แม้แต่อัศวินเองก็มีตัวเลือกที่ต่างกัน บางคนสู้เพื่อมนุษย์ บางคนยอมแพ้ให้กับกลุ่มสามตา
“ หากเจ้าออกจากเมืองอัพตันไปและสาบานว่าจะไม่กลับมาอีก ข้าจะถือว่าเจ้าสองคนไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ! “ – จางเทีย พูดขึ้นอย่างใจเย็น
หลังจากที่เงียบอยู่นาน จางเทีย ก็ได้รับการฮึดฮัดตอบกลับ
“ ชายคนนี้ตลกจริงๆ ! “ – ชายที่อยู่ด้านหน้าอ้าปากพูดขึ้น
“ บางทีอาจจะเป็นลูกตุกติกก็ได้ ปลาน่ะมักจะมีลูกไม้ของมัน ! “
“ เจ้ารึข้า ? “
“ เจ้า ปลาเช่นนี้น่ะเจ้าคงใช้เวลาอย่างมากครึ่งนาทีก็จะจัดการเสร็จ อย่าเสียเวลา เราต้องเอาหัวเขาไปที่ผับอีก ! “ – อีกคนด้านหลังตอบกลับ
“ อย่างมาก 15 วินาที... “ – นักฆ่าตรงหน้า จางเทีย เถียงขึ้นในตอนที่เดินเข้ามาหา จางเทีย พร้อมกับกงเล็บแปลกๆของเขา
จางเทีย เงียบพร้อมกับดึงดาบออกมาเดินเข้าไปหานักฆ่าผู้นั้น...