px

เรื่อง : Castle of Black Iron
Chapter 690: ฟันต่อฟัน


Chapter 690: ฟันต่อฟัน
ในห้องอันหรูหราที่ไหนสักที่ในเมือง
“ เพี๊ยะ...”  - เสียงตบหน้าดังขึ้นมาจากหน้าของ เรน จนทำให้ เรน กระเด็นอกไป เขาตกลงไปที่พรมหนาๆห่างไปกว่า 2 ม.
คนที่ตบหน้าเขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร  ชายคนนี้สวมเกราะเหล็กสีดำครึ่ตัวและใส่หน้ากาก อีกอย่างแล้วชายคนนี้ยังมีดาบคู่เล่มใหญ่ห้อยอยู่ที่เอว  หลังจากที่ตบหน้า เรน แล้ว ชายคนนี้ก็ยืนนิ่งราวกับเครื่องจักร
หลังจากที่ล้มลงไปที่พื้นแล้ว เรน ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ลุกขึ้นยืนและเดินกลับที่ตำแหน่งเดิม ในเวลาเดียวกันเขาตัวสั่นไปทั้งตัวและไม่กล้าแม้แต่จะเช็ดเลือดจากมุมปาก  หลังจากที่ฟันนั้นหลุดออกมา เรน ก็กลืนมันลงไปพร้อมกับก้มหน้า
ชายที่เหมือนกับเครื่องจักรนั้นยกมือขึ้นและเตรียมที่จะตบ เรน อีก...
“ พอได้แล้ว ดักลาส .. “ – เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง  หลังจากที่ได้ยิน ชายที่ใส่หน้ากากก็ได้ลดมือลงและถอยไปอยู่ข้างๆ
ชายที่ใส่ชุดสีฟ้าอันหรูหราวัย 20 ปีนอนพิงเตียงและมีสาวสวยคุกเข่าอยู่ด้านข้าง  บางคนถึงปลอกผลไม้ให้ชายคนนี้กิน  บางคนรับหน้าที่ป้อนผลไม้ บางคนคอยนวดขา
ชายที่นอนที่เตียงนี้ดูหล่อเหลาอย่างมากแต่ตาที่แคบและยาวนี้ทำให้ดูเจ้าเล่ห์ ปากที่บางราวกับใบมีดนั้นทำให้ดูโหดร้าย
ชายหนุ่มมองไปที่ เรน  ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ตัวของ เรน นั้นสั่นหนักยิ่งกว่าเดิม
ด้วยการที่โดนสายตาและพลังฉีของชายหนุ่มกดดัน  เรน นั้นกลายเป็นหมาที่เชื่อฟัง เขากลัวเกินไปที่จะมองไปยังตาของชายหนุ่ม เขาก้มหน้าลงที่พื้นอยู่ตลอดเวลา
หลังจากนั้นสักพักชายหนุ่มก็ได้พูดขึ้นอย่างใจเย็น
“ ตระกูลแอนกัสนั้นดูแลทุกอย่างในเมืองนี้ ด้วยการที่ตำรวจ 8 คนตาย เจ้าต้องการให้ข้าจัดการเรื่องเจ้าให้อีกเหรอ ?  บอกข้าที ข้าจะลงโทษเจ้ายังไง ?”
