ROSE : 17 ตำราโอสถบรรพกาล !
เมื่อได้ยินเสียงเอะอายโวยวายด้านในเหล่าข้ารับใช้ด้านนอกจึงพากันกรูเข้ามา และตั้งท่าพร้อมจะลากตัวเย่ชิงถางออกไปได้ทุกเมื่อ
“ช่างมันเถิดท่านปู่” ทันใดนั้นซือไป๋พลันลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนข้างๆ เย่ชิงถาง เขาไม่เชื่อว่าเย่ชิงถางจะสามารถรักษาเขาได้ตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้
“ซือไป๋ ถอยมาออกเดี๋ยวนี้!” ใบหน้าของอาวุโสซือเปลี่ยนเป็นถมึงทึงในฉับพลัน
ซือไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองไปยังเย่ชิงถางและพึมพำเบาๆ “คุณหนูเย่ ข้าจะออกไปส่งเจ้า” จากนั้นเขาจึงพยายามจะพานางออกไป
อย่างไรก็ตามเย่ชิงถางกลับยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง นางหันมาส่งยิ่มให้เขาขณะส่ายศีรษะเบาๆ
แววตาของซือไป๋เต็มไปด้วยความสับสน เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณหนูแห่งตระกูลเย่จะดื้อรั้นถึงเพียงนี้
ด้วยความเกลียดชังที่ท่านปู่มีต่อตระกูลเย่ เขาย่อมไม่มีทางปล่อยเย่ชิงถางไว้แน่ ดังนั้นหากนางไปรีบกลับไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ นางคงไม่อาจออกไปจากที่นี่ได้อีกต่อไปเป็นแน่
ขณะที่ซือไป๋กำลังคิดเช่นนั้นเสียงของอาวุโสซือพลันดังขึ้น “พาเย่ชิงถางออกไปให้พ้นจากที่นี่!”
เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าข้ารับใช้ที่เตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วต่างก็เข้ามาในห้องโถงเพื่อนำเย่ชิงถางออกไป
อย่างไรก็ตาม…
“ช้าก่อน! ช้าก่อน! ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด! เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว!”
เมื่อสามารถตั้งสติได้หมอเทวดาซูจึงรีบวิ่งไปขวางด้านหน้าเย่ชิงถางและยกมืออันสั่นเทาเพื่อปกป้องนางเมื่อเห็นว่าอาวุโสซือสั่งให้คนนำตัวนางออกไป เขาชูกระดาษในมือขึ้นและมองตรงไปยังอาวุโสซือด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ท่านหมอเทวดาซู ท่านกำลังทำอะไร?” อาวุโสซือมองดูชายชราที่จู่ๆก็เดินเข้ามาขัดขวางคำสั่งของเขา
หมอเทวดาซูกล่าวด้วยความวิตกกังวล “อาวุโสซือ ได้โปรดอย่าทำร้ายคุณหนูเย่! อย่าทำร้ายนาง!”
“เหตุใดข้าจะทำไม่ได้! เห็นได้ชัดว่านางต้องการทำร้ายหลานรักของข้า…”
“สูตรยานี้เป็นของจริง! มันสามารถช่วยชีวิตคุณชายสามได้!” เขากล่าวอย่างเร่งรีบ
“…” อาวุโสซือมองเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ท่านว่าอย่างไรนะ?!”
หมอเทวดาซูสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากตั้งสติได้แล้วเขาจึงกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ข้ากล่าวว่าการกำจัดพิษในร่างกายของคุณชายสามแทบจะเป็นไปไม่ได้ ในโลกนี้สูตรยาที่สามารถขจัดพิษเย็นกัดกินได้อย่างสมบูรณ์ถูกบันทึกไว้เพียงแค่ในตำราโอสถบรรพกาล เท่านั้นอย่างไรก็ตามตำราเล่มนี้ได้หายสาบสูญไปนานแล้วและอาจารย์ของข้ามีสูตรยาจากตำราเล่มนี้เพียงไม่กี่สูตรเท่านั้น เมื่อสักครู่ข้าเพิ่งสังเกตเห็นว่าสูตรยาทั้งสองหน้ากระดาษที่คุณหนูเย่เขียนขึ้นมานั้นมีจุดประสงค์เพื่อกำจัดพิษร้ายภายในร่างกายคุณชายสามด้วยการรักษาในระยะยาวพิษเหล่านี้ย่อมสามารถถูกกำจัดออกไปได้แม้ว่าข้าจะยังไม่กล้าพูดว่าเขาจะมีชีวิตได้ยืนยาวแต่ข้ามั่นใจว่าเขาจะมีอายุได้ถึงสามสิบปีโดยไร้ซึ่งปัญหาใดๆอย่างแน่นอน!”
หมอเทวดาซูรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตนเองจะได้เห็นสูตรยาจากตำราโอสถบรรพกาลจากเด็กสาวอายุสิบหกปี
สวรรค์ย่อมรู้ดีว่าตำราเล่มนี้เป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับแพทย์ทั่วโลก หลายคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหามันแต่พวกเขากลับไม่พบแม้แต่เศษเสี้ยวหนึ่งของตำราเล่มนี้อย่างไรก็ตาม เขาสามารถเห็นมันได้ในวันเดียวจากสิ่งที่เด็กสาวผู้นี้เขียนขึ้นมา!
ในยามนี้แววตาของหมอเทวดาซูที่มองไปยังเย่ชิงถางนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม
อาวุโสซือผงะไปเล็กน้อย หมอเทวดาซูมีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลซือมาเนิ่นนานอีกทั้งยังมีความชำนาญในทักษะทางการแพทย์ดังนั้นอาวุโสซือจึงย่อมเชื่อในทุกสิ่งที่เขาพูด
ท่าทางของอาวุโสซือเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ซือไป๋ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆนางตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง เขามองเย่ชิงถาง ผูซึ่งยังมีท่าทางนิ่งสงบด้วยความแปลกใจ
เย่ชิงถางส่งยิ้มเล็กๆให้เขาและก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับอาวุโสซือ
“ในยามนี้ อาวุโสซือเชื่อใจ้ข้าได้หรือยัง?”
ติดตามตอนต่อไป..........