ROSE : 3 แขกมาเยือน
เย่ชิงถาง ไม่ได้เห็นใบหน้านี้มานานถึงสามร้อยปี
นางจำได้ดีว่าในก่อนหน้านี้นางต้องทนทุกข์กับปานนี้มากเพียงใด นางต้องสวมผ้าคลุมทั้งวันเพื่อปกปิดใบหน้าอันน่าเกลียดอย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานนางพลันตระหนักได้ว่าตนเองไม่ได้เกิดมาพร้อมกับปานแดงน่าเกลียดแต่มันเป็นผลมาจากมีใครบางคนต้องการปิดบังรูปลักษณ์ที่แท้จริงของนางเอาไว้
เมื่อคิดดังนั้นเย่ชิงถางก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ นางยกยาขึ้นดื่มจนหมดในอึกเดียว เมื่อความขมปร่าไหลผ่านลำคอ นางจึงสาบานกับตนเองว่าในเมื่อนางได้รับโอกาสให้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง นางจะต้องทำทุกสิ่งให้ตนเองไม่ต้องกลับมารู้สึกเสียใจอีก
นางจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายบิดาของนางหรือใครก็ตามที่อยู่รอบๆตัวนางอีก!
เย่หลิงถอนหายใจเบาๆขณะที่เขามองเย่ชิงถางดื่มยาจนหมด ตระกูลเย่ในยามนี้ไม่มั่นคงแม้แต่น้อยนับตั้งแต่ อาวุโสสองที่คอยสนับสนุนเขามาตลอดปลีกวิเวกเข้าป่าไป Great Elder จอมทะเยอทะยานก็ได้ใช้โอกาสนี้พยายามขึ้นยึดครองตระกูลเย่แม้ว่าเย่หลิง จะยังเป็นผู้นำ ตระกูลเย่แต่เขาก็ได้สูญเสียอำนาจในมือทั้งหมดไปแล้ว
อย่างไรก็ตามตราบใดที่ถางถางยังคงปลอดภัยดีเขาก็ย่อมโล่งใจ
“ดื่มยาเสร็จแล้วเจ้าควรพักผ่อนต่ออีกสักพัก” แววตาของเย่หลิงเต็มไปด้วยความวิตกกังวลนับตั้งแต่ภรรยาของเขาเสียชีวิต สมบัติล้ำค่าเพียงอย่างเดียวของเขาก็คือบุตรสาวคนนี้ เขาจึงมุ่งเน้นไปที่การเลี้ยงดูนางเป็นหลัก
เย่ชิงถางพยักหน้า ความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่นางได้เผชิญมาตลอดสามร้อยปีนั้นเทียบไม่ได้เลยกับคนที่นางรัก นางรู้สึกว่าตนเองโชคดีมากที่ได้พบกับเย่หลิงอีกครั้ง
ขณะที่เย่หลิงกำลังจะออกไปจากห้องของเย่ชิงถาง เสียงของสาวใช้นางหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากด้านนอก
“นายท่านเจ้าคะ คุณชายรองแห่งตระกูลต้วน ต้วนเถียนเหรามาที่นี่เพื่อเยี่ยมเยียนคุณหนูเจ้าค่ะ ยามนี้เขารออยู่ที่ห้องโถงด้านนอก”
เย่หลิงยิ้มและถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินคำพูดของสาวใช้จากนั้นเขาจึงหันกลับไปมองเย่ชิงถาง ผู้ซึ่งยังนั่งอยู่บนเตียง
“ถางถาง เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเถียนเหราใส่ใจเจ้ายิ่งนัก เขารีบมาเยี่ยมเจ้าราวกับรู้ว่าเจ้ากำลังรู้สึกไม่ดี ข้ารู้สึกโล่งใจยิ่งนักที่ฝากฝังให้เขาดูแลอนาคตของเจ้า” เย่หลิงกล่าว
ต้วนเถียนเหราเป็นคุณชายรองของตระกูลต้วนแห่งเมืองหลิงอีกทั้งยังเป็นคู่หมั้นหมายของเย่ชิงถาง พวกเขาทั้งสองหมั้นหมายกันตั้งแต่ยังเด็ก ต้วนเถียนเหรากำลังรอคอยให้เย่ชิงถางอายุครบ 16 ปี และหลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองจะแต่งงานกัน
เย่หลิงค่อนข้างพึงพอใจในตัวบุตรเขยคนนี้ เขารู้สึกดีใจที่ต้วนเถียนเหรามาเยี่ยม เย่ชิงถางรวดเร็วเช่นนี้
แต่ช่างน่าเสียดาย…
ใบหน้าของเย่ชิงถางกลับไร้ซึ่งความประหม่าดังเช่นที่สตรีทั่วไปควรจะมี ภายในแววตากลมโตของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
ต้วนเถียนเหรา.....
นางจะลืมเขาได้อย่างไร?
ไม่นานหลังจากข่าวการสูญเสียรากเหง้าวิญญาณของนางแพร่งพรายออกไป ต้วนเถียนเหราพลันเร่งรีบเดินทางมายังตระกูลเย่อย่างไรก็ตาม คู่หมั้นผู้นี้ไม่ได้มาเพื่อปลอบโยนนางแต่เขากลับมาเพื่อพยายามทำให้ทุกสิ่งมันแย่ยิ่งกว่าเดิม
เย่ชิงถางหลับตาลงช้าๆภาพของต้วนเถียนเหรา เมื่อมาถึงตระกูลเย่ในชีวิตก่อนของนางค่อยๆปรากฏขึ้นในความคิด
เย่ชิงถางสวมผ้าคลุมใบหน้าตลอดทั้งวัน มีข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลิง ว่านางมีใบหน้าอัปลักษณ์เป็นอย่างยิ่ง นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เย่ชิงถางหวาดกลัวเกินกว่าจะก้าวเท้าออกไปจากตระกูลเย่แม้ว่าจะอยู่ในตระกูลเย่แต่นางก็สวมผ้าคลุมใบหน้าตลอดเวลา....
แม้แต่ต้วนเถียนเหราซึ่งเป็นคู่หมั้นของนางมาช้านานก็ยังไม่เคยได้เห็นใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมของนางมาก่อน
เย่ชิงถางเคยคิดว่าต้วนเถียนเหราปฏิบัติทุกสิ่งต่อนางด้วยความจริงใจ อย่างไรก็ตามหลังจากนางสูญเสียรากเหง้าวิญญาณ ต้วนเถียนเหราก็ไม่เคยมาเยี่ยมเยียนนางอีกเลย แต่เขากลับยกเลิกการหมั้นหมายและเลือกสตรีนางอื่นมาแทนที่นาง
“ถางถาง?” เย่หลิง รู้สึกกังวลเป็นอย่างมากเมื่อเห็นสีหน้าที่แปลกไปของเย่ชิงถาง
ติดตามตอนต่อไป..............