“ ข้า..ข้ายอมรับ...การลงโทษใดๆ ! “ - เรน ตะกุกตะกัก  มีแค่ เรน เท่านั้นที่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้น่ากลัวและโหดร้ายเพียงใด
“ ลงโทษใดๆ ? “ – ชายหนุ่มฮึดฮัดออกมาเล็กน้อย อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง – “ ทาสสองคนที่มาที่เมืองอาทิตย์ที่แล้วเป็นยังไงบ้าง ? เจ้าทำสิ่งที่ข้าบอกให้ทำเสร็จรึยัง ? “
“ อ่ ข้าเอาพวกเขาใส่ถุงและจับเทปูนลงไปที่กำแพงแคมป์ผู้อพยพที่ด้านตะวันออกเรียบร้อยแล้ว ! “ – เรน ใช้โอกาสบอกว่าตัวเองยังคงมีประโยชน์  - “ ข้าได้เชิญผู้ดูแลของกลุ่มการค้าเบล,ฮันและกุหลาบทองคำไปดูที่นั่นด้วย ข้ามั่นใจว่าพวกเขาคงรู้เรื่องแล้วว่าธุรกิจบางอย่างในเมืองไม่อาจจะยุ่งเกี่ยวได้ ! “
“ อืม ไม่เลว ! “ – ชายหนุ่มหยิบองุ่นขึ้นมา ในตอนที่เขาเคี้ยว เขาก็ได้สั่งการออกมา – “ ถ้างั้นจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป เราเพิ่มราคาอาหารในแคมป์ผู้อพยพขึ้นอีก 30% เราต้องเอาเงินทั้งหมดจากผู้อพยพมา สำหรับพวกที่ไม่มีเงิน ให้พวกเขาทำสัญญาทาสซะ หลังจากนั้นเราจะย้ายพวกนั้นออกไปให้เร็วที่สุดเพื่อให้ผู้อพยพใหม่เข้ามา ด้วยวิธีนี้เราจะได้เงินมากกว่าเดิม ข้าพูดชัดเจนรึเปล่า ? “
“ ชัดเจน ! “ – เรน ตอบกลับ เขาได้สติขึ้นมาเล็กน้อย  ตราบใดที่ชายคนนี้รู้สึกว่าเขายังคงมีประโยชน์ มันก็ไม่ยากที่จะจัดการเรื่องนี้
“ เจ้ารู้ภูมิหลังของชายคนนั้นรึยัง ?”
“ เขาคือ ปีเตอร์ ที่เพิ่งมายังเมืองนี้โดยยานจากทางเหนือ ! เขาเป็นพาราดินและยังเป็นนักสำรวจที่คิดจะเดินทางไปทางเหนือ บังเอิญว่าเขาช่วยผู้โดยสารของยานตอนที่ยานลงจอดในป่า หลังจากนั้นเขาก็ได้พาพวกนั้นมาที่นี่ หลังจากที่ปฏิเสธการว่าจ้าง เขาก็ได้ออกจากยานมา คนของข้าในแคมป์อพยพพบว่าเขาไม่ได้จนและคิดว่าสามารถที่จะจัดการเขาได้แต่...  “- เรน อธิบายอย่างรวดเร็วเพื่อแก้ความผิดพลาดของตัวเอง ตอนนั้นชายหนุ่มโบกมือเล็กน้อยเพื่อหยุดเขา
“ เพราะเจ้าขยันมาตลอดหลายปี ข้าจะไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของเจ้าในครั้งนี้ จำไว้ว่าอย่าทำผิดซ้ำแบบเดิมอีกต่อหน้าข้า ! “
“ ได้ ข้าสัญญาว่าจะระวังในครั้งหน้า ! “ – เรน ก้มหน้าลง เขาถอนหายใจออกมา ‘ ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดข้าก็รอด ‘
“ เจ้าเองก็หุนหันไป เจ้าควรที่จะโผล่หัวออกไปตอนที่รู้ภูมิหลังของอีกฝ่ายแล้ว เจ้าทำให้เรื่องนี้รู้กันทั่วทั้งเมือง ดูเหมือนว่าเจ้าจะชินกับการเป็นคนสูงส่งในเมืองมาตลอดหลายปีและทำให้ตื่นตัวน้อยลง  หลังจากเรื่องนี้จบ เจ้าควรที่จะกลับไปที่คุกดำของเมืองเพื่อฝึกตัวเอง มีตำแหน่งว่างที่นั่น ข้าจะจัดการมันให้  อย่างออกมาจนกว่าเจ้าจะพร้อม ! “
“ นายน้อย แล้ว ปีเตอร์ ล่ะ..” - เรน ถามด้วยความระวัง
“ ข้าส่ง เอรอล และอีกคนไปฆ่าเขาแล้ว.. “
หลังจากที่ชายคนนี้ตอบ  เรน ก็รีบเผยสีหน้าโล่งใจออกมาพร้อมกับประจบ – “ ไม่เป็นไร เอรอล น่ะเก่งในเรื่องการแกะรอย  ปีเตอร์ อย่างมากก็ระดับ 9 ที่ซึ่งไม่อาจจะหนีไปได้ ! “
“ ข้ามีคนมาเยี่ยม เจ้าไปได้แล้ว ตื่นตัวเข้าไว้ ถ้ามีใครน่าสงสัยในเมือง บอกให้ข้ารู้ก่อน “
“ ได้ครับ ! “ - เรน ก้มหน้าและออกจากห้องไป
จนกระทั่งออกมาจากห้อง เรน ถึงได้พบว่าหลังตัวเองชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ในตอนที่ เรน ออกมาจากประตูคฤหาสน์ เขาได้มองไปยังคฤหาสน์และพบว่ารถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ที่ด้านนอกประตู มีสองคนคลุมผ้าคลุมเผยให้เห็นครึ่งหน้าได้เดินลงมาจากรถ  ชายหนุ่มคนตะกี้ก็ได้มาต้อนรับพวกนี้ด้วย
เรน ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เขารีบกลับออกไปทันที
ตอนนั้น เรน รึ ชายหนุ่มที่ซึ่งทักทายแขกด้านนอกต่างก็ไม่ได้สนใจ ปีเตอร์ อีก เพราะ ปีเตอร์ น่ะตายไปแล้วในสายตาของพวกเขา  พวกเขาเจอเรื่องแบบนี้มาหลายปี พวกเขาจัดการมันด้วยวิธีนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่ามันจะมีอะไรพิเศษในครั้งนี้...
...
ในซอยมืดแคบๆ การต่อสู้ได้จบลงใน 15 วินาที...
จางเทีย ยังคงปลอดภัยดี ในทางกลับกันนักสู้ระดับ 10 สองคนที่ขวางทางเขาและประกาศว่าจะจบการต่อสู้ใน 15 วินาทีต้องเจอกับผลลัพธ์ที่น่าสังเวช  คนที่ถือดาบนั้นโดนแทงทะลุคอและหัวใจโดย จางเทีย  เขามองดู จางเทีย ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อก่อนที่จะตาย เขาล้มลง เขาคิดไม่ออกว่าชายระดับ 8-9 คนนี้อยู่ๆจะปล่อยดาบพลังฉีออกมาได้  เหี้ย ‘
นักฆ่าอีกคนด่าออกมาก่อนที่จะตาย จริงๆแล้วเขาอาจจะไม่รู้ว่าต้องด่าใครดี
คอของนักฆ่าอีกคนโดน จางเทีย บีบเอาไว้ เขาดิ้นไปมาอย่างอ่อนแรง ด้วยการที่โดนกดเข้ากำกำแพง เขาค่อยๆโดนยกตัวขึ้น
สำหรับ จางเทีย นักสู้ระดับ 10 น่ะไม่ได้แข็งแก่งกว่าตำรวจที่เขาฆ่าเมื่อตะกี้มากนัก
จางเทีย มองนักฆ่าที่อยู่กำมือของเขาพร้อมกับใช้ทักษะจับวิญญาณ  วิธีอันลึกลับจากวัดวิญญาณโลหิตของไทเซีย ตอนนั้นในเสี้ยววินาทีสติของนักสู้คนนั้นก็ได้หายไป นักสู้คนนั้นหยุดดิ้นและสีหน้าเจ็บปวดก็เริ่มแสดงรอยยิ้มที่แน่นิ่งออกมา
จางเทีย ปล่อยมือ นักฆ่าได้มายืนตรงหน้าเขาราวกับตุ๊กตาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
“ เจ้าชื่ออะไร ? “ - จางเทีย ถามออกมาอย่างใจเย็น
“ เอรอล ! “
“ เรน ส่งเจ้ามาที่นี่รึเปล่า ? “
“ นายน้อยส่งข้ามาที่นี่ ! “
“ นายน้อยเจ้าชื่ออะไร ? “
“ ลีปแอนกัส ! “
“ เขามีฐานะอะไร ? “
“ ลูกชายของประธานสหพันธ์การค้า ผู้สืบต่อคนแรกของตระกูลแอนกัสในอนาคต ! “
จางเทีย ช็อก ในที่สุดเขาก็เข้าใจฐานะของคนหนุนหลัง เรน   ด้วยอำนาจนี้ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม เรน ถึงได้กล้าแบบนี้ ‘ อำนาจของตระกูลแอนกัสอยู่อย่างน้อยท็อป 3 ในสหพันธ์แต่ตอนนี้พวกมันต้องการจะฆ่าข้า ข้าคงได้แต่เอาคืน เพราะพวกมันอยากฆ่าข้า พวกมันก็ต้องเตรียมตัวถูกฆ่าด้วย ‘
“ ลีป อยู่ไหน ? “ - จางเทีย ถาม
“ ที่คฤหาสน์ดวงดาว เขารอหัวเจ้าอยู่ ! “
“ คฤหาสน์นั่นอยู่ไหน ? “
“ เวลท์อเวนิวซอย 16 ด้านบนของทิศตะวันตกของเมือง ! “
“ มีคนแข็งแกร่งอยู่ที่นั่นรึเปล่า ? “
“ นายน้อยมีคนคุ้มกัน  นักสู้ระดับ 13 ขั้น 5 ! “
“ นายน้อยเจ้าอยู่ระดับไหน ? “
“ ระดับ 11 ! “
“ แล้ว เรน อยู่ไหน ? เขามักจะไปที่ไหนในตอนเย็น ? “
“ เขาเพิ่งมีเมียน้อยเมื่อไม่นานมานี้ในเมือง เขามักจะอยู่กับเธอในตอนกลางคืน “
“ บอกที่อยู่ข้ามา.. “
หลังจากที่ถามเสร็จ  จางเทีย ก็ได้ทำการตัดสินใจ  เขาไม่ได้ขยับ เขาแค่มองไปที่ เอรอล – “ เอาของดีของเจ้ากับเพื่อนเจ้ามา ! “
จางเทีย ได้สร้างนิสัยกับการเก็บของตั้งแต่ที่เขาไปฝึกที่แคมป์เหล็กโลหิต
เอรอล ถอดกระเป๋าและสร้อยคอของตนก่อนจะเดินไปที่พื้นตัวเองที่โดน จางเทีย ฆ่าและเอากระเป๋าและดาบมาจากชายคนนั้น  หลังจากนั้นเขาก็ส่งพวกมันให้กับ จางเทีย พร้อมกับกงเล็บแปลกๆของเขา
หลังจากที่ชั่งน้ำหนกมันดู  จางเทีย ก็โยนมันเข้าไปใน Castle of Black Iron – “ ดี เจ้าฆ่าตัวตายได้แล้ว เร็วเข้า  ! “
เอรอล พยักหน้าด้วยรอยยิ้มโง่ๆ หลังจากนั้นเขาก็ฟาดเข้าที่หัวตัวเองจนทำให้หัวนั้นแบนราบและมีสมองไหลออกมา หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงไปในซอย
นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย ใช้ทักษะจับวิญญาณกับคนที่มีชีวิต เมื่อเห็นอีกฝ่ายฆ่าตัวตาย  จางเทีย ก็รู้สึกใจเต้นรัว – ‘ ช่างเป็นทักษะที่น่ากลัว ! ‘ ก่อนที่จะออกจากเมือง  จางเทีย ไม่ต้องการเผยสองศพนี้ให้คนอื่นเห็นเพื่อว่าจะทำให้คนอื่นตื่นตัวอีก ดังนั้นเขาจึงโยนสองศพนี่ไปในบ่อแห่งความวุ่นวาย หลังจากนั้นเขาก็หายไปในความมืดรวดเร็วดั่งสายลม...
ถ้าเป็นแต่ก่อน  จางเทีย คงไม่เผยการมีอยู่ของ Castle of Black Iron แบบครั้งนี้แต่หลังจากที่ได้การรับรู้ของอัศวินมา ความสามารถในการรู้สึกและรับรู้ของเขานั้นได้พัฒนาขึ้นมาอยู่ที่ระดับน่ากลัว เขาจะรู้ตัวหากมีคนแอบมองเขาอยู่ ดังนั้น จางเทีย จึงมั่นใจมากกว่าเดิมในการใช้ Castle of Black Iron
ชายสองคนที่ตายไปตะกี้นั้นไม่รู้เลยว่าแม้แต่ที่ห่างไกลแบบนี้ จางเทีย ก็เป็นคนเลือก  ในตอนที่ จางเทีย โดนสองคนนี้จับได้  พวกนั้นก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแบบสมัครใจ แน่นอนว่า จางเทีย คงไม่ปฏิบัติต่อพวกนี้อย่างสุภาพ
...
หลังจากที่ออกมาจากคฤหาสน์แล้ว เรน ก็ได้กลับไปที่ห้องของเมียน้อย ตอนนั้นตำรวจทุกคนในเมืองต่างก็ทำการหารฆาตกรอยู่
ความหงุดหงิด,กลัวและเจ็บปวดที่เขาได้รับวันนี้สุดท้ายก็เปลี่ยนไปลงที่เมียน้อยของเขา
ด้วยอารมณ์ที่ดุเดือดและความเชี่ยวชาญของเมียน้อย  นี่เป็นครั้งแรกที่ เรน เสร็จเร็ว  หลังจากที่ปล่อยน้ำออกมา เรน ได้นอนที่ตัวของเธอ เขารู้สึกเหม่อลอย จนกระทั่ง เรน รู้สึกได้ถึงอันตราย
‘ ได้เวลาพบจุดจบแล้ว เพราะข้ารู้มากเกินไป  ตราบใดที่ข้าเสียคุณค่ารึชายคนนั้นคิดว่าข้าไม่มีประโยชน์อีก มันจะเป็นวันตายของข้า’ เรน  รู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ทันที ‘ เพราะความวุ่นวายมีอยู่ทั่วทุกที่ หากข้าหากโอกาสได้  ข้าอาจจะออกจากเมืองและทิ้งชายคนนั้นไปได้  ตาบใดที่ข้าออกจากนี้ด้วยเงิน 100,000 ทองที่ข้าเก็บมาหลายปี ข้าสามาราถไปยังทวีปตะวันออกรึตะวัตกหรือหาที่แปลกๆเพื่อเริ่มชีวิตใหม่ได้ ยังไงก็ตามมันก็ปลอดภัยกว่าการเอาชีวิตมาอยู่ที่นี่ต่อ ‘
‘ มันอาจจะเป็นวิธีของชายคนนั้นที่ทำการควบคุมข้าในคุกมืดของเมือง หากข้าเชื่อในคำพูดเขา ข้าอาจจะโดนฆ่าที่นั่นในไม่ช้า ชายคนั้นอาจจะตั้งใจฆ่าข้าในวันนี้แต่คิดจากที่ถ้าเขาฆ่าข้าโดยตรง เขาอาจจะทำให้ผู้ติดตามหลายคนต้องผิดหวัง ดังนั้นเขาจึงเลื่อนแผนกำจัดข้าออกไปโดยบอกว่าหาตำแหน่งในคุกไว้ให้ จากที่ข้าเข้าใจแล้ว ชายคนนั้นน่ะไม่ให้โอกาสคนเป็นครั้งที่สองมาหลายปีแล้ว ‘
ยิ่ง เรน คิดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกลัวมากเท่านั้น ความคิดอื่นๆก็เริ่มแว๊บมาในหัวของเขา...
ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามือของผู้หญิงที่เล่นไอ้จ้อนของเขาอยู่นั้นนิ่งไป ในเวลาเดียวกันเธอเปลี่ยนจากหน้าแดงเป็นหน้าซีด เธอมองไปด้านหลังด้วยสีหน้าที่กลัว ตอนนั้น เรน รู้สึกได้ถึงพลังฉีที่แผ่มาจากหลังเขา
ก่อนที่เธอจะกรีดร้อง เรน ก็ได้เอามือปิดปากของเธอและหักคอของเธอซะ  ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดว่าเธอจะโดนฆ่าด้วยฝีมือของคนที่เธอเพิ่งนอนด้วย
มันเหมือนเรื่องเล็กสำหรับ เรน ในการฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่ได้หันกลับไปมอง เขาแค่พูดขึ้นมาอย่างใจเย็น – “สหาย เงินทั้งหมดของข้าอยู่ในตู้ที่ปลายเตียง มีเงิน 1,000 ทอง เอาไปได้เลย ข้าไม่อยากรู้ว่าเจ้าเป็นใคร ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ซะ เรื่องนี้น่ะเป็นเรื่องน่าอายกับข้าเล็กน้อย ข้าไม่ต้องการพูดให้คนอื่นฟัง เพราะเจ้าหาข้าที่นี่ได้ มันก็แปลว่าเจ้ารู้จักคนของข้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับข้า ชายคนนั้นคงไม่พอใจ งั้นเขาคงไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ! “
“ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีลูกตุกติดเยอะแบนี้ เรน ดูเหมือนว่าทุกคนที่บอกว่าเจ้าเป็นหมาบ้าจะโดนเจ้าหลอกเอา ตาบใดที่ข้าให้เวลาเจ้า เจ้าอาจจะกลายเป็นคนใหญ่โตก็ได้ ! “
หลังจากที่ได้ยินเสียง เรน ก็ตัวแข็งทื่อไป ตอนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกว่ามันบังเอิญที่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงนี้ ในความคิดของ เรน ชายคนนี้น่าจะโดนฆ่ารึหนีไปแล้ว เขาไม่คิดว่าชายคนนี้จะมาโผล่ด้านหลังเขา
เรน ค่อยๆหันกลับไป เขาพบชายคนเดียวกันที่เขาเจอในผับ  สิ่งที่ทำให้ เรน อึ้งคือชายคนนี้เข้ามาในห้องได้ในตอนที่ประตูห้องยังคงล็อกจากด้านในอยู่
“ เจ้า...เจ้ารู้ที่อยู่ข้าได้ยังไง ? เจ้าเข้ามาได้ยังไง ? “ - เรน เริ่มตะกุกตะกัก เขาผงะกลับไปบนเตียง
“ ข้าต้องอธิบายให้เจ้าฟังด้วยเหรอ ? “ - จางเทีย ฮึฮฮัด
“ ตายซะ ! “ – อยู่ๆหน้าไม้ก็ปรากฏขึ้นในมือของ เรน เขากดสวิตซ์ทันที
ดาบแสงปรากฏขึ้นมา...
ในเสี้ยววินาทีลูกดอกนั้นก็แตกเป็นชิ้นๆ แขนของ เรน นั้นถูกฉีกออกจากตัว  ดาบแสงนั้นแตะไปที่คอของ เรน เล็กน้อยและทำลายกล่องเสียง..
เพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ เรน กลิ้งไปมาที่เตียงจนตกลงไปที่พื้น  เรน ต้องการที่จะตะโกนออกมาแต่เขาไม่อาจส่งเสียงใดๆออกไปได้ เขาอ้าปากร้องออกมาได้แค่เสียงแหบๆเท่านั้น..
“ เจ้าคิดมั้ยว่าจะมีการแก้แค้ตามมาเร็วแบบนี้ตอนที่เจ้าตัดมือของเด็กนั่นและส่งมันให้ข้า ? “
จางเทีย มองไปที่ เรน ที่นอนกลิ้งไปมาที่บ่อเลือด  เรน ตายเพราะเสียเลือดไปในไม่นานพร้อมกับตาที่เบิกกว้าง...
...
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีด้วงสีดำก็ได้บินออกไปจากปล่องไฟของห้องนั้น หลังจากที่วนรอบที่นั่นหนึ่งรอบ เขาก็ได้บินไปยังทิศตะวันออกของเมือง...

คนที่เราต้องเด็ดขาดในการกำจัดปิศาจ !
 

รีวิวผู้อ่าน